Πρωινή εξόρμηση στο κέντρο της χώρας. Φορτηγό γεμάτο σακιά ρύζι. Κούραση, ζεστή, λακούβες, ζαλάδα και οι παράγκες ξεπροβάλουν. Κόσμος τρέχει κατά πάνω μας. Γνώριμη αίσθηση. Αγωνία για να μοιράσουμε δίκαια, μη φύγει κανείς δίχως να πάρει μην υπάρξουν εντάσεις για ένα κιλό ρύζι. Η πείνα κάνει τον άνθρωπο να σβήνει πολλά από αυτά που μυρίζουν ευγένεια. Κατεβήκαμε από το όχημα, ανοίξαμε την πόρτα και εμφανίστηκε το φορτίο. Παγωμένη ατμόσφαιρα. Ούτε φωνές, ούτε σπρώξιμο, ούτε τίποτα. Σάστισα. Ρωτώ τον πρόεδρο τι συμβαίνει. "Τίποτα!", απάντησε. "Και τότε γιατί δεν πλησιάζει κανείς;", Συνεχίζω εγώ. "Διότι, εδώ και μήνες το ρύζι είναι άχρηστο τρόφιμο, δεν υπάρχει νερό για να βράσει!".
Αμήχανη σιωπή. Τηλεφώνημα στην υδροφόρα να σπεύσει στην
περιοχή. Το άχρηστο φορτίο μπήκε στην αποθήκη. Ζήτησα από όλους
συγγνώμη. Δεν περίμενα στη ζωή μου ότι για κάποιους αδελφούς υπάρχει
χειρότερο βιοτικό πρόβλημα από την έλλειψη φαγητού.
Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης