«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Τό μεγαλύτερο ταμεῖο, ὅπου ἠμποροῦμε νά ἀντλήσουμε ὄχι μόνο διδάγματα, ἀλλά κυρίως ζωντανά θαύματα, εἶναι οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων μας. Καί ἐπειδή κι ἐμεῖς ποθοῦμε νά ἀκολουθήσουμε τήν δική τους πορεία ἡ ὁποία ἀποδεδειγμένα τούς ὡδήγησε στόν αἰώνιο σκοπό ὅλων μας, πού εἶναι ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν μας, ὀφείλουμε νά τούς διαβάζουμε.
Διαβάζοντας τούς Ἁγίους τῆς κάθε ἡμέρας, ὄχι μόνο πλουτίζουμε σέ μόρφωσιν εὐσεβείας, ἀλλά κυρίως σέ βιώματα μετανοίας καί θείου φωτισμοῦ. Ἀνάπτει ἐξ Ἁγίου Πνεύματος μέσα μας ἕνας ἀκατάσχετος πόθος νά ὁμοιάσουμε κι ἐμεῖς Αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι δέν εἶχαν τίποτε περισσότερο ἀπό ὅ, τι ἔχουμε κι ἐμεῖς σήμερα. Ἡ πίστις στόν Χριστό, εἶναι κοινό κτῆμα ὅλων μας, τό Ἅγιο Βάπτισμα εἶναι ἡ μοναδική ὁδός εἰσόδου στήν ἐπί γῆς Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ πού ταυτίζεται μέ τήν Ἐκκλησία μας. Ἡ προσευχή καί ὅλες οἱ πνευματικές ἀρετές τοῦ Χριστοῦ μας, εἶναι καρποί τοῦ Πνεύματος, πού πηγάζουν σάν μία πηγή μετά τό Ἅγιο Βάπτισμά μας, μέσα ἀπό τήν καρδιά μας. Καί ἐάν, ἀγωνισθοῦμε σύμφωνα μέ τίς ἐπιταγές τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ἁγίων μας, τότε θά εἴμεθα, χωρίς ἀμφιβολία, στήν ἴδια τροχιά μέ τούς Ἁγίους μας, πρός τήν ἐπουράνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Οἱ Ἅγιοι μέσα ἀπό πολλούς σωματικούς κόπους ἔφθασαν στήν ἀπαλλαγή ἀπό τά πάθη τους, καί ἔτσι ἠμποροῦσαν νά ἀγαποῦν τόν Χριστόν ἐρωτικά. Χαίρονται ὅταν κι ἐμεῖς φιλοτιμούμεθα νά κάνουμε ἔστω κι ἕνα βῆμα προόδου. Οἱ ἴδιοι ἔκτοτε, ἠμποροῦν νά μᾶς συμβουλεύουν μέσα ἀπό τήν πεῖρα τους ἀλανθάστως μέ τήν προτροπή: «Δός αἷμα καί λάβε πνεῦμα».
Τά γράφω αὐτά, διότι ὅλοι μας καί πρῶτος ἡ ἐλαχιστότης μου, σπεύδουμε νά χορηγήσουμε τήν θεία τροφή στούς ἄλλους, νομίζοντες ὅτι ἐπετελέσαμε στό ἅπαν τό χριστιανικό μας καθῆκον.Ἔτσι, μᾶς εἶναι πολύ εὔκολο νά τροφοδοτοῦμε πνευματικά τούς ἄλλους, ἀλλά πολύ δύσκολο, ὄχι ὅμως ἀκατόρθωτο, νά βιώνουμε τά ὅσα γράφουμε ἤ κηρύττουμε στούς ἄλλους. Οἱ Ἅγιοι μᾶς λέγουν ὅτι πρέπει πρῶτα νά ἁγιασθοῦμε και ὕστερα νά φροντίσουμε γιά τόν ἁγιασμό τῶν ἄλλων. Πρῶτα νά καθαρισθοῦμε καί μετά νά νοιαζόμεθα πῶς θά καθαρισθοῦν καί οἱ ἄλλοι. Αὐτή ἡ γραμμή τῶν Πατέρων παρότι εἶναι ὑψηλή καί αὐθεντική, δέν ἠμπορεῖ ὅμως νά ἔχει πολλούς τέτοιους ἀγωνιστάς. Γιά ἐμᾶς τούς χλιαρούς καί ὀκνηρούς στά ἔργα τῆς μετανοίας, μᾶς δίνει μία ἄλλη συμβουλή ἡ Μητέρα Ἐκκλησία μας: Ὅτι ἠμποροῦμε νά διδάσκουμε τούς ἄλλους, βιώνοντες βαθειά μέσα μας τήν ἀναξιότητά μας. Καί ταυτόχρονα δέν θεολογοῦμε, ἀλλά λέγομεν μόνο τά λόγια τῶν Ἁγίων μας, οἱ ὁποῖοι τά ἔζησαν καί ὡμιλοῦσαν αὐθεντικῶς καί ἀλανθάστως. Σ᾿ αὐτή τήν κατηγορία ἀνήκουμε σχεδόν ὅλοι μας, δηλ. διδάσκαλοι τῶν ἄλλων, ἀλλά ἄς ἔχουμε τήν πεποίθησι μέσα μας ὅτι εἴμεθα, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο «κύμβαλα ἀλαλάζοντα», κατά τόν ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη «κονσερβοκούτια», πού γυαλίζουν στόν ἥλιο, κατά τόν ἅγιο Νικόδημο «κύνες ἐπιστρέφοντες ἐπί τόν ἴδιον ἔμετον», καί κατά τόν «καραγκιόζη τοῦ παλιοῦ καιροῦ «πατσαβοῦρες τηγανητές»!!
Κἄπως ἔτσι, πιστεύω, ὅτι δέν θά κατηγορήσει κι ἐμᾶς ὁ Χριστός γιά προπέτεια, γιά ἀλαζονεία καί κρυφή ὑπερηφάνεια, ὅπως μᾶς ἔλεγε ὁ Γέρο Παΐσιος. Διότι τίποτε δέν ὑπάρχει καλλίτερο ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ ἀπό τόν ταπεινό ἄνθρωπο, ἀφοῦ ὁ Ἴδιος εἶπε μέ τό στόμα τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου: «Σέ ποιόν νά ἐπιβλέψω; Παρά μόνο στόν ταπεινό καί τρέμοντα τούς λόγους μου». Ὁ Πνευματικός τοῦ Γέροντος Παϊσίου, Ὅσιος Τύχων ὁ Ρῶσσος, ὅταν ζοῦσε στό πρῶτο καλύβι του, τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, πίσω ἀπό τήν Μονή Σταυρονικήτα, κάθε πρωΐ σηκωνόταν καί ἔλεγε κυττάζοντας πρός τόν ἥλιο. «Ὁ Θεός εὐλογεῖ τόν κόσμον μέ τό ἕνα χέρι, ἐνῶ τούς ταπεινούς μέ τά δύο Του χέρια». Καί ταυτόχρονα εὐλογοῦσε κι αὐτός τόν κόσμο μέ τά ἁγιασμένα χεράκια του.
Χαρά γίνεται στόν οὐρανό γιά κάποιον πού μετανοεῖ. Καί ὄχι μόνον ὅλος ὁ ἐπουράνιος κόσμος ἀγάλλεται, ἀλλά καί ἡ ἐπί γῆς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας. Ὁ Χριστός ἔδωσε, σύμφωνα μέ τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, μετά τήν ἐπιστροφή του δακτυλίδι στό χέρι, τήν πρώτη στολή καί τήν σφαγή, τοῦ καλοθρεμμένου μόσχου. Δηλαδή τοῦ ἔδωσε τόν ἀραβῶνα τῆς αἰωνίου ζωῆς μέ τό δακτυλίδι, τήν Θεία Χάρι, μέ τήν πρώτη στολή καί τήν Θεία Κοινωνία μέ τήν προσφορά τοῦ μόσχου γιά νά χαροῦν οἱ πάντες, δηλαδή ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας. Αὐτή τήν χαρά νοιώθω καί ἐγώ ὅταν ἐγγράφεσθε νέα μέλη στήν οἰκογένειά μας καί λυποῦμαι μέσα μου μυστικά γι᾿ αὐτούς πού ἀποχωροῦν. Ἴσως νά εὕρουν κάποια ἄλλη συντροφιά καλλίτερη.
Ἐμεῖς δέν εἴμεθα ὁμάδα, ἀλλά οἰκογένεια τοῦ Χριστοῦ καί κομμάτι τῆς Μιᾶς Οἰκογενείας τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁμάδα σημαίνει, ἀποκομμένο κομμάτι καί μόνο γιά ὡρισμένους, πού ἀκολουθοῦν αὐστηρούς κανόνες τοῦ ἀρχηγοῦ. Ἐμεῖς δέν εἴμεθα ὁμάδα, ἀλλά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας. Δέν πιέζουμε κανέναν νά μείνει, οὔτε καί ἐκβιαστικά προσκαλοῦμε νά αὐξηθῆ ὁ ἀριθμός γιά λόγους προβολῆς καί καταξιώσεως. Τίποτε ἀπ᾿ ὅλα αὐτά. Στήν καρδιά μας ὑπάρχουν μόνο δύο πράγματα: «Ἀγάπη γιά τόν Χριστό καί ἀγάπη γιά τόν κάθε ἄνθρωπο». Αὐτό εὔχομαι καί σέ ὅλους ἐσᾶς πού μέ τήν καρδιά σας ἐνστερνίζεσθε τά πτωχά λογάκια μου πού δέν εἶναι δικά μου, ἀλλά τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στήν πρακτική ζωή τῶν Ἁγίων μας, παλαιοτέρων καί νεωτέρων.
Ἀπό π. Δαμασκηνό Γρηγοριάτη.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου