“᾽Απ’ ἔξω μαυροφόρ’ ἀπελπισιά,
πικρῆς σκλαβιᾶς χειροπιαστό σκοτάδι
καί μὲσα στή θολόχτιστη ἐκκλησιὰ
(στήν ἐκκλησιά, ποὺ παίρνει κάθε βράδυ
τήν ὄψη τοῦ σχολειοῦ)
τὸ φοβισμένο φῶς τοῦ καντηλιοῦ
τρεμάμενο τά ὄνειρα τα ἀναδεύει
καί γύρω τὰ σκλαβόπουλα μαζεύει. ”
(Ιωάννης Πολέμης)
«Μόνοι των οι Έλληνες εφρόντιζαν δια την παιδείαν, η οποία εσυνίστατο εις το να μανθάνουν τα κοινά γράμματα και ολίγην αριθμητικήν ακανόνιστον. Εν ελλείψει δε διδασκάλου, ο ιερεύς εφρόντιζε περί τούτου. Όλα αυτά εγίνονταο εν τω σκότει και προφυλακτά από τους Τούρκους.»
Αυτά λέει ο Φώτιος Χρυσανθακόπουλος ή Φωτάκος. Ο υπασπιστής του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Τι άλλαξε από τότε; Τίποτα. Τούρκοι τότε. Τουρκόσποροι τώρα. Πασάδες και αλήδες τότε, τουρκόφιλοι και τουρκόδουλοι τώρα, γιουσουφάκια τότε, γιουσουφάκια της νέας τάξης πραγμάτων τώρα, Νενέκοι και Γούσηδες διαχρονικοί, προσκυνημένοι πάντα στο συμφέρον, άγονται και φέρονται από ιδιοτέλεια, υπόδουλοι στον φόβο και στη σπάθα του κατακτητή.
Ο Έλληνας του ‘21 (χάριν οικονομίας με το ΄21 εννοούμε την πολυαίωνη τουρκοκρατία ) φρόντιζε για τα γράμματα όπως ξέρουμε, όχι μόνο απ’ τα απομνημονεύματα του Φωτάκου αλλά και του Κολοκοτρώνη και πολλών άλλων ηρώων του ‘21.
Όσο κι αν θέλουν και καταγίνονται οι γυμνοσάλιαγκες του νεοταξικού βάλτου, που ηθική τους και αξία τους είναι η διαστροφή και οι ιδιοτροπίες του πάτρωνά τους, να ακυρώσουν ιστορικά την ύπαρξη του Κρυφού Σχολειού, τόσο έρχονται οι ιστορικές πηγές και τους διαψεύδουν.
“Μόνοι των…..ο ιερεύς εφρόντιζε περί τούτου ”.
Φρόντιζαν οι Έλληνες του τότε. Φρόντιζαν να μάθουν γράμματα σπουδάματα, του Θεού τα πράγματα. Και όπου έλειπαν οι δάσκαλοι συμπλήρωνε το ράσο. Το βλογημένο ράσο.
Κάτω απ’ το φως του καντηλιού και του κεριού, μες στη λιβανισμένη ατμόσφαιρα, φωτίζονταν τα παιδικά μυαλουδάκια.
Το ‘ λεγε ο Πατροκοσμάς
«Καλύτερα να έχης εις την χώραν σου σχολείον ελληνικόν παρά να έχης βρύσες και ποταμούς, διότι η βρύσις ποτίζει το σώμα, το δε σχολείον ποτίζει την ψυχήν, το σχολείον ανοίγει τες εκκλησίες, το σχολείον ανοίγει τα μοναστήρια.”
Και τα παιδιά μορφώνονταν κι οι εκκλησιές άνοιγαν και τα μοναστήρια ανθούσαν. Εθνικό φρόνημα και πυλώνες ορθοδοξίας.
Έτσι η ελπίδα της λέφτερης πατρίδας σιγόκαιγε στα σωθικά του Έλληνα. Κι αυτή η φλογίτσα, υπαδαυλιζόταν υπό το φως των καντηλιών, υπό την οσμή του θυμιάματος και με την προσευχή και την πίστη σε Χριστό και Παναγιά. Κι έγινε πυρκαγιά που κατέκαψε τα σπαρτά, ολάκαιρη την Ελλάδα και την Τουρκιά και κάπνισε όλο τον κόσμο.
Κι εκείνο το φεγγαράκι το λαμπρό που από τότε έφεγγε το δρόμο στα μαθητούδια του ‘21, που έφεγγε στις ψυχές των Ελλήνων, φέγγει ακόμα και σήμερα σε κάποιες ψυχές.
Των πραγματικών Ελλήνων που ζουν κι αναπνέουν για Ελλάδα και Χριστό.
Αυτών που αψήφισαν μιαρές εντολές κυβερνητικές, οδηγίες και προτροπές λυκοποιμένων να μην πλησιάσουν εκκλησιές σε καραντίνες. Να αποφύγουν τον “μολυσματικό” Χριστό (άπαγε Κύριε της βλασφημίας). Να αποφύγουν τα Άγια Εικονίσματα, τα μυροβλύζοντα λείψανα.
Μα αυτοί οι Έλληνες οι πανάξιοι απόγονοι των μαθητών εκείνων , υπό το φως του φεγγαριού , διέσχιζαν οδούς, χωράφια , σοκάκια με όπλο την ευχή, στην πλησιέστερη αγρυπνία, οιονεί Κρυφό Σχολειό, για να μετάσχουν στα Άχραντα Μυστήρια. Κι ο Κύριος ευλογούσε. Όπως τότε που το γιαταγάνι του Τούρκου έπιπτε δριμύ στον τράχηλο του Έλληνα.
Τώρα η μάθηση υποχρεωτική, ανθελληνική και πλούσια προσφερόμενη. Τόσο πλούσια ώστε να επιτύχει το στόχο της. Τον πλήρη αφελληνισμό του μαθητικού πληθυσμού, την σκότιση του νου και της καρδιάς, τον εκμαυλισμό και την ψυχική αλλοτρίωση του Έλληνα.
Μα ο πραγματικός Έλληνας ανθίσταται. Απέχει απ’ το μεσαιωνικό σύστημα απαιδίας και σκοταδισμού, υπό τον φόβο δικαστικών διώξεων και κυρώσεων.
Αυτός ο Έλληνας που φέρει μέσα του εκείνη την ίδια φλόγα του προγόνου του, φροντίζει ο ίδιος όπως τότε, για τα “γράμματα” των τέκνων του. Νέο Κρυφό Σχολειό γέννησε η ανάγκη και η πνευματική ένδεια που εγκατέστησαν οι νέοι Νενέκοι, φραγκολεβαντίνοι, οι Εφιάλτες κι οι Κωλέττηδες του σήμερα.
Παλιά αναγνωστάρια που μιλάνε για Θεό και Πατρίδα, Ψαλτήρια και Ευαγγέλια που αποκαλύπτουν την Αλήθεια στον αμούστακο Έλληνα. Αυτή την Αλήθεια που οι εντεταλμένοι υπάλληλοι των εχθρών του Έθνους, που θέλουν να ονομάζονται κυβερνήτες, θέλουν να στερήσουν απ’ τις παιδικές ψυχές, συνεργεία της ιεραρχίας. Της ξεπεσμένης διοικούσας εκκλησίας.
Μα η φλόγα αργοκαίει. Κι όλο και περισσότερο θεριεύει. Μέχρι να γιγαντωθεί και να ‘ρθει και πάλι ο καιρός που θα τα κάνει όλα στάχτη.
Στάχτη, για τον Χριστό και την Πατρίδα.
Εμπρός! Ολόρθοι, ατρόμαχτοι.
Μαυρίλα. Αστροπελέκι.
Μα το σπαθί γοργάστραψε,
και νά! η βροντή τουφέκι!