ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΑΡ ΟΛΙΓΟΝ ΝΑ ΠΑΡΑΔΟΘΗ ΣΤΟΝ ΔΡΑΚΟΝΤΑ

 «Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»

Στόν Εύεργετινό ύπάρχει τό κατωτέρω περιστατικό, τό όποιο καί παραθέτουμε, γιά όσους θέλουν νά ωφελη­θούν ψυχικά άπ' αύτό καί προετοιμασθούν γιά τήν άλλη ζωή.

Ζούσε κάποτε, διηγείται ὁ άγιος Γρηγόριος ό Διάλο­γος, ένας νέος ονομαζόμενος Θεόδωρος. Ήταν πολύ α­κατάστατος καί, χωρίς νά έχη κλίσι γιά τήν μοναχική ζωή, ακολούθησε τόν αδελφό του πού ασκείτο σέ ένα κοινόβιο μοναστήρι. Έάν κάποιος τόν συμβούλευε τά σωτηριώδη λόγια, ήταν άδύνατο νά πειθαρχήση καί νά τά έκτελέση. Ούτε καί δεχόταν ποτέ νά γίνη μοναχός.

Συνέβη λοιπόν καί αύτός νά φθάση στό τέλος τής ζωής του, μετά άπό μία θανατηφόρο άσθένεια πού τόν προσέβαλε. Κοντά του συγκεντρώθηκαν όλοι οί αδελφοί τοῦ Μοναστηριοῦ καί παρακαλοῦσαν τόν Θεό νά τόν εύσπλαχνισθή, στήν ώρα αύτή τῆς εξόδου τῆς ψυχής του.

Ξαφνικά, ένώ οἱ άδελφοί προσηύχοντο, ὁ Θεόδωρος άρχιζε νά φωνάζη δυνατά, διακόπτοντας τίς προσευχές τῶν μοναχών, καί έλεγε: «Φύγετε άπό κοντά μου, διότι έγώ παραδόθηκα στόν δράκοντα νά μέ κατασπαράξη. Δέν μπορεί όμως νά μέ φάγη τελείως, λόγω τής παρου­σίας καί τῶν προσευχῶν σας. Τό κεφάλι μου ήδη ευρί­σκεται μέσα στό στόμα του. Δόστε τόπο στήν οργή αὐτή γιά νά μή μέ βασανίζη περισσότερο καί άς τό κάνη αύτό πού θέλει μία ώρα ενωρίτερα. Ἀφοῦ είναι άποφασισμένο νά μέ φάγη, γιατί νά ύπομένω τό μαρτύριο τής αργοπο­ρίας»;

 Τότε τρομαγμένοι οἱ άδελφοί τοῦ είπαν

Σφράγισε, αδελφέ, τον εαυτό του με το σημείο του σταυρού.

Θέλω νά σφραγισθώ, απάντησε, άλλά τό σάλιο τοῦ δράκοντος μου βαραίνει τό χέρι.

Μετά τήν άπάντησι του Θεοδώρου οί μοναχοί έπε­σαν στό έδαφος καί μέ θερμές προσευχές καί δάκρυα πα­ρακαλούσαν τόν Θεό νά τόν λύτρωση άπό τόν δράκο­ντα. Μετά άπό άρκετή ώρα, τινάχθηκε όρθιος ὁ ετοιμο­θάνατος καί είπε μέ όλη τήν δύναμί του:

Αδελφοί μου, νά ευχαριστήσετε τόν Θεό, διότι ό δράκων, πού μέ είχε αρπάξει, έφυγε μέ τίς προσευχές σας καί δέν μπόρεσε εδώ νά σταθή καθόλου. Τώρα λοι­πόν, σας παρακαλώ, προσευχηθήτε στόν Θεό νά συγχωρήση τίς αμαρτίες μου καί, μετά άπ' αύτό πού μου συνέ­βη, είμαι έτοιμος νά εγκαταλείψω τελείως τήν κοσμική ζωή.

Πράγματι, άφού συνήλθε καί έπανέκτησε τίς δυνά­μεις του, επέστρεψε μέ όλη τήν καρδιά του στόν Θεό καί άλλαξε τελείως γνώμη καί ζωή. Διδάχθηκε πολύ άπ' αύ­τή τήν μάστιγα πού του επέτρεψε ό Θεός τόσο γιά τήν μετάνοια καί σωτηρία του, όσο καί γιά εμάς πού τά γρά­φουμε καί τά διαβάζουμε. Άφού έζησε κατόπιν αρκετά χρόνια καί εύαρέστησε τόν Θεό, εξήλθε ή ψυχή του άπό τό σώμα καί αναπαύθηκε στούς κόλπους τοῦ Θεοῦ.

Ἀπό μον. Δαμασκηνό Γρηγοριάτη

Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου