Ἡ ἀσθένεια καί ὁ θάνατος δέν χαρακτηρίζει τή μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας οὔτε ὅσους μετέχουν αὐτῆς, ἀλλ' αὐτούς πού διαστρέφουν τήν ἀλήθεια καί ἀρνοῦνται τή Θεότητα, ἐγκλωβιζόμενοι ἐγωιστικῶς στόν ἑαυτό τους (βίντεο)

 

Η Εκκλησία στην εποχή της πανδημίας: ενδοιασμοί, αμφισβητήσεις και σωτηρία, Νικόλαος Ξιώνης, Αναπληρωτής Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΕΚΠΑ.

Νικόλαος Ξιώνης - Πίστη, ελπίδα και όραμα στον καιρό της πανδημίας

... Οἱ σημερινοί χριστιανοί καί ἀκόμη χειρότερο, οἱ κληρικοί πού ἐμπιστεύονται τόν νόμο τῶν ἀνθρώπων, τούς εἰδικούς ἐπιστήμονες, καί ἀπορρίπτουν τήν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας καί τήν πίστη στόν ἀληθινό λόγο τοῦ Θεοῦ, μέ τό νά χρησιμοποιοῦν τήν ἰατρική μάσκα ἐντός τοῦ ναοῦ, νά ἀποφεύγουν τήν προσκύνηση τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τῶν εἰκόνων καί τῶν ἱερῶν λειψάνων, νά χρησιμοποιοῦν διαφορετικές λαβίδες γιά τή Θεία Μετάληψη ἤ ἀπολυμαντικά ὑγρά, διότι θεωροῦν ὅλα αὐτά ὡς πιθανές αἰτίες  μολύνσεως, καί νά διακρίνουν τή Θεία Μετάληψη ἀπό τήν κατ' ἐνέργεια σύναξιν τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ερμηνεύοντας τή μυστηριακή κοινωνία ὡς ἁπλή συνάθροιση ἀνθρώπων, ἐπιστρέφουν ὡς σύγχρονοι Γαλᾶτες στήν προτέρα κατάσταση τοῦ νόμου τῶν ἀνθρώπων· ἐμπιστεύονται τήν ἀνθρώπινη σοφία καί ἀπορρίπτουν τή σοφία καί δύναμη τοῦ Θεοῦ. 

Συμπεριφέρονται ἀνοήτως, κατά τήν παύλεια διατύπωση, διότι ἐνῶ ἄρχισαν νά ζοῦν πνευματικά, ἐπιστρέφουν τώρα στόν σαρκικό καί ὑλώδη τρόπο ζωῆς. Γι' αὐτό ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀφενῶς μέν ἀναθεματίζει αὐτούς πού διαστρέφουν τήν ἀλήθεια καί προσπαθοῦν νά πείσουν τούς πιστούς χριστιανούς γιά τή θεολογική ὀρθότητα τῶν προσωπικῶν τους ἀπόψεων, ἀφετέρου δέ τούς ὑπενθυμίζει ὅτι "ἐν νόμῳ οὐδεὶς δικαιοῦται παρὰ τῷ Θεῷ, δῆλον· ὅτι ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται. ὁ δὲ νόμος οὐκ ἔστιν ἐκ πίστεως". Ἡ ὀπισθοδρόμηση βεβαίως αὐτή δέν ἀποτελεῖ ἔκπληξη γιά τόν γνώστη τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης, εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς παραποιημένης ἐκκλησιολογίας, ἡ ὁποία ἀντί νά θεμελιώνεται στήν πατερική διδασκαλία καί νά ἐκφράζει τή μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, καλλιεργεῖται ἐπί τῇ βάσει τοῦ θετικισμοῦ καί τοῦ ἐπιστημολογικοῦ συμβατισμοῦ καί στηρίζεται σαφῶς στή δυτική θεολογική παράδοση, ἡ  ὁποία ἐξαίρει τή φαινομενική ἱστορική πραγματικότητα καί ἀπορρίπτει τήν ἀλήθεια πού βρίσκεται πίσω ἀπό τά φαινόμενα.

Ἀντιθέτως γιά τήν ἐκκλησιολογία τῶν Πατέρων ἡ ὁποία ἐρμηνεύει τήν ἐκκλησιαστική σύναξη ὡς μυστηριακή κοινωνία τῶν μελῶν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ μέ αὐτήν τήν ἴδια τήν κεφαλή, τόν Χριστό, ἡ παρουσία τοῦ πιστοῦ ἐντός τοῦ ναοῦ σημαίνει τήν ὑπέρβαση τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν στίς ὁποίες δέν συμπεριλαμβάνεται μόνον ἡ διαβίωση ἀλλά καί ἡ σωματική ὑγεία καί δηλώνει σαφῶς τή συνειδητή μετοχή στήν παρουσία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ. 

 Ἐπομένως εἶναι ἀνεύθυνο καί ἐπιστημονικῶς, θά ἔλεγα, ἀπαράδεκτο, κάποιος νά ὑποστηρίζει ὅτι ἐντός τοῦ ναοῦ, σύμφωνα μέ τή Θεολογία καί διδασκαλία  τῶν Πατέρων, μέσα στό ἐνεργειακό πλέγμα  τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας τῆς κτιστῆς φύσεως μέ τόν ἄκτιστο δημιουργό Θεό, ὅπως αὐτή ἡ κοινωνία περιγράφεται ἀπό τήν πατερική διδασκαλία, ὑπάρχει ἡ φθορά δηλαδή ἀπουσιάζει ἡ ζωοποιός Θεία ἐνέργεια πού ἐξαγιάζει καί συγκρατεῖ ὁλόκληρη τήν κτιστή πραγματικότητα καί ἐν τέλει ἐπικρατεῖ ὁ θάνατος.

Ἡ ἀσθένεια καί ὁ θάνατος δέν χαρακτηρίζει  τή μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας οὔτε ὅσους μετέχουν αὐτῆς, ἀλλ' αὐτούς πού διαστρέφουν τήν ἀλήθεια καί ἀρνοῦνται τή Θεότητα, ἐγκλωβιζόμενοι ἐγωιστικῶς στόν ἑαυτό τους, στή δύναμη καί στήν ἐξουσία τοῦ κτιστοῦ ὄντος. Ὁ φόβος τοῦ θανάτου ἀναφέρεται στούς ἤδη νεκρούς, ὅπως ἐξάγεται ἀπό τό λόγο τοῦ Κυρίου "Ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς". Ὁ θάνατος ἀναφέρεται στούς μή χριστιανούς καί ἀβάπτιστους, οἱ ὁποίοι ἀδύναμοι νά φθάσουν στήν  ἐνοειδεία μέ τόν Θεό, παραμένουν ἄγευστοι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος τῆς καινῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς κι ἔτσι ἀποφεύγουν τόν συνωστισμό, ἐντός εἰσαγωγικῶν, τῆς ἐκκλησίας, ἐφ'ὅσον αὐτή, ὅπως καί οἱ ὑπόλοιπες κοινωνικές συναθροίσεις καί ἐκδηλώσεις, ἀποτελεῖ μία ἁπλή συνάθροιση ἀτόμων. 

Ἔτσι ἐμπράκτως ἀρνοῦνται τήν κατ' ἐνέργειαν μυστηριακή κοινωνία πού καθιστᾶ τήν ἐκκλησία σῶμα Χριστοῦ καί ὡς ἐκ τούτου ἀρνοῦνται τόν ἴδιο τόν Χριστό.  Ἡ ἄρνηση ὅμως τῆς κατ' ἐνέργειαν παρουσίας τῆς Θεότητος εἶναι πολύ πιό σημαντική ἀπό τήν ἀλλοίωση τῆς πίστεως, ἡ ὁποία ἐπιχειρεῖται ἀπό τήν αἵρεση, διότι αὐτή δέν εἶναι μία ἁπλή διαφοροποίηση ἀπό τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, δέν ἀποτελεῖ μία διαφορετική ἐρμηνεία τοῦ δόγματος, ὅπως συμβαίνει μέ τούς αἱρετικούς, ἡ ἄρνηση τῆς Θεότητος τοῦ Ἰησοῦ, ἡ οποία στηρίζεται στήν ἀμφιβολία καί ἄρνηση τῆς θεϊκῆς Του δύναμης καί ἡ ὁποία βεβαίως ἐκφράζεται μέ τήν ἀπόδοση τῶν θαυμάτων στίς φυσικές δυνάμεις τῶν κτιστῶν ὄντων, ὅπως στήν περίπτωση τῶν Φαρισαῖων, ἤ μέ τήν ἀπόδοση τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου στό ἀνακαινισμένο σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ὅπως συμβαίνει σήμερα στήν ἐποχή  τοῦ COVID 19, σημαίνει βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κι ὡς ἐκ τούτου, εἶναι πολύ σοβαρότερη ἀπό τήν αἵρεση...

Ἀπομαγνητοφώνηση ἀποσπάσματος ΙΧΘΥΣ