Τό σῶμα τοῦˆ π. Ἠλία (+1983)
ἀποκαλύφθηκε τό περασμένο ἔτος (1998). Ἦτο ἄφθαρτο καί ἐξέπεμπε μία δυνατή
εὐωδία. Στήν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας μία κατηγορία ἀνθρώπων ἔχουν σίγουρα τό
δῶρο νά γίνωνται Ἅγιοι.
Μία ζωή πίστεως, λατρείας καί θείων δωρεῶν
Ὁ π. Ἠλίας Λακατούσου γεννήθηκε στίς 8 Δεκεμβρίου τοῦ 1909 στό χωριό Κραπατούρι τοῦˆ νομοῦˆ Βίλτσεα Ρουμανίας. Ἦτο τό δεύτερο παιδί ἀπό τά ἑπτά τῆς οἰκογενείας Μαρίνου καί Μαρίας Λακατούσου ἁπλοϊκῶν χωρικῶν, ἀλλά ἀφοσιωμένων στήν πίστι τοῦ Θεοῦ. Ὁ πατέρας του ἦταν ἱεροψάλτης στήν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ του, πρᾶγμα πού ὡδήγησε τόν Ἠλία ἀπό τήν νηπιακή του ἀκόμη ἡλικία στήν Ἐκκλησία. Ἀκολουθώντας τήν ἐσωτερική κλίσι τῆς ψυχῆς του, μετά τήν ἀποφοίτησι του ἀπό τό σχολεῖο τοῦ χωριοῦ του, ἐνεγράφη στήν ἐκκλησιαστική σχολή «Ἅγιος Νικόλαος» τῆς πόλεως Ρίμνικ τοῦ νομοῦ Βίλτσεα (1923-1930), ἀπό τήν ὁποίαν ἀπεφοίτησε λαμβάνοντας καί δίπλωμα ἀρίστης διαγωγῆς γιά τίς πολλές ἀρετές του. Κατόπιν συνέχισε σπουδές στήν θεολογική σχολή Βουκουρεστίου, κατά τά ἔτη 1930-1934.
Στίς 5 Ἰουλίου 1931 νυμφεύθηκε τήν διδασκάλισσα Αἰκατερίνα Ποπέσκου. Χειροτονήθηκε ἱερεύς τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1934 καί ὁ οἰκεῖος μητροπολίτης τοῦ ἐμπιστεύθηκε τήν ἐνορία Ὠσίκα ντε Ζιός καί ἀργότερα τήν ἐνορία τοῦ χωριοῦ Μπουϊτσέστι-Βίλτσεα.
Γιά πολλά χρόνια ἡ ζωή τοῦ π. Ἠλία κυλοῦσε ἥσυχα. Ἀσχολεῖτο μέ ἱεραποστολικό ζῆλο στά ποιμαντικά καί λειτουργικά του καθήκοντα ἔχοντας ταυτόχρονα καί τήν φροντίδα τῆς εὐλογημένης ἀπό τόν Θεό οἰκογενείας του μέ τά πέντε παιδιά του.
Ἀλλά τό ἔτος 1952, πού ἦτο κῦμα συλλήψεων, εἶχε στόχο τούς ἱερεῖς καί μοναχούς. Ἔτσι ὡδηγήθηκε καί ὁ π. Ἠλίας σέ μία μονάδα οἰκοδομικῶν ἐπιχειρήσεων, γιά τήν κατασκευή καναλιῶν. Ἕνα χρόνο ἀργότερα, ἐξ αἰτίας κλονισμοῡˆ τῆς ὑγείας του, μεταφέρθηκε στήν πόλι Τίργκου-Ὄκνα. Πρέπει ἐδῶ νά εἴπωμε ὅτι ἐν συγκρίσει μέ τίς φυλακές τῆς πόλεως Πιτέστι, ὅπου ἡ προσπάθεια χριστιανικῆς ἀναβιώσεως προκάλεσε πολλά θύματα, στήν Τίργκου-Ὄκνα ἡ θρησκευτική ζωή τῶν κρατουμένων ἔφθασε σέ ὑψηλό ἐπίπεδο. Ἐδῶ ἔζησε τίς τελευταῖες ἡμέρες του καί ὁ Βαλέριος Γκαφένκου, ἐπονομαζόμενος ὁ «Ἅγιος τῶν φυλακῶν». Γιά τόν π. Ἠλία ἡ περίοδος αὐτή θά εἶναι γεμάτη ἀπό καρπούς ὀρθοδόξου πνευματικότητος.
Τό 1954 ἐλευθερώθηκε, ἀλλά τό 1959‚ ἄλλος διωγμός ἐκ μέρους τῶν Κομμουνιστῶν ἐπαναλήφθηκε ἀγριώτερος. Ὁ π. Ἠλίας συνελήφθηκε πάλι καί καταδικάσθηκε σέ καταναγκαστικά ἔργα στήν περιοχή Περιπράβα τοῦ Δέλτα τοῦ Δούναβι ποταμοῦ. Ἡ κατάστασις τῆς ὑγείας του σιγά-σιγά χειροτέρευσε ἀκόμη περισσότερο. Κατά τά ἔτη 1964-1965 ὡδηγήθηκε διά τῆς βίας στήν Βολιντίν, ὅπου ὑποχρεώθηκε νά ἐργάζεται καθημερινῶς. Μόλις τό 1965 θά ἔχη τήν δυνατότητα νά λειτουργῆ πάλι στά χωριά Γκαρντέστι, Τελεορμάν καί Ρασκουτσένι τοῦ νομοῦ Ἰλφόβ. Συνταξιοδοτήθηκε τό 1978. Ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίῳ στίς 22 ’Ιουλίου 1983 σ᾿ ἕνα κρεββάτι τοῦ νοσοκομείου, ὅπου παρηγοροῦσε ὁ ἴδιος τά προσφιλῆ του πρόσωπα, ἐνῶ στήν πρεσβυτέρα του εἶπε ὅτι θά πεθάνη μετά ἀπό 15 χρόνια καί θά ταφῆ δίπλα στόν ἰδικό του τάφο.
Κατά τήν διάνοιξι τοῦ τάφου του μία ἔκπληξις
Ὁ ἐνταφιασμός τῆς πρεσβυτέρας του ἔγινε στίς 29 Σεπτεμβρίου 1998 (ἐκπλήρωσις προφητείας τοῦˆπ. Ἠλία;). Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή οἱ παρόντες εὑρέθησαν μπροστά σ᾿ ἕνα ἀπροσδόκητο γεγονός: Τό σῶμα τοῦˆπατρός ἦτο ἀναλλοίωτο, παρόμοιο μέ τά βαλσαμωμένα σώματα. Ἐπί πλέον ἐξέπεμπε μία εὐχάριστη εὐωδία, ὅμοια μέ τήν εὐωδία μύρου. Δημιουργήθηκε ἀμέσως ἡ ἀντίληψις ὅτι ἴσως νά εὑρισκώμεθα μπροστά σ᾿ ἕναν Ἅγιο, ἀλλά γιά νά μή δοθοῦν κι ἄλλες ἐξηγήσεις τοῦ φαινομένου, οἱ συγγενεῖς του ἄφησαν τό λείψανο γιά πολλές ἑβδομάδες ἐκτεθειμένο στόν ἀέρα. Δέν συνέβη τίποτε, γεγονός τό ὁποῖο τούς ἀνάγκασε νά πληροφορήσουν τό πατριαρχεῖο Ρουμανίας γιά νά ἐξετάση μέ προσοχή τό ἀποκαλυπτικό αὐτό γεγονός.
Μετά ἀπό μερικούς μῆνες ἡ ἐθνική τηλεόρασις μετέδωσε ἕνα ντοκυμανταίρ μέ τόν τίτλο «Σημεῖα» καί ὑπεστήριξε δημόσια τήν γνώμη ὅτι πρόκειται γιά ἕνα ἀποκαλυπτικό καί θαυμαστό γεγονός. Χωρίς νά καταλήγουμε σέ συγκεκριμένο συμπέρασμα, οἱ δημοσιευμένες φωτογραφίες δείχνουν ἕνα σῶμα τελείως ἀδιάφθορο πού ἔχει τό χρῶμα φυστικιοῦ, ἐνῶ ἡ γαλήνη τῆς μορφῆς του φαίνεται ὅτι μαρτυρεῖ τήν ἐσωτερική εἰρήνη πού εἶχε πρό τοῦ θανάτου του.
Λαϊκό προσκύνημα καί ἡ δημόσια γνώμη
Ἡ περίπτωσις τοῦˆπ. Ἠλία Λακατούσου προκάλεσε μία ἔντονη καί φυσική ἐντύπωσι στήν κοινή γνώμη, ἀλλά καί στόν ἐκκλησιαστικό κόσμο τῆς Ρουμανίας. Γύρω ἀπό τό μοναστήρι τοῦˆκτήτορος ἡγεμόνος Πέτρου Βόδα, τοῦ ὁποίου ἡγούμενος εἶναι ὁ γνωστός πνευματικός π. Ἰουστῖνος Πίρβου, (ἐκοιμήθη προσφάτως) ἄρχισε κιόλας τό προσκύνημα καί οἱ προσευχές ἐνώπιον τοῦˆσώματος τοῦˆὉμολογητοῦ π. Ἠλία. Ἀκόμη ἁγιογραφήθηκε σ᾿ ἕνα ἐξωτερικό τοῖχο τῆς ἐκκλησίας τῆς Μονῆς ἀπό τήν Ἀδελφότητά της. Πάρα πολλοί γνωστοί Σύλλογοι, ὅπως: Ἡ Ὀρθόδοξη Ρουμανική Ἀδελφότης, ὁ Σύλλογος Ὀρθοδόξων Ρουμάνων Χριστιανῶν, ἡ Ὁμάδα «Κλίμαξ», ὁ Σύλλογος «Χριστιανική», Ἡ Κοινωνία Ὀρθοδόξου Ρουμανικῆς Νεολαίας, τό Ἵδρυμα «Ἀναστασία», ὁ Σύλλογος πρώην πολιτικῶν κρατουμένων καί ἀγωνιστῶν ἀντικομμουνιστῶν καί ἡ Κοινωνία τῶν Φοιτητῶν ἔγραψαν ἕνα ὑπόμνημα πρός τήν Ἱερά Σύνοδο στό ὁποῖο ζητοῦν τό ἄνοιγμα Φακέλλου γιά τήν διαδικασία ἁγιοποιήσεως τοῦ πατρός Ἠλία τῆς κατατάξεώς του στόν κατάλογο τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς συγγραφῆς Ἀσματικῆς του Ἀκολουθίας.
Τί λέγουν οἱ ἐκκλησιαστικοί Κανονισμοί
Ἕως ὅτου ἡ Ἱερά Σύνοδος, πού εἶναι ἡ Ἀνώτατη Ἐκκλησιαστική Ἀρχή τῆς Ὀρθοδόξου Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας, ἀποφανθῆ ἐπισήμως γιά τήν ἁγιοποίησι τοῦ πατρός Ἠλία, ζητεῖ νά ἐξετασθοῦν οἱ λόγοι πού πιθανῶς νά ὑπάρχουν γιά ἕνα νεκρόν σῶμα πού δέν ὑπέστη τήν φυσική του φθορά, μετά τήν τοποθέτησί του στόν τάφο. Αὐτοί οἱ λόγοι μπορεῖ νά εἶναι: Τό ψῦχος (σέ περίπτωσι πού ὁ ἐνταφιασμός ἔγινε σέ περίοδο χειμῶνος), ἡ ἁλμυρότης πού δυνατόν νά ὑπάρχη στό ἔδαφος ἡ εἰδική βιολογική σύνθεσις τοῦ σώματος. Στίς δύο πρῶτες περιπτώσεις, ἡ ἔκθεσις τοῦ σώματος στόν ἀέρα θά ἔπρεπε νά ἐπιφέρη τήν διάλυσί του, ἀλλά, καθώς εἴδαμε καί ἐμεῖς, αὐτό τό πρᾶγμα δέν συνέβη. Εἰδική βιολογική ἐξέτασις σημαίνει, εἴτε λόγῳ μεγάλων ἁμαρτιῶν τό σῶμα παραμένει ἄλυωτο, εἴτε εἶναι ἁγιασμένο.
Τό τμῆμα γιά τήν ἐσωτερική τάξι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἀποφαίνεται ὡς ἑξῆς: «Ἐάν τό ἄφθαρτο σῶμα ἔχει μαῦρο χρῶμα, μαρτυρεῖ ὅτι πρόκειται γιά μεγάλον ἁμαρτωλό. Ἐάν μέρος μόνο τοῦˆσώματος εἶναι ἀποσυντεθειμένο, μαρτυρεῖ ἱερέα ἤ ἀρχιερέα βλάσφημο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἐάν μετά τόν θάνατό του τά δάκτυλά του εὑρέθησαν κουβαριασμένα, τά νύχια καί τά μαλλιά πάρα πολύ μεγαλωμένα, αὐτό δείχνει ὅτι ὁ νεκρός εἶναι ἀφωρισμένος ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἀλλα χαρακτηριστικά ἑνός τέτοιου σώματος εἶναι ἡ παραμόρφωσις, ἡ ἀσχήμια, ἡ δυσοσμία καί ἡ πρόκλησις τρόμου στούς ὁρῶντες.
Μέ ὅλη τήν αὐστηρή πνευματική κριτική, οὔτε ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς τούς λόγους δέν μπορεῖ νά σταθῆ μπροστά στό λείψανο τοῦ π. Ἠλία Λακατούσου, προπαντός ἐάν ληφθῆ ὑπ᾿ ὄψιν καί μία ἄλλη λεπτομέρεια λιγώτερο γνωστή: Ὁ θεοφιλέστατος κ. Θεοδόσιος Σναγοβεάνου ἐδιάβασε ἀκολουθία γιά διάλυσι ἀφθάρτου σώματος σέ περίπτωσι πού βαρύνεται ἀπό μεγάλες ἁμαρτίες ἤ ἀπό ἀνάθεμα πού ἐμποδίζουν τό σῶμα νά διαλυθῆ. Ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου θεοφιλέστατος κ. Θεοδόσιος ὡμολόγησε ὅτι εὑρίσκεται ἐνώπιον μιᾶς καθαρᾶς περιπτώσεως ἁγιασμένου ἀνθρώπου, ἀλλά, ἐπρόσθεσε, ὅτι ἡ διαδικασία ἁγιοποιήσεως ἀπαιτεῖ τήν συγκέντρωσι ὅλων τῶν ἀπαραιτήτων μαρτυριῶν γι᾿ αὐτή τήν συγκεκριμένη περίπτωσι. Ἔτσι ἡ διαδικασία ἁγιοποιήσεως γιά τούς ἡγεμόνες Στέφανο τόν Μέγα καί Κωνσταντῖνο Μπρινκοβεάνου μάρτυρα μέ τά ἕξι παιδιά του ἄρχισε τό 1955 καί μόλις τό 1992, ὅταν εἶχαν περάσει στήν συνείδησι τοῦ λαοῦ, κατατάχθηκαν στόν χορό τῶν Ἁγίων.
Τί θά ἀκολουθήση
Μία θεολογική ἐξήγησις ἀφθαρσίας ἑνός σώματος, μετά θάνατον, σημαίνει περίπου τά ἑξῆς: Τό πνευματικό μέρος ἑνός προσώπου σχηματίζει μαζί μέ τό ὑλικό μέρος μία ἀδιάσπαστη ἑνότητα. Γι᾿ αὐτό τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα ἐντυπώνονται ἐπάνω στήν μορφή καί συνολικά στήν φυσική του συγκρότησι. Ἔτσι καί τό ἐπίπεδο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ἐπηρεάζει. Λοιπόν, ὅταν ἡ ψυχή εὑρίσκεται σέ μία οὐσιώδη σχέσι μέ τόν Θεό, ὅπως συμβαίνει στήν περίπτωσι τῶν Ἁγίων, ὁ ἴδιος βιολογικός ὀργανισμός τοῦˆ σώματος εἶναι διαποτισμένος πνευματικῶς ἀπό τήν Θεία Χάρι καί ἡ ἀποβίωσίς του τό προσβάλλει μόνον ἐν μέρει.
Ὁ π. Ἠλίας Λακατούσου δέν εἶναι ἴσως ὁ τελευταῖος πού εἰσέρχεται στήν χορεία τῶν Φίλων τοῦ Θεοῦ. Περιμένουν ὅμως στήν σειρά καί ἕνας πατήρ Ἱλαρίων Ἀργκάτου ἤ καί ἕνας Κλεόπας Ἠλίε (σύγχρονοι μακαριστοί πλέον χαρισματοῦχοι Γεροντάδες τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας).
Ἐνώπιον πολλῶν ἀνθρώπων πού βλέπουν ὅτι τέτοια θαυμαστά φαινόμενα γίνονται σπάνια, ὅπως ἡ ἔκλειψις τοῦˆ ἡλίου, τά λόγια φυγαδεύονται καί ἀφήνουν τόπο στήν βροντόφωνη σιωπή. Ὅπως λέγει καί ἕνα ὀρθόδοξο λειτουργικό κείμενο: «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου, πρόσχωμεν.....»
Νικόλαος Μαρινέσκου
ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΗΛΙΑ ΛΑΚΑΤΟΥΣΟΥ
Ἡ δημοσίευσις στήν ἐφημερίδα μας «Eveniment» μέ ἡμερομηνία τῆς 23ης Φεβρουαρίου 2000 τόˆ ἄρθρο: «Τό θαῦμα στό Τζιουλέστ τοῦ Βουκουρεστίου», εἶχε μία ἀπερίγραπτη ἀπήχησι. Καθημερινῶς ἑκατοντάδες ἄνθρωποι περνοῦν ἀπό τό Κοιμητήριο τῆς ἐκκλησίας ἡ «Κοίμησις τῆς Θεοτόκου» τῆς Μονῆς τοῦ κτήτορος Πέτρου Βόδα γιά ν᾿ ἀξιωθοῦν ἔστω νά εἰδοῦν ἀπό τό παράθυρο τῆς κρύπτης τόν π. Ἠλία Λακατούσου. Τήν Κυριακή 27η Φεβρουαρίου τοῦ 2000 οἱ ἀναγνῶστες μας ἔφθασαν σέ ἐντυπωσιακό ἀριθμό Ἀπ᾿ ὅλες τίς γωνίες τῆς Ρουμανίας, φωτογράφοι, δημοσιογράφοι ἐφημερίδων καί τηλεοράσεων, παιδιά καί ἄνθρωποι ὅλων τῶν ἡλικιῶν, ὅλων τῶν κοινωνικῶν βαθμίδων καί διαφόρων θρησκευτικῶν ὁμολογιῶν συγκεντρώθηκαν στήν εἴσοδο τῆς κρύπτης. Χιλιάδες λουλούδια καί ἑκατοντάδες κεριά προσφέρθηκαν σάν θυσία ἀγάπης καί σεβασμοῦˆ στόν ὁμολογητή π.Ἠλία Λακατούσου.
Προσευχές καί ἀναμμένα κεριά
Κυρική τῆς 27ης Φεβρουαρίου 2000. Ἀπό τίς πρῶτες ἀκόμη πρωϊνές ὧρες, ἄνθρωποι ἤρχοντο ἀπό τήν ἐπαρχία καί ζητοῦσαν νά μάθουν γιά τήν κρύπτη, ὅπου ἀναπαύεται τό σκήνωμα τοῦˆ π. Ἠλία. Στίς 3,30 ἡ Μαρία Σαμπίνα Σπιράτσε ἄνοιξε τήν πόρτα τῆς κρύπτης. Οἱ ἄνθρωποι ἐσυνωστίζοντο στήν πόρτα ὡσάν νά ἤθελαν νά μποῦν ὅλοι μέσα. Οἱ δημοσιογράφοι μας ἔφθασαν στίς 3,45. Ἡ εἴδησις διαδόθηκε ἀστραπιαίως. Δεκάδες φωνές μᾶς ἐρωτοῦσαν: Δέν θά δημοσιεύσετε πάλι ἕνα ἄρθρο γιά τόν π. Ἠλία; Δέν ξέρουμε ὅτι τυπώθηκε καί ἐχάσαμε καί τό νούμερο τῆς ἐφημερίδος.... Στόν καιρό τοῦ προσκυνήματος οἱ πιστοί ἔλεγαν προσευχές. Ξαφνικά, οἱ προσευχές διακόπηκαν ἀπό ἔνα φοβερό μουγγρητό. Μία γυναῖκα κυριευμένη ἀπό ἀκάθαρτο πνεῦμα, πού εἶχε ἔλθει δίπλα στόν τοῖχο τῆς κρύπτης, ἄρχισε νά φωνάζη... Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἐκδηλώνεται διά τοῦˆ σώματος τοῦ π. Ἠλία, ἔκαιγε τά πνεύματα, τά ὁποῖα κατοικοῦσαν στό σῶμα αὐτῆς τῆς δυστυχισμένης γυναίκας. Αὐτοί πού τήν συνώδευαν προσπάθησαν νά τήν φέρουν κοντά στήν πόρτα τῆς κρύπτης. Δέν ὑπῆρχε ὅμως τρόπος. Χοροπηδώντας αὐτή χάθηκε μέσα στό πλῆθος. Ἕνα κοριτσάκι ἡλικίας ἑνάμισυ ἔτους δέν ἤθελε νά ἀναχωρήση ἀπό τήν λειψανοθήκη τοῦ π. Ἠλία. Μεταφέρθηκε μέ τά χέρια τῆς μητέρας της κοντά καί φίλησε τό χέρι τοῦ π. Ἠλία. Ὅταν βγῆκε ἔξω, τό κοριτσάκι ἄρχισε νά κλαίη καί νά λέγη: «Θέλω ἐκεῖ, μάμη (δείχνοντας μέ τό χεράκι της τό Λείψανο τοῦ Ἁγίου). Δέν πηγαίνω στό σπίτι μας!... Τῆς ὑποσχέθηκε ἡ μητέρα της ὅτι καί πάλι θά ἐπιστρέψουν, ἐνῶ ἡ ἴδια ἔδωσε τίς ἑξῆς ἐξηγήσεις: «Ἀπό μικρή ἤθελε ἡ κορούλα μου ν᾿ ἀσπάζεται τίς εἰκόνες...». Μέχρι τήν στιγμή πού ἀνεχώρησαν, τό κοριτσάκι ἔκλαιγε μέ στεναγμούς, διότι δέν ἤθελε νά φύγη ἀπό τόν πάτερ Ἠλία.
Ἡ Ἀνδριάνα εἶναι μία κορούλα ἡλικίας 11 ἐτῶν ἀπό τό Βουκουρέστι. Εἶναι μία κορούλα μέ μάτια Šὑπέροχα, καθισμένη ἐπάνω σ᾿ ἕνα καροτσάκι, ἦλθε μέ τήν συνοδεία τοῦˆ πατέρα της. Ὅταν ἔφθασαν μπροστά στήν θήκη μέ τό λείψανο τοῦ Πατρός, ὁ πατέρας της εἶπε στήν κόρη του: «Ἀνδριάνα, ἅπλωσε τό χέρι σου καί ἀκούμπησε τό σῶμα τοῦ π. Ἠλία. Ἡ κόρη μέ δάκρυα στά μάτια, τοῦˆ εἶπε: «Ξέρεις, μπαμπά μου, ὅτι δέν μπορῶ». Τότε ὁ πατέρας της ἔπιασε τό χεράκι της, τό τέντωσε καί ἀκούμπησαν μαζί τό λείψανο τοῦ Ἁγίου. «Μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά τήν σώση! Ἤμουν πάντοτε μαζί της καί ἐδῶ στήν πατρίδα μας καί στούς γιατρούς τοῦ ἐξωτερικοῦ. Δέν ἔχουν τίποτε νά μοῦˆκάνουν...». Ἀντίκρυσε μία φορά τόν π. Ἠλία καί τόν ἱκέτευσε, λέγοντάς του: «Πάτερ, βοήθησέ μας!» καί ἐξῆλθε μέ τήν κόρη του μεταφέροντας καί τόν σταυρό του...
Ἡ Βαλεντίνα Μιχαέλα, εἶναι 10 ἐτῶν ἀπό τό Βουκουρέστι. Εἶναι μία ὄμορφη καί ἔξυπνη κορούλα, πού φορεῖ ὅμως γυαλιά μέ μεγάλους μεγεθυντικούς φακούς. Μᾶς εἶπε: «Ἦλθα νά παρακαλέσω τόν Πατέρα νά μέ βοηθήση νά βγάλω τά γυαλιά μου αὐτά καί νά βλέπω καλλίτερα!...Ἀπό τό πλῆθος μέσα φάνηκε νά ἔρχεται μία μητέρα μ᾿ ἕνα παιδάκι στήν ἀγκαλιά της. Ἔλεγε στούς γύρω της: «Τό παιδί μου εἶναι τυφλό. Ἐπιτρέψτε μου νά μπῶ μέσα». Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἔδωσαν τήν ἄδεια νά περάση καί νά μπῆ μέσα στήν κρύπτη. Γονάτισε, ἀσπάσθηκε τήν φωτογραφία τοῦ π. Ἠλία καί ἄρχισε νά κλαίη.
Ὁ Στέφανος, ἕνα ἄλλο παιδάκι τεσσάρων ἐτῶν ἐρώτησε τήν μαμά του:
-Μαμά ποῦˆ εἴμαστε, στόν Κύριο, στόν Κύριο;
-Εἴμαστε στόν π. Ἠλία, ἅπλωσε τό χέρι σου καί ἀκούμπησέ τον!
-Τί καλός εἶναι‚ Πατήρ! Ποῦˆεἶναι, στόν Κύριο, στόν Κύριο;
Ἡ Μαρία Σαμπίνα Σπιράτσε εἶναι ἡ μοναδική κόρη ἀπό τά πέντε παιδιά τοῦ π. Ἠλία πού εἶναι ἀκόμη στήν ζωή, στάθηκε ὄρθια μπροστά στό Λείψανο τοῦˆπατέρα της κρατώντας στά χέρια της ἀναμμένα κεριά. Συμμετεῖχε στήν χαρά καί τήν λύπη, στόν πόνο καί στά δάκρυα τῶν προσκυνητῶν τοῦˆ ἁγίου πατέρα της. Πολλές φορές τήν ἀκούσαμε νά λέγη: «Πατέρα, σέ παρακαλῶ, βοήθησέ τους»!
Ἡ π.Ἠλίας ἄνοιξε τά μάτια καί ἔκλαψε
Μετά ἀπό ἀρκετό χρόνο, ὁ Θεόδωρος Κόμαν, καθηγητής τῆς παραψυχολογίας ἐπῆγε στόν π. Ἠλία καί ἔκανε τίς δικές του κρίσεις καί ἐξετάσεις. Ἀπό δική του γνωμάτευσι ἐμάθαμε τά ἑξῆς: Ἔχει τίς ἀντιδράσεις καί δραστηριότητες ἑνός ζωντανοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ἔβαλα τό χέρι μου πάνω ἀπό τό δεξί μάτι του, σέ ἀπόστασι μόλις 10 πόντους, ὁ Πατήρ τό ἄνοιξε....».
Σέ καιρό προσκυνήματος ἕνας ἀπό τούς δημοσιογράφους μας παρετήρησε ὅτι τοῦ ἄνοιξε καί τό ἄλλο μάτι του. Εἶχε πιά νυκτώσει, ἀλλά στό Κοιμητήριο τῆς μοναστηριακῆς Ἐκκλησίας τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἤρχοντο ἀκόμη ἄνθρωποι μέ ἀναμμένα κεριά στά χέρια. Τό φέρετρο τοῦˆπ. Ἠλία ἦτο περιτριγυρισμένο ἀπό λουλούδια καί κεριά. Αὐτοί πού παρέμειναν μέχρι τό τέλος, μέχρι τό κλείσιμο τῆς κρύπτης, θά ἠμποροῦσαν νά ἰδοῦν καί ἄλλα θαύματα. Γύρω ἀπό τά μάτια τοῦ π. Ἠλία εἶχαν ἐμφανισθῆ μερικές σταγόνες ἀπό τά δάκρυά του!...
Μέ ἐρωτᾶτε τί θά γίνη ἀπό ἐδῶ καί ἐμπρός. Οἱ συγγενεῖς τοῦ π. Ἠλία μᾶς εἶπαν: «Τίποτε χωρίς τήν εὐλογία τῶν ἱεραρχῶν μας καί ἰδιαίτερα τοῦ Μακαριωτάτου πατριάρχου μας κ. κ. Θεοκτίστου. Στήν συνάντησι πού εἴχαμε στίς 15 Ἰανουαρίου 2000, μᾶς εἶπε ὅτι θά κτίση στό μέρους τοῦ τάφου του μία μικρή ἐκκλησία. Ἐμεῖς δέν θά πορευώμεθα πρίν ἀπό τίς ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας μας.
Κάθε Κυριακή, στίς ὧρες 4-6 τό ἀπόγευμα οἱ συγγενεῖς τοῦ π.Ἠλία θά ἀνοίξουν τήν πόρτα τῆς κρύπτης του. Ἡ εὐλάβεια τοῦ λαοῦ καί τά θαύματα τοῦ Πατρός ἄρχισαν νά ἐμφανίζωνται.
Μιχαέλα ΙΟΝ
Ἄρθρο ἀπό τήν ἐφημερίδα «Eveniment» τῆς 23ης Φεβρουαρίου 2000, ἡμέρα Τετάρτη
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΖΙΟΥΛΕΣΤΙ
Στίς 29 Σεπτεμβρίου 1998 ἀποκαλύφθηκε γιά τούς Ρουμάνους ἕνα θεϊκό σημεῖο: Τό 1983, δηλ. πρίν ἀπό 15 χρόνια, Aφ᾿ ὅτου τό σῶμα τοῦˆπ. Ἠλία Λακατούσου ἐπέρασε στήν κατάπαυσι τῶν δικαίων, ἀνοίχθηκε ὁ τάφος του καί τό σῶμα του εὑρέθηκε ἄφθάρτο καί εὐωδιάζον. Ἡ κόρη τοῦˆπατρός, Μαρία Σαμπίνα Σπιράτσε, μᾶς ἐδήλωσε: «Δέν μᾶς ἐξέπληξε τό γεγονός πού βρέθηκε ὁ πατέρας μου, ὅπως τόν ἐνταφιάσαμε. Κι ἐγώ σάν παιδί του περίμενα αὐτή τήν ἡμέρα σάν μία μεγάλη εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ὁ πατέρας μου ἦτο ἕνας μάρτυς, ὑπέφερε μέ σιωπή, χωρίς νά μᾶς ἀφήνη νά ἀντιληφθῶμε, ὅτι ὁ πόνος πού τόν τυραννοῦσε ὑπερέβαλλε τίς δυνάμεις ἑνός κοινοῦ ἀνθρώπου....Αὐτό τό ἀπεκάλυψα πολύ ἀργότερα, ἐνῶ ὁ πατέρας μου εἶχε ἀναχωρήσει πρίν ἀρκετά χρόνια γιά τήν αἰωνιότητα μέ ὅλο τό φορτίο τῶν περιπετειῶν του. Αὐτός δέν μπορεῖ τώρα νά μιλήση, ἀλλά μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θά κάνη πολύ περισσότερα ἀπό ὅ,τι τότε... Εὐχαριστοῦμε τόν Θεό διότι ἔκαμε ὅ,τι ἐμεῖς ἐπεριμέναμε. Ἡ ἔκπληξίς μας καί ὁ ἀφοπλισμός μας θά ἦτο μεγάλος, ἐάν θά εὑρίσκαμε τόν πατέρα μας μόνο μέ τά ὀστᾶ. Ὁ ἀνεψιός τοῦ π. Ἠλία, Μιχαήλ Σπιράτσε ἦτο ὁ πρῶτος πού ἄγγιγξε τό σῶμα τοῦ μάρτυρος π. Ἠλία. Τότε συνέβη ἕνα γεγονός ἐλάχιστα συνηθισμένο. Ἐπί μία ἑβδομάδα, τό δεξί του χέρι ἐξέπεμπε εὐωδία μύρου, ὅμοια μέ σμύρνη, πού εἶναι εἰδικό γνώρισμα τῶν Ἁγίων Λειψάνων. «Δέν ἤμουν σίγουρος πού αἰσθανόμουν αὐτή τήν ἰδιάζουσα εὐωδία, κι αὐτοί πού ἦσαν δίπλα μου διεπίστωσαν αὐτή τήν εὐωδία...» μᾶς εἶπε ὁ Μιχαήλ Σπιράτσε...Οἱ ἀκτίνες τοῦ ἡλίου τοῦ Σεπτεμβρίου μηνός ἐθέρμαιναν τό σῶμα τοῦ π. Ἠλία πού ἐνίκησε τούς νόμους τῆς φύσεως. Ἡ κρύπτη στήν ὁποία στεγάζεται ἐπί 15 τώρα χρόνια, εἶχε ἑτοιμασθῆ γιά νά δεχθῆ τήν Αἰκατερίνη Λακατούσου, τήν πρεσβυτέρα τοῦˆπ. Ἠλία, ἡ ὁποία ἀπεβίωσε τήν ἡμέρα ἀνακομιδῆς τοῦˆΛειψάνου τοῦˆπατρός Ἠλία... Ὁ πατήρ Σετσελεάνου, ἱερεύς τῆς ἐνορίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, τοῦˆ διάβασε τήν Ἀκολουθία τῆς κηδείας κατά τήν ἐκκλησιαστική τάξι...Ἀπό τό σκοτάδι τῆς κρύπτης, μετά ἀπό 15 χρόνια, ἐπανῆλθε στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς ἡ πραεῖα μορφή τοῦˆπατρός Ἠλία Λακατούσου.
Κλαίγοντας ἀπό χαρά
Λοιπόν, τό ὄνομα καί ἡ διεύθυνσις τοῦ Κοιμητηρίου, ὅπου στεγάζεται τό σῶμα τοῦ πατρός Ἠλία δέν εἶχε γίνει γνωστό μέχρις ὅτου ἡ εὐλάβεια τοῦ λαοῦ ἄρχισε ἐκεῖ νά ἐκδηλώνεται αὐθορμήτως. Φθάνοντας μπροστά σ᾿ αὐτόν τόν τόπο συνέλεξα μερικές μαρτυρίες. 30 Ἰανουαρίου 2000, ἡ Θεοδώρα ΙΟΝ Ἀπό τήν Πράχωβα μοῦ εἶπε: «Ἡ κόρη μου ἦτο ἐδῶ στόν Πάτερ. Ὅταν μοῦˆ διηγήθηκε τί εἶδε, δέν ἤξερα τί νά πιστεύσω. Στήν ἀρχή ἤμουν ἀρκετά δύσπιστη, σάν νά μέ εἶχε κάποιος δεμένη στό σπίτι. Ἀλλά μετά ἀπό κάποια στιγμή αἰσθάνθηκα μέσα μου μία πρόσκλησι ἀκαταμάχητη. Τό ἀπεφάσισα ἀπότομα...Τώρα δέν μπορῶ νά περιγράψω μέ λόγια τί αἰσθάνομαι. Ὁ Πατήρ εἶναι ἕνα θαῦμα...Θά παραμείνω ὅσο περισσότερο μπορῶ κοντά του!...»
Ἡ Βέρα Σιμιόνι ἀπό τό Βουκουρέστι μας εἶπε: «Ἀντικρύζω τόν Πάτερ καί περιμένω σάν νά θέλη κάτι νά μοῦ μιλήση. Τό πλῆθος τῶν συναισθημάτων μου ἔχουν πλημμυρίσει τήν καρδιά μου...Ὁ Πατήρ δέν εἶναι νεκρός. Πολλές φορές τόν αἰσθάνθηκα κοντά μου...»
Ὁ Νικόλαος ΙΒΑΝ ἀπό τό Βουκουρέστι μᾶς εἶπε: «Πολλές φορές ἦλθα καί ἀνεχώρησα Aπό ἐδῶ. Ἀναρρωτιέμαι μήπως βλέπω ὄνειρο; Αἰσθάνομαι ὅτι ‚ Θεός μέ Aγαπᾶ, ἀφοῦ μοῦ ἔδωσε νά ζήσω τέτοιες ανεπανάληπτες στιγμές!.
6 Φεβρουαρίου 2000. Ἡ Χριστίνα Ἀλέκου (Φίλη τῆς οἰκογενείας τοῦˆπατρός Ἠλία) μᾶς εἶπε: «Ἐμένα ὁ Πατήρ μέ βοήθησε πάρα πολύ, ἀλλά προτιμῶ νά σιωπῶ, δέν θέλω νά τά δημοσιεύω».
Μετά τήν ἐπιτέλεσι ἀκολουθίας τοῦ μνημοσύνου, ἀπό τόν θεοφιλέστατο κ. Σεραφείμ, ἀπό τόν χῶρο τοῦ Κοιμητηρίου ἐπέρασαν παιδιά καί ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι βλέποντας τήν πόρτα τῆς κρύπτης ἀνοικτή, ἐξέφρασαν τήν ἐπιθυμία νά περάσουν μέσα. Δύο παιδιά, μία κόρη καί ἕνα ἀγόρι, βλέποντας ὁλόσωμο τόν Πατέρα, ἐξεπλάγησαν καί εἶπαν: «Κοιτάξτε, κοιτᾶξτε εἶναι ὁλόκληρος! Εἶναι ἱερεύς!» Παρατηρώντας τριγύρω του εἶπαν: «Γιατί δέν ἔλυωσε τό σῶμα του; Πόσες φορές εἶπα μέ τό μυαλό μου: «Τί γίνεται σ᾿ αὐτή τήν μικρή ἐκκλησούλα (Κρύπτη); Πλησίασα τήν πορτούλα καί εἶδα μία μικρή ἀνακοίνωσι: «Μετά τήν Θεία Λειτουργία οἱ Πιστοί μποροῦν νά πηγαίνουν γιά προσκύνημα στόν π. Ἠλία Λακατούσου». Αἰσθάνθηκα ὅτι καί μένα κάποιος μέ καλοῦσε. Δέν εἶχα χρήματα στό χέρι, ἀλλά δανείσθηκα καί ἰδού ἔφθασα. Τώρα πιστεύω ὅτι μπορεῖ νά βοηθήση καί μένα διότι ἀλήθεια, εἶναι ἕνας μεσίτης. Τήν ἑπόμενη ἑβδομάδα εἶχα δύο διαγωνισμούς, ὁ πατήρ θά μέ βοηθήση! Ὁ σύζυγός μου εἶχε ἔλθει καί πάλι ἐδῶ καί αἰσθάνθηκε τόν Πατέρα πολύ κοντά του...Μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ θά ἔλθω καί πάλι...»
Ὁ Χριστιανός Εἰρηναῖος, μαθητής τῆς ἐκκλησιαστικῆς σχολῆς τοῦˆΒουκουρεστίου, μᾶς εἶπε: «Ὅταν ἀντίκρυσα τόν Πατέρα, αἰσθάνθηκα μία μεγάλη χαρά...Μπῆκα ἀρκετές φορές μέσα στήν κρύπτη καί δέν ἤθελα νά ἀναχωρήσω... Ἐγώ πιστεύω ὅτι καθένας ἀπ᾿ αὐτούς πού ἔρχεται καί στέκεται μπροστά στόν π. Ἠλία ζῆ τά δικά του συναισθήματα πού ἔχουν τήν δική τους μυστική ἄξία...».
Ὁ Λαυρέντιος Λουκιάν ἀπό τήν Πράχωβα, μᾶς εἶπε: «Ἔφθασα ἐδῶ τυχαῖα. Ἦτο ἡ Κρύπτη ἀνοικτή. Ἐκκύταξα μέσα ἀπό τό παράθυρο καί αἰσθάνθηκα νά βγαίνη μία εὐωδία ἁγίου μύρου...Ἤμουν μέχρι τότε στήν ζωή μου ἀπροσανατόλιστος! Ἐμύρισα καί τά λουλούδια πού ἤσαν τοποθετημένα στήν πόρτα τῆς κρύπτης! Ἐρώτησα τούς παρόντες ἐάν αἰσθάνονται κι αὐτοί αὐτή τήν εὐωδία! Δέν ἤξερα τί νά πιστεύσω καί πῶς νά ἐξηγήσω τό γεγονός! Ὅταν ἦλθε ἡ κ. Μαρία Σπιράτσε καί ἄνοιξε τήν πόρτα τῆς κρύπτης, ἐπῆγε κοντά στόν Πατέρα καί μοῦ ἔδωσε νά ἀντιληφθῶ ὅτι αὐτή ἡ εὐωδία ἐρχόταν ἀπό τό στόμα τοῦ π. Ἠλία, τοῦˆ πατέρα της....Τό ἀσπάσθηκα τό χέρι καί αἰσθάνθηκα ἐξαγνισμένος. Ἡ ἴδια εὐωδία εἶχε πλημμυρίσει καί ὁλόκληρο τό σῶμα του...»
Καί ἐπειδή, μετά ἀπό ἑνάμισυ χρόνο ἀπό τῆς εὑρέσεώς του, δόθηκε εὐλογία τοῦ Μακαριωτάτου πατριάρχου μας κ. Θεοκτίστου, νά προσκυνεῖται τό Ἅγιο Λείψανό του κάθε Κυριακή ἀπό ὧρες 4-6 τό ἀπόγευμα, οἱ συγγενεῖς τοῦ π. Ἠλία, μόνον τότε ἀνοίγουν τήν Κρύπτη. Τό Κοιμητήριο τῆς ἐκκλησίας τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στό Βουκουρέστι κρύβει ἕνα ἀνεκτίμητο θησαυρό- τό ἄφθαρτο καί εὐωδιάζον σῶμα τοῦ π. Ἠλία Λακατούσου.
Ἕνας ἄνθρωπος ὅπως ὁ π. Ἠλίας ἴσως εἶναι ἕνας σημερινός ἅγιος
Μπροστά σέ μία τέτοια περίπτωσι κανείς ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς ἐπιστήμης δέν παραμένει ἀδιάφορος. Ὁ καθηγητής Βλαδίμηρος Μπέλης, διευθυντής τοῦ Ἰνστιτούτου τῆς ἰατρικῆς νομοθεσίας, εἶπε τά ἑξῆς: «Ἀπό πλευρᾶς θεωρητικῆς καί ἰατρονομικῆς ὑπάρχουν λόγοι πού σταματοῦν τήν πορεία τῆς ἀποσυνθέσεως, ὅπως οἱ λόγοι εἰδικοῦ περιβάλλοντος (πολύ ξηρός ἀέρας καί πολύ χαμηλή θερμοκρασία), πού ἐδῶ στήν δική μας πατρίδα εἶναι ἀρκετά σπάνια καί ἡ τέχνη τῆς βαλσαμώσεως, μέ τήν ὁποία καταστρέφουν τά γενεσιουργά στοιχεῖα γιά τήν ἀποσύνθεσι τοῦ ὀργανισμοῦ. Σίγουρα, ὡς ἄνθρωπος τῆς ἐπιστήμης, δέν εἶμαι ὁπαδός τῶν ὑπερφυσικῶν θεωριῶν. Ἀλλά, οὔτε μπορῶ νά εἴπω ὅτι δέν πιστεύω στόν Θεό».
Ὁ Θεόδωρος Κόμαν, καθηγητής τῆς παραψυχολογίας, εἶπε: «Ὁ π. Ἠλίας ἦτο ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ὑπέφερε πολύ στήν ζωή του. Ἦτο ἕνας μάρτυς. Εἶχε κάτι τό ξεχωριστό στήν ὕπαρξί του, ἀλλά δέν γνωρίζω τί συγκεκριμένα. Ἤμουν κι ἐγώ ἕνας πού τόν εἶδα. Μ᾿ αὐτή τήν εὐκαιρία τοῦ ἔκανα μερικές μετρήσεις. Ἔχει τίς ἀντιδράσεις καί δραστηριότητες ἑνός ζωντανοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ἔβαλα τό χέρι μου ἐπάνω ἀπό τό δεξί μάτι του, σέ ἀπόστασι μόλις 10 πόντους, ὁ πατήρ ἄνοιξε τό μάτι του.... Αὐτοί πού διατηροῦν παρόμοιες ἀντιδράσεις μετά τόν θάνατό τους, χωρίς τήν βοήθεια ἐξωτερικῶν παραγόντων, εἶναι δυνατόν νά θεωροῦνται ἅγιοι. Ἐπί πλέον ἡ ζωή αὐτή εἶναι ἕνα αἴνιγμα ἀπό πλευρᾶς γένους καί εἴδους ἀνθρώπων. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι σέ ὅλη τήν ζωή τους, προετοιμάζονται γιά τήν συνάντησι μέ τήν αἰωνιότητα. Στήν ζωή αὐτή συναντᾶμε τέτοια παραδείγματα πού ἄνθρωποι μέ τήν θέλησί τους, τόν ἀγῶνα τους, ἀλλά καί τήν θεία βοήθεια ἐπιθυμοῦν αὐτή τήν θεία συνάντησι. Ἐν ὄψει τοῦ ἱερέως π. Ἠλία παραμένω ἔκπληκτος καί εὑρίσκομαι ἐνώπιον ἑνός θαύματος. Ἀκόμη καί οἱ φωτογραφίες τοῦ Πατρός εἶναι γεμᾶτες ἀπό θεία ἐνέργεια...»
Ἕνα ἐντυπωσιακό φαινόμενο
Ἡ ἐκταφή τοῦ πατρός Ἠλία στίς 29 Σεπτεμβρίου 1998 καί ἡ ἀνεύρεσις ὁλοκλήρου τοῦ σώματός του ἀποκαλύπτει σ᾿ ὁλόκληρο τόν κόσμο ἕνα ὑπερφυσικό γεγονός. Ἔγινε μεγάλος κρότος γι᾿ αὐτό τό θέμα καί ὁ ἀντίλαλος ἀκόμη δέν ἔχει σβήσει. Μερικοί ἐπρότειναν τήν ἐπίσημη ἁγιοποίησι τοῦ π. Ἠλία, ἄλλοι σκέφθηκαν ὅτι θά πλουτίσουν ἐμπορευόμενοι φωτογραφίες τοῦ Πατρός. Γιά νά ξεκαθαρίσουμε τά πράγματα, οἱ συγγενεῖς τοῦ π. Ἠλία σάν πρώτη ἐνέργεια, ἔδωσαν μερικές πληροφορίες στόν ἡμερήσιο Τύπο τῆς πατρίδας μας. Μετά τήν διάνοιξι τοῦ τάφου τοῦ π. Ἠλία, ὁ ἀνεψιός του Μιχαήλ Σπιράτσε ἔκαμε προσκύνημα στήν Χώρα μας καί στό Ἰσραήλ, ὅπου παρουσίασε τήν φωτογραφία τοῦˆΠατρός μέ τόν ἄφθαρτο σῶμα του. Οἱ γνῶμες τῶν ἀνθρώπων ἦσαν διακεχυμένες. Στίς 5 Ὀκτωβωρίου 1998 ἐστάλη ἕνα ὑπόμνημα στό Πατριαρχεῖο τοῦ Βουκουρεστίου, τό ὁποῖο γνωστοποιοῦσε τά συμβάντα. Στίς 16 Ἰουλίου 1999 τό γραφεῖο Τύπου τοῦ πατριαρχείου ἐτύπωσε μία ἀνακοίνωσι στήν ὁποία ἀνέφερε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας δέχεται μέ χαρά τήν εἴδησι αὐτή. Πρός ἀποφυγήν ὁποιασδήποτε ἀμφιβολίας, οἱ συγγενεῖς τοῦ πατρός Ἠλία ἄρχισαν νά ζητοῦν ἀπό τούς ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς τῆς Χώρας καί τοῦ Ἐξωτερικοῦ προσευχές γιά τήν διάλυσι τοῦ σώματος τοῦ π. Ἠλία. Ἀπό τήν 1ην Μαίου 1999 στό Μοναστήρι Φρασινέϊ ἔγιναν 40 Λειτουργίες καί προσευχές γιά τήν διάλυσι τοῦ σώματός του. Γιά τόν ἴδιο σκοπό ὁ ἀνηψιός του Μιχαήλ ἔδωσε τό ὄνομα τοῦ θείου του καί στήν Μητρόπολι Πειραιῶς της Ἑλλάδος, στό Μοναστικό συγκρότημα τῶν Μετεώρων καί στήν ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Στεφάνου Θεσσαλονίκης. Ἡ κόρη τοῦ π. Ἠλία, Μαρία Σαμπίνα καί ὁ γυιός της Μιχαήλ προκειμένου νά κάνουν τό χριστιανικό τους καθῆκον μέχρι τέλους καί σεβόμενοι τούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, ἕνα χρόνο μετά τήν ἐκταφή τοῦ σώματός του, στίς 29 Σεπτεμβρίου 1999, μέσα σέ μιά κατανυκτική ἀτμόσφαιρα, ἐκάλεσαν τόν βοηθό ἐπίσκοπο τοῦ πατριάρχου κ. Θεοδόσιο Σναγκοβεάνου καί ἐδιάβασε τήν εὐχή γιά διάλυσι τοῦ σώματός τοῦ Πατρός. Στίς 6 Φεβρουαρίου μία ἄλλη κατά σύμπτωσι εὐλογία. Ἦτο ἡ ἐπίσκεψις στήν Χώρα μας τοῦ μητροπολίτου Γερμανίας, Κεντρικῆς καί Βορείου Εώρώπης κ. Σεραφείμ. Μ᾿ αὐτή τήν εὐκαιρία ὁ σεβασμιώτατος λειτούργησε καί ἐδιάβασε καί εὐχές διαλύσεως τοῦ σώματός του. Στίς 15 ’Ιανουαρίου ἡ Μαρία Σαμπίνα καί ὁ γυιός της συνοδευόμενοι ἀπό τόν θεοφιλέστατο κ. Θεοδόσιο ἐπεσκέφθηκαν τόν Πατριάρχη κ. Θεόκτιστο καί τοῦ ὡμίλησαν σχετικά μέ τό θέμα αὐτό. ‘Ὁ Πατριάρχης τούς δέχθηκε μέ χαρά καί τελικά ἀποφάνθηκε: «Στό Κοιμητήριο πρέπει νά κτισθῆ ἕνα ἐκκλησάκι γιά προσευχή». Μετά ἀπ᾿ ὅλα αὐτά ὁ π. Ἠλίας παραμένει καί μετά θάνατον ὅμοιος μέ τούς Ἅγίους τοῦ Θεοῦ καί κρυμμένος μέσα στήν ἁπλότητά του. Τό Κοιμητήριο τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στήν περιοχή Τζιουλέστι τοῦ Βουκουρεστίου, ἀνάμεσα στά ἄλλα μνήματα καί κρύπτες, κρύβει καί ἕνα γυάλινο φέρετρο (λειψανοθήκη), ἀνοικτό πάντοτε, ὅπου μέσα εὑρίσκεται ἀκέραιο τό σῶμα τοῦ π. Ἠλία Λακατούσου.
Τό σῶμα τοῦ π. Ἠλία ἀνακουφίζει τούς πόνους τῶν Χριστιανῶν
Ἡ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεώς μας λέγει: «Τά θαύματα εἶναι θεϊκά ἔργα, πάνω ἀπό τόν νοῦ καί τήν δύναμι τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι ἔργα πού ἐπιτελοῦνται στήν ὁρατή ἀνθρώπινη φύσι, μόνο μέ τήν δύναμι τοῦ Θεοῦκαί ξεπερνοῦν τούς νόμους τῆς φύσεως καί τήν σκέψι τοῦ ἀνθρώπου καί γίνονται σέ στιγμές ἐξαιρετικές μέ ἀπόφασι τοῦ Δημιουργοῦ. Φέρουν τό φῶς καί τήν σωστή καθοδήγησι στήν ζωή μέ σκοπό τήν σωτηρία μας. Τά θαύματα δείχνουν τό θέλημα τοῦˆΘεοῦˆκαί μᾶς ἐξηγοῦν τίς ἀνεξερεύνητες ὁδούς Του...».. Ἡ περίπτωσις τοῦ π. Ἠλία εἶναι ἕνα θαῦμα τῶν ἡμερῶν μας. Τό σῶμα του δέν βαλσαμώθηκε δεδομένου ὅτι οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπαγορεύουν ἕνα τέτοιο ἔργο γιά τούς ἱερεῖς καί τούς μοναχούς. Αὐτοί πού τόν ἐγνώριζαν λέγουν ὅτι ἦτο ἕνα ὑπόδειγμα ἀνθρώπου γιά ὅλο τόν κόσμο, ἕνας ἐκπρόσωπος τοῦ ἀνθρώπου πού ἀγωνίσθηκε γιά τήν τελειότητα. Ἕνας ἄνθρωπος γεμᾶτος ἀπό ἀγάπη, καλωσύνη καί συγχώρησι.
Ὁ π. Νικόλαος Μαρινέσκου ἀπό τό Μοναστήρι Σιτάρου λέγει τά ἑξῆς: «Ὁ π. Ἠλίας Λακατούσου ἦτο ὀλίγον μεγαλύτερος ἀπό μένα στήν ἡλικία. Ἐνώπιόν του κάθε κακία ὑποχωροῦσε. Ἦτο τόσο πρᾶος καί ὑπομονετικός, ὥστε αὐτοί πού ζοῦσαν κοντά του αἰσθάνοντο ἐντροπή γιά τήν κακία πού κυριαρχοῦσε ἐπάνω τους. Ὡμιλοῦσε πολύ λίγο, ἀλλά τά λίγα λόγια του ἦσαν γεμᾶτα ἀπό μιά ἐγκάρδια πνευματική χαρά. Δέν εἶναι λοιπόν, θαυμαστό ὅτι καί μετά τόν θάνατό του, τό σῶμα τοῦ π. Ἠλία ἀνακουφίζει τίς ψυχές τῶν Χριστιανῶν μας καί τούς προσελκύει κοντά του».
Ἡ Συλβία Στόϊκα (κόρη τοῦ ἱερέως Νικολάου Σταντσέσκου, ἐφημερίου τῆς Κοινότητος Σέκου, πού εἶναι 10 χιλ. μακριά ἀπό τό χωριό Μπουϊτσέστι), εἶπε τά ἑξῆς: «Ὁ πατερούλης μου ἐπέρασε ὅλη τήν περίοδο τῆς καθείρξεως (μέχρι τό 1964) στήν Περίπραβα, δίπλα στόν π. ’Ἠλία. Ὁ πατέρας μου ἦτο πολύ ἀδύνατος, μετά τήν περίοδο τῆς ἐξολοθρεύσεως στήν ὁποία ἦτο καί ὁ ἴδιος. Κάποια περίοδο ἦσαν μαζί μέ τόν π. Ἠλία ὡς κτίστες στά κανάλια τοῦ κράτους. Ὁ π. Ἠλίας ἦτο ὁ μόνος πού δεχόταν τόν πατέρα μου στήν ὁμάδα, ἔτσι ἀδύνατον καί ἀσθενής ὅπως ἦτο. Ὅταν οἱ δυνάμεις τῶν συντρόφων του τούς ἐγκατέλειψαν ἀπό τήν ταλαιπωρία, μερικοί ἱερεῖς, μεταξύ αὐτῶν καί ὁ π. Ἠλίας, τούς ἔδιναν τό μερίδιο τοῦˆψωμιοῦ τους, ἐνῶ οἱ ἴδιοι πεινοῦσαν καί περνοῦσαν μ᾿ ἕνα μικρό κομμάτι ψωμί. Ὁ π. Ἠλίας ἦτο σιωπηλός, καλός μέ ὅλο τόν κόσμο καί πολύ ταπεινός. Ὁ πατέρας μου εἶχε μία ἰδιαίτερη ἐκτίμησι στόν π. Ἠλία, διότι τόν κρατοῦσε κοντά του, στό συνεργεῖο τῶν ἐργατῶν του...
Χωρίς ἀμφιβολία ὁ π. Ἠλίας Λακατούσου ζοῦσε μία ἐκλεκτή πνευματική ζωή μέ ἀγάπη καί πίστι, ἀλλά γεμάτη μέ πόνους καί περιφρονήσεις. Γιά ὅλους ἦτο ἕνα ζωντανό παράδειγμα: Γιά τήν οἰκογένειά του, γιά τούς φίλους του ἀλλά καί τούς ἐχθρούς του! Ὁ πρᾶος π. Ἠλίας ἔκρυβε τά βάσανά του μέσα σέ μιά βαθειά σιωπή πού τήν ἐσφράγιζε μέ τήν νηστεία καί τήν προσευχή. Ἡ ζωή του ἦτο γιά πολλούς ἕνα αἴνιγμα. Ὁ φάκελλος γιά τήν ἁγιοποίησί του ἄνοιξε, ἡ εὐλάβεια τοῦ Λαοῦ ἄρχισε νά ἐκδηλώνεται, τά θαύματα ἄρχισαν καί αὐτά νά ἐπιτελοῦνται. Εἴτε ἁγιοποιηθῆ εἴτε ὄχι, ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού εἶναι μέσα στό θεωμένο σῶμα του ἐργάζεται καί θαυματουργεῖ. Αὐτό εἶναι ἕνα ἀκόμη σημεῖο ὅτι ὁ Θεός δέν μᾶς ἐγκατέλειψε ἀκόμη...».
Σημεῖα καί μετά τόν θάνατό του
Μετά τόν θάνατο τοῦ π. Ἠλία, ἡ μοναδική κόρη του πού εὑρίσκεται ἀκόμη στόν κόσμο ἦτο πολύ κυριευμένη ἀπό πόνο. Στήν παιδική της ἡλικία δέν μποροῦσε νά τόν ἔχει κοντά της, διότι εἶχε ἐξωρισθῆ μακριά ἀπό τό καθεστώς, ἐνῶ ὅταν τόν ἀπέκτησε (μετά τόν διωγμό) τόν ἔχασε σχεδόν γιά πάντα ἀπό κοντά της (μέ τόν θάνατό του). Ἰδού τί διηγεῖται ἡ ἴδια: «Ὅταν ἤμουν μικρή ἔκλαιγα ἡμέρες καί νύκτες. Τό κενό πού εἶχε ἀφήσει στήν ζωή μου ὁ πατέρας μου δέν ἠμποροῦσε κανείς νά τό ἀναπληρώση. Ἀπό τήν ἡλικία τῶν τεσσάρων ἐτῶνν ἤμουν καρδιακή.
Οἱ καρδιακοί μου πόνοι ἐμεγάλωναν ἐξ αἰτίας τῶν ψυχικῶν μου. Ἔτσι, μετά ἕνα χρόνο ἀφ᾿ ὅτου ὁ πατέρας μου μᾶς ἐγκατέλειψε, ἔκαμα ἐπέμβασι στό ἀριστερό μου στῆθος. Τόν ὠνειρευόμουν μερικές φορές. Πολλές φορές μοῦ ἔλεγε: «Ἦλθα νά σέ καθησυχάσω. Αὐτό ἔπρεπε νά γίνη. Πιστεύεις ὅτι σέ μένα εἶναι εὔκολο νά γνωρίζω τήν λύπη σου; Εἶναι ἀρκετό πού ἔζησα καί τόσο! Μή κλαῖς πάλι, σέ παρακαλῶ, μή κλαῖς πάλι!» Τήν δεύτερη ἑβδομάδα μοῦ ἐμφανίσθηκε ὁλόκληρος. Κυττᾶξτε με, δέν παρέμεινα, ὅπως πέθανα; Ἔτσι ἡ οἰκογένεια του τοῦ π. Ἠλία τόν θεωροῦσε ἅγιο κι ὅταν ἀκόμη ζοῦσε καί περίμενε τήν διαπίστωσι αὐτή καί μετά τόν θάνατό του καί τήν πορεία του πρός τήν αἰωνιότητα. Τά ὄνειρα δέν ἦσαν τά μόνα σημεῖα τῆς ἀγάπης μέ τά ὁποῖα ὁ πατέρας καί παπποῦς π. ’Ἠλίας παρηγοροῦσε καί ἐνίσχυε τούς ζῶντες. Ἀπό τόν κόσμο τῶν δικαίων ὁ Πατήρ τούς ἔστελλε ἀρκετά μηνύματα. «Ὁ κόσμος δέν εἶναι ἕτοιμος νά δεχθῆ παρόμοιες μαρτυρίες χωρίς νά σέ κατηγορήση γιά τρελλό. Σ᾿ ἄλλες περιπτώσεις εἶναι καλλίτερο νά σιωπᾶς. Αὐτός πού πιστεύει ἀληθινά καί ζητεῖ τόν Θεό, ἐκεῖνος δέν θά περιμένη ἀπαντήσεις....» λέγει ὁ Μιχαήλ Σπιράτσε, ὁ ἀνεψιός τοῦ πατρός Ἠλία. Μιχαέλα ΙΟΝ
Μεταφρασμένα ἄρθρα ρουμανικῶν ἐφημερίδων ἀπό τόν μοναχό π. Δαμασκηνό Γρηγοριάτη γιά τόν νεοφανῆ Ὁμολογητή τῆς Ὀρθοδοξίας μας. π. Ἠλία Lacatusu, ἔγγαμο ἱερέα, τοῦ ὁποίου τό Λείψανο εὑρέθηκε ἄφθαρτο καί εὐωδιάζον τόν Σεπτέμβριο το 1998.
Μεταφρασμένα ἀπό π. Δαμασκηνό Γρηγοριάτη
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου