Ένας μοναχὸς διηγήθηκε τὴν ἑξῆς ἱστορία σὲ προσκυνητὲς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης Σινᾶ:
«Εἶχα τὸ διακόνημα νὰ καθαρίζω τὸ διάδρομο τῶν πατέρων, μέχρι τὴν ἐκκλησία, ἔξω ἀπὸ τὰ κελλιὰ τοῦ Μοναστηριοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐκκλησίας, ποὺ ἦταν κουραστικό, γιὰ μία τόσο μεγάλη ἐκκλησία.
Ὡστόσο, παρατήρησα ἀρκετὲς φορὲς ὅτι κάθε Παρασκευή, πρὶν ἀρχίσω τὸ διακόνημά μου, ὁ διάδρομος ἦταν καθαρός. Ἀναρωτήθηκα, ποιὸς νὰ ἦταν αὐτὸς ποὺ τὸν καθάριζε καὶ σκέφτηκα ὅτι θὰ ἦταν κάποιος πατέρας ποὺ μὲ λυπόταν, ἐπειδὴ ἦταν κουραστικό.
Μετὰ ἀπὸ μία ἀγρυπνία σηκώθηκα τὸ πρωὶ – ἦταν ἡμέρα Παρασκευὴ- γιὰ νὰ κάνω τὸ διακόνημά μου.
Βγαίνοντας ἀπὸ τὸ κελλί μου, εἶδα ἕνα Βεδουίνο, τὸ ὄνομά του Σαλέμ, νὰ σκουπίζη τὸν διάδρομο.
Ὁ Σαλὲμ ἦταν ὁ πορτάρης τοῦ Μοναστηριοῦ κάθε Παρασκευή. Ἦταν πολὺ καλός, τόσο ποὺ ὁ π. Παῦλος, ὁ Δικαῖος τοῦ Μοναστηριοῦ, τὸν εἶχε σὲ μεγάλη ἐκτίμηση καὶ τοῦ ἔλεγε: «γειά σου Σαλέμ. Πετάει ὁ Σαλέμ;» Καὶ αὐτὸς ἀπαντοῦσε: «πετάει, πετάει».
Τὸν ρώτησα γιατί σκούπιζε ἐκεῖ καὶ ἂν εἶχε πάρει εὐλογία νὰ τὸ κάνη αὐτό.
Μοῦ ἀπάντησε ὅτι δὲν εἶχε εὐλογία καὶ νὰ μὴ τὸν μαλώσω.
Μοῦ εἶπε ὅτι τὸν ἔστελναν οἱ γυναῖκες τοῦ χωριοῦ του, νὰ μαζεύη τὴ σκόνη ἀπὸ τὰ παπούτσια τῶν πατέρων!
Ὅταν τὰ παιδιά τους ἀρρώσταιναν, ἔβαζαν τὸ βράδυ τὴν σκόνη αὐτὴ κάτω ἀπὸ τὰ στρωσίδια τους καὶ τὸ πρωὶ τὰ παιδιὰ γίνονταν καλά(!)
Τοῦ εἶπα τότε νὰ συνεχίση νὰ κάνη, ὅπως νομίζει.
Ἐμεῖς μπαίνουμε στὶς ἐκκλησίες μὲ φόβο μὴ μολυνθοῦμε ἐνῶ ἀλλόθρησκοι γιατρεύονται μὲ τὴν Χάρη τοῦ Κυρίου καὶ μάλιστα μὲ τὴν σκόνη τῶν παπουτσιῶν τῶν πατέρων!
«Εἶχα τὸ διακόνημα νὰ καθαρίζω τὸ διάδρομο τῶν πατέρων, μέχρι τὴν ἐκκλησία, ἔξω ἀπὸ τὰ κελλιὰ τοῦ Μοναστηριοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐκκλησίας, ποὺ ἦταν κουραστικό, γιὰ μία τόσο μεγάλη ἐκκλησία.
Ὡστόσο, παρατήρησα ἀρκετὲς φορὲς ὅτι κάθε Παρασκευή, πρὶν ἀρχίσω τὸ διακόνημά μου, ὁ διάδρομος ἦταν καθαρός. Ἀναρωτήθηκα, ποιὸς νὰ ἦταν αὐτὸς ποὺ τὸν καθάριζε καὶ σκέφτηκα ὅτι θὰ ἦταν κάποιος πατέρας ποὺ μὲ λυπόταν, ἐπειδὴ ἦταν κουραστικό.
Μετὰ ἀπὸ μία ἀγρυπνία σηκώθηκα τὸ πρωὶ – ἦταν ἡμέρα Παρασκευὴ- γιὰ νὰ κάνω τὸ διακόνημά μου.
Βγαίνοντας ἀπὸ τὸ κελλί μου, εἶδα ἕνα Βεδουίνο, τὸ ὄνομά του Σαλέμ, νὰ σκουπίζη τὸν διάδρομο.
Ὁ Σαλὲμ ἦταν ὁ πορτάρης τοῦ Μοναστηριοῦ κάθε Παρασκευή. Ἦταν πολὺ καλός, τόσο ποὺ ὁ π. Παῦλος, ὁ Δικαῖος τοῦ Μοναστηριοῦ, τὸν εἶχε σὲ μεγάλη ἐκτίμηση καὶ τοῦ ἔλεγε: «γειά σου Σαλέμ. Πετάει ὁ Σαλέμ;» Καὶ αὐτὸς ἀπαντοῦσε: «πετάει, πετάει».
Τὸν ρώτησα γιατί σκούπιζε ἐκεῖ καὶ ἂν εἶχε πάρει εὐλογία νὰ τὸ κάνη αὐτό.
Μοῦ ἀπάντησε ὅτι δὲν εἶχε εὐλογία καὶ νὰ μὴ τὸν μαλώσω.
Μοῦ εἶπε ὅτι τὸν ἔστελναν οἱ γυναῖκες τοῦ χωριοῦ του, νὰ μαζεύη τὴ σκόνη ἀπὸ τὰ παπούτσια τῶν πατέρων!
Ὅταν τὰ παιδιά τους ἀρρώσταιναν, ἔβαζαν τὸ βράδυ τὴν σκόνη αὐτὴ κάτω ἀπὸ τὰ στρωσίδια τους καὶ τὸ πρωὶ τὰ παιδιὰ γίνονταν καλά(!)
Τοῦ εἶπα τότε νὰ συνεχίση νὰ κάνη, ὅπως νομίζει.
Ἐμεῖς μπαίνουμε στὶς ἐκκλησίες μὲ φόβο μὴ μολυνθοῦμε ἐνῶ ἀλλόθρησκοι γιατρεύονται μὲ τὴν Χάρη τοῦ Κυρίου καὶ μάλιστα μὲ τὴν σκόνη τῶν παπουτσιῶν τῶν πατέρων!
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει: «Ακόμη καὶ ἡ σκόνη, ποὺ βρίσκεται πάνω σὲ Ἅγια Λείψανα εἶναι θαυματουργή.
Ό Ἅγιος Ἰωάννης Κροστάνδης:
«Στὸν ναὸ νιώθω ὁλοφάνερη τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου, τῆς Μητέρας Του, τῶν οὐρανίων δυνάμεων καὶ ὅλων τῶν ἁγίων. Ὁ ναὸς εἶναι ὁ ἐπίγειος οὐρανός. Ἐδῶ ἀναγνωρίζεις καὶ αἰσθάνεσαι τὸν ἑαυτό σου ὡς πρα-γματικὸ μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας Του, ἰδιαίτερα τὴν ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας. Ὤ, πῶς πρέπει νὰ ζῶ, γιὰ ν’ ἀξιώνωμαι νὰ βρίσκωμαι σ’ αὐτὸν τὸν ἐπίγειο οὐρανό!».
Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Θεσσαλονίκης ἀπαντᾶ θεόπνευστα στὰ ἐρωτήματά μας.
«Νὰ μὴ φοβώμασθε. Νὰ μὴ ἀμφιβάλλουμε.Ὅλα μέσα στὸν Ἱερὸ Ναὸ εἶναι ἁγιασμένα, ἐκεῖ θεραπευόμεθα καὶ σωζόμεθα μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν κολλᾶμε ἀσθένειες».
Ὁ Ἅγιος Γαβριὴλ ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς μας λέγει:
«Ἄν γνωρίζατε πόση εὐλογία ἔρχεται κατὰ τὴν θεία Λειτουργία, θὰ μαζεύατε μέχρι καὶ τὴν σκόνη ἀπὸ τὸ πάτωμα τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ πλύνετε μ’ αὐτὴ τὸ πρόσωπό σας».