ΚΑΡΑΜΠΑΤΣΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ
Οικονομολόγος
Αγαπητέ κύριε …………,
Συμφωνώ με αυτό που λέτε, ότι δηλαδή η Ορθοδοξία πρέπει να συμβαδίζει με Ορθοπραξία. Για τη σωτηρία του χριστιανού δεν αρκεί μόνο η ορθή Πίστη αλλά πρέπει να υπάρχουν και τα έργα αγάπης. Συμφωνώ απόλυτα. Ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος λέει: «οὕτω καὶ ἡ πίστις, ἐὰν μὴ ἔργα ἔχῃ, νεκρά ἐστι καθ’ ἑαυτήν» (Κεφ.2, 17). Δηλ. η Πίστη εάν δεν συνοδεύεται με έργα αγάπης, είναι πεθαμένη από μόνη της. Η Πίστις και τα έργα αγάπης είναι δύο φτερούγες με τις οποίες ο πιστός χριστιανός θα μπορέσει να πετάξει στον Ουρανό (Παράδεισο).
Όμως και στην περίπτωση που ο Άνθρωπος φύγει από την αληθινή Πίστη (Ορθοδοξία) και γίνει αιρετικός, πάλι ΔΕΝ σώζεται γιατί η πίστη του είναι πλέον σάπια (αίρεση) και έτσι του λείπει η μία φτερούγα.
Ο Απόστολος Πέτρος λέει: «Διό, ἀγαπητοί, ταῦτα προσδοκῶντες σπουδάσατε ἄσπιλοι καὶ ἀμώμητοι αὐτῷ εὑρεθῆναι ἐν εἰρήνῃ, καὶ τὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν μακροθυμίαν σωτηρίαν ἡγεῖσθε, καθὼς καὶ ὁ ἀγαπητὸς ἡμῶν ἀδελφὸς Παῦλος κατὰ τὴν αὐτῷ δοθεῖσαν σοφίαν ἔγραψεν ὑμῖν, ὡς καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἐπιστολαῖς λαλῶν ἐν αὐταῖς περὶ τούτων, ἐν οἷς ἐστι δυσνόητά τινα, ἃ οἱ ἀμαθεῖς καὶ ἀστήρικτοι στρεβλοῦσιν ὡς καὶ τὰς λοιπὰς γραφὰς πρὸς τὴν ἰδίαν αὐτῶν ἀπώλειαν.» (Β’ Πέτρ. 3, 14-16).
Δηλαδή όσοι διαστρεβλώνουν και παρερμηνεύουν τα δυσνόητα χωρία της Αγίας Γραφής, οδηγούνται στην απώλεια (αιώνια Κόλαση) έστω και αν έχουν άπειρα καλά έργα.
Η αίρεση των «Μαρτύρων Του Ιεχωβά» διαστρεβλώνει και παρερμηνεύει την Αγία Γραφή, σαν ένας τέλειος πλαστογράφος και παραχαράκτης. Γι’ αυτό και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την Ορθόδοξη (αποστολική) Εκκλησία, «ἥτις ἐστὶν ἐκκλησία Θεοῦ ζῶντος, στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας.» (Α’ Τιμ., Γ’ 15).
Στο βιβλίο «Αποστολικοί Πατέρες» (που σας έκανα δώρο) μπορείτε να δείτε ότι οι Αποστολικοί Πατέρες , δηλαδή οι άμεσοι μαθητές των Αγίων Αποστόλων (έζησαν μεταξύ 50 μ.Χ – 150 μ.Χ), είχαν ακριβώς την ίδια Πίστη με τους σημερινούς Ορθόδοξους Χριστιανούς και ερμήνευαν την Καινή και την Παλαιά Διαθήκη όπως ακριβώς και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Και αυτό γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία μας έχει την λεγόμενη Αποστολική Διδαχή και Διαδοχή. Αυτά δηλαδή που άκουσαν οι Απόστολοι από το Χριστό τα παρέδωσαν στους μαθητές τους, οι οποίοι χειροτονήθηκαν από αυτούς Επίσκοποι σε διάφορες Εκκλησίες ( Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, Πολύκαρπος Σμύρνης κ.λ.π.) . Οι μαθητές αυτοί των Αποστόλων τα παρέδωσαν αυτά στους δικούς τους μαθητές και ούτω καθ’ εξής μέχρι σήμερα. Έτσι αυτά που πιστεύονταν και διδάσκονταν πριν 2000 χρόνια πιστεύονται και διδάσκονται σήμερα. Και σαν απόδειξη των όσων λέμε είναι το εξής. Σε κάθε Ορθόδοξη Επισκοπή απανταχού στον κόσμο, υπάρχουν και φυλάσσονται τα λεγόμενα «Δίπτυχα», ονομαστικές καταστάσεις δηλαδή, στις οποίες είναι γραμμένοι όλοι οι Επίσκοποι από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο.
Συγκεκριμένα στο βιβλίο «Αποστολικοί Πατέρες» θα δείτε ότι:
Θεολογικά οι Αποστολικοί Πατέρες, παρουσιάζουν μία τριαδολογία όπου είναι σαφής η θεότητα των τριών προσώπων της Θεότητας (Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα). Η πίστη στο Θεό Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα είναι η πίστη που έχει δεχτεί ο πιστός στην εκκλησία με το Βάπτισμά του. Η νέα ζωή μάλιστα συμβαίνει μόνο «εν Υιώ και Πατρί και Πνεύματι». Μάλιστα ο Υιός του Θεού, που προϋπήρχε και συμμετείχε στο δημιουργικό έργο, “ήλθεν εν σαρκί». Ο Ιησού Χριστός (ο Άκτιστος Θεός) είναι ο Θεός της εκκλησίας (“…εν θελήματι του Πατρός και Ιησού Χριστού του Θεού ημών”), το πάθος του είναι πάθος Θεού και ο άρτος της θείας ευχαριστίας είναι σώμα Θεού όπως και ο οίνος, αίμα Θεού.
Ο Ιησούς είναι αυτός στον οποίο ανήκει η δόξα και η μεγαλοσύνη, η τιμή και το κράτος, νυν και στους αιώνες των αιώνων. Ο Πατήρ δοξάζεται δια μέσου του Υιού, ενώ σε μερικά χωρία του Κλήμεντος (μαθητού του Αποστ. Παύλου σύμφωνα με την «Προς Φιλιππησίους Επιστολή», Δ΄ 3) αναφέρεται πως η δοξολογία των πιστών απευθύνεται και αποκλειστικά προς τον Υιό. Η ανα-φορά αυτής της δοξολογίας είναι απόδειξη της Θεότητας του Υιού. Το εντυπωσιακότερο κομμάτι στη χριστολογία των αποστολικών πατέρων βρίσκεται στον άγιο Ιγνάτιο (μαθητού του Ευαγγελιστού Ιωάννου). Και αυτό διότι αναφέρεται με σαφήνεια στις δύο φύσεις του Χριστού. Αναφέρει χαρακτηριστικά:
“Εις ιατρός εστί, σαρκικός τε και πνευματικός, γεννητός και αγέννητος, εν σαρκί γενόμενος θεός, εν θανάτω ζωή αληθινή, και εκ Μαρίας και εκ Θεού, πρώτον παθητός και τότε απαθής, Ιησούς Χριστός ο Κύριος ημών”,
“Τον υπέρ καιρόν προσδόκα, τον άχρονον, τον αόρατον, τον δι ημάς ορατόν, τον αψηλάφητον, τον απαθή, τον δι υμάς υπομείναντα”.
“…τον αφ ενός Πατρός προελθόντα και εις ένα και χωρήσαντα”.
Είναι χαρακτηριστικά και ιδιαίτερα περιεκτικά τα χωρία αυτά, καθώς αναφέρονται στις δύο φύσεις του Χριστού, στον τρόπο σαρκώσεως, στην αντίδοση των ιδιωμάτων των δύο φύσεων και στην ενότητα και διαφορότητα Πατρός και Υιού. Επιπρόσθετα απευθυνόμενος προς τον Πολύκαρπο, ερμηνεύει την πραγματικότητα της θείας φύσης του Χριστού, τις ιδιότητές της και την αλήθεια της ανθρωπότητάς του και τις ιδιαιτερότητές της. Είναι χαρακτηριστικό επίσης, πως για τον Ιγνάτιο οποιαδήποτε απο-θεοποίηση του Χριστού αποθεμελιώνει τη χριστιανική πίστη. Η Θεότητα λοιπόν και ανθρωπότητα ενυπάρχουν στο ένα πρόσωπο του Ιησού.
Γι αυτό και ο Χριστός “παρά τω πατρί ην και εν τέλει εφάνη”, ενώ συνάμα είναι υιός ανθρώπου και υιός Θεού. Ο Χριστός ήλθε για να φέρει την καινή ζωή και τη σωτηρία, ενώ θεωρεί πως Ιουδαϊσμός και λόγοι του Ιησού, βρίσκονται σε πλήρη αντιδιαστολή. Περισσότερα για τη Θεία Φύση του Χριστού κατά τους Αποστολικούς Πατέρες, βλέπε στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.impantokratoros.gr/3473F17F.el.aspx
Η θεότητα του Αγίου Πνεύματος στους Αποστολικούς πατέρες αναδεικνύεται με πολλούς τρόπους. Για παράδειγμα η συμμετοχή του Αγίου Πνεύματος στο χώρο της οικονομίας και ειδικότερα στο χώρο της εκκλησίας και η συναρίθμησή του με τον Πατέρα και τον Υιό υπογραμμίζει την ισοτιμία του με τα δύο άλλο πρόσωπα, ενώ διασκεδάζει και κάθε αιρετική αντίληψη για κτιστότητα. Κατά τον Ιγνάτιο το Άγιο Πνεύμα είναι ένα εκ των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδας (υποσ. 26, 27, 29). Μάλιστα η υποταγή στον επίσκοπο αναλογεί με την υποταγή “τω Χριστώ, τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι”, όπως αναφέρει στον Πολύκαρπο.
Σύμφωνα πάντα με τους Αποστολικούς Πατέρες (άμεσους μαθητές των Αγίων αποστόλων):
Το Βάπτισμα είναι η απαρχή της καινής ζωής και της σωτηρίας του ανθρώπου, το οποίο παρέχει άφεσιν αμαρτιών. Ο άνθρωπος νεκρώνει την αμαρτία και λαμβάνει νέα ζωή, αφού το πάθος του Χριστού συνέβη “ίνα τω πάθει το ύδωρ καθαρίση”. Τελείται στο όνομα της Αγίας Τριάδας.
Η Θεία Κοινωνία είναι θυσία για τα δοκιμασμένα μέλη, αλλά εν καθαρά καρδία και προεξομολογησάμενοι τα παραπτώματα. ΠΡΟΣΟΧΗ: Για να υπάρξει θυσία πρέπει να υπάρχει και ειδική-μυστηριακή Ιερωσύνη (Κλήμης και Ιγνάτιος ο Θεοφόρος), όπως ακριβώς γίνεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία όπου οι Ιερείς μας έχουν Αποστολική Διαδοχή και ιστορική συνέχεια.
Η Θεία Ευχαριστία δεν αποτελεί απλώς οίνο και άρτο, ή σύμβολα της σαρκός και του αίματος του Κυρίου. Είναι “μία σαρξ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού”, “εν θυσιαστήριον”, “εν ποτήριον εις ένωσιν του αίματος αυτού”. Είναι χαρακτηριστικό πως οι αιρετικοί δοκητές κατά τον Ιγνάτιο “ευχαριστίας και προσευχής απέχονται δια το μη ομολογείν την ευχαριστίαν σάρκα είναι του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού”. Άρνηση της ευχαριστίας σημαίνει πνευματικό θάνατο, διότι δεν παρέχεται το φάρμακο της αθανασίας, το αντίδοτο του μη αποθανείν. Αυτό συμβαίνει διότι η σάρκα του Χριστού ενώθηκε με τη θεία υπόσταση και γι αυτό παρέχει τα χαρίσματα της θεϊκής υποστάσεως, όπως αθανασία, αφθαρσία, αγιότητα καθώς ο άρτος και ο οίνος πραγματικά μετατρέπονται σε σάρκα και αίμα Χριστού.
Είδαμε λοιπόν ότι η Ορθόδοξη Αποστολική Εκκλησία είναι: «στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας». Επίσης, σύμφωνα με την υπόσχεση του Χριστού, ο Παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας, ήλθε και μένει στην Εκκλησία για πάντα («καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένει μεθ’ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα,» Ιωάν. ΙΔ’ 16) και οδηγεί την Εκκλησία «εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν» («ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν·» Ιωάν. ΙΣΤ’ 13).
Η Αγία Γραφή είναι η αλήθεια. Αλλά όμως πρέπει να υπάρχει μια αυθεντία, δηλαδή ένας εγγυητής και αλάθητος ερμηνευτής της Αγίας Γραφής. Τέτοια αυθεντία είναι η Εκκλησία, η οποία μάλιστα το έτος 402 μ.Χ. (Σύνοδος Καρχηδόνας) καθόρισε και όρισε πόσα και ποια θα είναι τα βιβλία που θα περιέχονται στον «κανόνα» της Καινής Διαθήκης (δηλ. πόσα και ποια θα είναι τα βιβλία που θα απαρτίζουν την Καινή Διαθήκη). Αυτό ακριβώς το έκανε η Εκκλησία, ως Θεόπνευστη που είναι και επειδή (σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου) κατευθύνεται και καθοδηγείται από το Άγιο Πνεύμα (Επιστασία Αγίου Πνεύματος).
Όπως είδαμε στον Άγιο Ιγνάτιο: Η υποταγή στον επίσκοπο και κατ΄ επέκταση η υπακοή στην Ορθόδοξη Εκκλησία που έχει την Αποστολική Διαδοχή και ιστορική συνέχεια («όπου ο Επίσκοπος εκεί και η Εκκλησία») αναλογεί με την υποταγή “τω Χριστώ, τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι”.
Οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» με τη σατανική τους υπερηφάνεια και την ανυπακοή τους προς την «μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» βλασφημούν το Πνεύμα το Άγιον το οποίο οδηγεί την Ορθόδοξη Αποστολική Εκκλησία «εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν». Για την αμαρτία αυτή των αιρετικών, ο Χριστός λέει: «ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις» (Ματθ. 12,31). Επομένως, η εμμονή σας στην αίρεση των «Μαρτύρων του Ιεχωβά» είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος και ως εκ τούτου μένει ασυγχώρητη εις τον αιώνα. Δηλ. τελικώς η κακοδοξία της αίρεσης οδηγεί (τους αμετανόητους αιρετικούς) εις την αιώνια Κόλαση.
.
Η αίρεσή σας πέφτει σε μεγάλη αντίφαση, επειδή από τη μία δέχεται τη θεοπνευστία της Ορθοδόξου Εκκλησίας και την Ιερά Αποστολική της Παράδοση, σύμφωνα με τις οποίες η Ορθόδοξη Εκκλησία ξεχώρισε και καθόρισε τα 27 θεόπνευστα βιβλία της Κ. Δ. και από την άλλη (η αίρεσή σας) λέει ότι η Εκκλησία είχε τάχα πλανηθεί και γι αυτό εμφανίστηκαν οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» το … 1892 !!!
Ταλαίπωροι αιρετικοί. Ψάχνετε να βρείτε τρόπους για να δικαιολογήσετε την ύπαρξή σας !
Ο Χριστός όμως δεν είπε στους μαθητές του:
– Ξέρετε θα φύγω από κοντά σας και θα ξαναγυρίσω το … 1892, αλλά (αντιθέτως) είπε:
«καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. ΚΗ’ 20). Δηλαδή ο Ιδρυτής της Ορθοδόξου Αποστολικής Εκκλησίας μας, εγγυήθηκε ότι θα είναι μαζί της μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία Του και δε θα την εγκαταλείψει ποτέ.
Ως εκ τούτου η Εκκλησία – μέσω των Οικουμενικών Συνόδων – έχει το Αλάθητο, για το οποίο εγγυάται ο ίδιος ο Κύριος και το οποίο υπάρχει φυσικά (και) στη διδασκαλία των Αποστόλων και των μαθητών τους (Αποστολικών Πατέρων) και το διατηρεί μέχρι σήμερα η (έχουσα την Αποστολική Διαδοχή) Ορθόδοξη Εκκλησία.
Ο Μέγας Αθανάσιος, όταν συνέτριψε την αντίχριστη πλάνη του Αρείου (την οποία αναβιώνει η αίρεσή σας μετά από … 1700 χρόνια) είπε μεταξύ άλλων στους Αρειανούς:
«Ιδού ημείς μεν εκ Πατέρων εις Πατέρας διαβεβηκέναι την τοιαύτην διάνοιαν αποδεικνύομεν. Υμείς δε ώ νέοι Ιουδαίοι και του Καϊάφα μαθηταί, τίνα άρα των ρημάτων υμών έχετε δείξαι πατέρας;» (δηλαδή: Να, εμείς οι Ορθόδοξοι έχουμε από τους πρώτους Αποστο-λικούς Πατέρες την ίδια Πίστη μέχρι σήμερα. Εσείς όμως οι αιρετικοί Αρειανοί που είστε πνευματικά παιδιά και μαθητές των Ιουδαίων και του Καϊάφα, ποιους Χριστιανούς πατέρες που επίστευαν στις δικές σας κακοδοξίες, έχετε να μας δείξετε; Ασφαλώς κανένα).
Βλέπετε ότι ο Μέγας Αθανάσιος (ακολουθώντας τα βήματα των Αποστολικών Πατέρων), ονομάζει τους αιρετικούς Αρειανούς και επομένως και τους σημερινούς ¨Μάρτυρες του Ιεχωβά» (που αναβιώνουν την αντίχριστη αίρεση του Αρείου): «νέους Ιουδαίους» και «μαθητές του Καϊάφα». Και έτσι είναι.
Ο Χιλιασμός είναι απότοκος μείξεως Ιουδαϊσμού και Χριστιανισμού. Για περισσότερα βλέπε εδώ.
Όπως μας γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψι, ο Κύριος αποτείνεται εις τον άγγελον της Σμύρνης, τον επίσκοπον της Σμύρνης, και του λέγει: «και την βλασφημίαν εκ των λεγόντων Ιουδαίους είναι εαυτούς, και ουκ εισίν, αλλά συναγωγή του σατανά». Βλέπετε παρακαλώ πως ο ίδιος ο Χριστός χαρακτηρίζει εδώ μίαν αίρεσιν; Συναγωγή του Σατανά! Πως είναι δυνατόν ποτέ να συνυπάρχει η συναγωγή του Σατανά (δηλ. οι αντίχριστοι «Μάρτυρες του Ιεχωβά») με την Εκκλησίαν ; (Αποκ. 2, 9).
Πως είναι δυνατόν να σωθούν οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» όταν π.χ. υποβιβάζουν το Χριστό από τέλειο και αληθινό Θεό (Α’ Ιωάννου Ε’ 20, Ιωάννου Κ΄ 28, Ιωάννου Ε’ 18 και 23, Τίτ. Β΄ 13) σε… κτίσμα.
Αν ο Χριστός ήταν κτίσμα, (τότε) ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να σωθεί, αφού ένα κτίσμα δεν μπορεί να σώσει ένα άλλο κτίσμα. Μόνο το Θεϊκό Αίμα και το Θεϊκό Σώμα (Θεία Κοινωνία) μπορεί να σώσει τον άνθρωπο.
Γι΄ αυτό και ο Κύριος είπε: « Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις. ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ.» (Ιωάν. ΣΤ΄ 53-56).
Στερούμενοι λοιπόν των Μυστηρίων της Ορθοδόξου Αποστολικής Εκκλησίας μας, οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» δεν έχουν «ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς» ήτοι είναι καταδικασμένοι (εφ΄ όσον δεν μετανοήσουν) εις την αιώνια απώλεια (Κόλαση).
Τέλος έρχομαι στο τελευταίο σας επιχείρημα. Ότι δηλαδή η ορθή πίστη εξαρτάται από την ορθότητα των έργων. Δηλαδή (σύμφωνα με την άποψή σας) εάν είναι καλά τα έργα, τότε είναι σωστή και η ….πίστη. Και επικαλείστε τα λόγια του Κυρίου, ο οποίος λέγει: «Από των καρπών αυτών θα γνωρίσετε αυτούς».
Κατ΄ αρχάς εκ των καρπών γνωρίζονται τα δένδρα. Και εκ των έργων γνωρίζονται οι άνθρωποι, όχι όμως και η ορθότητα της πίστεώς τους. Κακά έργα προέρχονται από κακούς ανθρώπους. Αλλά κακοί άνθρωποι είναι δυνατόν να ανήκουν σε ορθή πίστη (θρησκεία). Ασεβείς ήσαν οι πλείστοι Εβραίοι. Αλλά η θρησκεία τους ήταν ορθή. Γι’ αυτό και ο Χριστός είπε για τους γραμματείς και τους Φαρισαίους: «πάντα οὖν ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καὶ ποιεῖτε, κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε· λέγουσι γὰρ, καὶ οὐ ποιοῦσι» (Ματθ. ΚΓ΄ 3).
Οι γραμματείς και Φαρισαίοι δηλαδή είχαν την ορθή πίστη, τη σωστή διδασκαλία, αλλά δεν την εφάρμοζαν. Γι΄ αυτό (σύμφωνα με τον Κύριο) έπρεπε να ακούει κάποιος τα λόγια τους, αλλά να μην ακολουθεί τα έργα τους. Και ο Ιούδας ήταν κλέπτης εξ αρχής και έκλεβε το κοινό ταμείο που είχαν οι Απόστολοι («κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν» Ιωάν. 12,6). Αργότερα μάλιστα έγινε προδότης και αυτόχειρας. Και όμως ο Κύριος τον είχε αποστείλει μαζί με τους άλλους ένδεκα Αποστόλους για να διδάξει και να θεραπεύσει πάσα νόσο και πάσαν ασθένεια στο Ισραήλ. Εννοείται ότι, η Διδασκαλία που δίδασκε ήταν η ορθή.
Αλλά και το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι απέκτησε στην αρχή δύο αγόρια. Τον Κάιν και τον Άβελ. Και οι δύο διδάχτηκαν από τους γονείς τους την ίδια ακριβώς πίστη (προς τον αληθινό Θεό). Και όμως ο Κάιν σκότωσε τον αθώο αδελφό του αν και είχε την ίδια ακριβώς Πίστη με εκείνον!!!
Βλέπετε επομένως ότι, μπορεί κάποιος να έχει την ορθή πίστη έστω και αν δεν έχει τα καλά έργα ..
Αν η Πίστη και η Θρησκεία κρινόταν από τη διαγωγή των οπαδών της, όπως λένε οι Χιλιαστές (Μάρτυρες του Ιεχωβά), τότε από την κακή διαγωγή των Εβραίων, του Κάιν και του Ιούδα του Ισκαριώτη, θα έπρεπε να συμπεράνουμε ότι η Πίστη (Θρησκεία) της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης είναι ψεύτικη.
Κατ’ αναλογία επίσης, από τη κακή διαγωγή μαθητών και επιστημόνων θα έπρεπε να συμπεράνουμε , ότι και οι επιστήμες δεν είναι σωστά πράγματα !
Έπειτα, γιατί τους καρπούς του Πνεύματος και τα καλά έργα πρέπει να δεχτούμε ότι τα έχουν οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» και όχι εμείς οι Ορθόδοξοι, ιδιαίτερα μάλιστα οι Άγιοί μας;
Είναι καλύτεροι οι Χιλιαστές (μάρτυρες του Ιεχωβά) από τους Αγίους Αποστόλους; Είναι καλύτεροι από τους μαθητές των Αγίων Αποστόλων, ήτοι από τους Αποστολικούς Πατέρες:
α) Πολύκαρπο Σμύρνης (μαθητής του Ευαγγελιστή Ιωάννη, Επίσκοπος Σμύρνης), β) Ιγνάτιο Αντιοχείας (μαθητής του Ευαγγελιστή Ιωάννη, Επίσκοπος Αντιοχείας) και γ) Κλήμεντα Ρώμης (μαθητής των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, Επίσκοπος Ρώμης 91 μ.Χ. – 100 μ.Χ.);
Και όμως όλοι οι παραπάνω Αποστ. Πατέρες ήταν Ορθοδοξότατοι.
Όπως βλέπετε και στο βιβλίο των Αποστολικών Πατέρων, όλοι τους είχαν την ίδια ακριβώς Πίστη με τους σημερινούς Ορθόδοξους Χριστιανούς.
Είναι καλύτεροι οι Χιλιαστές από τους Αγίους μας (π.χ. τον Άγιο Δημήτριο, τον Άγιο Γεώργιο, το Μέγα Βασίλειο, το Γρηγόριο το Θεολόγο, τον Ιωάννη το Χρυσόστομο, το Μέγα Αθανάσιο, κλπ);
Αντιθέτως μάλιστα. Ξέρετε για παράδειγμα ποιος ήταν ο Ιδρυτής του Χιλιασμού; Ήταν ο έμπορος Κάρολος Ρώσσελ (1852-1916).
Ο Κάρολος Ρώσσελ, το 1874, ίδρυσε μια «Ανώνυμη Μετοχική Εταιρεία» που έβγαζε θρησκευτικά βιβλία και φυλλάδια. Και οι δουλειές του πηγαίνανε καλά, έβγαζε πολλά λεφτά. Γλυκάθηκε από το χρήμα. Και προκειμένου τα έντυπά του να έχουν μεγαλύτερη κυκλοφορία έγραφε σ’ αυτά τις πιο παράξενες και συνάμα αντίχριστες ερμηνείες της Αγίας Γραφής. Και ο κοσμάκης παρασυρόταν…
Ο Κ. Ρώσσελ δεν ήταν μόνο ένας έμπορος πετυχημένος. Ήταν και κάτι άλλο. Το 1906 τον μήνυσε η γυναίκα του, ότι έκανε μοιχεία με μια στενογράφο της «Σκοπιάς», την οποία είχαν ως ψυχοκόρη !!!
Πήγε σ΄ όλα τα ανώτατα δικαστήρια. Αλλά απ΄ όλα κρίθηκε ένοχος.
Και η γυναίκα του των χώρισε. Λόγω μοιχείας.
Η εφημερίδα Brooklyn Daily Eagle είχε τα πρακτικά της δίκης, και δημοσίευσε τμήματα από αυτά, τα οποία μπορείτε να διαβάσετε στην παρακάτω διεύθυνση: http://www.pastor-russell.com/misc/bde.html
Φαίνεται πως στο αμάρτημα της μοιχείας ο Ιδρυτής των «Μαρτύρων του Ιεχωβά» είχε πολλές επιδόσεις. Πεθαίνοντας άφησε τις μετοχές του σε … πέντε (!) γυναίκες ! (The Dictionary of American Biography, New York,1935).
Και ο διάδοχός του, ο Ράδερφοντ, (συνήγορός του στις δίκες που αναφέραμε), του έμοιαζε στις «αρετές». Δικοί του Άνθρωποι μαρτυρούν ότι έπινε πολύ. Έπαιρνε και ναρκωτικά. Και τελικά πέθανε από αυτά. Και ένας πρώην διευθυντής της «Σκοπιάς» αναφέρει ότι ο «αντάξιος» διάδοχος του Ρώσσελ είχε και άλλες «ασχολίες» για τις οποίες ο Απόστολος Παύλος λέει «αισχρόν εστι και λέγειν».
Και ο Ρώσσελ και ο Ράδερφοντ είναι οι …. πνευματικοί πατέρες των Χιλιαστών («Μαρτύρων του Ιεχωβά»).
Άς συγκρίνουμε λοιπόν τους αρχηγούς των Χιλιαστών με τους Αγίους Αποστόλους και τους Αγίους μας Πατέρες.
Ταλαίπωροι αιρετικοί. Αφού λέτε ότι η ορθότητα της Πίστεως είναι ανάλογη με τα καλά έργα, τότε σίγουρα η πίστη σας είναι σάπια (δηλ. είναι σατανική αίρεση απωλείας) αφού τέτοια είναι και τα έργα των αρχηγών σας. Και σταματάω εδώ. Γιατί αν αρχίζω να σας αναφέρω και τις ψευδοπροφητείες που όριζαν πότε ακριβώς θα γίνει η 2α Παρουσία δεν πρόκειται να τελειώσω ούτε σε μία εβδομάδα. Άλλωστε αυτές τις ψευδοπροφητείες των αρχηγών σας, σας τις έχω μοιράσει σε φωτοτυπία. Και μόνο για αυτή την αποδεδειγμένη κοροϊδία που κατά καιρούς σας έχει κάνει η Οργάνωση Σκοπιά, θα έπρεπε να τους είχατε φτύσει και να έχετε φύγει μακρυά.
Περισσότερα για τους ψευδομάρτυρες της Σκοπιάς και τις ψευδοπροφητείες τους, δείτε τις διευθύνσεις:
http://www.egolpion.com/1874.el.aspx
http://www.oodegr.com/paratir/psevdop/psevdop.htm
http://www.egolpion.com/psevdoprofities_skopias.el.aspx
Επίσης για το κήρυγμα μίσους της Σκοπιάς (Σκοπιά τού 1968 -συγκεκριμένα το τεύχος 3/1 Φεβρ. 1968) μπείτε στη Διεύθυνση: http://www.egolpion.com/misos_skopias.el.aspx
Στο ως άνω τεύχος της Σκοπιάς, οι Χιλιαστές αναφέρουν το εξής κήρυγμα μίσους:
«….. Αυτό θα καταστήση ικανούς τους αληθινούς ακολούθους του Υιού του Δαβίδ, τους Μάρτυρες του Ιεχωβά δηλαδή, να πλύνουν τους πόδας των στο αίμα των εχθρών των. Σε τέτοιους βδελυκτούς εχθρούς, σ’ εμάς δηλαδή, καμμιά κόσμια ταφή δεν θα δοθή, αλλά αν έχωμε οποιουσδήποτε βιβλικά καταφρονημένους σκύλους στην υπηρεσία μας, ο Θεός θα τους αφήση να γλείψουν το αίμα των έχθρων εναντίον των οποίων ηγέρθη ο Θεός» ……..
Δυστυχώς οι οπαδοί της Σκοπιάς (και του Ρώσσελ) έχουν υποστεί τέτοια πλύση εγκεφάλου, ώστε τους έχει αφαιρεθεί τελείως η προσωπική τους κρίση, αυτό το σωτήριο όργανο.
Καλώς λοιπόν λέγει το Πνεύμα το Άγιον (για τους αιρετικούς): «ἀκοῇ ἀκούσετε καὶ οὐ μὴ συνῆτε, καὶ βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε·» (δηλ. ενώ θα ακούτε δεν θα ακούτε και ενώ θα βλέπετε δεν θα βλέπετε).
Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος λέει ότι οι αιρετικοί είναι «λύκοι άρπαγες με ένδυμα προβάτου» και δίνει στους (Ορθόδοξους) Χριστιανούς, οι οποίοι έχουν την Αποστολική διαδοχή και ιστορική συνέχεια μέχρι τις μέρες μας, την παρακάτω συμβουλή:
«αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3,10). Δηλ. Τον αιρετικό άνθρωπο νουθέτησέ τον μια και δυο φορές και μετά σταμάτα ν’ ασχολείσαι μαζί του βλέποντας ότι έχει παρεκτραπεί και πορωθεί εξαιτίας της σατανικής αίρεσης (στην οποία τον οδήγησε ο εωσφορικός του εγωισμός και η υπερηφάνειά του) και για τον λόγο αυτό αμαρτάνει (ασυγχώρητα) όντας αυτοκατάκριτος (καταδικασμένος για την αιώνια κόλαση).
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ. ΑΥΤΗ ΓΚΡΕΜΝΙΣΕ ΤΟΝ ΕΩΣΦΟΡΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΓΓΕΛΟ ΦΩΤΟΣ ΤΟΝ ΕΚΑΝΕ ΣΑΤΑΝΑ.
ΑΥΤΗ ΕΚΔΙΩΞΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΕΔΕΜ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΟΥΣ.
ΑΥΤΗ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ (ΠΡΩΤΕΙΟ, ΑΛΑΘΗΤΟ).
ΑΥΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ (“ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΙΕΧΩΒΑ”, “ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΙ”, “ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟΙ”, κλπ).
ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΠΑΥΛΟ “αὐτὸς γὰρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός.” (Β’ Κορ. ΙΑ’ 14), ΔΗΛ. Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΑΓΓΕΛΟ ΦΩΤΟΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΣΑΝ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ.
Η αίρεση είναι ουσιαστικά βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος με ολέθριες συνέπειες για τον αιρετικό. Εάν επιμένει με εωσφορικό εγωισμό στις κακοδοξίες του, υπάρχει κίνδυνος να μην μπορεί να μετανοήσει. Τούτο δε, διότι περιφρονεί τα όσα επιτελεί δια της Εκκλησίας (επί 20 αιώνες) το Πνεύμα το Άγιο, το Οποίο οδηγεί την Εκκλησία «εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ιωάν. ΙΣΤ΄ 13).
Ο αιρετικός γίνεται κριτής των έργων του Αγίου Πνεύματος και γι΄ αυτό στερείται της Χάριτός Του, η Οποία οδηγεί στη μετάνοια και την σωτηρία.
Ένας Ορθόδοξος Χριστιανός μπορεί – παρά τις αμαρτίες του – να σωθεί, διότι ευρίσκεται μέσα στην Εκκλησία και μπορεί να ζητήσει το έλεος του Θεού.
Ένας αμετανόητος αιρετικός όμως, έστω και αν φαίνεται καλός άνθρωπος, δεν έχει τη Θεία Χάρη. Γιατί έχει αποκοπεί μόνος του από τη «μία, Αγία, Αποστολική Εκκλησία» (δηλαδή από την έχουσα Αποστολική Διαδοχή και ιστορική συνέχεια Ορθόδοξη Εκκλησία) και για το λόγο αυτό ευρίσκεται έξω από το λυτρωτικό πεδίο της Χάριτός της. Όπως έλεγε και ο Άγιος Ιερομάρτυρας Κυπριανός: «Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία». Και φυσικά εννοούσε τη μητέρα Ορθόδοξη Εκκλησία.
Φιλικώτατα
ΚΑΡΑΜΠΑΤΣΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ
Οικονομολόγος