Μοναχοῦ Μωϋσέως Ἁγιορείτου (†)
Ὅσοι χτυποῦν ἀλύπητα τὴν Ἐκκλησία νομίζουμε πὼς δὲν ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ χύνουν κροκοδείλια δάκρυα γιὰ τὴν ἔξαρση τῆς διαφθορᾶς. Ἡ Ἐκκλησία πάντοτε μιλοῦσε γιὰ ἦθος, ἠθική, εἰλικρίνεια, τιμιότητα καὶ γνησιότητα. Τὸ ἄθλιο τσουνάμι ποὺ ἐπικρατεῖ παρασύρει καὶ ἰσοπεδώνει τὰ πάντα. Οἱ προφητικὲς φωνὲς ἔχουν σιγήσει ἀπὸ καιρό. Οἱ ἐξεγερτικὲς σάλπιγγες ἔχουν ἐξαφανιστεῖ. Ἡ ἔρημος σιωπᾶ. Κήρυγμα μετανοίας δὲν ἀκούγεται. Σὰν νὰ εἶναι ντροπὴ κάτι τέτοιο.
Ἔχουμε ξαναπεῖ καὶ τονίσει τὸ ἀπαραίτητο μίας πνευματικῆς ἐγρηγόρσεως, κατόπιν μίας βαθιᾶς περισυλλογῆς, περισκέψεως καὶ αὐτογνωσίας. Χρειάζεται μία ἐν ἐπιγνώσει ἀνανέωση, ἀναμόρφωση καὶ ἀνάταση. Ἡ φιλοκαλικὴ ἀσκητικὴ μιλᾶ συνεχῶς γιὰ ἀπόρριψη τοῦ περιττοῦ, πρόσληψη τοῦ ἀπαραίτητου, τοῦ καίριου καὶ τοῦ οὐσιαστικοῦ. Ὑπάρχει μία ἀντίθεη ἐκκοσμικευμένη ζωή, μία μανιώδης κοσμικότητα, μία καθαρὰ ἀντιπνευματικὴ καὶ ἀντιασκητικὴ στάση ζωῆς. Ἕνα φρόνημα ἀταπείνωτο, ἀμετανόητο καὶ ἀσυγχώρητο.
Δὲν εἶναι καθόλου ὀρθὴ ἡ ἀντιπάθεια, ἡ ὀκνηρία, ἡ κακομοιριά, ἡ μοιρολατρία, ἡ ἀπαισιοδοξία. Ἦλθε ὁ καιρὸς τῆς ἔγερσης ἀπὸ τὸν ὕπνο τῆς ἀνεμελιᾶς. Ὁ προβληματισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι αἰώνιος. Θὰ πρέπει κάποτε νὰ παρθοῦν κάποιες σοβαρὲς καὶ σημαντικὲς προσωπικὲς ἀποφάσεις. Ἀπουσιάζει ἡ γενναιότητα, ἡ λεβεντιά, ἡ παλικαριά, ἡ ἀντρειοσύνη καὶ ἡ θαρρετὴ καὶ ἄφοβη ὁμολογία. Ἐπικρατεῖ πνεῦμα ἀνησυχητικῆς δειλίας, ἔνοχης σιωπῆς, κραυγαλέας ἀπουσίας, φοβισμένης ψυχῆς, ἀνάξιας ἀποχῆς, δολοπλόκες συμμαχίες καὶ διπλωματικὲς συμφωνίες.
Στὸ ὀμιχλῶδες αὐτὸ τοπίο τὸ ἄκουσμα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς περὶ τῶν Ἁγίων Μυροφόρων γυναικῶν ἔρχεται νὰ μᾶς ἀφυπνίσει. Τὴν ὥρα ποὺ οἱ μαθητὲς φοβισμένοι κρύβονταν, οἱ γυναῖκες γίνηκαν τολμηρές, ἄφοβες καὶ ἀτρόμητες. Ἡ μεγάλη ἀγάπη τοὺς ἔδωσε ἀνδρικὸ φρόνημα, γενναῖο, ἡρωικὸ καὶ ἀπτόητο. Ἡ ἀγάπη τους καὶ ἡ τόλμη τοὺς γέμισαν τὶς καρδιὲς τους χαρά. Δὲν βρῆκαν νεκρὸ νὰ ἀλείψουν μύρα. Ὁ διδάσκαλός τους ἀναστήθηκε, ὅπως τοὺς εἶχε πεῖ. Οἱ μυροφόρες ἐλέγχουν τὴν ἀδράνεια τῶν σημερινῶν χριστιανῶν, ποὺ ἔχουν καὶ αὐτοὶ ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ τὸ ὑλόφρονο πνεῦμα τῆς ἐποχῆς. Δὲν ἔχουν στὸ κέντρο τῆς καρδιᾶς τοὺς τὸν ἀναστημένο Χριστό.
Ἡ δυνατὴ ἀγάπη τῶν ἁπλῶν καὶ ἀδύναμων γυναικὼν τὶς κάνει νὰ τρέχουν στὸ μνῆμα τοῦ Ζωοδότη. Τὸ βρίσκουν ἔκθαμβες ἄδειο. Ἀποροῦν, θαυμάζουν, ἀγάλλονται καὶ ἐνθουσιάζονται. Εἶχαν ἀγοράσει ἀκριβὰ ἀρώματα, ξύπνησαν πολὺ νωρίς, ἐδίωξαν ἀπὸ τὶς ὡραῖες καρδιὲς τοὺς τὸν ἐνοχλητικὸ φόβο καὶ ἔφθασαν στὸ μνημεῖο πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ ἑνὸς ἐξαίσιου ἡλίου. Ὅλα φωτεινά, καθαρά, ἁγνά, ἱερά, τίμια, διάφανα, σαγηνευτικά, λαμπροφόρα, χαριτωμένα καὶ χαροποιά. Πῆγαν νὰ ἀρωματίσουν καὶ ἀρωματίστηκαν οἱ ἴδιες. Πλημμύρισε ἡ ζωὴ τοὺς ἄπλετο φῶς, νόημα, ζωή, ἀφοβία, γλυκασμὸ καὶ λύτρωση αἰωνιότητας.
Στὶς δύσκολες συνθῆκες τῆς ζωῆς οἱ γυναῖκες μποροῦν νὰ γίνουν μυροφόρες. Σὲ ἕναν κόσμο δυσώδη, σκοτεινό, ἀναίσθητο καὶ ἐχθρικό. Ἡ καλὴ εὐαισθησία τους, ἡ πολλὴ στοργή τους, ἡ μεγάλη ὑπομονή τους νὰ γίνει βάλσαμο παρηγοριᾶς, χάδι αἰσιοδοξίας καὶ ἀσπασμὸς ζωῆς. Νὰ μειωθοῦν οἱ ἐνδοοικογενειακὲς ἐντάσεις, οἱ φιλικὲς ὀξύνσεις, οἱ ἐργασιακὲς διαφορὲς καὶ ἡ ζωὴ νὰ γίνει πιὸ ἀνθρώπινη. Οἱ μυροφόρες δὲν ἐξέλειπαν καὶ ἀπὸ τὸν σημερινὸ ἄστατο κόσμο μας. Ὡς ἄγρυπνες μητέρες, ὡς εὐγενεῖς σύζυγοι, ὡς καρτερικὲς δασκάλες, ὡς ἀκούραστες νοσοκόμες, ὡς νέες καὶ γιαγιάδες, μὲ τὴν ὑπέροχη αἰδῶ, τὴ σαγηνευτικὴ ἐλπίδα καὶ τὴ θαυματουργὴ ἀγάπη ἀναμυρώνουν τὸν κόσμο, γλυκαίνουν τὴν πικρὴ χαμοζωή, γαληνεύουν, ἡμερώνουν, παραμυθοῦν καὶ φροντίζουν τοὺς σκληροὺς ἀνθρώπους.
Τὸ τσουνάμι ἀντιμετωπίζεται ἀπὸ τὶς ἑστίες τολμηρῆς ἀγάπης, ἀπὸ μυροφόρων κινήσεις, ἀπὸ πιστῶν δάκρυα μετανοίας. Εἶναι καιρὸς γιὰ ἐσωτερικὸ σκάψιμο πρὸς ἀνεύρεση ἄγνωστων κρυμμένων δυνάμεων πρὸς ἀντιμετώπιση δυσωδῶν καταστάσεων ποὺ μολύνουν τὴ ζωή μας καὶ παγώνουν τὶς καρδιές μας. Οἱ μυροφόρες διδάσκουν καὶ ἐμπνέουν. Εἶναι πιὸ καρτερικές, πιὸ ταπεινὲς καὶ πιὸ ἀνθεκτικές.