Εἶπε ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ στὴν Παναγία μας: «Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξίν» (Λουκ. α΄, 28).
Ἀπὸ τὸ Ἀθωνικὸν Γεροντικὸν Ἱερ. Ἡσυχ. Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, διαβάζουμε γιὰ τοὺς χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας μας:
«Τὸ ἄρρητο καὶ ἀνέκφραστο θαῦμα σὲ ὁλόκληρη τὴν δημιουργία, ἐπάνω στὸν οὐρανὸ καὶ κάτω στὴν γῆ, ποὺ λέγεται Παναγία, μόνο οἱ «Χαιρετισμοὶ» τῆς Δέσποινάς μας Θεοτόκου, ποὺ γράφτηκαν μὲ τὴν δική Της χάρη καὶ φώτιση τὸ ἐπεξηγοῦν καὶ τὸ ὑμνολογοῦν ἐπάξια, ὅσο εἶναι τοῦτο δυνατὸ καὶ ὅσο δύναται ἀνθρώπινη γλώσσα.
Γι’ αὐτὸ ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου, ἀφοῦ παρουσιάσθηκε σὲ πολλοὺς Ἁγίους -στὸν Ὅσιο Ἰωάννη Κουκουζέλη, στὸν π. Ἀντίπα τὸ Μολδαβό, στὸν Ὅσιο Ἀλέξανδρο τὸν Ἡγούμενο τῆς Μονῆς τοῦ Σβὶρ στὴν Ρωσία, στὸν Ὅσιο Κοσμᾶ τὸ Ζωγραφίτη, στὸν προορατικὸ Φιλάρετο τὸν Κωνσταμονίτη… -τοὺς εἶπε:
«Ἐπειδὴ μοῦ ἀρέσουν ὑπερβαλλόντως οἱ ὡραῖοι ὕμνοι τῶν 24 Οἴκων (τῶν Χαιρετισμῶν), θὰ ἀγαπῶ, θὰ προστατεύω, θὰ σκέπω (θὰ σκεπάζω) καὶ θὰ φυλάττω ἀπὸ πᾶν κακὸν πάντα Χριστιανόν, ὅστις θὰ μὲ χαιρετίζη ἅπαξ τῆς ἡμέρας μὲ τοὺς ὕμνους τούτους καὶ θὰ ζῇ κατὰ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ. Κατὰ δὲ τὴν τελευταίαν ἡμέραν τῆς ζωῆς αὐτοῦ, θὰ τὸν ὑπερασπισθῶ καὶ ἐνώπιον τοῦ Υἱοῦ Μου».
Ὁ Ἀσκητὴς παπα-Τύχων ἔλεγε, πὼς ὁ Μοναχὸς πρέπει νὰ κάνη, μία ὥρα δουλειά, μία ὥρα προσευχή.
Καὶ διὰ τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας, τοὺς ὁποίους ἰδιαιτέρως ἀγαποῦσε, διηγήθη τὶ εἶχε συμβῆ εἰς ἕνα Ρωσικὸν Μοναστήρι:
«Ἦτο ἕνας Μοναχός, ὁ ὁποῖος ἔλεγε κάθε ἡμέρα εἰκοσιτέσσερις φορὰς τοὺς Χαιρετισμούς, μὲ τὸν ἑξῆς τρόπον: Ὅταν ἤκουε τὸ ρολόϊ νὰ κτυπᾶ τὴν ὥραν, αὐτὸς ἤρχιζε. Αἱ ὧραι ἦσαν τὸ μέτρον του. Μάλιστα μὲ τόσην εὐλάβειαν τοὺς ἔλεγε κάθε φοράν, ὡς νὰ ἦτο πρώτη φορά. Μίαν ἡμέραν ἤκουσε φωνὴν ἀπὸ τὴν Εἰκόνα νὰ τοῦ λέγη: “Χαῖρε δοῦλε· καὶ σ᾿ ἐσένα, χαῖρε”».
Ὁ παπα-Τύχων ἐδιάβαζε καὶ αὐτὸς πολλὰς φορὰς τὴν ἡμέραν τοὺς Χαιρετισμοὺς μὲ δάκρυα.
- Στὸ βιβλίο Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία ἀναφέρεται ἕνα συγκλονιστικὸ γεγονὸς γιὰ τὴν ὠφέλεια τῶν Χαιρετισμῶν:
«Ὑπῆρχε κάποιος κληρικός, ὁ ὁποῖος εὐλαβεῖτο πολὺ τὴν Ἀειπάρθενο Θεοτόκο καὶ προσευχόταν σὲ αὐτὴν πάρα πολὺ καὶ ἔλεγε ὅσα περισσότερα μποροῦσε καὶ ἰδιαίτερα τοὺς Χαιρετισμούς της, τοὺς ὁποίους διάβαζε καθημερινὰ μὲ πολλὴ κατάνυξη καὶ εὐλάβεια. Ὅμως, σὰν ἄνθρωπος καὶ αὐτὸς καὶ φορώντας σάρκα, ἔπεσε ὁ δυστυχὴς στὸν μολυσμὸ τῆς πορνείας, καὶ μία μέρα, πηγαίνοντας νὰ ἐκτελέση τὴν ἐπιθυμία του, ἤ ὅταν γύριζε ἀπὸ αὐτὴν στὸ σπίτι του, περνώντας ἀπὸ μία γέφυρα, διάβαζε τὴν ἀκολουθία τῶν Ὡρῶν καὶ προσευχὲς πρὸς τὴν Παναγία. Ἔτσι λοιπόν, καθὼς προσευχόταν ὁ Κληρικός, ἔπεσε ἡ γέφυρα μὲ δαιμονικὴ ἐνέργεια, ἤ ἀπὸ κάποια ἄλλη αἰτία, καὶ πνίγηκε στὸ ποτάμι. Ἀμέσως λοιπὸν ἅρπαξαν τὴν ψυχή του οἱ δαίμονες, γιὰ νὰ τὴν πᾶνε στὴν κόλαση. Ἀλλὰ ἡ Παναγία μας, ποὺ εἶναι πολυεύσπλαγχνος, βρέθηκε ἀμέσως ἐκεῖ, καὶ τοὺς προστάζει νὰ τὴν πᾶνε στὸν δίκαιο Κριτή, γιὰ νὰ ἀποφασίση Ἐκεῖνος ὅ,τι θέλει. Ἔφυγαν λοιπὸν οἱ σκληροὶ φορολόγοι καὶ ἔδειξαν ὅλες τὶς ἁμαρτίες τοῦ Κληρικοῦ, καὶ μάλιστα τὴν τελευταία ἁμαρτία ποὺ ἔκανε τῆς πορνείας, σχετικὰ μὲ τὴν ὁποία ἔλεγαν στὸν Κριτὴ ὅτι, σὰν δίκαιος ποὺ εἶναι, δὲν πρέπει νὰ κάνη ἔλεος σὲ αὐτὴ τὴν ψυχή, ἄλλα νὰ τοὺς τὴν δώση, ἐπειδὴ τὸν βρῆκε ὁ θάνατος σὲ θανάσιμη ἁμαρτία. Ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος προστάτης καὶ βοηθὸς ὅλων τῶν ἁμαρτωλῶν, ἡ πολυεύσπλαγχνη Παναγία μας ἀπαντοῦσε: «Εἶναι γραμμένο στὴν Ἁγία Γραφὴ τὸ «Ἐν ᾧ εὑρῶ σε, ἐκεῖ καὶ κρινῶ σε», τὴν ὥρα ποὺ πέθαινε, διάβαζε τὴν Ἀκολουθία μου καὶ προσευχόταν σὲ μένα, λέγοντας τὸν Ἀσπασμὸ τοῦ Ἀγγέλου, Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία ὁ Κύριος μετά Σοῦ, ὅπως εἶχε πάντα συνήθεια, σὰν δοῦλος μου εὐλαβὴς καθὼς ἦταν. Δικαίως λοιπὸν δὲν ἔχετε κανένα μέρος στὴν ψυχή του, ἀλλὰ εἶναι δικός μου χωρὶς ἀντίρρηση». Τότε διέταξε ὁ Κριτὴς ἕνα Ἄγγελο νὰ φέρη τὴν γλῶσσα τοῦ Κληρικοῦ ἐκεῖ μπροστά. Αὐτὸς ἔφυγε ἀμέσως καὶ πῆγε στὸν ποταμὸ σὲ μία στιγμὴ καὶ ἔβγαλε τὴν γλῶσσα τοῦ πεθαμένου, καὶ τὴν ἔφερε στὸ Κριτήριο. Ἐκεῖ ἦταν γραμμένα τὰ ἑξῆς: «Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία». Τότε εἶπε ὁ Κύριος στὴν ψυχή: «Γύρισε πίσω στὸ σῶμα σου καὶ κᾶνε μετάνοια τέτοια, ὥστε νὰ μὴ ἔχη καμία ἐξουσία ὁ δαίμονας σὲ σένα, γιὰ τὴν μετάνοια ποὺ ἔχεις στὴν Μητέρα μου, ἡ ὁποία εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ γένους σας, καὶ πρέπει νὰ τὴν σέβεσθε ὅσον μπορεῖτε. Κήρυττε λοιπὸν τὴν μεγάλη παρρησία της πρὸς ἐμένα καὶ τὴν δύναμή της καὶ νίκη της κατὰ τῶν δαιμόνων». Ἔτσι λοιπὸν λυτρώθηκε ὁ Κληρικὸς ἀπὸ τοὺς δύο θανάτους: Τὸ ὅτι ὁ Ἄγγελος ἔβγαλε τὸ λείψανο ἀπὸ τὸν βυθὸ τῶν ὑδάτων, καὶ δίνοντας ψυχὴ σὲ αὐτό, ἔφυγε στοὺς οὐρανούς. Αὐτὸς δὲ ἀφοῦ ἀναστήθηκε ἀπαρνήθηκε τὸν κόσμο καὶ ὅλες τὶς σαρκικὲς ἡδονές, καὶ ἀφοῦ ἔγινε Μοναχὸς σὲ Κοινόβιο, κατόρθωσε μεγάλες ἀρετὲς μὲ τὴν θεία δύναμη.
Βλέπετε ἀγαπητοὶ πόση βοήθεια βρίσκει ὅποιος εὐλαβεῖται τὴν πολυύμνητο Δέσποινα. Καὶ προσπαθῆστε ὅλοι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, νὰ τὴν ζωγραφίσετε, ὄχι τόσο σὲ τοίχους, ξύλα καὶ ἐνδύματα, ἀλλὰ μέσα στὴν καρδιά σας, ὅσο μπορεῖτε, διότι, ὅση εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ ἡ εὐλάβεια τοῦ καθενὸς πρὸς Αὐτὴν τὴν Κυρία μας, τόση βοήθεια καὶ ἀντίληψη θὰ ἀξιωθῆ καὶ αὐτὸς ἀπὸ Αὐτήν, σὲ ἐκεῖνο τὸ φοβερὸ Κριτήριο ποὺ δὲν δωροδοκεῖται, ὅπου οὔτε πατέρας, οὔτε παιδιά, οὔτε συγγενεῖς, οὔτε πλοῦτος, ἤ κάτι ἄλλο ἀπὸ τὰ ἐδῶ στὴ γῆ μπορεῖ νὰ μᾶς ὠφελήση παρὰ μόνον Αὐτὴ ἡ παντοδύναμος καὶ πολυεύσπλαγχνος Δέσποινα, μὲ τῆς ὁποίας τὶς ἱκεσίες καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων θὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸ πῦρ τῆς Κολάσεως».