Ο άνθρωπος αμαρτάνει, γιατί θέλει να χαρεί αυτή τη ζωή. Όταν ανά πάσαν στιγμήν είσαι έτοιμος να πεθάνεις, όταν ανά πάσαν στιγμήν σκέπτεσαι ότι μπορεί να πεθάνεις, τότε δεν αμαρτάνεις.
Ο θάνατος και όλα τα δυσάρεστα που τον συνοδεύουν όλο και προσγειώνουν τον άνθρωπο, όλο και τον συνεφέρουν και δεν αφήνουν να πάρει πολύ αέρα το μυαλό του με κίνδυνο να χαθεί οριστικά. Έτσι, όλα βγαίνουν σε καλό.
Ο θάνατος επιτυγχάνει πράγματα που δεν μπορούν να επιτευχθούν με άλλον τρόπο. Ό,τι και να γίνει, ένας άνθρωπος δεν ημερεύει, όπως θα ημερέψει, όταν βρεθεί μπροστά στον θάνατο. Δεν μπορεί να ταπεινωθεί, όπως θα ταπεινωθεί μπροστά στον θάνατο. Δεν μπορεί ίσως να πετάξει πέρα την όποια κακία από μέσα του, όπως θα το κάνει, όταν βρεθεί μπροστά στον θάνατο.
Αν δεις τον θάνατο και τον θανόντα άνθρωπο μέσα στο πλαίσιο της γήινης πραγματικότητος και έτσι όπως τον αντιμετωπίζουν και τον βιώνουν οι περισσότεροι άνθρωποι, ασφαλώς θα λυπηθείς πολύ. «Όντως φοβερώτατον το του θανάτου μυστήριον!»
Αν όμως δεις τον θάνατο κάτω από το φως του Θεού και μέσα στην αγάπη και την ευσπλαχνία του Θεού, τότε, ναι μεν είναι ο θάνατος φοβερός και φρικτός – το έσχατο σημείο στο οποίο θα βρεθεί ο άνθρωπος – αλλά όμως είναι το πέρασμα στην αληθινή ζωή.
Η μνήμη, η σκέψη του θανάτου βοηθάει τον άνθρωπο να έρθει στα συγκαλά του και να απαλλαγεί αυτομάτως από χίλια δυο στοιχειά που τον περιβάλλουν ή που είναι μέσα του.
Το ξέρουμε βέβαια ότι θα πεθάνουμε, αλλά γιατί δεν θέλουμε να το σκεπτόμαστε; Διότι το φοβόμαστε. Και πρέπει όντως να φοβάται κανείς τον θάνατο, να τον τρέμει, αλλά όταν είναι χωρίς Χριστό. Γιατί ο Κύριος είπε: «Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται» (Ιω. 11:25).
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), Ο πόνος είναι ευλογία, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, γ’ έκδοση 2020, σελ. 26.