«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Σ᾿ ἀκούω, Φίλη μου Ψυχή, σ᾿ ἀκούω καί σέ βλέπω
καί χαίρομαι γιατί ἐμέ ζητεῖς νά ἀπολαύσης.
Εἶναι ἀλήθεια ξεφυγες μακράν τῶν ἐντολῶν Μου
καί δούλεψες, παιδάκι Μου, τόν σκοτεινόν ἐχθρόν Μου.
ὅμως τί κέρδισες ἐκεῖ στοῦ κόσμου τούς θαμῶνες
τί μοὔφερες, τί μοὔδωσες ὡς δῶρον ἰδικόν σου;
Σέ ἔβλεπα ν᾿ ἀγωνιᾶς, νά πίνης, νά χορεύης,
νά ξενυκτᾶς, νά ἀλυκτᾶς σάν σκύλλος εἰς τούς δρόμους.
Ἤξερα ὅτι ἤθελες ἀνάπαυσι, εἰρήνη,
μά ποτέ δέν ἄκουσες κάτι γιά τ᾿ Ὄνομά Μου,
δέν ἄκουσες πώς Βασιλιᾶς ἐγώ ᾿μαι τῆς εἰρήνης;
Γιατί μέ κατεφρόνησες, μ᾿ ἀρνήθηκες, παιδί μου
χύνοντας τό μακάριον Αἷμα Μου στόν Σταυρόν Μου;
Δέν ἤξερες πώς πρόβατα δέν ζοῦν χωρίς τσοπάνη
κι ἐσύ χωρίς ἐμένανε θά πέσης στό ποτάμι;
Πόσες φορές σ᾿ ἀντίκρυσα μέ πρόσωπο θλιμμένο,
γιατί ἐπῆρες, Ἀδελφέ, τόν δρόμο τόν χαμένο!
Πόσες φορές δέν ἔκλαψα ζητῶντας τήν καρδιά σου
μέ πόνο περιμένοντας σέ κάποιο σταυροδρόμι
νά σέ ἁρπάξω καί εὐθύς νά σέ καθοδηγήσω
εἰς τά λιμάνια τ᾿ οὐρανοῦ τίς ἅγιες Ἐκκλησίες,
νά εὕρης τήν ἀνάπαυσι, ν᾿ ἀκούσης Λειτουργίες
ὅμως λυποῦμαι νά στό ᾿ πῶ, μοῦ γύρισες τίς πλάτες,
μ᾿ ἐξύβρισες, μ᾿ ἀπείλησες, μοῦ εἶπες "δέν σέ ξέρω".
Ναί, γιά σένα ἄγνωστος ὑπάρχω, τό γνωρίζω,
ἀλλά ἐσύ γιά μένανε γνωρίζεις ποῖος εἶμαι;
Γνωρίζεις ὅτι ἄνοιξα ἐπάνω στόν Σταυρό Μου
τά ματωμένα χέρια Μου, ἐσένα ν᾿ ἀγκαλιάσω;
Γνωρίζεις ὅτ᾿ ὑπέμεινα πάθη καί ἀτιμίες
κι ἐπτώχευσα ἑκούσια ἐσέ διά νά πλουτίσω;
Γνωρίζεις τί μοῦ ἔδωσαν οἱ Ἀδελφοί σου τότε,
ὅταν νερό ἐζήτησα χολήν μέ ἐποτίσαν;
Γνωρίζεις ὅτι ὅλα σου τά χρέη Ἐγώ πληρώνω
καί σοῦ ᾿ τοιμάζω αἰώνια ζωή, χωρίς τόν πόνο;
Μή μέ πετᾶς βρέ Ἀδελφέ, ἔξω ἀπ᾿ τήν ζωήν σου
δέν εἶμαι ᾿ γώ ὁ φταίχτης σου, δέν εἶμαι βιαστής σου.
Δέν εἶμαι ᾿ γώ ὁ αἴτιος, ὁ πλάνος διαβολεύς σου.
Εγώ ᾿μαι ὁ Πατέρας σου, ὁ φίλος κι ἀδελφός σου.
Θυμήσου πρό τοῦ Πάθους Μου μέ πόση καλωσύνη
ὡμίλησα, συμβούλευσα τούς θείους Μαθητάς Μου.
Τεκνία μου καί Φίλοι Μου καί Ἀδελφοί μου εἶσθε
ὅλοι, ὅσοι θέλετε ἐμέ νά ἀγαπῆστε.
Ἔλα κοντά Μου, Ἀδελφέ, θέλω νά σέ θωπεύσω
καί τόν βαρύ τόν πόνον σου ζητῶ νά θεραπεύσω.
Ἐν ὅσῳ ἤσουνα μικρός ἔτρεχες ὡς ἀρνίον
ὀπίσω Μου καί ἄκουγες λόγους καί ὑμνωδίας,
μά σάν μεγάλωσες εὐθύς, ἀπέριψες τά πάντα
σάν κάτι νά στερήθηκες ἔφυγες ἀπ᾿ τήν Μάνδρα.
Ἐάν ζητῆς εἰλικρινά παλάτια καί τά πλούτη,
εἶμαι Ἐγώ ὁ χορηγός, ἔλα χωρίς δειλίαν.
Κι ἐδῶ καί εἰς τόν μέλλοντα αἰῶνα θ᾿ ἀποκτήσης
τήν εὐτυχία, τήν χαρά, μ᾿ ἀγγέλους θά οἰκήσης.
Ζητεῖς νά ἔχης χρήματα, νά σπαταλᾶς, νά τρώγης;
Μάθε ψηλά στούς οὐρανούς, ἐκεῖ νά θησαυρίζης.
Ζητεῖς νά κάνης συντροφιές μ᾿ ἀνθρώπους τῆς κακίας
καί πονηρές συνήθειες μαθαίνεις ἀπ᾿ εὐθείας.
Πληγώνεσαι, ἀδημονεῖς, ζητεῖς ἐλευθερίαν
κι ἀντί νά ἔλθης πρός Ἐμέ, τρέχεις στήν ἀσωτία.
Τότε περικυκλώνεσαι μέ στίφη τῶν δαιμόνων
καί περιμένεις στήν στροφή τόν Λυτρωτήν καί μόνον.
Μάθε, Ψυχή Μου ἀγαθή, Ἐγώ δαιμόνων κράτος
ἐνίκησα κι ὡδήγησα μέ τήν Ἀνάστασίν Μου
τό γένος τό ἀνθρώπινον εἰς τήν ἐλευθερίαν.
Ἄν μπλέχθηκες εἰς σκοτεινά τοῦ κόσμου καπηλεῖα
ζητῶντας τήν ἀπόλαυσι σαρκός καί εὐτυχίαν,
πλανήθηκες, ὦ ἀδεςλφέ, στοῦ σατανᾶ τά ἔργα
καί τήν ὀδύνη γρήγορα θά δρέπης κάθε μέρα.
Ὅμως ὑπάρχει χαραυγή, ὑπάρχει καί ἐλπίδα,
εἶμαι Ἐγώ ἡ Ἀλήθεια, τό Φῶς ἐν τῆ σκοτίᾳ.
Μή ντρέπεσαι τόν δρόμον σου ἐπιστροφῆς νά πάρης
Σέ περιμένω πάντοτε ὡς εὔσπλαγχνος Πατέρας.
Δέν εἶσαι σύ, ὦ ἀδελφέ, μόνος στήν ἁμαρτία
πάντες δεινῶς ἐξέκλιναν, χρήζουν τῆς μετανοίας.
Θά σέ δεχθῶ ὅπως κι ἄν ᾿ ρθῆς, Ἐγώ θά σ᾿ ἀγκαλιάσω
καί δίπλα στό κρεββάτι σου μαζί σου θά πλαγιάσω.
Μ.Δ.Γ.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου