«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Ἠ ἐπιστροφή ἑνός μεγάλου πάστορος στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας.
Οὔτε ὁ ’Απόστολος τῶν ’Εθνῶν Παῦλος, ἐπίστευε ὅτι στήν πορεία του πρός Δαμασκό, θά συναντοῦσε τόν Θεό, τόν Ὁποῖον ἐδίωκε, οὔτε ὁ Ἅγιος Κυπριανός, στήν προσπάθειά του νά νικήση τήν πίστι καί σωφροσύνη μιᾶς νεανίδος, τῆς ’Ιουστίνης, ἐπερίμενε νά γνωρίση μέσῳ αὐτῆς τόν ζῶντα Θεό. Σ’ αὐτά καί ἄλλα παραδείγματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας μας, δέν ἀποτελεῖ κατάπληξι καί τό παρόν διήγημα. Τό καταγράφω ὅπως τό ἄκουσα ἀπό τόν ἴδιο νέο Σαῦλο, τόν ἰθαγενῆ Τάμπουε.
Ἕνα πρωϊνό τοῦˆ ’Ιανουαρίου 1991 μπῆκε στήν αὐλή τῆς ‘Ιεραποστολικῆς Βάσεως Κολουέζι-Κογκό ὁ ἰθαγενής ἱερεύς μας, πατήρ ’Ιάκωβος ἔχοντας μαζί του τόν ὁμοεθνῆ του Τάμπουε. Μέ χαιρέτισαν ἐγκάρδια. Ὁ π. ’Ιάκωβος μοῦˆ συνέστησε τόν νεαρό: "Αὐτός ὁ κύριος ζητεῖ νά γίνη ὀρθόδοξος. Σοῦˆ τόν παραδίδω καί μίλησε μαζί του ὅ,τι νομίζεις".
’Αντί νά τοῦˆ Šὑποβάλλω "βροχή" ἀπό ἐρωτήσεις, τοῦˆ εἶπα νά μοῦˆ διηγηθῆ τήν ἱστορία τῆς ζωῆς του καί πῶς ἔφθασε μέχρις ἐδῶ. Ἦταν ἕνας λεπτός, σοβαρός καί σεμνός νέος πού δέν ξεπερνοῦσε τά τριάντα χρόνια.
"’Εγώ, πάτερ, γεννήθηκα στό Λουμπουμπάσι τό 1963. Εἶμαι μοναχογυιός εὐσεβῶν γονέων, καθολικῶν στό θρήσκευμα. ’Ακολούθησα λοιπόν ἀπό μικρός τήν ἐκκλησία καί τίς Šὑποδείξεις, περί Θεοῦˆ καί σωτηρίας, τῶν γονέων μου. Ὅταν ἔφθασα στά εἴκοσι περίπου χρόνια μου, ἐπηρεασμένος ἀπό τά "ἁγιοπνευματικά καί ἁγιοφωτιστικά" κηρύγματα τῶν Πεντηκοστιανῶν, προσεχώρησα σ’ αὐτούς. ’Αγαποῦσα τήν μελέτη τῆς Γραφῆς καί ἐπιδόθηκα σ’ αὐτήν μέ ζῆλο. Πίστευα ὅτι εὑρῆκα τήν ἀληθινή ἐκκλησία καί σ’ αὐτή τώρα θά πρέπει νά κοπιάσω γιά νά βοηθήσω καί τούς συνανθρώπους μου στό δύσκολο ἔργο τῆς σωτηρίας.
Οἱ προΐστάμενοί μου ἐξεδήλωσαν τήν εὐαρέσκειά τους γιά τόν ζῆλο μου πρός μάθησι καί θρησκευτική δρᾶσι καί γρήγορα μέ προήγαγαν σέ πάστορα μιᾶς ἐνορίας. Σέ λίγο διάστημα ἄλλο σκαλί, ἀνώτερο μέ περίμενε. Μοῦˆ ἔδωσαν τό ἀξίωμα τοῦˆ διδασκάλου καί ἱεροκήρυκος μιᾶς μεγάλης περιοχῆς, πού περιελάμβανε ὅλο τό Λουμπουμπάσι καί πολλές πέριξ αὐτοῦˆ ἐνορίες. Σ’ αὐτό τό ἔργο ἐπιδόθηκα, ὄχι μόνο μέ ζῆλο, ἀλλά μέ φανατισμό. Θεωροῦσα τόν ἑαυτό μου εὐτυχῆ, διότι ἤμουνα πάνω ἀπό ὅλους, διότι τούς ὡδηγοῦσα, ὅπως ἤθελα, καί μέ τίς ἑρμηνεῖες τῆς Γραφῆς πού ἐγώ θεωροῦσα σωστές. ’Επί δύο χρόνια ἐπισκεπτόμουν τίς ἐνορίες μου καθοδηγώντας τούς πάστορες μέ πύρινα κηρύγματα. Δέν ἐδειλίαζα νά συνομιλήσω μέ τόν ὁποιονδήποτε ἐπίσημο Šὑπάλληλο τῆς Χώρας μου. Τόν Κυβερνήτη (νομάρχη) τοῦˆ Λουμπουμπάσι ἐγώ τόν μετέστρεψα ἀπό τόν Παπισμό στήν Πεντηκοστιανική Κοινότητα, καθώς καί ἄλλους παράγοντες.
Κάποια ἡμέρα πού διάβαζα τήν Καίνή Διαθήκη προσεκτικά, διεπίστωσα ὅτι μερικά ἔργα καί μηνύματα πού ἔδωσε στούς Μαθητάς Του ὁ Χριστός, ἐμεῖς δέν τά εἴχαμε σέ ἐφαρμογή. Ἔδωσε στούς ’Αποστόλους τήν ἐξουσία νά λύνουν καί νά δένουν τίς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, τούς ἔδωσε Šὑπό τόν τύπο τοῦˆ ἄρτου καί τοῦˆ οἴνου τό Σῶμα καί τό Αἶμα Του πρός ζωήν αἰώνιον, τούς ἔδωσε ἐντολή νά βαπτίζουν τούς ὁπαδούς τῆς νέας θρησκείας.... Ὅλα αὐτά μοῦˆ δημιούργησαν μέσα μου πολλά ἐρωτηματικά, διότι τό κήρυγμά μου στίς ἐνορίες δέν περιεῖχε τίς ἀνωτέρω ἐντολές καί Šὑποθῆκες τοῦˆ Χριστοῦ. Ἄρχισα νά ἀνησυχῶ, μήπως ἡ θρησκεία πού ἀκολουθῶ δέν εἶναι ἡ σωστή καί βαδίζω στόν δρόμο τῆς πλάνης; Ἕως ὅτου ὅμως μπορέσω νά δώσω ἀπάντησι στά ἐρωτήματά μου, πού δέν μοῦˆ ἔδιναν οὔτε ὕπνο στά βλέφαρά μου, ἀπεφάσισα νά ἀποδημήσω, χωρίς νά εἰπῶ τίποτε σέ κανέναν. Ἦλθα στό Κολουέζι. ’Ενοίκιασα ἕνα χορταρένιο καλυβάκι στήν συνοικία τῶν ἰθαγενῶν καί ἄρχισα νά ἀσχολοῦμαι ἐλάχιστα μέ τό ἐμπόριο γιά τήν καθημερινή μου τροφή. Σταμάτησα νά πηγαινοέρχομαι σέ ἐκκλησίες, δεδομένου ὅτι σ’ αὐτή τήν περιοχή εἶναι πάνω ἀπό τριάντα διαφορετικές ἡ μία μέ τήν ἄλλη. Εἶπα μέσα μου: "Θεέ μου, γνωρίζω ὅτι μία ’Εκκλησία ἄφησες στόν κόσμο. Οἱ Πεντηκοστιανοί καί ἄλλοι μοῦˆ ἔλεγαν ὅτι δέν Šὑπάρχει πλέον ἡ ἀρχέγονη ’Εκκλησία. ’Αλλά πῶς ἐξηγεῖται ὁ λόγος Σου "καί πύλαι Ἄδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς"; (Ματθ. 16, 18). Ὑπάρχει, λοιπόν, ἡ ’Εκκλησία Σου καί εἶναι μόνο μία. Φώτισέ με, λοιπόν, νά τήν γνωρίσω καί ἀκολουθήσω».
Δέν ἔπαυσα ἡμέρα καί νύκτα νά ἐπιτελῶ μόνο αὐτό τό ἔργο: Προσευχή νά μοῦˆ ἀποκαλύψη ὁ Θεός τήν ’Εκκλησία Του. ’Επέρασαν δύο χρόνια χωρίς κάποια ἀπάντησι, κάποια πληροφορία. Λογισμοί δυσπιστίας μέ ἐκύκλωσαν. Σύννεφα ἀπελπισίας ἦλθαν νά μέ σκεπάσουν. ’Αλλά ὁ Πανάγαθος Θεός δέν ἄργησε, βλέποντας τήν ἀγωνία μου, νά μοῦ δώση τό ποθούμενο.
Μία νύκτα βλέπω στόν ὕπνο μου ἕνα ἄγνωστο σέ μένα μαυροφορεμένο πρόσωπο. Ἦταν εὐρωπαῖος κληρικός. Μαῦρα τά ράσα του, ἄσπρα τά γένεια του, λευκό καί γαλήνιο τό πρόσωπό του, εἰρηνική καί στοργική ἡ ματιά του. Μέ πλησίασε καί μοῦˆ μίλησε στά σουαχίλλι. ’Εγώ ἀποροῦσα, πῶς αὐτός ὁ Γέροντας ἐνῶ εἶναι εὐρωπαῖος, ξέρει σουαχίλλι;
Μοῦˆ εἶπε ἐπί λέξει τά ἑξῆς: "’Εγώ εἶμαι ὁ ἅγιος Νικόλαος. ’Εάν θέλης νά σωθῆς, θά ἀκολουθήσης τήν δική μου ’Εκκλησία". Καί ἀμέσως, ἀφοῦˆ μέ εὐλόγησε, ἐξαφανίσθηκε. Σηκώθηκα σαστισμένος. Ποιός εἶναι αὐτός ὁ εὐρωπαῖος παπᾶς καί ποιά εἶναι ἡ ’Εκκλησία του; Ποιός θά μέ καθοδηγήση σ’ αὐτήν; ’Αφοῦˆ σηκώθηκα, βγῆκα στούς δρόμους καί ρωτοῦσα τούς συμπατριῶτες μου νά μάθω σέ ποιά ’Εκκλησία ἀνήκει ὁ Ἅγιος Νικόλαος. Μετά ἀπό ἀρκετές ἡμέρες ἀκάρπου ἀναζητήσεως, ἔστειλε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπό Του. Μιά χριστιανή ὀρθόδοξη τῆς ἐνορίας τοῦˆ Ἁγίου Γεωργίου Κολουέζι κάτοικος τῆς ἴδιας συνοικίας μέ πολλή χαρά μοῦˆ ἀνεκοίνωσε γι’ αὐτό πού ζητοῦσα. Μέ πῆρε καί μέ ἐπῆγε στόν ὀρθόδοξο ἱερέα τόν π. ’Ιάκωβο, ὁ ὁποῖος μένει ἐκεῖ. Καί αὐτός μ’ ἔφερε σήμερα στήν Ἱεραποστολή".
Μέσα ἀπ’ αὐτή τήν δαιδαλώδη πορεία του ἐξῆλθε στόν τόπο τῆς ἀναψυχῆς, στήν κοινή ὅλων μας Μητέρα ’Εκκλησία. «Αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦˆ Ὑψίστου», «Τίς Θεός μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν;»
Σήμερα ὁ νέος αὐτός εἶναι βαπτισμένος μέ τό ὄνομα Νικόλαος καί ζῆ στό Λουμπουμπάσι τοῦ Κονγκό. Διαβάζει μέ ἱερό ζῆλο τά ὀρθόδοξα βιβλία, καταρτίζεται γιά νά Šὑπηρετήση μελλοντικά τήν ’Εκκλησία ὡς κληρικός, ἐάν εἶναι θέλημα τοῦˆ Θεοῦ. Ἔτσι μοῦˆ εἶπε. Στούς πρώην πάστορες καί διδασκάλους τῶν Πεντηκοστιανῶν κρατεῖ ἀδελφική, ἀλλά μαχητική στάσι. Τούς δημιουργεῖ ἰσχυρούς προβληματισμούς γιά τό ἀβέβαιο Šὑπάρξεως ἀληθείας στήν Κοινότητά τους. Τούς ἐκμυστειρεύεται τό θαυμαστό γεγονός τῆς ξαφνικῆς ἀλλαγῆς καί στροφῆς του στήν ’Ορθοδοξία.
Ἔτσι, ἕνα φῶς τοῦˆ Χριστοῦˆ ἄρχισε νά μικροφέγγη μέσα στά πνευματικά σκοτάδια τῆς ἀφρικανικῆς ζούγκλας.
Μετά ἀπό διάστημα ἑνός μηνός μέ πλησίασε καί πάλι αὐτός ὁ νέος γιά νά μοῦˆ εἰπῆ πῶς βαδίζει στήν καίνούργια του πορεία. Καί ἰδού τί ἄλλο ἐξ ἴσου σπουδαῖο μοῦˆ ἐξωμολογήθηκε: " Ἕνα ἀπόγευμα ἐδιάβαζα τήν ἐπιστολή τοῦˆ ’Αποστόλου ’Ιακώβου. Ξαφνικά αἰσθάνομαι μιά δροσερή αὔρα νά μέ περιβάλη, ἡ ὁποία κατόπιν μπῆκε μέσα μου καί ἐγέμισε τό εἶναι μου ἀπό χαρά καί γαλήνη πνευματική. Ἦταν ἡ πρώτη φορά πού αἰσθανόμουν τέτοια ἱερά συναισθήματα. Ταυτόχρονα ἄκουσα καί μιά φωνή πού μοῦˆ ἔλεγε: "Ἄφησε ὅλες τίς αἱρέσεις καί ἀκολούθησε ἀταλάντευτα τήν ’Ορθόδοξη ’Εκκλησία". Δέν ἔχω λοιπόν, πάτερ, καμμία ἀμφιβολία ὅτι εὑρίσκομαι στήν ἀληθινή ἀρχαία ’Εκκλησία τοῦˆ Χριστοῦ. Εὐχαριστῶ τόν Θεό, διότι Šὑπάρχει αὐτή ἡ ’Εκκλησία Του στήν πόλι μας, τόσο κοντά μας. Δέν χρειάσθηκε νά τρέξω σέ μακρινές ἀποστάσεις γιά νά τήν εὕρω. Εὐχαριστῶ ἐσᾶς τούς ἀποστόλους Του, γιά τό ἔργο πού ἐπιτελεῖτε στήν πατρίδα μας. Προσεύχεσθε γιά μένα νά σᾶς ἀκολουθήσω γιά τήν δόξα τοῦˆ Χριστοῦˆ μας".
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στήν Ἀφρική στέκεται σάν ἕνας κυματοθραύστης, τῶν κυμάτων ὅλων τῶν αἱρετικῶν ὁμάδων, πού βάλλονται ἐναντίον της μέ διάφορα μέσα καί ψεύτικες διδασκαλίες.
Ἡ κατήχησις ἀφρικανῶν γηγενῶν ἄρχισε το 1960. Ὑπῆρχαν ἀπό παλαιότερα ὀρθόδοξες κοινότητες Εὐρωπαίων ὀρθοδόξων ἀπό Ἑλλάδα, Ρωσία, Ρουμανία, Σερβία κλπ.λ στήν Ἀφρική. Ἀλλά ἡ εἴσοδος Ἀφρικανῶν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἄρχισε ἀπό τον ἕλληνα ἱεραπόστολο, ἱερομ. π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο. Καταγόταν ἀπό το χωριό Βασιλίτσι τῆς Μεσσηνίας, πλησίον τῆς πόλεως Καλαμάτα Πελοποννήσου καί ἐμόναζε στήν Μονή Πεντέλης τῆς Ἀττικῆς. Αὐτός ὁ κληρικός, σε ἡλικία 60 ἐτῶν, ἔλαβε την κλῆσι ἀπό τον Θεό νά ἐργασθῆ στον χέρσο μέχρι τότε Ἀμπελῶνα τῆς Ἀφρικῆς. Στήν ἡλικία αὐτή ἐπῆρε το πτυχίο τῆς θεολογίας, ἔμαθε μόνος του ἀπό μέθοδο λίγα ἀγγλικά καί κατέβηκε σαν πρῶτο σταθμό με την εὐλογία τοῦ τότε Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας κ. Νικολάου στήν Οὐγκάντα. Ἐκεῖ ἐργάσθηκε πέντε χρόνια. Κατόπιν κατευθύνθηκε προς νότον καί ἔφθασε μέχρι το κράτος Ζιμπάμποθε (πρώην Ροδεσία). Μετά μπῆκε στο Νότιο Κογκό στήν πόλι Κολουέζι. Τελοῦσε τις ἀκολουθιίες σ᾿ ἕνα δωμάτιο πού τοῦ εἶχε παραχωρήσει ἕνας ἕλληνας. Καί ἐκεῖ ἔμεινε τρεῖς μῆνες, χωρίς να βαπτίσει κανέναν. Μόνο κατήρτισε ὁμάδες κατηχουμένων. Ἐπειδή προσκλήθηκε ἀπό κογκολλέζους να ἀνέβη πιο ψηλά στο κεντρικό Κογκό, ἔφθασε ἐκεῖ στήν πόλι Κανάγκα, ὅπου ἐργάσθηκε μόλις τρεῖς μῆνες. Ἐτελειώθη πορευόμενος καθ᾿ ὁδόν για την πόλι Μπουζιμάϊ λόγω ρινορραγίας.
Στήν συνέχεια ἦλθαν δειλά δειλά κι ἄλλοι ἕλληνες ἱεραπόστολοι καί τό ἔργο ἤδη ἔχει ἐξαπλωθῆ σε 42 ἀπό τά 55 κράτη τῆς Ἀφρικῆς. Πνευματικό κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας στήν Ἀφρική εἶναι το Ἑλληνορθόδοξο Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας το ὁποῖον ἔχει περί τους 60 μητροπολίτες καί Ἐπισκόπους. Παντοῦ σχεδόν κτίζονται νέοι ναοί, ἱδρύονται ἱεραποστολικά Κέντρα, κατηχοῦνται καί βαπτίζονται κατά χιλιάδες οἱ ντόπιοι λαοί τῆς Κεντρικῆς κυρίως Ἀφρικῆς, διότι στήν βόρειο κατοικοῦν ἰσλαμικοί ἀραβικοί λαοί, φανατικοί στίς θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.
Ὅσοι καλοπροαίρετοι προσκαλοῦνται ἀπό τόν Χριστό νά ἐνταχθοῦν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ἀπό τήν ὥρα τῆς βαπτίσεώς τους ζοῦν ἐμπειρικά τό θαῦμα τῆς πνευματικῆς τους ἀναγεννήσεως. Ἀποκτοῦν, ὄχι τόσο ἀπό βιβλία, τά ὁποία εἶναι κι αὐτά ἐλάχιστα στίς γλῶσσες τους, ἀλλά ἀπό προσωπική τους ἐμπειρία τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν ζωή τους.
Ἠμπορῶ μέ βεβαιότητα νά σημειώσω ἐδῶ ὅτι οἱ περισσότεροι κατηχούμενοι πού μπαίνουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, εἶναι παπικοί «χριστιανοί». Τούς προσφέρουμε κατάλληλα ἀντιαιρετικά βιβλία, στίς γλῶσσες γαλλικά καί σουαχίλι, ὅπου προβάλλεται ἡ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας μας καί ἐπισημαίνονται οἱ πλάνες τοῦ παπισμοῦ. Λιγώτεροι εἶναι οἱ κατηχούμενοι ἀπό τίς προτεσταντικές κοινότητες, ἐνῶ σχεδόν οὐδείς ἀπό τήν ψευδοχριστιανική ἑταιρεία «Οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ».
Μετά τήν εἴσοδό τους στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μᾶς γράφουν πολλές ἀπό τίς ἐμπειρίες τους. Ἰδού μερικές ἀπ᾿ αὐτές:
Όνομάζομαι Βιιlungo.
Διαμένω στό οἰκοτροφεῖο ἀγοριῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς Κολουέζι. Σπουδάζω στά δικά της Σχολεῖα. Ἐπί ἕνα χρόνο παρηκολούθησα κατηχητικά μαθήματα καί βαπτίσθηκα τήν Πεντηκοστή τοῦ 1996. Ἔλαβα τό ὄνομα Μάξιμος, πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ.
Πρίν νά μπῶ στό νερό τοῦ Βαπτιστηρίου, αἰσθανόμουν ντροπή καί φόβο, διότι ἦταν πολλοί ἄνθρωποι γύρω μου. Μά, ὅταν μέ βάπτισε ὁ π. Μελέτιος καί ἀνέβαινα τίς σκάλες τοῦ βαπτιστηρίου ἡ ντροπή καί ὁ φόβος ἔφυγαν. Ἀκόμη πολλή χαρά καί ἐλαφρότητα αἰσθανόμουν μέσα στήν καρδιά μου. Πρίν εἶχα κάτι βαρύ στό κεφάλι μου, τό ὁποῖον, μετά τήν βάπτισί μου, ἔφυγε. Νόμισα ὅτι κάτι βαρύ ἔπεσε κάτω.
Τήν ὥρα της Θείας Κοινωνίας, πού πῆρα γιά πρώτη φορά τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μέσα μου, αἰσθάνθηκα μιά θερμότητα σ’ὅλο τό σῶμα μου καί μιά φωνή σάν νά ἔβγαινε ἀπό μέσα μου πού ἔλεγε: «Βρῆκες τήν σωτηρία σου σ' αὐτή τήν πίστι». Ἀκόμη ἄρχισα νά κάνω προσευχή μέσα μου μέ κάθε εὐκολία. Εὐχαριστῶ τόν Θεό γιά τό μεγάλο αὐτό δῶρο Του σέ μένα τόν ἁμαρτωλό.
* * *
Ὀνομάζομαι Kakwaza.
Εἶμαι μαθητής τοῦ Γυμνασίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς Κολουέζι. Ἀκολούθησα μαθήματα κατηχήσεως ἐπί ὀκτώ μῆνες καί βαπτίσθηκα τήν Πεντηκοστή τοῦ 1996.
Μετά τήν βάπτισί μου πῆρα τό ὄνομα Τιμόθεος. Αἰσθάνθηκα μεγάλη χαρά στήν καρδιά μου. Ἡ καρδιά μου ἔγινε ἀνάλαφρη. Ἀκόμη ἔνοιωσα ὅτι ἤμουν πλέον ἕνας ἀληθινός ἄνθρωπος. Μπῆκε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στήν καρδιά μου καί τώρα ἀγαπῶ πολύ τόν Θεό, τοῦ Ὁποίου βρῆκα τήν ἀληθινή Ἐκκλησία.
* * *
Ὀνομάζομαι Saega.
Βαπτίσθηκα τό 1992 ἀπό τόν π. Μελέτιο, προϊστάμενο τῆς Ἱεραποστολης Κολουέζι Κογκό. Δοξάζω τόν Θεό, διότι μ’ ἔβαλε στόν σωστό δρόμο τῆς Ὀρθοδοξίας, στόν δρόμο τῆς ἀληθινῆς εὐτυχίας. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Ἐκκλησία πού κρατεῖ τίς Παραδόσεις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων μέχρι σήμερα ἀναλλοίωτες. Δόξα στόν Πανάγαθο Θεό μας.
* * *
Ὀνομάζομαι Muchahila.
Ἐργάζομαι σάν ράφτης στήν Όρθόδοξη Ἱεραποστολή τοῦ Κολουέζι. Βαπτίσθηκα τήν Πεντηκοστή, στίς 8 Ιουνίου 1996. Πῆρα τό ὄνομα Χριστόδουλος. Μετά τήν βάπτισί μου αἰσθάνθηκα μία ἐλαφρότητα καί θεία δύναμ μέσα στήν καρδιά μου. Ἡ ψυχή ἔνοιωσα ὅτι καθοδηγεῖται πλέον ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Νοιώθω ὅτι ἔγινα καίνούργιος ἄνθρωπος καί ὑπομονετικός ἐν ὀνόματι τοῦ Ίησοῦ Χριστοῦ. Προσεύχομαι τώρα στήν Ἁγία Τριάδα νά φωτίσει καί τούς ἄλλους ἀνθρώπους πού δέν γνώρισαν ἀκόμη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Νά τούς εὐλογήσει νά βαπτισθοῦν γιά νά νοιώσουν κι αὐτοί τίς ἐμπειρίες πού ἔζησα κι ἐγώ. Ἐκφράζω τίς πολλές μου εὐχαριστίες στόν π. Μελέτιο πού μέ ὡδήγησε στόν Χριστό καί στήν ἀδελφή μου μοναχή Θέκλα πού μέ κατήχησε. Δόξα σοι ὁ Θεός. Ἀμήν.
* * *
Ὀνομάζομαι Kalenga.
Εἶμαι μαθητής ταῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολὴς Κολουέζι. Βαπτίσθηκα τήν Πεντηκοστή τοῦ 1996 καί πῆρα τό ὄνομα Δαμασκηνός. Ἔνοιωσα μέσα μου μιά πρωτοφανη ἀλλαγή. Ἔνοιωσα ὅ,τι αἰσθάνεται κάποιος πού εἶναι μέσα στήν φυλακή καί ἀπελευθερώνεται. Τέτοια ἐλευθερία αἰσθάνθηκα ὅταν βγῆκα ἔξω ἀπό τό νερό τοῦ βαπτιστηρίου. Ὅλο τό σῶμα καί ἡ καρδιά μου ἔπλεαν σ' ἕνα λιμάνι ἀνέκφραστης χαρᾶς καί ἐσωτερικῆς ἐλαφρότητας. Τό βάρος πού πίεζε τήν καρδιά μου ἔφυγε γιά πάντα. Ἔπεσε κάτω, ὅπως πέφτουν τά λέπια ἀπό τά ψάρι. Αὐτό τό βάρος τυραννοῦσε τήν καρδιά μου πολλά χρόνια, ἀλλά τώρα ἔφυγε γιά πάντα.
Μετά τήν βάπτισί μου νοιώθω ὅτι ή ζωή μου καθοδηγεῖται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Γνωρίζω πλέον ποιός κατοικεῖ μέσα μου καί ποιός μέ κυβερνᾶ. Ὅταν ἤμουν εἰδωλολάτρης δέν ἤξερα νά διακρίνω ποιό εἶναι τό καλό καί ποιό εἶναι τό κακό στήν ζωή μου.
* * *
Ὀνομάζομαι Ngandu.
Εἶμαι μαθητής τοῦ Γυμνασίου τῆς Ἱεραποστολῆς Κολουέζι Κογκό. Πρίν βαπτισθω, μέ πρότασι τοῦ π. Μελετίου, ἐξωμολογήθηκα γιά πρώτη φορά στήν ζωή μου. Ἔνοιωσα κάτι σάν βαρίδι νά φεύγει ἀπό τήν καρδιά μου. Τό Σάββατο τῆς 8ης Ιουνίου 1996 βαπτίσθηκα μαζί μέ ἄλλους φίλους καί συμμαθητές μου. Πῆρα τό ὄνομα Ἐμμανουήλ. Ἔνοιωσα σάν νά ἔφυγε αὐτό τό σῶμα μου καί στήν θέσι του ἦλθε ἕνα ἄλλο καθαρό, καίνούργιο καί ἐλαφρό. Μέσα σ' αύτό τό καίνούργιο σῶμα νοιώθω τώρα τόν δικό μου παράδεισο.
Τό πρόσωπό μου ἔνοιωσα ἀκόμη ὅτι ἄλλαξε κι αὐτός ὁ κόσμος πού ζοῦσα μέχρι τώρα μαζί του, ἔφυγε ἀπό μπροστά μου. Ἕνας νέος κόσμος μπῆκε μέσα μου καί μ’ἔμαθε πῶς πρέπει νά εἶναι ἡ ζωή τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανοῦ.
* * *
Ὀνομάζομαι Mazaze.
Εἶμαι μαθητής τοῦ Γυμνασίου τῆς Ὀρθόδοξης Ἱεραποστολῆς Κολουέζι. Δοξάζω τόν Θεό, διότι μέ βοήθησε νά γνωρίσω τήν ἀληθινή Ἐκκλησία Του καί τήν ἀληθινή πίστι.
Πρίν βαπτιστῶ δέν ἤξερα νά βαδίζω τόν ἀληθινό δρόμο. Ὅταν ἄρχισα νά παρακολουθῶ τά κατηχητικά μαθήματα καί νά ψάλλω λίγο στήν ἐκκλησία, ἡ ψυχή μου σιγά-σιγά χαιρόταν καί μέ παρακινοῦσε ν’ ἀκολουθῶ πιστά τά μαθήματα καί τίς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας. Ἀκόμη εἶχα ροπή πρός τά σαρκικά ἁμαρτήματα. Μετά τήν βάπτισί μου αἰσθάνθηκα μία μεγάλη ἀλλαγή μέσα μου. Πῆρα τό ὄνομα Μελέτιος. Τό σῶμα μου μέ παρακινεῖ νά ἁμαρτήσω μέ γυναῖκες, ἀλλά μία φωνή μέσα μου μ' ἐμποδίζει λέγοντάς μου: «Μήν κάνεις αὐτό τό ἔργο, εἶναι ἁμαρτία». Ἔχω πολλή χαρά γι' αὐτό τό ἔργο τῆς μεγάλης ἀγάπης πού ό Θεός ἔδειξε σέ μένα. Πάντοτε θά Τόν εὐχαριστῶ. Ὁ πόθος μου εἶναι νά γίνω συνεργός τῶν Ἱεραποστόλων στό ἔργο διαδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας στήν πατρίδα μου. Δόξα σοι ὁ Θεός γιά ὅλα.
* * *
Ὀνομάζομαι Yav.
Εἶμαι μαθήτρια τοῦ γυμνασίου στό Κολουέζι. Βαπτίσθηκα τήν Πεντηκοστή τοῦ 1996 καί πῆρα τό ὄνομα Δέσποινα. Μετά τήν βάπτισί μου ἔνοιωσα μεγάλη χαρά μέσα στήν καρδιά μου. Τό σῶμα μου ἔγινε ἐλαφρό. Ὅταν βγῆκα ἀπό τό νερό οἱ συγγενεῖς μου καί ἰδιαίτερα ὁ ἄνδρας τῆς ἀδελφῆς μου, μοῦ εἶπαν ὅτι τό πρόσωπό μου ἦταν σάν τοῦ μικροῦ παιδιοῦ, ἐνῶ στήν ἡλικία τώρα εἶμαι 19 ἐτῶν.
Τήν ἑπομένη τῆς βαπτίσεώς μου, ἡμέρα Κυριακή πῆγα στήν Ἐκκλησία. Ἕνας γνωστός μου Χριστιανός μας ἐξεπλάγη καί μοῦ εἶπε: «Δέσποινα τό πρόσωπό σου ἄλλαξε, ἀκόμη καί ἡ φωνή σου ἔγινε καίνούργια». Μέσα στήν καρδιά μου ὅμως ἐγώ δέν ξέρω πώς ἔγινε αὐτή ἡ ἀλλαγή. Ὅταν, μετά ἀπό ὀλίγες ἡμέρες, μοῦ ἔδωσαν τήν φωτογραφία τήν ὥρα πού βαπτιζόμουνα κι ἐγώ ἐθαύμασα, διότι τό πρόσωπό μου εἶχε ἕνα φῶς πνευματικό καί μία πρωτόγνωρη ἀλλαγή. Ἀπό τότε καί μέχρι τώρα πού γράφω αὐτές τίς ἐμπειρίες μου, ἔχω μόνο χαρά μέσα στήν καρδιά μου. Κι αὐτή ἡ χαρά εἶναι μιά μαρτυρία ὅτι ό Θεός πλέον κατοικεῖ μέσα στήν καρδιά μου. Ἡ ψυχή μου μέ παρακινεῖ κάθε μέρα νά πηγαίνω στήν ἐκκλησία. Κάθε Κυριακή σχεδόν κοινωνῶ τά Ἅγια Μυστήρια. Καί τότε πάλι ή καρδιά μου πλημμυρίζει ἀπό μιά ἀνέκφραστη χαρά. Τέτοια πού ποτέ δέν ἔζησα στήν ζωή μου. Ὁ φωτισμός πού νοιώθω νά περιλούει ἐνίοτε τό πρόσωπό μου εἶναι χωρίς ἀμφιβολία ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Αὐτή ἡ ἀγάπη γιά τήν Ἐκκλησία, μετά τά μαθήματα τοῦ σχολικοῦ ἔτους 1996-97 μέ παρεκίνησαν νά μπῶ σάν Δόκιμη Μοναχή στό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου τῆς Ἱεραποστολῆς μας. Ἐπιθυμῶ σ' ὅλη τήν ζωή μου πλέον νά ζῶ ἔντονα τό μυστήριο της ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ μας. Μακάρι νά εἶναι θέλημα Θεοῦ νά γίνω καί μοναχή. Τό ζητῶ καί ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ. Τό περιμένω άπό τά χέρια Του. Αμήν.
* * *
Ὀνομάζομαι Kasongo.
Βαπτίσθηκα τά Θεοφάνεια τοῦ ἔτους 1995 μαζί μέ τήν σύζυγο μου Μαριάνθη καί τά παιδιά μας Χριστίνα, Εἰρήνη, Νικόλαο, Ἰωάννη καί Θεανώ. 'Ἐγώ πῆρα τό ὄνομα Γεώργιος. Εἶμαι καθηγητής τῶν ἀγγλικῶν καί διευθυντής τῆς Ἀγροτικῆς Σχολῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς Κολουέζι. Ἄκουσα κατηχητικά μαθήματα γιά πρώτη φορά ἀπό τήν πρώην διευθύντρια τῶν Σχολείων μας, τήν κ. Εὐτέρπη Ἠλία, πού ἦλθε ἀπό τήν Ἑλλάδα καί ἐργάσθηκε ἐδῶ μέ ἀσυνήθη δυναμισμό καί ὀργανωτικό πνεῦμα ἐπί 6 περίπου χρόνια. Πρίν ἤμουν ρωμαιοκαθολικός στό θρήσκευμα, μετά πῆγα στούς Προτεστάντες καί κατόπιν μπῆκα γιά πάντα στήν Ὀρθοδοξία.
Μετά τήν βάπτισί μου αἰσθάνθηκα πολλή χαρά στήν ψυχή μου καί στό σῶμα μου. Τό σῶμα μου ἔγινε πολύ ἐλαφρό. Αὐτή ἡ χαρά μοῦ δίνει εἰρήνη στήν ψυχή. Αὐτή τήν χαρά δέν μπορῶ νά τήν περιγράψω γιά νά τήν γνωρίσουν καί οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι. Ἔνοιωσα ν' ἀνάβει μιά πνευματική φωτιά καί μιά ἀγάπη νά πηγαίνω κάθε φορά στήν ἐκκλησία. 'Ἐκεῖ ποθῶ νά προσεύχωμαι, νά ψάλλω καί ν' ἀκούω τούς ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας μας.
Τούς ἱερεῖς πού λειτουργοῦν, τούς βλέπω σάν ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ. Αὐτή τήν χαρά τήν μισεῖ ό διάβολος καί μοῦ προκαλεῖ πειρασμούς. Ὁ Θεός ὅμως μέ βοηθεῖ ν' ἀγωνίζομαι μέχρι τώρα. Αὐτή τήν χαρά δέν τήν ἔζησα σέ καμμιά ἀπό τίς ἄλλες «ἐκκλησίες» πού πέρασα.
* * *
Ὀνομάζομαι Kambashi.
Βαπτίσθηκα τήν Πεντηκοστή τοῦ 1996 στήν ἡλικία τῶν 14 ἐτῶν. Μοῦ ἔδωσε ὁ π. Μελέτιος τό ὄνομα Σίλβεστρος. Κανείς ἀπό τήν οἰκογένεια μου δέν εἶναι ὀρθόδοξος, ἀλλά καί κανείς δέν μ' ἐμπόδισε νά μπῶ σ' αὐτή τήν Ἐκκλησία. Μπῆκα μόνος μου σ’αὐτή τήν Ἐκκλησία, χωρίς νά μοῦ μιλήσει κάποιος γι' αύτήν. Μοῦ ἀρέσει περισσότερο ἀπό τίς ἄλλες. Μοῦ ἀρέσουν καί οἱ Πατέρες πού ἐργάζονται ἐδῶ, διότι δέν εἶδα, οὔτε ἄκουσα κάποιο παράπτωμά τους. Τούς εὐχαριστῶ διότι μέ διδάσκουν μέ τό παράδειγμά τους. Ἀκόμη διότι διέσχισαν ὠκεανούς καί ἄλλα κράτη γιά νά φθάσουν κοντά μας καί νά μᾶς φέρουν τό άληθινό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ.
Πιστεύω στήν Ἁγία Τριάδα καί στά ἑπτά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπό τά ὁποῖα ἐλπίζω νά σωθῶ.
Εὔχομαι στόν Ἰησοῦ Χριστό καί Βασιλέα ὅλου τοῦ κόσμου καί Κριτή τῆς Οἰκουμένης νά προστατεύει ὅλους ἐσᾶς πού ἤλθατε κοντά μας νά μας βοηθήσετε.
Ἀναγεννήθηκα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί θά πεθάνω ὀρθόδοξος. Δέν ἔχω τίποτε ἄλλο νά γράψω. Εὐχαριστώ τόν Θεό πού εἶμαι ὀρθόδοξος.
(σ.σ.) Τό παιδί αὐτό είναι οἰκότροφος τῆς Ἱεραποστολῆς μας. Διακρίνεται γιά τήν θαυμαστή ἐπίδοσί του στά γράμματα, γιά τήν ἀγάπη του πρός τήν Ἐκκλησία καί τίς Ἱερές Ἀκολουθίες. Ὅπως μοῦ εἶπε, πόθος του εἶναι νά σπουδάσει νομική καί νά ἐργασθῆ ώς πολιτικός τῆς Χώρας του γιά τήν διάδοσι ταῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.
* * *
Ὀνομάζομαι Ἠλίας Μουτόκ.
Γεννήθηκα τό 1968 στό χωριό Κανγκάμα. Ἀνήκω στήν ἐνορία τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ χωριοῦ Καμουΐλα τῆς περιοχῆς Σαντόα.
Παλαιότερα ἀνήκα στήν προτεστάντικη κοινότητα τῶν Μεθοδιστῶν. Διδάσκαλός μου στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἦταν ὁ ἱερεύς τῆς πόλεως Σαντόα π.Γεώργιος. Μέ ἐβάπτισε ὁ τότε ὑπεύθυνος τῆς ἱεραποστολῆς ἀρχιμ. π. Μελέτιος, τώρα Μητροπολίτης μας.
Μετά τήν βάπτισί μου καί τήν χρῖσι μέ τό ἅγιο Μῦρο, αἰσθάνθηκα μέσα μου μία πρωτοφανῆ θερμότητα, χωρίς νά γνωρίζω πῶς καί γιατί ἦλθε σέ μένα. Ἀκόμη αἰσθάνθηκα μία μεγάλη ἐλαφρότητα στό σῶμα μου, ὡσάν νά ἤθελα νά πετάξω.
Θεωρῶ ἐπίσης θαῦμα τοῦ Θεοῦ τό γεγονός, ὅτι λίγες ἡμέρες, μετά τήν βάπτισί μου, βρῆκα καί δουλειά. Με ἐπῆραν δάσκαλο στό ὀρθόδοξο δημοτικό σχολεῖο καί μετά ἀπό 4 χρόνια μέ ἐπρότειναν καί διευθυντή τοῦ σχολείου.
Εἶμαι πολύ εὐχαριστημένος στήν καρδιά μου, διότι ἔχω τήν πεποίθησι ὅτι ἀνήκω στήν ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μέσα στήν ὁποία θά βρῶ καί τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μου.
******
Ὀνομάζομαι Ἀβραάμ Κayombo.
Γεννήθηκα στό χωριό Ντιβουμά τῆς περιοχῆς Σαντόα τό 1992. Ἀπό νέος ἀκόμη δέν ἀκολουθοῦσα καμμία ἐκκλησία. Κατόπιν ἀκολούθησα τήν κοινότητα τῶν Πεντηκοστιανῶν προτεσταντῶν. Ὁ π. Ἠλίας Yav μέ κατήχησε. Ἐγκατέλειψα τούς προτεστάντες, διότι ἔμαθα ἀπό τόν π. Ἠλία ὅτι ἔχουν πολλές αἱρετικές διδασκαλίες. Ἀπεφάσισα καί βαπτίσθηκα. Μέχρι σήμερα αἰσθάνομαι ὅτι ὑπάρχει καί κατοικεῖ μέσα μου τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖον εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός μαζί μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱό. Το Ἅγιο Πνεῦμα μέ ὁδηγεῖ καί μέ φωτίζει πῶς νά ζῶ καθημερινά στήν ζωή μου.Μοῦ κάνει πολλά θαύματα στήν ζωή μου καί μεταφέρω πολλές ἀπ᾿ αὐτές τίς ὡραῖες ἐμπειρίες μου στούς μαθητές τοῦ σχολείου μου.
******
Ὀνομάζομαι Θεόδωρος Chikoba.
Γεννήθηκα τό 1958 στήν πόλη Λουμπουμπάσι τοῦ Κογκό. Ἀπό μικρός ἐπήγαινα στήν ντόπια προτεσταντική κοινότητα πού λέγεται Γκαραγκάζ. Κανείς δέν μέ ὡδήγησε στήν Ὀρθοδοξία, παρά μόνο ὁ Θεός. Μέ παρεκίνησε μία φωνή νά ἐπισκεφθῶ κατ᾿ ἀρχήν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ τοῦ Λουμπουμπάσι. Ἐκεῖ γνωρίσθηκα μέ τόν ἱερέα καί ἄκουσα μαθήματα κατηχήσεως ἀπό τόν δάσκαλο Δημήτριο. Βαπτίσθηκα τό 1996 ἀπό τόν τότε ἀρχιμ. π. Μελέτιο καί νῦν Μητροπολίτη μας. Αἰσθάνομαι ὅτι μέ προστατεύει ὁ Θεός τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Κάποτε ἀρρώστησα ἀπό ἑλονοσία. Ἐπῆγα στό ὀρθόδοξο ἀγροτικό ἰατρεῖο. Ὁ Θεός με βοήθησε καί θεραπεύθηκα. Ἄλλοτε πάλι ἐξ αἰτίας κεραυνοῦ γκρεμίσθηκε τό σπίτι μου. Ὅμως ἐφύλαξε ὁ Θεός ὅλη τήν οἰκογένειά μου καί δέν ἔπαθε κανείς τίποτε. Εὐχαριστῶ πάντοτε τόν ἀληθινό Θεό μας γιά ὅλες τίς εὐεργεσίες του.
******
Ὀνομάζομαι Νεκτάριος Musumari.
Γεννήθηκα στήν Κανάγκα τοῦ Κογκό τό 1953. Ἀνῆκα μαζί μέ τούς γονεῖς μου στήν προτεστάντικη κοινότητα τῶν Μεθοδιστῶν. Κατοικῶ στό χωριό Κακόπα τῆς περιοχῆς Σαντόα.
Ἐγνώρισα τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τόν μακαριστό π. Κοσμᾶ, ὁ ὁποῖος ἦλθε καί στό σπίτι μου. Μέ βάπτισε τό 1994 ὁ π. Βαρνάβας Γρηγοριάτης, πού εἶχε ἔλθει στήν περιοχή μας ἐπί 10 ἡμέρες γιά βαπτίσεις στά χωριά μας μαζί μέ τόν μον. π. Δαμασκηνό.
Μετά τό βάπτισμά μου, κάποια νύκτα εἶδα στόν ὕπνο μου τρεῖς πατέρες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν πολλά πρόβατα στήν ἔρημο καί τά ἔβοσκαν. Μέ κάλεσαν νά πάω κοντά τους. Ἐπῆγα κοντά τους καί μοῦ ἔδωσαν νά φορέσω ἕνα σταυρό μεγάλο. Ἐκεῖ στήν ἔρημο ὑπῆρχε μία μεγάλη κατοικία. Ἕνας πατέρας ἦταν ἀνάμεσα στούς ἄλλους καί εἶπε νά πάρης αὐτό τόν Σταυρό. Βάλε τά πρόβατα μέσα σ’ αὐτό τό σπίτι. Καί ἐγώ κρατώντας στά χέρια τόν σταυρό, ἔβαλα τά πρόβατα μέσα σ’αὐτό τό σπίτι. Μετά αὐτοί οἱ τρεῖς Πατέρες εἶπαν τά ἑξῆς: Καί ἐσύ ἔμβα μέσα σ’αὐτό σπίτι. Όταν μπῆκα μέσα ἐξεπλάγην. Φοβήθηκα πάρα πολύ. Μετά ἐπῆγα στόν π. Κοσμᾶ καί τοῦ εἶπα πού εὑρισκόμουν καί τί εἶδα στο ὄνειρό μου.
Ὁ π. Κοσμᾶς μοῦ εἶπε: «Ὁ Θεός θά σοῦ ἀπαντήση, τί ζητεῖ ἀπό σένα. Μή γυρίζης πρός τά ὀπίσω. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη καί ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ».
Θαῦμα;
Ἡ γυναῖκα μου κάποτε ἦταν πολύ ἀσθενής. Την ἑπομένη ἦταν τό πρόγραμμα νά βαπτισθῆ, ἀλλά ἡ ἀσθένεια τήν κρατοῦσε στό κρεββάτι. Ἡ μοναχή Θέκλα τήν ἐβοήθησε νά ἑτοιμασθῆ καί νά προσέλθη στό βάπτισμα. Μετά ὁ ἱερεύς τήν ἔχρισε μέ τό Ἅγιο Μῦρο. Ἡ ἀσθένειά της θεραπεύθηκε ἀμέσως. Κατόπιν μοῦ εἶπε: «Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ».
******
Ὀνομάζομαι Ἰωσήφ Palabasha.
Κατάγομαι ἀπό τήν ἐνορία τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους τοῦ χωριοῦ Καπολόε ἔξω ἀπό τήν πόλι Λικάσι τοῦ Κογκό. Πρίν βαπτισθῶ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἤμουν ρωμαιοκαθολικός. Ἕνας φίλος μου μέ ὡδήγησε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τελικά μπῆκα σ᾿ αὐτή τήν Ἐκκλησία, διότι κατάλαβα ἀπό τίς ἐμπειρίες πού εἶχα ὅτι Αὐτή εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μέ ἐβάπτισε ὁ μακαριστός παπᾶ Κοσμᾶς τό 1985. Μετά τό βάπτισμά μου αἰσθάνθηκα πολύ γρήγορα μέσα μου μία ἐσωτερική ἐλαφρότητα. Ἀκόμη καί τό σῶμα μου αἰσθανόμουν ὅτι ἦταν ἐλαφρό σάν τό πούπουλο τῆς κότας.
Ἔζησα πολλά θαυμαστά πράγματα στήν Ὀρθοδοξία. Θά σᾶς διηγηθῶ μόνο ἕνα. Εἶδα στόν ὕπνο μου τόν ἅγιο Νικόλαο μέσα στό Ἱερό Βῆμα. Ἔβαλα μετάνοια ἐνώπιόν του καί ἐκεῖνος ἔβαλε τό χέρι του στό κεφάλι μου καί μέ εὐλόγησε. Μετά μέ ἔχρισε μέ τό ἅγιο ἔλαιο σέ πολλά σημεῖα τοῦ σώματός μου, ἐνῶ ἐγώ εὑρισκόμουν στό κρεββάτι μου. Καί ἔζησα πολλά χρόνια χωρίς καθόλου νά προσβληθῶ ἀπό κάποια ἀρρώστεια τοῦ τόπου μας ἐδῶ.
******
Ὀνομάζομαι Φίλιππος Kashala.
Γεννήθηκα το 1997, στήν πόλι Ντιλόλο τοῦ Κογκό, πού εἶναι κοντά στά σύνορα μέ τό βόρειο μέρος τῆς Ἀγκόλας. Ἀρχικά ἀκολουθοῦσα τήν προτεστάντικη κοινότητα τῶν Ἀντβεντιστῶν. Μέ ὡδήγησε μέ τά ὡραῖα μαθήματά του ὁ κατηχητής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Ντιλόλο, ὀνόματι Παῦλος. Καί γρήγορα ἐπίστευσα ὅτι αὐτή ἡ Ἐκκλησία εἶναι τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό μοῦ τό ἐπιβεβαίωναν καί ἄλλοι ἄνθρωποι πού εἶχαν βαπτισθῆ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μέ ἐβάπτισε ὁ ἐφημέριος τοῦ Ντιλόλο π. Πανάρετος.
Τά ἀποτελέσματα τῆς βαπτίσεώς μου στήν Ὀρθοδοξία ἦταν θαυμαστά. Μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἔπαυσα νά μεθῶ, ἔπαυσα νά κτυπῶ, νά ὑβρίζω καί νά κατακρίνω τούς ἀνθρώπους. Περιφρόνησα τίς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου. Ἔγινα ἕνας καλόγνωμος καί ἀγαπητός στούς ἄλλους ἄνθρωπος. Ἔτσι ἀγάπησα τόν Χριστόν, διότι πρῶτα Αὐτός μέ τήν Χάρι Του με βοήθησε καί διέκοψα τούς παλαιούς δεσμούς πού εἶχα μέ τόν κόσμο.
******
Ὀνομάζομαι Λουκᾶς Kakoko.
Γεννήθηκα το 1964 στο χωριό Κισότε, ἔξω ἀπό τήν πόλι Κολουέζι. Ἀπό μικρός εἶμαι ὀρθόδοξος χριστιανός, διότι ἐβάπτισε ὅλη την οἰκογένειά μας ὁ διάδοχος τοῦ μακαριστοῦ παπᾶ Κοσμᾶ, ὁ π. Σεραφείμ Παρχαρίδης.
Ἀφοῦ μεγάλωσα, παντρεύθηκα μία κοπέλλα μέ τήν ὁποία ἀποκτήσαμε τρία παιδιά. Κάποτε καί τά τρία ἀρώστησαν ἀπό ἑλονοσία καί ἔφθασαν περίπου στόν θάνατο. Μᾶς εἶχε δώσει παλαιότερα ἕνα βιβλίο ὁ π. Δαμασκηνός μέ τήν ζωή, τά θαύματα καί τίς εὐχές τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ. Τά παιδιά μας ἦταν καί τά τρία ἐξαντλημένα κάτω σέ μία ψάθα στό πάτωμα. Εἶπα στήν γυναῖκα μου νά μή κλαίει καί νά κάνουμε μέ πίστι προσευχή στόν Θεό καί στόν ἅγιο Κυπριανό.
Μετά τήν προσευχή μας, τά παιδιά κοιμήθηκαν ἥσυχα. Μετά ἀπό ἀρκετές ὧρες, πού ἐξύπνησαν ἦταν πολύ καλά καί φυσιολογικά καί τά τρία.
Εὐχαριστοῦμε τόν ἅγιο Κυπριανό γιά τό θαῦμα του. Πιστεύω ὅτι τά παιδιά εἶχαν ἐπηρεασθῆ ἀπό τήν μαγεία.
******
Τό βαπτιστικό μου ὄνομα εἶναι Μηνᾶς Tshitende.
Γεννήθηκα τό 1958 στήν πόλι Λουένα τοῦ Κογκό. Πρίν βαπτισθῶ στήν Ὀρθοδοξία, ἤμουν καθολικός καί κατόπιν μπῆκα στήν προτεστάντικη κοινότητα τῶν Μεθοδιστῶν. Τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ ὡδήγησε νά μπῶ καί νά γνωρίσω τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἄκουσα μαθήματα κατηχήσεως ἀπό τόν ἱερέα Σύλβεστρο Tshinyama. Μέ ἐβάπτισε ὁ μακαριστός π. Κοσμᾶς στήν πόλι Λουένα τό 1981. Τόν εἶδα ἀρκετές φορές στον ὕπνο μου νά διδάσκη τούς ἀνθρώπους.
Ὅταν ἔχω κάποια δυσκολία στήν ζωή μου, καταφεύγω μέ ἐλπίδα στόν ἱερέα τῆς ἐνορίας μας γιά νά μέ βοηθήση μέ τόν Ἁγιασμό καί νά μέ χρίσει μέ τό Ἅγιο Ἔλαιο. Πιστεύω, χωρίς καμμία ἀμφιβολία, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας ἐπί τῆς γῆς.
******
Ἅγιο Μῦρο ἀπό τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας!
Γεννήθηκα το 1980 ἀπό ὀρθοδόξους γονεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν κατηχηθῆ ἀπό τόν ἱερέα μας π. Αὐγουστῖνο. Βαπτίσθηκα σέ ἡλικία 5 ἐτῶν.
Κάποια φορά ἀρώστησα καί ἔβαλα τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Μωϋσέως τοῦ Αἰθίοπος στήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ μου. Τήν νύκτα ἦλθε στόν ὕπνο μου αὐτός ὁ αἰθίοπας ὀρθόδοξος ἅγιος ἀσκητής καί μοῦ εἶπε: «Ἡ ἀρρώστεια σου θεραπεύθηκε». Καί πράγματι τό πρωΐ πού σηκώθηκα ἤμουν τελείως καλά.
Μία ἄλλη φορά, ὅλοι οἱ χριστιανοί τῆς ἐνορίας μας Ἅγιος Ἀγάπιος τῆς Σαντόας εἴδαμε ἕνα θαυμαστό φαινόμενο πού συνέβη στήν εἰκόνα τοῦ εἰκονοστασίου τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἄρχισε νά τρέχη ἀπό τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας κάτι σάν λάδι. Ἦταν ἅγιο Μῦρο, διότι εὐωδίαζε. Ἔπαιρναν τότε ἀπ᾿ αὐτό ὅλοι οἱ Χριστιανοί μας καί ἀλείφοντο.
******
Ὀνομάζομαι Γεώργιος Mwimbi.
Ἡ παρουσία τοῦ ἀκτίστου φῶς!
Γεννήθηκα τό 1968. Προέρχομαι ἀπό τό χωριό Μουκάμπε Κασάζι, ὅπου ὑπάρχει ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ.
Ὅταν ἤμουν νέος ἀκολουθοῦσα την προτεστάντικη κοινότητα πού λέγεται Γκαραγκάζ. Κάποια ἡμέρα εἶχα πάει στό δάσος νά σκοτώσω θηράματα γιά νά κάνουμε μία θρησκευτική τελετή στήν κοινότητα πού ἤμουν. Τότε ἐγνώρισα ἕναν ὀρθόδοξο χριστιανό, ὁ ὁποῖος μοῦ ὡμίλησε γιά πρώτη φορά γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μέ ἐπῆγε στήν Ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ του, πού ἦταν ἐκεῖ κοντά. Μοῦ ἄρεσε πολύ ἡ κατήχησις πού ἄκουσα ἀπό τόν κατηχητή τους. Καί ἀπεφάσισα μετά ἀπό 6 μῆνες νά βαπτισθῶ.
Με ἐβάπτισε ὁ π. Συμεών, πατέρας 12 παιδιῶν, πού εἶναι ἐφημέριος στήν πόλι Λουμπούντι.
Κάποια ἡμέρα ἤμουν μέ ἄλλους χριστιανούς μέσα στήν ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καί ἐδιαβάζαμε Ψαλμούς τοῦ Δαβίδ. Μετά ἐψάλαμε τόν ὕμνο τοῦ ἑσπερινοῦ: «Κύριε ἐκέκραξα….». Ἐνῶ ἐψάλλαμε ξαφνικά ἡ Ἐκκλησία μας ἐγέμισε ἀπό ἕνα πολύ δυνατό καί παράξενο φῶς. Ἦταν ἀπόγευμα καί μόλις ἄρχισε νά σκοτινειάζει. Ἀλλά καί τά πρόσωπά μας ἦταν γεμᾶτα ἀπ᾿ αὐτό τό φωτεινό καί λαμπρό φῶς. Αὐτό τό φῶς ἔμεινε ἀρκετή ὥρα μέσα στήν ἐκκλησία μας καί μετά σιγά σιγά ἐξαφανίσθηκε. Ἀλλά καί τά πρόσωπα ὅλων μας ἔχασαν αὐτή τήν φωτεινότητα καί λαμπρότητα πού εἶχαν ὅταν ἐψάλλαμε την ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ.
******
Ὀνομάζομαι Γεράσιμος Mutombo.
Γεννήθηκα τό 1968. Τώρα εἶμαι κατηχητής στήν ἐνορία τῶν ἁγίων Ἀρχαγγέλων τοῦ χωριοῦ Τένκε, πού εἶναι 80 χιλ. μακριά ἀπό τό Κολουέζι τοῦ νοτίου Κογκό.
Δέν μέ βοήθησε κανείς νά εἰσέλθω στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μόνο τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ φώτισε νά γνωρίσω τήν Ὀρθοδοξία, χωρίς τήν ἐπέμβασι κάποιου ἀνθρώπου.
Κάποια ἡμέρα συνωμιλοῦσα μέ τόν μικρότερο ἀδελφό τῆς μητέρας μου. Αὐτός μέ κατηγοροῦσε καί ἔλεγε ὅτι μάγοι τῆς περιοχῆς μοῦ ἔδωσαν καί ἐπῆρα μαγικά φάρμακα καί ἔχασα τά μυαλά μου γι᾿ αὐτό καί πλανήθηκα καί μπῆκα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἐγώ τοῦ εἶπα ὅτι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουμε ἕνα νερό σέ ἕνα μπουκάλι πού εἶναι ἁγιασμένο
.
Τήν νύκτα αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἔβγαλε ἀπό τό κουτί πού κρατοῦσα τό μπουκάλι μέ τόν Ἁγισμό. Ἐγώ ἔκλαιγα ἀπό τήν στενοχώρια μου, γιατί νά πάρη τό ἁγιασμένο νερό πού ἦταν προστασία στήν ζωή μου ἀπό κάθε κακό κι ἀπό κάθε δαιμονική ἐνέργεια!
Τό πρωΐ ἐπῆγα στήν δουλειά μου. Τό ἀπόγευμα ἐπέστρεψα. Ἐπῆγα σπίτι του καί βρῆκα τό μπουκάλι μέ τόν Ἁγιασμό πάνω στό τραπέζι τοῦ σαλονιοῦ του. Κι αὐτός μοῦ εἶπε: «Αὐτό τό ἁγιασμένο νερό πού σοῦ ἐπῆρα, μέ βασάνισε πολύ ὅλη τήν νύκτα καί δέν μποροῦσα νά κοιμηθῶ».
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι τά δαιμόνια ἀγρίεψαν πού μετέφερε τόν ὀρθόδοξο Ἁγιασμό στό σπίτι του καί δέν τόν ἄφηναν οὔτε τήν νύκτα νά ἡσυχάση!
******
Ὀνομάζομαι Μωϋσῆς Nduv.
Γεννήθηκα τό 1964 στό Κολουέζι. Πρίν γνωρίσω τήν Ὀρθοδοξία ἀνῆκα στήν προτεστάντικη κοινότητα τῶν Μεθοδιστῶν. Κατηχητής μου ἦταν ὁ Βασίλειος καί ἱερεύς πού μέ ἐβάπτισε ἦταν ὁ π. Δαμιανός.
Ἐπίστευσα στήν ἀληθινή Ἐκκλησία μέ τήν καρδιά μου, διότι ἤθελα νά γνωρίσω καί νά ἀγαπήσω τόν Ἰησοῦ Χριστό μας.
Τήν νύκτα ἐκείνη, μετά τήν βάπτισί μου, ὅταν ἐξάπλωσα νά ξεκουρασθῶ, εἶδα στό ὄνειρό μου τρεῖς γέροντες ἡλικιωμένους, πού ὁ καθένας ἔβαζε τό χέρι του ἐπάνω στό κεφάλι μου καί μέ εὐλογοῦσε.
Ἀκόμη εἶδα στό ὄνειρό μου μία ἄλλη νύκτα ὅτι ἤμουν δίπλα στό μνῆμα τῆς μάννας μου, ἡ ὁποία ἦταν ὀρθόδοξη καί τό ὄνομά της ἦταν Ἀγγελική. Καί ἔβλεπα ὅτι ἐπάνω ἀπό τόν τάφο της ἦταν μία λαμπάδα ἀναμμένη πού ἔφτανε ψηλά μέχρι ἴσως καί στόν οὐρανό. Ἀλλά γύρω γύρω ἦταν παντοῦ σκοτάδι.
Πιστεύω χωρίς ἀμφιβολία ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Ἀληθινή Ἐκκλησία. Κι αὐτήν τήν πληροφορία μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, ἀφοῦ βαπτίσθηκα καί μετά, διότι αἰσθάνθηκα στό σῶμα μου μία μεγάλη χαρά καί ἐλαφρότητα.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου