Οἱ ἄνθρωποι παντοῦ, χριστιανοί καί μή
πανηγυρίζουν γιά τήν ἀνατολή τοῦ νέου ἔτους καί εὔχονται μεταξύ των Χρόνια
πολλά καί Καλή Χρονιά. Εἶναι ὁ πόθος ὅλων τους νά ἀπολαύσουν μία καλλίτερη
χρονιά καί μία καλλίτερη ζωή, μέ ὀλιγώτερα βάσανα καί πολλές ἐπίγειες καί θεῖες
εὐλογίες.
Ἀλλά ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἐμᾶς τούς ὀρθοδόξους
Χριστιανούς δέν μᾶς συγκινοῦν οἱ εὐχές «Χρόνια Πολλά», διότι προσδοκοῦμε τήν ἄλλη
τήν ἄχρονη καί ἀδιατάρακτη ζωή, ὅπου δέν ὑπάρχει θλῖψις, πόνος καί στεναγμός. Ἐδῶ
σ᾿ αὐτόν τόν αἰῶνα, τόν ἀπατεῶνα, ἔχει ρυθμίσει ὁ Χριστός μας, ὄχι μόνο τά
χρόνια, ἀλλά καί τίς ἡμέρες καί τίς ὧρες μας. Ὄμως μᾶς χρειάζονται ἐδῶ τά πολλά
χρόνια γιά δύο λόγους: Ὅσοι δέν ἔχουμε μετανοήσει, καί νομίζω ὅλοι μας, ἔχουμε ἀνάγκη
μετανοίας καί κενά Χάριτος, νά ζητήσουμε ἀπό τόν Κύριό μας παράτασι τῆς ἐδῶ
παραμονῆς μας. Καί δεύτερον, ὅσοι ἀγαποῦμε μετά πάθους τόν Χριστόν, θέλουμε νά
ζήσουμε γιά νά ἐργασθοῦμε περισσότερα χρόνια στόν Ἀμπελῶνα Του. Καί νά σκεφθοῦμε
ὅτι ὑπάρχουν δισεκατομμύρια ἀκόμη ἄνθρωποι, κυρίως στήν Ἀσία, οἱ ὁποῖοι ἀκόμη
δέν ἔχουν ἀκούσει τίποτε γιά τόν Χριστό. Πρέπει καί αὐτοί νά ὁδηγηθοῦν στήν Μία
Ποίμνη διά νά ἀπολαύσουν τά ἀγαθά τοῦ Παραδείσου καί νά εἶναι καί ἀναπολόγητοι
τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, χωρίς νά ἠμποροῦν νά προφασισθοῦν ὅτι δέν ἐγνώρισαν τόν
Χριστόν.
Χρόνια πολλά λοιπόν καί Καλή χρονιά γιά ἐμᾶς
τούς Ἁγιορεῖτες σημαίνει ἀγωνιζόμενοι καθημερινῶς νά ἀγαπήσωμεν τόν Χριστόν μέ
μία τέλεια, τρελλή, ἐρωτική καί ἀδιάδοχη ἀγάπη. Δέν ὑπάρχει τίποτε γλυκύτερο, εὐδαιμονέστερο,
ὑπερουράνιο καί θεόσταλτο δῶρο ἀπ᾿ αὐτή τήν θεϊκή ΑΓΑΠΗ. Ἐάν ἀγαπήσουμε τόν Χριστόν ἐζήσαμε ὄχι πολλά
χρόνια, ἀλλά κατακτήσαμε στήν αἰωνιότητα, τήν ἄχρονη καί ἀτελείωτη ζωή. Ὁπότε,
τά πολλά βιολογικά χρόνια ἔχουν σχετική σημασία. Ἀφ᾿ ὅτου ἀγαπήσουμε τόν
Χριστόν ἤδη ἐζήσαμε πολλά χρόνια. Δέν μᾶς χρειάζονται ἄλλα. Μᾶς χρειάζονται
τόσα, ὅσα εἶναι ἀναγκαῖα γιά τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ μας.
Ἀγαπημένε μου Πάτερ Ἰησοῦ, θέλεις νά
βοηθήσεις ὅλο τόν κόσμο. Θέλεις νά σέ γνωρίσουν οἱ ἄπιστοι, οἱ εἰδωλολάτρες, οἱ
ἀλλόθρησκοι, οἱ αἱρετικοί, οἱ ἀμετανόητοι καί ὑπερήφανοι ὀρθόδοξοι. Καί πολλοί ἀπό
τούς ἀνθρώπους σέ κατηγοροῦν ἀπερισκέπτως ὅτι δέν ἀκούεις τά αἰτήματά των. Καί ὅμως
ἀκούεις καί τόν βαθύτερο κτῦπο τῆς καρδιᾶς μας. Ἀκούεις καί βλέπεις τά ὑπέργεια,
τά ἐπίγεια καί τά καταχθόνια. Θά ἠμποροῦσες μέ μία ξαφνική ἐντολή σου ἤ μέ ἕνα
παγκόσμιο θαῦμα σου νά τραβήξεις τά ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων κοντά σου. Ἀλλά
ποιό τό ὄφελος τῶν ἀνθρώπων, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι δέν σέ καλοῦν εἰς βοήθειαν; Δέν σέ
πιστεύουν. Δέν θέλουν νά σέ γνωρίσουν; Δέν θέλουν νά σέ ἀγαπήσουν; Καί διά τῆς
βίας νά τούς ὁδηγήσεις στήν Ἐκκλησία σου καί τόν Παράδεισό σου, νά ξέρεις ὅτι
σχεδόν ὅλοι θά ἀλαξοπιστήσουν καί θά σέ ἐγκαταλείψουν!
Χριστέ μου τί νά ζητήσωμεν ἀπό Σένα; Εἶναι
βέβαιο ὅτι ὡς Παντοδύναμος καί Φιλάνθρωπος Θεός πού εἶσαι, ἠμπορεῖς νά μᾶς
δώσεις τά πάντα. Καί νά μᾶς τά δώσεις, δέν θά τά τιμήσωμεν. Δέν θά τά ἀξιοποιήσωμεν.
Δέν θά τά ἀναγνωρίσωμεν ὡς δικά σου δῶρα καί εὐεργετήματα. Θά τά πετάξωμεν ἀπ΄ἐκεῖ
ποῦ ἦλθαν, διότι ζητοῦμε τήν δική μας «ἐλευθερία». Ζητοῦμε τόν ἁμαρτωλό παρόντα
αἰῶνα. Εἴμεθα σκοτισμένοι. Θεωροῦμε τήν ἀγάπη σου δουλεία καί ἐκβιαστική ὑποταγή.
Μόλις τελείωσε ἡ ἀγρυπνία μας. Ἀρχίσαμε τό
βράδυ στίς 6.30 καί βγήκαμε μετά τόν ὄρθρο στίς 1 μετά τά μεσάνυκτα. Λαμπρές οἱ
φωνές τῶν μοναχῶν μας. Ἦλθαν καί νέοι μοναχοί, ἄριστοι γνῶστες τῆς βυζ. Μουσικῆς,
ὅπως ὁ π. Ἐπιφάνιος (Γεώργιος Δημητρόπουλος ἀπό τό Κρανίδι Ἀργολίδος), 24 ἐτῶν.
Ἔψαλε τά δεύτερα μέ ἀρίστην ἐπίδοσιν καί μέ ὡραῖες νεανικές φωνές. Τά πρῶτα ἔψαλε
ὁ π. Ἠσαΐας μέγας γνώστης τῆς βυζ. Μουσικῆς καί ἐμπειρότατος μουσικοσυνθέτης. Ἤδη
διώρθωσε καί ἐξέδωκε τήν τρίτομο μουσική Κυψέλη, τό Μουσικό Λειμωνάριον διά ἀγρυπνίας
καί τώρα ἑτοιμάζει τό μουσικόν Ἀπάνθισμα. Ἔγραψε Δοξαστάριον δύο τόμους διά ὅλους
τούς μεγάλους Ἁγίους τοῦ ἔτους. Παρά τό ἐπισφαλές τῆς ὑγείας του, ὑπέμεινε καί ἔψαλε
σχεδόν σέ ὅλη τήν ἀγρυπνία. Τόν βοηθοῦσε ὁ ἱερομ. Τρύφων ἀπό τήν Πάτρα, ἄλλος
πανάριστος μουσικόλαλος πρωτοψάλτης καί χοράρχης τῆς χορωδίας τῶν νέων μοναχῶν.
Ἀναρωτιόμουν τήν νύκτα τί ἀποκομίζει ὅλο τό ἑπτάωρο
καί αὔριο ἄλλες τρεῖς ὧρες Θ. Λειτουργία ὁ μοναχός παραμένων ἐντός τοῦ ναοῦ; Τό
μεγαλεῖον τῆς ἀγρυπνίας ἔγκειται στήν χορωδιακή ἁρμονία τῶν μουσικῶν μελῶν, ἀρκεῖ
ὁ νοῦς τοῦ ψάλτου νά μήν ἁρπάζεται ἀπό τό μέλος καί χάνει τά βαθειά θεολογικά
νοήματα τῶν τροπαρίων. Ἐάν προσέχουμε μία-μία φράσι τῶν ψαλλομένων τροπαρίων
τότε ζοῦμε σέ ἄλλους κόσμους. Συνομιλοῦμε μέ τόν ἑορταζόμενο Ἅγιο. Θαυμάζουμε
γιά τά ἀσκητικά ἤ ἱεραποστολικά του κατορθώματα. Ἐκκπληττόμεθα διά τό πλῆθος τῶν
θαυμάτων του. Διδασκόμεθα ἀπό τήν βαθεά του ταπείνωσι. Τόν ζηλεύουμε μέ ἕνα θεῖο,
ἱερόν καί διακαῆ ζῆλον. Βιαζόμεθα νά περιπατήσουμε τά δικά του ἀχνάρια. Νά
γίνουμε καί ἐμεῖς ὠφέλιμοι στούς ἄλλους. Νά ἀγαπήσουμε τόν κόσμον, ὅπως οἱ Ἅγιοι.
Ζητοῦμε καί ἀπό ἐμᾶς ὁ Πανάγαθος Θεός νά κάνει θαύματα, νά πιστεύσει καί νά σωθῆ
ὁ κόσμος. Καί τότε καί τώρα εἶναι ὁ Ἴδιος Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς συγγνώμης. Ἀρκεῖ
νά τόν πιστεύουμε μέ τέτοια πίστι, πού νά διασχίζει τούς οὐρανούς ἡ προσευχή
μας. Νά ἀναγκάζει τόν Θεό νά ἐνεργήσει ἀστραπιαίως τά δέοντα. Νά κλαῖμε μπροστά
στόν Θρόνο τῆς Χάριτός του. Νά ζητοῦμε νά ἀποθάνουμε ἐμεῖς διά νά ζήσει ὁ ἀσθενής,
ἡ ἐγχειρισμένος, ὁ τραυματισμένος ἀπό κάποιο ἀτύχημα. Καί τότε βλέπεις τοῦ Θεοῦ
τά θαυμάσια ἔργα. Αὐτά μᾶς εἶχε εἴπει παλαιότερα ὁ προσφάτως ἀνακηρυχθείς Ἅγιος
τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, Γέρων Παΐσιος. Μᾶς ἔλεγε: Προσευχή σημαίνει θυσία.
Νά ζητᾶμε νά ἀποθάνουμε ἐμεῖς διά νά ζήσει ὁ αἰτῶν τήν βοήθειά μας. Καί τότε ἀμέσως
ἀκούει ὁ Θεός τήν προσευχή μας καί κάνει τό θαῦμα του. Καί ἐμεῖς ὁμολογοῦμε
τότε τήν πατρική στοργή καί τήν ἄμεσον ἐπέμβασι τοῦ Φιλανθρώπου Χριστοῦ μας.
Ἡ ἀγρυπνία δέν εἶναι μόνον ψαλμωδία, ἀλλά ἱερά
μυσταγωγία. Εἶναι ἔντονος πνευματικός συναισθηματισμός μέ τά εἰκονιζόμενα
Πρόσωπα. Ἀπέναντί σου ἡ Θεοτόκος. Γνωρίζεις πόσα ἔχει προσφέρει γιά σένα. Καί
δέν ἠμπορεῖς νά τήν κυττάζεις, χωρίς νά τῆς λέγεις τρυφερά τά λόγια τοῦ ὀρφανοῦ
παιδιοῦ: «Μητερούλα, Μητερούλα τοῦ Ἰησοῦ μου καί δική μου στοργική Μητέρα καί
καταφυγή μου…Σέ ἀγαπῶ καί σέ ἀγκαλιάζω νοερά. Ἄν εὑρίσκομαι ἐδῶ τό ὀφείλω σέ
Σένα. Μόνο πού σέ ἀτενίζω, ἀναλογίζομαι τήν ζωή σου μέ τόν Ἰησοῦ. Τό «καψόνι»,
πού σοῦ ἔκανε νά τόν ψάχνεις ἀλαφιασμένη ὲντός καί ἐκτός τοῦ ναοῦ ἔχοντας μαζί
σου καί τόν Γέροντα Ἰωσήφ, τόν θετό του πατέρα. Καί ὁ Υἱός σου νά σοῦ λέγει:
«Μά δέν ξέρετε ὅτι εἶμαι στό Σπίτι τοῦ Πατέρα μου;»
Καί σ᾿ αὐτές τίς ὑπέρλογες νοερές περιπτύξεις
δέν ἠμπορεῖς νά κρατήσεις καί τά δάκρυά σου. Δέν εἶναι δάκρυα μετανοίας, ἀλλά
χαρᾶς καί ἐρωτικῆς ἀγάπης. Καί μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς σου μέσα στήν
κατανυκτική νυχτιάτικη μυσταγωγία νά βοᾶς, χωρίς νά σέ ἀκούει κανείς: «Σέ ἀγαπῶ,
Γλυκειά μου Μητερούλα». Καί κάθε λίγο πρέπει νά σκουπίζεις τά μάτια σου, μέ τά
μανίκια τοῦ ράσου σου καί νά φοβᾶσαι μήπως ἔγινες στόχος παρατηρήσεως ἀπό τούς ἄλλους
μοναχούς;
Τί ἄλλο νά εἰπῶ καί τί νά γράψω; Ὁ μοναχός
γίνεται αἰχμάλωτος τῆς ἀγάπης τοῦ Ἰησοῦ, τῆς Μητερούλας καί τῶν Ἁγίων μας. Ὅταν
εἶναι πολλοί καί δέν ἔχεις καί χρόνο νά προσκυνήσεις τίς εἰκόνες ὅλων τῶν Ἁγίων
στήν ἐκκλησία γιά παράδειγμα, μή στενοχωριέσαι. Στεῖλε τους μία νοερά ἀγκαλιά
λέγοντάς τους: Εἶσθε ὅλοι μέσα στήν καρδιά μου. Σᾶς ἀγαπῶ ὅλους καί σᾶς ἀγκαλιάζω.
Καληνύκτα σας!»
Μον. Δαμασκηνός. 1-1-2019
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου