Περί καταδίκης τοῦ πλησίον
Μή κρίνης καί καταδικάζης κανένα ἄνθρωπο, παιδί μου. Εἶναι μεγάλο ἁμάρτημα νά κρίνης τούς ἄλλους. Βλέπεις κάποιον ν' ἁμαρτάνη; Δεῖξε καλωσύνη μέ τόν λογισμό σου σ' αὐτόν, λέγοντας μόνο: «Κύριε, ὁ καϋμένος, τί τοῦ ἔκανε ὁ διάβολος».
Μή κρίνης κανέναν. Νά τούς βλέπης ὅλους ἐξ ἴσου. Νά μή λέγης ὅτι ὁ ἕνας εἶναι καλλίτερος καί ὁ ἄλλος χειρότερος. Νά μή καταδικάζης κανέναν. Να τούς θεωρῆς ὅλους καλούς καί καλλίτερους ἀπό σένα. Νά μή ἐξετάζης τί κάνουν οἱ ἄλλοι· πρόσεχε μόνο τά δικά σου ἔργα καί τούς λογισμούς σου.
'Υπῆρξε ἕνας ἀδελφός, ὀνόματι Κάρπος, ὁ ὁποῖος, ἐπειδή ἔβλεπε ὅτι δέν ἠμποροῦσε νά πολεμήση μέ τούς αἱρετικούς, ἄρχισε νά προσεύχεται: «Κύριε, πάρε τόν τάδε ἀπ' αὐτή τήν γῆ, διότι, ὅπως βλέπεις, κάνει τόσα κακά, σκανδαλίζει τόσο κόσμο». ῎Ετσι προσευχόταν πάντοτε. Μιά νύκτα ὠνειρεύθηκε τόν Χριστό σταυρωθέντα ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ὁ 'Οποῖος ἔστρεψε τό μάγουλό Του στόν Κάρπο καί τοῦ εἶπε: «Κτύπα, Κάρπο, κτύπα. 'Εάν ἐγώ εἶμαι ἕτοιμος νά σταυρωθῶ γιά δεύτερη φορά γι' αὐτή τήν ψυχή, πῶς ἐσύ προσεύχεσαι νά τόν θανατώσω; » Αὐτό εἶναι. Εἶδες, παιδί μου;
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου