ΕΓΩ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΘΑΥΜΑΤΑ...

«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»

Μία ἡμέρα ἐπῆγε στόν Ὅσιο Γέροντα Παΐσιο ἕνας φίλος μας, καθηγητής τότε τῆς Ἀθωνιάδος σχολῆς. Τοῦ εἶπε: «Γέροντα, ὁ ἀνεψιός μου εἶναι σοβαρά ἀσθενής ἀπό καρκίνο. Σέ παρακαλῶ κάνε κάτι». «Καί τί θέλεις νά κάνω, γιατρός εἶμαι ἐγώ;» Νά!... Θέλω νά τόν θεραπεύσεις.....

«Ἐγώ δέν κάνω θαύματα, γιατί εἶμαι ἁμαρτωλός...». Ναί, ἀλλά ὅλος ὁ κόσμος, Γέροντα, ξέρει καί λέει ὅτι κάνεις παντοῦ καί πολλά θαύματα». «Ἄκουσε βρέ παιδάκι μου... Τά θαύματα τά κάνει ὁ Χριστός καί ὄχι ἐγώ. Ἐγώ δέν βοηθάω σέ τίποτε σ᾿ αὐτή τήν ὑπόθεσι. Ἐγώ μόνο ἀγαπῶ τόν Χριστό. Μ᾿ ἀγαπᾶ κι Αὐτός καί εἴμαστε... πώς νά σοῦ εἰπῶ: Σάν ἐρωτευμένοι μεταξύ μας. Καί ὅταν μοῦ λέτε ἐσεῖς νά βοηθήσω κάποιο ἄτομο, ἀμέσως μέ τήν σκέψι μου πηγαίνω στόν Χριστό, καί τοῦ λέγω τήν περίπτωσι. Καί Ἐκεῖνος ἀποφασίζει. Νά ξέρεις, παιδί μου, ὅτι γνωρίζω ποιός θά ἔλθη στό κελλί μου πρίν φθάσει ἐδῶ. Ξέρω τό ὄνομά του, ποῦ ἐργάζεται, γιατί ἔρχεται, ἀλλά ἀφήνω τόν καθένα νά μοῦ λέγει τά μυστικά τῆς καρδιᾶς του γιά νά ξαλαφρώνει. Ἐμένα μέ πληροφορεῖ γιά ὅλα τό Πανάγιο Πνεῦμα. Δέν ξέρω πώς, ἀλλά ὅλα αὐτά εἶναι ἀπό τόν Θεόν, καί τίποτε δικό μου. Δικές μου εἶναι μόνο οἱ ἁμαρτίες μου, γιά τίς ὁποῖες πρέπει νά κλαίω κάθε ἡμέρα.

«Τί πρέπει νά κάνουμε, Γέροντα, και ἐμεῖς; «Νά ἀγαπήσετε πάνω ἀπό ὅλη τήν κτίση τόν Χριστό. Καί στό τέλος τῆς προσευχῆς σας νά τοῦ λέτε: «Ὅπως θέλεις Ἐσύ Κύριε, καί ὄχι ἐγώ...». Ὅταν ὑπάρχει μία δύσκολη περίπτωσι ἀσθενοῦς πού θά πρέπει ἀμέσως νά ἐπέμβει ὁ Χριστός, τότε πέφτω μπροστά Του καί τοῦ λέγω: «Σήμερα θα πεθάνει ὁ ἀνάξιος καί ἁμαρτωλός Παΐσιος, γιά νά ζήσει ὁ τάδε... Πάρε με Κύριε... Ἄλλωστε ἕνα σκουπίδι, ἕνα μπακαλόχαρτο εἶμαι μπροστά σου καί ἀντί γιά μένα νά ζήσει ὁ τάδε.... Ἐμένα δέν ὑπάρχει κανείς γιά νά μέ κλάψει. Θά ξεβρωμίσει καί ὁ τόπος ἄν πεθάνω, ἐνω αὐτός (ὁ τάδε) ἔχει δίπλα του γυναῖκα, παιδιά, ὑποχρεώσεις... Ἄφησέ τον νά ζήσει καί πάρε με ἐμένα». Καί τότε γίνεται τό θαῦμα, παιδί μου. Ὄχι ἀπό μένα, ἀλλά ἀπό τόν Χριστόν μας. Ἁπλᾶ συγκινεῖται ὁ Χριστός μας, ἀπ᾿ αὐτά πού τοῦ εἶπα (ΑΓΑΠΗ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ) καί τρέχει νά σώση, νά βοηθήσει, νά θεραπεύσει....».

Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης 

Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου