Εἶναι μέγα τό ἀπόκτημα τῆς ἐσωτερικῆς εἰρήνης
τῆς καρδιᾶς μας. Μοναχός πού δέν εὑρῆκε ἀκόμη τήν βαθειά εἰρήνη μέσα στήν
καρδιά του, παραμένει, ὅπως ἦλθε. Καί φαίνεται ὁλοκάθαρα ἀπό τά πρόσωπα τῶν μοναχῶν
ἀλλά καί ἀπό τήν συμπεριφορά καί τά λόγια τους, ὅτι ἀκόμη δέν εἰσῆλθε ἡ εἰρήνη
τοῦ Χριστοῦ στά τρίσβαθα τῆς ὑπάρξεώς μας.
Δέν ἠμπορεῖ ὁ μοναχός μία ὁλόκληρη ζωή νά ὑποκρίνεται.
Νά προσπαθεῖ δῆθεν νά μεταφέρει τόν θεῖον λόγον πρός τούς ἄλλους, ἐνῶ ὁ ἴδιος
μέσα του νά εἶναι ταραγμένος, ἔστω καί σέ μικρά κλίμακα! Πρέπει πάσῃ θυσία νά
σκάψει ἔνδον μέχρις ὅτου εὕρει τόν ἀνεκτίμητον θησαυρόν. Καί τί σημαίνει
σκάψιμο τῆς χερσαίας καρδίας; Σημαίνει τήν ἐπίπονον καί πολύωρον ἐπανάληψιν τῆς
εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ, μέχρις ὅτου εἰσέλθη ἡ Χάρις Του μέσα στήν καρδιά μας.
Αὐτό τό ἔργο εἶναι τό δυσκολώτερο ἀπό ὅλα τά
μοναχικά γυμνάσματα. Εἶναι εὔκολο νά ὑποδέχεσαι τούς ξένους, νά τούς προσφέρεις
λουκούμι καί νερό καί μετά νά στρογγυλοκάθεσαι καί νά θεολογεῖς μαζί τους ἤ νά συνομιλεῖς περί ἀνέμων
καί ὑδάτων. Δέν εἶναι κόπος νά μεταφέρεις τίς ἰδέες σου, νά ἐνημερώνεσαι γιά
τήν τρέχουσα ἐπικαιρότητα, νά ἐπιδιώκεις συντροφιά μέ τούς ξένους, μερικοί τῶν ὁποίων
μόνον προσκυνηταί δέν εἶναι!
Ἀλλά τό νά ἐγκλείεσαι ἐθελοντικῶς στό κελλί
σου καί ἐπί ὧρες νά κραυγάζεις νοερῶς ἐπιζητῶν τήν θείαν τοῦ Κυρίου παρηγορίαν
καί ἐπίσκεψιν, εἶναι ἐπίμοχθον ἔργον. Εἶναι ὅμως καί τόσον καρποφόρον, διά τό ὁποῖον
μετά χαρᾶς στριμώχνεσαι σέ μία γωνία τοῦ κελλιοῦ σου, διότι γνωρίζεις ὅτι ὁ
Κύριος θά σοῦ χαρίσει μετ᾿ ὀλίγον τοιούτου εἴδους πνευματικάς ἀπολαύσεις, τίς ὁποῖες
δέν ἔχει γευθῆ ποτέ ὁλόκληρος ὁ κόσμος!
Κατά τήν προσπάθειαν διά τήν οἰκειοποίησιν αὐτῆς
τῆς Χάριτος, συλλαμβάνει τήν ψυχήν μία ἀδημονία καί μία ἀνυπομονησία. Καί
μονολογεῖ νοερά ἡ ψυχή: «Ἀκόμη νά ἔλθη αὐτή ἡ γλυκειά εἰρήνη! Πέρασαν 2-3 ὧρες
κι ἀκόμη ἡ ψυχή παραμένει ξηρά καί ἄνυδρος;»
Λοιπόν, ἀδελφέ μου, συναγωνιστά ἄκουσέ με. Τά
ἴδια ἐρωτήματα εἶχα καί ἐγώ. Καί οἱ ἴδιες διαπιστώσεις μέ ἔκαναν πολλές φορές
νά ἀφήνω τήν προσευχή, δῆθεν ὅτι ματαίως κοπιάζω. Ἀλλά, δέν εἶχα ἀντιληφθῆ ὅτι
μέ περιέπαιζε ὁ διάβολος. Καί ἰδού πῶς: Ἄρχισα
νά πιστεύω ὅτι εἶμαι ἄξιος αὐτῆς τῆς Χάριτος καί θά πρέπει νά μοῦ τήν προσφέρει
ὁ Κύριος, σύμφωνα μέ τόν λόγον Του: «Αἰτεῖτε καί δοθήσεται ὑμῖν…». Θεωροῦσα τόν
ἑαυτόν μου ἕτοιμον διά τήν παροχήν αὐτῆς τῆς εὐλογίας. Ὅτι δηλαδή μοῦ ἀξίζει, ὅτι
πρέπει νά μέ ἀκούση ὁ Κύριος καί δέν πρέπει νά καθυστερῆ οὔτε καί νά λησμονεῖ
τά δεκάδες κομβοσχοίνια καί τούς νυκτερινούς κόπους μου!
Καί ὅμως ὁ Κύριος δέν μοῦ προσέφερε τήν Χάριν
του, παρότι ἐκραύγαζα ἐνώπιόν του θεωρώντας ἐπιβεβλημένην τήν ἐντολήν μου πρός
Αὐτόν καί λέγοντας: «Δός μου τό φῶς! Δός μου τά δάκρυα! Δός μου τήν μετάνοια! Δός μου τόν ἁγιασμόν τὴς ψυχῆς καί τήν ἀπαλλαγή
μου ἀπό τά πάθη…». Καί τώρα ἐνθυμοῦμαι τά λόγια τοῦ Κυρίου πού μᾶς λέγει: «Οὐκ
οἴδατε τί αἰτεῖσθε…».
Ναί, Κύριε, σ’εὐχαριστῶ πού μέ ἄφησες νά
κτυπιέμαι σάν τό ὀκταπόδι, μέχρις ὅτου μέ διδάξεις μέ τήν Χάριν σου ὅτι τά
πάντα εἶναι ἰδικά σου καί δική μου ἰδιοκτησία, εἶναι τά πάθη καί οἱ ἁμαρτίες
μου, διά τά ὁποῖα ἐνίοτε καί καυχῶμαι.
Λοιπόν, ἀδελφέ, ἄρχιζε μαζί μου αὐτόν τόν ἀγῶνα.
Ἄλλωστε τί θά σέ ὠφελήσει γιά τήν αἰωνιότητα τῆς ψυχῆς σου, αὐτή ἡ συνεχής μετά
τῶν λαϊκῶν συντυχία καί συνομιλία; Καί τί τούς προσέφερες στά 30 ἤ 50 χρόνια τῆς
μοναχικῆς σου πορείας συνεχῶς προσφερόμενος καί μάλιστα ἀδιακρίτως πρός τούς ἄλλους;
Ὁσάκις σέ κυριεύει ἡ ἀδημονία καί ὁ λογισμός
νά πετάξης τό κομβοσχοίνιό σου, ἀπάντησέ του μέ τό γραφικόν ὅτι «τά ἀγαθά
κόποις κτῶνται καί πόνοις κατορθοῦνται». Ἡ ἐπίμονος μετ᾿ ἐλπίδος στάσις στήν
προσευχή ἐντός τοῦ κελλίου σου, σίγουρα θά καρποφορήσει καί θά γεμίσει τήν ψυχή
σου ἀπό ἄφατον χαράν καί ἐσωτερικήν εὐδαιμονίαν. Μή ξεχνᾶς ὅτι εἶσαι καλεσμένος καθημερινά νά ἀποταμιεύεις
θησαυρούς ἐν οὐρανοῖς ὅπου οὔτε σής καί βρῶσις ἀφανίζει…». Ἀκόμη οὔτε οἱ
κλέπται δαίμονες θά ἠμπορέσουν νά λεηλατήσουν αὐτόν τόν θησαυρόν, διά τοῦ ὁποίου
θά σταθῆς ἐκείνη τήν ἡμέραν μετά παρρησίας ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ Βήματος τοῦ
Δικαιοκρίτου Θεοῦ ἡμῶν!
Διά τήν ἀγάπην τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, Ὅστις
παιδιόθεν μᾶς ἠγάπησεν, ἄς μήν ἀφήσωμεν τόν πολυμήχανον διάβολον νά μᾶς ἁρπάξει
τόν θησαυρόν οὔτε καί νά κυριευθοῦμεν ἀπό τό πνεῦμα τῆς δειλίας ἀρνούμενοι νά
βαδίσωμεν ἀγαλλομένῳ ποδί αὐτόν τόν ἀνάντη δρόμον πρός τήν ἐπουράνιον
Βασιλείαν, τῆς ὁποίας ἐκλήθημεν νά συμμετέχομεν αἰωνίως!
Ἄλλωστε μᾶς προειδοποίησεν ὁ Κύριός μας
λέγων: «Ἐν τῶ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε, ἀλλά θαρσεῖτε, διότι ἐγώ τόν κόσμον
νενίκηκα». Καί «εἰ ὁ Θεός μεθ᾿ ἡμῶν οὐδείς καθ᾿ ἡμῶν». Ἀφοῦ λοιπόν ἔχομεν τόν
Χριστόν μας καθημερινά στό πλευρό μας, δέν στέκεται κανείς ἐναντίον μας, οὔτε ἄνθρωπος
οὔτε διάβολος..».
Προσοχή, κατά τήν ὥραν τῆς συνεχοῦς ἐπικλήσεως
τῆς εὐχῆς. Κράτησε στό βάθος τῆς καρδίας σου τόν ἑξῆς λογισμόν, πού εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος
λίθος ὅλου τοῦ οἰκοδομήματος τῆς νοερᾶς καί καρδιᾶς προσευχῆς. Ὄχι μόνον θά
σκέπτεσαι ἀλλά θά νοιώθεις μέσα σου ὅτι εἶσαι ἀληθῶς ἄξιος αἰωνίου κολάσεως.
Κράτησε μέ πᾶσαν σπουδήν αὐτό τό βίωμα. Εἶναι ἡ σωτηρία σου ἀπό ὅλους τούς
νοερούς πειρασμούς κατά τήν ὥραν ἰδιαίτερα τῆς προσευχῆς σου. Καί κάτι ἄλλο: Ὅταν
ἡ Χάρις βραδύνει νά ἔλθει ἤ θά ἔλθουν μόνον ὀλίγες σταγόνες, ὅπως ἡ βροχή, μην ἀπελπισθῆς.
Λέγε καθ᾿ ἑαυτόν ὅτι δέν εἶσαι ἄξιος γιά καμμία Χάρι καί καμμία θεία δωρεά.
Λέγε μυστικά καί πίστευε ὅτι εἶσαι ἄξιος τιμωρίας. Ἄξιος νά σέ πετάξει ὁ
Χριστός κάτω στά βράχια, νά γκρεμισθῆς καί νά γίνης χίλια κομμάτια καί ὄχι νά λάβης θεία Χάρι.
Τέτοιος πού εἶσαι, τολμᾶς νά ζητήσεις καί τήν θεία βοήθεια; Ἄθλιε καί πανάθλιε, ἄσωτε καί πανάσωτε, πεπλανημένε, σκατόφατσα
καί σκατόμουτρο! Τοῦ κόσμου ἡ ἀκοσμία καί τῶν δαιμόνων τό ἐπίχαρμα!
Μή διστάζεις νά ὑβρίζεις τόν ἑαυτόν σου μέ ὅλα,
εἰ δυνατόν, τά κοσμητικά ἐπίθετα, μέ τά ὁποῖα οἱ ὑπερήφανοι ἐπιθυμοῦν νά μᾶς ὑβρίζουν.
Γνωρίζεις ποιά εἶναι ἡ χαρά τῶν δαιμόνων; Ὅταν χαιρόμεθα στούς ἐπαίνους τῶν ἄλλων
καί καμαρώνουμε γιά τά τυχόν χαρίσματά μας, π.χ. διά τό χάρισμα τῆς ψαλμωδίας,
τῆς συγγραφῆς, τῆς ἐξυπνάδας κλπ. Τότε θά λέγουμε μέσα μας: «Τί εἶμαι ἐγώ ἐνώπιόν
σου, Κύριε; Μία λάσπη, μία μύξα γιά τόν κάδο ἀπορριμάτων, μία πατσαβούρα
τηγανητή, ὅπως λέγει καί ὁ καραγκιόζης, ἕνα βρώμικο καί σάπιο σκουλήκι, ἕνα
λυσσασμένο σκυλί, ἄξιος πάσης καταδίκης καί αἰωνίου κολάσεως!
Διακρατώντας μέ πλήρη ἐπίγνωσιν τήν ἁγίαν
ταπείνωσιν μέσα στά βάθη τῆς καρδιᾶς μας, δέν ἔχουμε τίποτε νά φοβηθῶμεν. Τό
κράτος τοῦ διαβόλου διαλύεται ἐκ θεμελίων μόνον μέ τήν αὐτομεμψίαν καί τήν
συναίσθησιν ὅτι εἴμεθα ἄξιοι αἰωνίου κολάσεως!
Ἔκτοτε,
ἀφιέμεθα στό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Χριστοῦ μας, ὁ Ὁποῖος μᾶς χειραγωγεῖ ἀλανθάστως.
Καί ὁσάκις δέν αἰσθανόμεθα ἐντόνως τήν θεία Χάρι, δέν ἀνησυχοῦμεν, διότι ἔτσι
διατάζει ὁ καπετάνιος τοῦ πλοίου τῆς ψυχῆς μας, ὁ Χριστός.
Πρέπει νά γνωρίζουμε, χωρίς ἀμφιβολίαν, ὅτι ὁ
Χριστός, στέκεται ὑπεράνω ἡμῶν καί ὅτι βλέπει τούς κόπους μας καί χαίρεται. Ὁσάκις
ἐκεῖνος τό κρίνει ἀναγκαῖον μᾶς προσφέρει, ὅση Χάρι Ἐκεῖνος θέλει, διότι Αὐτός
εἶναι ὄχι μόνον ὁ χορηγός της, ἀλλά καί ὁ Ποιητής, ὁ Προνοητής καί ὁ Σωτήρας
μας.
Ὅσο περισσότερο τόν καλεῖς διά τῆς εὐχῆς,
τόσο καί Ἐκεῖνος δεσμεύεται νά σέ χαροποιήσει καί νά σέ ἀγκαλιάσει. Λοιπόν,
χωρίς ἀγωνία καί περιττές περιστροφές δίωκε νά συναντήσεις τόν Χριστόν καί ἔχεις
νά ἀπολαύσεις τά ἀγαθά τοῦ παραδείσου ἀπό
τήν παροῦσαν ζωήν.
Μον. Δαμασκηνός
Γρηγοριάτης. 21-2-2019
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου