ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ
2. ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ
«Αντίστητε τω διαβόλω και φεύξεται αφ’ υμών» Αντισταθείτε στο διάβολο και θα φύγει μακριά από σας. (Ιακ. 4, 7)
Σφοδροί κι αυτοί οι λόγισμοί. Οι λογισμοί της απαισιοδοξίας. Όλοι οι λογισμοί κάνουν κακό στην ψυχή όταν η ψυχή δεν αντιδρά. Μα τούτοι οι λογισμοί κάνουν το μεγαλύτερο κακό. Γιατί αυτοί είναι το μεγαλύτερο όπλο του αντικειμένου. Με τα βέλη των λογισμών της απαισιοδοξίας ο αντικείμενος πλήττει τις καλές μας σκέψεις. Τις ωραίες μας αποφάσεις. Τους ευγενείς μας οραματισμούς. Τα μεγάλα μας ιδανικά.
Και κάθε πρωτοβουλία που αποβλέπει στο κοινό καλό.
*Στον πνευματικό μας καταρτισμό.
Αν υπάρχει ένας αγώνας που δίνει νόημα στη ζωή μας, αυτός είναι ο αγώνας μας να γίνουμε καλοί. Καλύτεροι. Τέλοιοι. Έτσι όπως μας το είπε ο Ιησούς μας με τούτο το λόγο του: «Έσεσθε υμείς τέλειοι...» (Ματθ.5, 48). Συνεπαρμένη η ψυχή μας, λοιπόν, από την ευγενική αυτή επιδίωξη αρχίζει τον αγώνα της. Τον πνευματικό της αγώνα. Και αγωνίζεται νικηφόρα σ’ όλα τα πνευματικά μέτωπα. Κάποτε όμως αντιμετωπίζει τα πυρακτωμένα βέλη των λογισμών της απαισιοδοξίας.
*Στην κοινωνική μας αποστολή.
Καθένας έχει και μια αποστολή μέσα στην κοινωνία όπου ζει, είτε μικρή είτε μεγάλη. Οι σύζυγοι έχουν την αποστολή να ζουν αρμονικά. Να ανατρέφουν τα παιδιά τους χριστιανικά. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, παράλληλα με τις γνώσεις, να διαμορφώνουν καλό χαρακτήρα στους μαθητές και τις μαθήτριές τους. Οι αξιωματικοί να εκπαιδεύουν σωστά τους στρατιώτες. Οι δημόσιοι λειτουργοί να επιδιώκουν την κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη. Οι κληρικοί να μοχθούν στη πνευματική οικοδομή των πιστών. Μπορεί ο καθένας να επιτύχει πολλά στο τομέα του. Όπως είπε ο Ιερό Χρυσόστομος, «αρκεί και εις άνθρωπος ζήλω πεπυρωμένος ολόκληρον δήμον ανορθώσαι». Είναι αρκετός δηλαδή και ένας μόνον άνθρωπος, που η καρδιά του φλέγεται από ζήλο, να ανορθώσει μια ολόκληρη πόλη. Έρχεται όμως ο δαίμονας της απαισιοδοξίας και τα παρουσιάζει όλα μαύρα. Και ζητά να αποθαρρύνει τους εργάτες του καλού.
* Στα μεγάλα μας ιδανικά.
Υπάρχουν ψυχές που βάζουν σαν στόχο της ζωής τους ένα μεγάλο ιδανικό. Σαν τον Σβάιτσερ, που πέθανε στο «Λαμπαρενέ» του, μέσα στην προσφορά και τη θυσία. Σαν τον πατέρα Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο, που έκανε παιδιά του όλα τα Αφρικανόπουλα και στάθηκε πλάι τους ως τη στερνή του πνοή. Σαν εκείνα τα ιεραποστολικά πρόσωπα, που μοχθούν στον τόπο μας για την πνευματική αναγέννηση ψυχών που ζουν στην άγνοια, στην πλάνη και στην αμαρτία. Σαν εκείνες τις ψυχές, που ζουν τη ζωή του Θαβώρ. Δεν λείπει όμως και από εδώ ο δαίμονας της απαισιοδοξίας, που προσπσθεί να σκορπίσει τον πανικό, ώστε να τους οδηγήσει στη λιποταξία.
Αδελφές ψυχές,
Τι θα κάνουμε, λοιπόν; Τι θα κάνουμε μπροστά σ΄αυτή την πολεμική του αντικειμένου; Θα κάνουμε ότι μας προστάζει ο Αδελφόθεος Ιάκωβος: «Αντίστητε τω διαβόλω και φεύξεται αφ’ υμών» (Ιακ.4, 7). Να αντισταθούμε με όλη μας τη δύναμη. Με πολλή προσευχή. Και θα φύγει, τότε, ο διάβολος. Για να συνεχίσουμε την όμορφη πορεία της ζωής μας.
Πρόσεχε τις παγίδες (Από το ομώνυμο βιβλίου του Αρχιμ. Γερβασίου Ιωαν. Ραπτοπούλου)