Του ἁγιορείτου μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
Τό μόνο καινόν ὑπό τόν ἥλιον διά μέσου τῶν αἰώνων εἶναι ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν, ὅπως ἀναφέρει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Ὁπότε ὅλα τά ἄλλα, ὅσα συμβαίνουν στόν κόσμο εἶναι ἐπίγεια, παροδικά καί ὄχι αἰώνια. Ἡ ἀνθρώπινη ψυχή πλάσθηκε γιά τήν αἰωνιότητα, διότι προέρχεται ἀπό τήν πνοή τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμη κι ἄν κολασθῆ, δηλαδή ζεῖ μακράν τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης, θά παραμένει αἰώνια, ὄχι βεβαίως στήν χαρά τῶν Δικαίων, ἀλλά συμμετέχοντας στά βάσανα τῶν κολασμένων.
Στόν παρόντα αἰῶνα, ὅπου ὅλοι μας διερχόμεθα γιά λίγες δεκαετίες, σύμφωνα μέ τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ καί τῆς πατρική του προνοητικότητα, δέν ἔχουμε ἄλλη σοβαρή ἀπασχόλησι, παρά μόνο πῶς θά ὁδηγήσουμε τήν ψυχή μας στήν αἰώνια ἀπόλαυσι τῶν ἀγαθῶν τοῦ Παραδείσου, πού ταυτίζονται μέ τήν ἄκτιστη θέα τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ μας. Ὁ Χριστός μᾶς ἔδωσε, κατά τόν βραχύ ἐρχομό του στήν πολυστένακτη γῆ μας ὅλα τά ἐφόδια, Διδασκαλία καί Μυστήρια γι᾿ αὐτή τήν ὑψηλή ἀποστολή μας. Ταυτόχρονα μᾶς ἐχάρισε τήν ἐλευθερία μας, βάσει τῆς ὁποίας μέ τό θέλημά μας θά ἀξιοποιοῦμε τόν χρόνο μας ἐδῶ. Ἔτσι θά δώσουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι καί ἀπολογία γιά τά ἔργα μας, τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Μᾶς ἔδωσε τό μέγα Μυστήριο τῆς Κοινωνίας τοῦ Σώματός του, ὥστε νά μή νοιώθουμε ποτέ ὀρφανοί καί ἀπροστάτευτοι. Μᾶς ἐχάρισε τό Μυστήριο τῆς συγγνώμης καί συνδιαλλαγῆς μαζί Του, διά τοῦ Ὁποίου, ἔστω καί νά ἐκτραποῦμε ἑκόντες ἤ ἄκοντες, θά ἠμποροῦμε νά ἐπιστρέφουμε κοντά του, ὁμολογοῦντες τά σφάλματά μας στόν Πνευματικό μας, ὁ ὁποῖος μέ τήν Χάρι τῆς Ἱερωσύνης του, ἀντικαθιστᾶ τόν Χριστό μας ἐπί τῆς γῆς. Γι᾿ αὐτό ὁ ἱερεύς ἐργάζεται εἰς τό Ὄνομα καί εἰς τόπον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Δέν χρειάζεται λοιπόν νά ζοῦμε σέ παραζάλη καί σύγχυσι γιά ὅσα συμβαίνουν γύρω μας, διότι κατά τόν ἅγιο Πορφύριο «δέν πέφτει οὔτε πευκοβελόνα, χωρίς τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ μας». Ἐάν ἡμεῖς στοχεύουμε καθημερινῶς στήν ἐφαρμογή τοῦ θείου θελήματος, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν προσωπική μας σωτηρία, ὅσα κακά καί νά ἔλθουν, δέν ἠμποροῦν νά μᾶς ἀγγίξουν τήν ψυχή, ἐάν δέν ἐπιτρέψει ὁ Χριστός μας. Ἐάν ἐπιτρέψει ὁ Χριστός κἄπως νά δοκιμασθοῦμε, οὐσιαστικά δέν μᾶς ἐγκαταλείπει. Μᾶς παρακολουθεῖ ἀπό κοντά καί βλέπει ποιά εἶναι ἡ πορεία μας καί ἄν εἶναι προσηλωμένη στίς δικές του ἐπιταγές. Ἐάν σφάλλουμε, μᾶς δίνει «σφαλιάρες», μικρές ἤ μεγάλες, γιά νά συνετισθοῦμε, νά ἐπιστρέψουμε καί συνεργασθοῦμε μαζί Του. Δέν εἶναι ὁ Χριστός μας ἕνας ἄγνωστος καί ἀπρόσιτος Θεός, ὅπως ἔχουν πλάσει στήν φαντασία τους γιά τόν δικό τους θεό οἱ μουσουλμᾶνοι, πού τόν ὀνομάζουν Ἀλλάχ. Πότε ὁ Χριστός μας εἶναι, κατά τό ἀνθρώπινο, ὠργισμένος; Ὅταν, παρά τίς ἄπειρες προσπάθειές του νά μᾶς ἐπαναφέρει στόν δρόμο Του, ἐμεῖς ὄχι μόνο δέν τόν ἀκούομεν, ἀλλά καί τόν ἀρνούμεθα, θεωρητικά καί πρακτικά μέ τήν ἀσυνείδητη ζωή μας.
Τα τελευταῖα χρόνια, ἐπέτρεψε ἐξ ἀγάπης Του πολλές θεομηνίες, σεισμούς, πυρκαϊές, πλημμύρες, τσουνάμια, θανάτους, πολέμους κλπ. μόνο καί μόνο γιά νά στραφοῦμε πρός Αὐτόν. Ἄν ἦταν δυνατόν τουλάχιστον νά τόν ὁμολογήσωμεν ὡς Θεόν ὑπάρχοντα, Δημιουργόν, Προνοητήν καί Σωτῆρα μας. Δυστυχῶς εὑρίσκει τήν θύραν τῆς ψυχῆς μας κλειστήν. Εἶπε ἡ Θεοτόκος στήν κυρά Κούλα τήν Κυπραία πού εἶναι τώρα 93 ἐτῶν καί ζεῖ στό Λονδῖνο: «Ἔχει ὁ Υἱός μου πολλούς τρόπους νά σώσει τόν κόσμον». Καί τήν μάστιγα τοῦ Κορονοϊοῦ, θά ἤθελε ὁ Κύριος νά τήν ἐξαφανίσει πάραυτα, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι ἀντί νά πάρουν τίς εἰκόνες, τά λάβαρα καί τά κεριά καί νά βγοῦν στούς δρόμους ἐπικαλούμενοι τήν πρεσβεία τῶν Ἁγίων μας, ἔχασαν καί τήν ὀλίγη πίστι πού τούς εἶχε ἀπομείνει. Πῶς τήν ἔχασαν; Ἀγάπησαν περισσότερο τό σῶμα τους καί τήν παροῦσα ζωή, γι᾿ αὐτό ἄρχισαν νά μπαίνουν στίς ἐκκλησίες δῆθεν «ἁρματωμένοι», μ᾿ αὐτά τά ἀνίσχυρα ὅπλα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, τά ὁποῖα μόνο χλεύη καί εἰρωνεία καί ἀηδία προκαλοῦν!! Καί δέν ντρέπονται ὄχι μόνον νά μπαίνουν στίς ἐκκλησίες μας, πού εἶναι ἐργαστήρια θεραπείας καί σωτηρίας τῶν ψυχῶν μας, μέ τίς ποικιλόχρωμες μάσκες, ἀλλά καί νά φοβοῦνται νά προσκυνήσουν τίς ἅγιες εἰκόνες, χωρίς αὐτό τό δῆθεν.....θεραπευτικό ὕφασμα πού ἡ θέσις του εἶναι μόνο γιά τά χειρουργεῖα. Ναί, οἱ μάσκες δέν εἶναι τό φάρμακο οὔτε τό ἀλεξητήριο κατά τοῦ κορονοϊοῦ. Εἶναι μόνον ἡ ἀπάτη τῶν ἀνθρώπων ἀπό σκοτεινά δαιμονικά κυκλώματα, τά ὁποῖα συνεργάζονται μέ τόν διάβολο, πού καίγεται ἀπό τήν Θεία Κοινωνία. Γι᾿ αὐτό καί ἐστράφη μέ τά χείλη τῶν ἐχόντων τά ἡνία τῆς Χώρας μας ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐναντίον τῶν ἐνοριῶν μας καί βασικῶς ἐναντίον Αὐτοῦ τοῦ ἰδίου τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
Ἐξ αἰτίας τοῦ προβλήματος αὐτοῦ ἐπῆλθε ὄχι μόνο σύγχυσις, ἀλλά καί διαμάχη μεταξύ τῶν χριστιανῶν μας, ὅσον ἀφορᾶ τίς μάσκες, καί μάλιστα μέσα στούς ἱερούς χώρους τῶν ναῶν μας. Μέ ἐρωτοῦν τί πρέπει νά κάνουμε; Οἱ πολιτικοί μας Ἄρχοντες ἔπεισαν καί τήν Διοικοῦσα Ἐκκλησία, νά καθιερωθῆ ἡ χρῆσις τῆς μάσκας καί στίς ὥρες τῶν Ἀκολουθιῶν τῆς Ἐκκλησίας μας. Τί θά κάνουμε; Ἐδῶ ἀπαιτεῖται ἡ ἀγέρωχη στάσις τῆς Ἐκκλησίας πρός τήν Πολιτεία, ὅτι καί ἡ Ἐκκλησία ἔχει τούς δικούς της νόμους καί δέν εἶναι δυνατόν νά ὑποτάσσεται σέ ὅλα τά διατάγματα τῆς Πολιτείας, πολλά ἀπό τά ὁποῖα εἶναι παράνομα καί ἀντιχριστιανικά. Ἐάν σιωπᾶ ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία, τότε θά πρέπει ὁ ἴδιος ὁ λαός νά διεκδικήσει τά ἐκπλήρωσι τῶν χριστιανικῶν του ὑποχρεώσεων μέ προσωπικήν ἤ καί ὁμαδικήν ἀντίδρασιν ἐν συνεργασίᾳ μέ τούς ἱερεῖς μας, ὅσοι εἶναι ὁμολογητές. Ἐάν καί οἱ ἱερεῖς μας ἔχουν ὑποταχθῆ στόν Καίσαρα τῆς Πολιτείας καί τῆς Ἐκκλησίας, τότε ὅσοι ἐκ τῶν Χριστιανῶν μας ἀπέμειναν ὁμολογητές νά μπαίνουν στίς ἐκκλησίες χωρίς μάσκες, χωρίς νά ὑπακούουν στόν ἱερέα πού ἐπιβάλει τίς μάσκες καί μάλιστα ἀπό τήν Ὡραία Πύλη. Καί θά λέγουν σέ κάθε ἐπιτιθέμενον καί διαφωνοῦντα: Ἐάν ἐσεῖς προστατεύεσθε μέ τίς μάσκες σας μέσα στήν ἐκκλησία, γιατί ἀσχολεῖσθε μέ τήν δική μου τήν στάσι καί τήν ζωή; Προσευχηθῆτε ὅπως ξέρετε καί μή φροντίζετε γιά τήν δική μου σωματική καί ψυχική ὑγεία. Ἐάν μέ ἀκούσετε νά βήχω, μήν ταράζεσθε διότι σᾶς φυλάγει ἡ μάσκα σας. Ἐάν φοβᾶσθε ὅτι θά κολλήσετε, τότε φύγετε ἀπό κοντά μου νά μή μολυνθῆτε.
Πάντως, ὅσοι φοροῦν τίς μάσκες, καί μάλιστα μέσα στήν ἐκκλησία, ἐκλογικεύουν τό Μυστήριο τῆς ἀθανασίας, δηλαδή τῆς Θείας Κοινωνίας. Ἀρνοῦνται ὄχι μέ λόγια ἀλλά μέ τήν στάσι τους, πού εἶναι λίαν ἐνοχοποιητική, τήν Προσφορά τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ὡς προξένου μεταδοτικῶν ἀσθενειῶν καί μικροβίων! Ἵλεως γενοῦ ἡμῖν, Κύριε, δι᾿ αὐτήν τήν βλασφημίαν τοῦ παραλογισμένου ἐν ταῖς ἐσχάταις ταύταις ἡμέραις πλάσματός Σου!!! Τό χειρότερο ἀκόμη εἶναι ὅτι πλησιάζουν νά λάβουν τά Ἄχραντα Μυστήρια μέ τό φίμωτρο στήν μούρη τους, οἱ ἀθεόφοβοι! Καί τί νομίζετε ὅτι παίρνουν τόν Χριστόν; Ναί, παίρνουν ἀναξίως τόν Χριστόν, χωρίς τήν θείαν Χάριν τοῦ Μυστηρίου, τήν ὁποίαν ἐμπράκτως καί πανηγυρικῶς περιφρονοῦν καί παταγωδῶς τήν ἀρνοῦνται. Κάποτε, ἕνα παιδάκι 4 ἐτῶν, ἀφοῦ κοινώνησε, ἔστρεψε τό βλέμμα του πίσω, ὄντας στήν ἀγκαλιά τῆς μητέρας του, καί τῆς εἶπε: «Μαμά, εἶδα ἕνα χέρι δίπλα στόν ὦμο τοῦ παππᾶ νά παίρνει κάτι ἀπό τό Ἅγιο Ποτήριο καί μπῆκε πάλι μέσα τό Βῆμα». Ὁπότε ἄς μή ἐξαπατώμαθα ὅτι ἐκοινωνήσαμε, ἀφοῦ οὐσιαστικά ἔχουμε καταργήσει τήν Χάρι τοῦ Μυστηρίου μέ τήν ὀλιγοπιστία μας!
Ἀπορῶ πῶς φοροῦν μερικοί τίς μάσκες στήν Ἐκκλησία, ἐνῶ ταυτόχρονα δηλώνουν ὅτι τήν ἀναγνωρίζουν ὡς θεραπευτήριον ψυχῶν καί σωμάτων. Ποιόν σκοπόν ἐξυπηρετεῖ ἡ μάσκα στήν Θεία Λειτουργία; Πῶς τόσο ξαφνικά γκρεμίσθηκε ἀπό μέσα τους πνευματικό οἰκοδόμημα γύρω ἀπό τήν Πίστι μας, ἴσως πολλῶν δεκαετιῶν; Εἶδα καί γριές γυναῖκες μέ τήν μάσκα, πού σημαίνει ὅτι δέν ζοῦν μέ τόν Χριστόν, ἀφοῦ ἔχουν τόν φόβο τοῦ θανάτου, καί μάλιστα μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ!! Ποῦ εἶναι τά σοφά λόγια πολλῶν, πού ἔλεγαν πρίν τήν ἀσθένεια αὐτή: «Χριστέ μου, ἀνήκω σέ Σένα. Σέ ἀγαπῶ καί θά ὑπομένω κάθε δοκιμασία, ὅ,τι καί νά συμβῆ στήν ζωή μου, διότι εἶμαι πλάσμα δικό Σου καί πιστεύω ὅτι Ἐσύ Εἶσαι πάντα μαζί μου»! Πῶς τόσο ἀπότομα σκορπίσθηκαν στούς αἰθέρες αὐτές οἱ στοργικές ἐκφράσεις πολλῶν Χριστιανῶν μας ὅτι ἀγαποῦν τόν Χριστόν καί ὅτι εἶναι ἕτοιμοι να θυσιασθοῦν γιά τήν Πίστι τους. Οἱ δήμιοι τόν παλαιό καιρό ἐπέβαλαν στόν μάρτυρα Βαρλαάμ νά κρατήσει σάν θυμιατήριο στό χέρι του ἀναμμένα κάρβουνα μέ θυμίαμα ἐνώπιον τοῦ βωμοῦ ἑνός εἰδώλου. Καί τοῦ εἶπαν ὅτι ἐάν γυρίσει τήν παλάμη του καί πέσει κάτω τό κάρβουνο, αὐτό θά εἶναι δεῖγμα ὅτι προσέφερε θυσία στό εἴδωλο. Καί κράτησε τό κάρβουνο ὁ Ἅγιος στήν παλάμη του, μέχρι πού τρύπησε καί ἔτρεχε τό πῦον καί τό αἷμα κάτω!!!
Καί ἐάν σ᾿ αὐτή τήν μικρή δοκιμασία τῆς μάσκας δέν φανοῦμε γενναῖοι, θαραλλέοι καί ἀνυποχώρητοι, πῶς θά ἀνθέξουμε σέ ἄλλα μεγαλύτερα μαρτύρια, τά ὁποῖα ἴσως ἐπιτρέψει ὁ Χριστός νά ἔλθουν στήν ζωή μας προσεχῶς;
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἀπό παντοῦ βαλλόμεθα. Καί ἀπό τόν διάβολο καί ἀπό ἀνώνυμα καί ἐπώνυμα ὄργανά του, πού δροῦν ὑπογείως γιά νά ἀπομακρύνουν τούς λαούς μας ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας. Γνωρίζει πολύ καλά ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος παντοῦ καί ποικιλοτρόπως ἀποκαλύπτει μέ στεναγμούς τήν ἧττα του ἀπό τόν Φιλάνθρωπο Χριστό μας, ὅτι δέν ἠμπορεῖ νά σπάσει τόν κλοιό τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Αὐτοί εἶναι οἱ γνήσιοι φορεῖς τῆς Παραδόσεως καί τῆς ζωῆς ἐν Χριστῶ μέσα στόν κόσμο. Καί ποιούς θά πολεμήσει ὁ διάβολος; Τούς ἀθέους, τούς ἀλλοθρήσκους, τούς αἱρετικούς, τούς ἁμαρτωλούς; Ὄχι βέβαια, διότι αὐτοί ἀνήκουν μέ τήν καρδιά τους, στήν δική του παράταξι. Θά πολεμήσει ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους, τῶν ὁποίων ἐλπίζει νά σπάσει τά κάστρα τῶν καρδιῶν μας καί νά κατοικήσει μέσα σ᾿ αὐτά. Δέν ἠμπορεῖ ὅμως νά ἐπιτύχει πολλά πράγματα. Γι᾿ αὐτό καί στενάζει λέγοντας ὅτι ὁ Ναζωραῖος τοῦ κατέστρεψε τήν ἐξουσία καί τό κράτος του!!
Μεγάλωσα σέ χωριό τῆς Ἀρκαδίας. Καί ὅταν ἤμουν μόλις 6 ἐτῶν μετά τήν Θεία Λειτουργία μιᾶς Κυριακῆς, βγήκαμε ὅλοι οἱ χριστιανοί στούς δρόμους τοῦ χωριοῦ μας λιτανεύοντας τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους μέ τόν ἱερέα μας, τόν π. Παναγιώτη, τόν Σταυρό τά ἑξαπτέρυγα καί τίς λαμπάδες νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τήν ἐπιδημία τῆς πανώλης πού τότε εἶχε ξεσπάσει καί εἶχε ἀρκετά κρούσματα. Αὐτό ἔγινε καί σέ ὅλες τῆς ἐνορίες μέ ἐντολή τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου μας. Καί πράγματι οἱ Ἅγιοι ἐθαυματούργησαν!
Σήμερα τά πράγματα ἄλλαξαν παντελῶς. Δέν ἄλλαξε σέ κάτι ἡ Πίστις μας, οὔτε ἡ Ἐκκλησία καί ἡ λατρεία μας. Ἄλλαξε ἡ νοοτροπία τῶν χριστιανῶν μας. Ἔγιναν περισσότερο ψυχικοί, θνητοί καί φίλαυτοι καί ἔχασαν τό προνόμιο, δῶρο τοῦ Θεοῦ, νά εἶναι πνευματικοί, φιλόθεοι καί ζηλωτές τῆς αἰωνίου Πατρίδος μας. Βέβαια, ὄχι ὅλοι. Γι᾿ αὐτό καί ἐλπίζουμε μέσα ἀπό τήν καρδιά μας, ὅτι ἐάν ἴδη ὁ Θεός ὄχι 5 καί 10 ἀλλά χιλιάδες πιστούς, κληρικούς καί μοναχούς νά ζοῦν μέ τόν θεῖο φόβο καί τήν γνῶσι τοῦ Θεοῦ, χάριν αὐτῶν, θά σώσει καί ἡμᾶς τούς πολλούς, τούς ἁμαρτωλούς.
Στήν σημερινή κατάστασι ὁ διωγμός κατά τῆς Ἐκκλησίας ἀπεδείχθη περιτράνως. Ἀκόμη καί θύματα τοῦ διαβόλου, ἄνθρωποι δαιμονόπληκτοι, πονεμμένοι ἀδελφοί μας, ὡμολόγησαν τά λόγια τοῦ σατανᾶ ὅτι αὐτός ἦταν ὁ ἐφευρέτης τῆς κακίας γιά τό κλείσιμο τῶν ἐκκλησιῶν καί τόν ἀποκλεισμό τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν Θεία Κοινωνία. Δέν μᾶς φοβίζουν ὅλα αὐτά! Ἄλλωστε γνωρίζει ὁ διάβολος ὅτι ὀλίγος ἀκόμη καιρός τοῦ ἀπέμεινε γιά νά ἁλωνίζει τήν οἰκουμένη καί νά διαστρέφει τόν νοῦν πολλῶν ἀνθρώπων. Γνωρίζει ὅτι μέ τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας, ἔχει νά κολασθῆ αἰωνίως. Ἐπειδή δέν ἔχει μετάνοια, μοναδική του χαρά ἀπό τήν ἀπύθμενη κακία του, εἶναι πῶς θά ἠμπορέσει νά τραβήξει περισσότερες ψυχές στήν κόλασι, ἔτσι ὥστε νά μήν ὑποφέρει μόνον αὐτός ἀλλά καί ὁπαδοί τοῦ Ναζωραίου, ὅπως εἰρωνικά μᾶς ἀποκαλεῖ.
Ἀδελφοί, μένωμεν σταθεροί στήν ἁγία Ὀρθοδοξία μας, τήν ὁποία σήμερα ἄρχισαν νά ἀγαποῦν κατά χιλιάδες καί οἱ Ἀφρικανοί Ἀδελφοί μας. Καί γιά νά ἐνθουσιασθῆτε ἀπό τίς πρόσφατες ἐμπειρίες μερικῶν ἀπ᾿ αὐτούς θά τελειώσω αὐτό τό μήνυμα μου μέ δικές τους μαρτυρίες:
ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ ΑΦΡΙΚΑΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΟΥ ΚΟΓΚΟ.
Ὀνομάζομαι Τιμόθεος Bakombo.
Προέρχομαι ἀπό τήν ἐνορία τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ χωριοῦ Καμουΐλα τῆς περιοχῆς Σαντόα. Παλαιότερα ἀνήκα στην προτεσταντική κοινότητα τῶν Μεθοδιστῶν. Διδάσκαλός μου στην ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἦταν ὁ ἱερεύς τῆς πόλεως Σαντόα π. Γεώργιος. Με ἐβάπτισε ὁ τότε ὑπεύθυνος τῆς ἱεραποστολῆς ἀρχιμ. π. Μελέτιος, τώρα Μητροπολίτης μας.
Μετά την Βάπτισί μου και τήν χρῖσι με το ἅγιο Μῦρο, αἰσθάνθηκα μέσα μου μία πρωτοφανῆ θερμότητα, χωρίς να γνωρίζω πῶς και γιατί ἦλθε σε μένα. Ἀκόμη αἰσθάνθηκα μία μεγάλη ἐλαφρότητα στό σῶμα μου, ὡσάν να ἤθελα να πετάξω.
Θεωρῶ ἐπίσης θαῦμα τοῦ Θεοῦ το γεγονός, ὅτι λίγες ἡμέρες, μετά την βάπτισί μου, βρῆκα και δουλειά. Με ἐπῆραν δάσκαλο στό ὀρθόδοξο δημοτικό σχολεῖο και μετά ἀπό 4 χρόνια μέ ἐπρότειναν και διευθυντή τοῦ σχολείου.
Εἶμαι πολύ εὐχαριστημένος στην καρδιά μου, διότι ἔχω την πεποίθησι ὅτι ἀνήκω στην ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μέσα στην ὁποία θά βρῶ και την σωτηρία τῆς ψυχῆς μου.
******
Ὀνομάζομαι Ἀβραάμ kayombo. Γεννήθηκα στο χωριό Διβουμά τῆς περιοχῆς Σαντόα το 1992.
Ἀπό νέος ἀκόμη δ;Eν ἀκολουθοῦσα καμμία ἐκκλησία. Κατόπιν ἀκολούθησα την κοινότητα τῶν Πεντηκοστιανῶν. Ὁ π. Ἠλίας Yav με κατήχησε. Ἐγκατέλειψα τούς προτεστάντες, διότι ἔμαθα ἀπό τον π. Ἠλία ὅτι ἔχουν πολλές αἱρετικές διδασκαλίες. Ἀπεφάσισα και βαπτίσθηκα. Μέχρι σήμερα αἰσθάνομαι ὅτι ὑπάρχει και κατοικεῖ μέσα μου το Ἅγιο Πνεῦμα, το ὁποῖον εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός μαζί με τον Πατέρα και τόν Υϊόν Του. Το Ἅγιο Πνεῦμα με ὁδηγεῖ και μέ φωτίζει πῶς να ζῶ καθημερινά στην ζωή μου.Μοῦ κάνει πολλά θαύματα στην ζωή μου και μεταφέρω πολλές ἀπ᾿ αὐτές τίς ὡραῖες ἐμπειρίες μου στους μαθητές τοῦ σχολείου μου.
******
Ὀνομάζομαι Θεόδωρος Tshikoba.
Γεννήθηκα το 1958 στην πόλη Λουμπουμπάσι τοῦ Κογκό. Ἀπό μικρός ἐπήγαινα στην ντόπια προτεσταντική κοινότητα πού λέγεται Γκαραγκάζ. Κανείς δέν μέ ὡδήγησε στήν Ὀρθοδοξία, παρά μόνο ὁ Θεός. Με παρεκίνησε μία φωνή να ἐπισκεφθῶ κατ᾿ ἀρχήν την Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ τοῦ Λουμπουμπάσι. Ἐκεῖ γνωρίσθηκα μέ τόν ἱερέα και ἄκουσα μαθήματα κατηχήσεως ἀπό τόν δάσκαλο Δημήτριο.
Βαπτίσθηκα το 1996 ἀπό τόν τότε ἀρχιμ. π. Μελέτιο και νῦν Μητροπολίτη μας.
Αἰσθάνομαι ὅτι μέ προστατεύει ὁ Θεός τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Κάποτε ἀρρώστησα ἀπό ἑλονοσία. Ἐπῆγα στο ὀρθόδοξο ἀγροτικό ἰατρεῖο. Ὁ Θεός με ἐβοήθησε και θεραπεύθηκα. Ἄλλοτε πάλι ἐξ αἰτίας κεραυνοῦ γκρεμίσθηκε το σπίτι μου. Ὄμως ἐφύλαξε ὁ Θεός ὅλη την οἰκογένειά μου και δεν ἔπαθε κανείς τίποτε. Εὐχαριστῶ πάντοτε τον ἀληθινό Θεό μας για ὅλες τις εὐεργεσίες του.
******
Ὀνομάζομαι Νεκτάριος Musumari. Γεννήθηκα στήν Κανάγκα τοῦ Κογκό το 1953. Ἀνῆκα μαζί με τους γονεῖς μου στην προτεστάντικη κοινότητα τῶν Μεθοδιστῶν. Κατοικῶ στο χωριό Κακόπα τῆς περιοχῆς Σαντόα. Ἐγνώρισα την Ὀρθοδοξία ἀπό τον μακαριστό π. Κοσμᾶ, ὁ ὁποῖος ἦλθε καί στό σπίτι μου. Με ἐβάπτισε το 1994 ὁ π. Βαρνάβας Γρηγοριάτης, πού εἶχε ἔλθει στην περιοχή μας ἐπί 10 ἡμέρες για βαπτίσεις στα χωριά μας μαζί με τον μον. π. Δαμασκηνό.
Μετά το βάπτισμά μου, κάποια νύκτα εἶδα στον ὕπνο μου τρεῖς πατέρες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν πολλά πρόβατα στην ἔρημο και τά ἔβοσκαν. Με ἐκάλεσαν νά πάω κοντά τους. Ἐπῆγα κοντά τους και μοῦ ἔδωσαν να φορέσω ἕνα σταυρό μεγάλο. Ἐκεῖ στην ἔρημο ὑπῆρχε μία μεγάλη κατοικία. Ἕνας πατέρας ἦταν ἀνάμεσα στους ἄλλους και εἶπε να πάρης αὐτό τον Σταυρό. Βάλε τά πρόβατα μέσα σ’ αὐτό το σπίτι. Και ἐγώ κρατώντας στα χέρια τον σταυρό, ἔβαλα τά πρόβατα μεσα σ’αὐτό το σπίτι. Μετά αὐτοί οἱ τρεῖς Πατέρες εἶπαν τά ἑξῆς: Και ἐσύ ἔμβα μέσα σ’αὐτό σπίτι. Όταν μπῆκα μέσα ἐξεπλάγην. Φοβήθηκα πάρα πολύ. Μετά ἐπῆγα στόν π. Κοσμᾶ τόν ἐφημέριό μας και τοῦ εἶπα πού εὑρισκόμουν καί τί εἶδα στο ὄνειρό μου.
Ὁ π. Κοσμᾶς μοῦ εἶπε: «Ὁ Θεός θα σοῦ ἀπαντήση, τι ζητεῖ ἀπό σένα. Μή γυρίζης πρός τά ὀπίσω. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη καί ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Θαῦμα; Ἡ γυναῖκα μου κάποτε ἦταν πολύ ἀσθενής. Την ἑπομένη ἦταν το πρόγραμμα να βαπτισθῆ, ἀλλά ἡ ἀσθένεια της τήν κρατοῦσε στό κρεββάτι. Ἡ μοναχή Θέκλα τήν ἐβοήθησε νά ἑτοιμασθῆ και νά προσέλθη στό βάπτισμα. Μετά ὁ ἱερεύς την ἔχρισε μέ το Ἅγιο Μῦρο. Ἡ ἀσθένειά της θεραπεύθηκε ἀμέσως. Κατόπιν μοῦ εἶπε: «Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ».
******
Ὀνομάζομαι Ἰωσήφ Palabasha. Κατάγομαι ἀπό την ἐνορία τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους τοῦ χωριοῦ Καπολόε ἔξω ἀπό την πόλι Λικάσι τοῦ Κογκό. Πρίν βαπτισθῶ στην Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἤμουν ρωμαιοκαθολικός. Ἕνας φίλος μου με ὡδήγησε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία και τελικά μπῆκα σ᾿ αὐτή την Ἐκκλησία, διότι κατάλαβα ἀπό τίς ἐμπειρίες πού εἶχα ὅτι Αὐτή εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Με ἐβάπτισε ὁ μακαριστός παπᾶ Κοσμᾶς τό 1985. Μετά τό βάπτισμά μου αἰσθάνθηκα πολύ γρήγορα μέσα μου μία ἐσωτερική ἐλαφρότητα. Ἀκόμη και τό σῶμα μου αἰσθανόμουν ὅτι ἦταν ἐλαφρό άαν το πούπουλο τῆς κότας.
Ἔζησα πολλά θαυμαστά πράγματα στην Ὀρθοδοξία. Θα σᾶς διηγηθῶ μόνο ἕνα. Εἶδα στόν ὕπνο μου τον ἅγιο Νικόλαο μέσα στο Ἱερό Βῆμα. Ἔβαλα μετάνοια ἐνώπιόν του και ἐκεῖνος ἔβαλε το χέρι του στό κεφάλι μου και με εὐλόγησε. Μετά μέ ἔχρισε μέ τό ἅγιο ἔλαιο σέ πολλά σημεῖα τοῦ σώματός μου, ἐνῶ ἐγώ εὑρισκόμουν στό κρεββάτι μου. Και ἔζησα πολλά χρόνια χωρίς καθόλου νά προσβληθῶ ἀπό κάποια ἀρρώστεια τοῦ τόπου μας ἐδῶ.
******
Ὀνομάζομαι Φίλιππος Kashala. Γεννήθηκα το 1997, στην πόλι Ντιλόλο τοῦ Κογκό, πού εἶναι κοντά στα σύνορα με το βόρειο μέρος τῆς Ἀγκόλας. Ἀρχικά ἀκολουθοῦσα την προτεστάντικη κοινότητα τῶν Ἀντβεντιστῶν. Με ὡδήγησε με τά ὡραῖα μαθήματά του ὁ κατηχητής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Ντιλόλο, ὀνόματι Παῦλος. Και γρήγορα ἐπίστευσα ὅτι αὐτή ἡ Ἐκκλησία εἶναι τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό μοῦ το ἐπιβεβαίωναν και ἄλλοι ἄνθρωποι πού εἶχαν βαπτισθῆ στην Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Με ἐβάπτισε ὁ ἐφημέριος τοῦ Ντιλόλο π. Πανάρετος.
Τά ἀποτελέσματα τῆς βαπτίσεώς μου στην Ὀρθοδοξία ἦταν θαυμαστά. Μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἔπαυσα να μεθῶ, ἔπαυσα νά κτυπῶ, νά ὑβρίζω καί νά κατακρίνω τούς ἀνθρώπους. Περιφρόνησα τίς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου. Ἔγινα ἕνας καλόγνωμος και ἀγαπητός στούς ἄλλους ἄνθρωπος. Ἔτσι ἀγάπησα τόν Χριστόν, διότι πρῶτα Αὐτός μέ την Χάρι Του μέ ἐβοήθησε καί διέκοψα τούς παλαιούς δεσμούς πού εἶχα μέ τόν κόσμο.
******
Ὀνομάζομαι Λουκᾶς Kakoko. Γεννήθηκα το 1964 στο χωριό Κισότε, ἔξω ἀπό την πόλι Κολουέζι. Ἀπό μικρός εἶμαι ὀρθόδοξος χριστιανός, διότι ἐβάπτισε ὅλη την οἰκογένειά μας ὁ διάδοχος τοῦ μακαριστοῦ παπᾶ Κοσμᾶ, ὁ π. Σεραφείμ Παρχαρίδης.
Ἀφοῦ μεγάλωσα, παντρεύθηκα μία κοπέλλα μέ τήν ὁποία ἀποκτήσαμε τρία παιδιά. Κάποτε και τά τρία ἀρώστησαν ἀπό ἑλονοσία καί ἔφθασαν περίπου στόν θάνατο. Μᾶς εἶχε δώσει παλαιότερα ἕνα βιβλίο ὁ π. Δαμασκηνός μέ την ζωή, τά θαύματα καί τις εὐχές τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ. Τά παιδιά μας ἦταν και τά τρία ἐξαντλημένα κάτω σε μία ψάθα στό πάτωμα. Εἶπα στήν γυναῖκα μου νά μή κλαίει καί νά κάνουμε μέ πίστι προσευχή στόν Θεό καί στόν ἅγιο Κυπριανό.
Μετά την προσευχή μας, τά παιδιά μας κοιμήθηκαν ἥσυχα. Μετά ἀπό ἀρκετές ὧρες, πού ἐξύπνησαν ἦταν πολύ καλά και φυσιολογικά.
Εὐχαριστοῦμε τον ἅγιο Κυπριανό για τό θαῦμα του. Πιστεύω ὅτι τά παιδιά εἶχαν ἐπηρεασθῆ ἀπό την μαγεία.
Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου