Ελληνορθόδοξοι αγωνιστές!
Αναρωτιέμαι. Είμαστε τίμιοι με τον εαυτό μας και την συνείδησή μας ή υποκρινόμαστε σιωπούντες;
Για να γίνω πιο σαφής. Στις μέρες μας εισέβαλε ένας αόρατος εχθρός και στην πατρίδα μας, που πλήττει τον ανθρώπινο οργανισμό και τον οδηγεί και στον θάνατο.
Φαινόμενα παρόμοια γρίπης και θανατηφόρων ιών εμφανίστηκαν και στο παρελθόν με χειρότερες επιπτώσεις και σοβαρότερες καταλήξεις.
Στην παρούσα κατάσταση δόθηκε και δίδεται τόση μεγάλη έμφαση–τρομοκρατία στο θέμα, που θυμίζει ψυχολογικό πόλεμο άλλων εποχών. Δεν αναιρώ, ούτε υποβαθμίζω την σοβαρότητα του προβλήματος.
Η ερώτηση όμως είναι η εξής.
Έχουμε τόσα χρόνια στην πατρίδα μας, τα οποία αριθμούνται με την έναρξη της δημοκρατικής μεταπολίτευσης, κατά τα οποία έχει εισβάλλει ένας φοβερότερος μορφής κορωνοϊός καθαρά πνευματικός, που έχει σταδιακά ισοπεδώσει ότι ιερό και όσιο υπήρχε στον τόπο μας. Επλήγησαν αρχές και ιδεώδη που χρειάστηκαν χρόνια αγώνων αιματηρών να εμφυτευτούν χάριν των προγόνων μας στο χωράφι της ψυχής μας.
Η επέλαση όμως των ακρίδων του συγχρόνου τρόπου ζωής, στηριγμένου καθαρά και μόνο στην ύλη, προωθούμενη και από ανάλογους σκοτεινούς φορείς, αλλά και καλώς δεχούμενη από τον ίδιο τον άνθρωπο, σάρωσε τα πάντα.
Λοιπόν το αρχικό μου ερώτημα περί υποκρισίας εδώ τίθεται.
Αυτή η επέλαση του πνευματικού κορωνοϊού δεν μας συγκίνησε; Δεν μας ταρακούνησε; Δεν μας προβλημάτισε; Δεν μας μόλυνε; Πέρασε αθέατη; Μήπως το πνεύμα υστερεί σε αξία έναντι του σώματος;
Τους τωρινούς επαΐοντες του σωματικού ιού τους ακούμε, τους συμβουλευόμαστε και αναλόγως πράττουμε. Και καλά κάνουμε.
Τους επαΐοντες του πνεύματος που χρόνια ταράζουν τα νερά και προειδοποιούν και προμηνύουν για τον κίνδυνο θανάτωσης της ψυχής μας ποιος τους άκουγε ή τους ακούει; Ελάχιστοι. Οι περισσότεροι ειρωνευόμενοι εμπαθώς και ακόμη περισσότεροι θρασύτατοι αρνητές του Θείου ισχυρίζονται επαιρόμενοι ότι η εποχή της θρησκοληψίας και του σκοταδισμού ανήκουν στο παρελθόν.
Προχωρούμε ακάθεκτοι μπροστά! Η προέλαση της αθεΐας είναι γεγονός.
Να προσδιορίσω κάποια συμπτώματα του πνευματικού ιού χρόνιας μορφής και να διευκολύνω την σκέψη σας.
Απελευθέρωση και νομιμοποίηση των εκτρώσεων. Από την θέσπιση του επικατάρατου αυτού νόμου μέχρι σήμερα θανατώθηκαν αμέτρητα Ελληνόπουλα. Η ειδεχθής Ηρώδεια θανάτωση τους δεν μας ελέγχει; Η συνεχής γενοκτονία των Ελλήνων δεν μας τρομάζει; Όμως ο σύγχρονος κίνδυνος θανάτωσης τωρινών παιδιών μας πανικοβάλει. Κατεβάσαμε αμέσως τις ενημερώσεις για την καταστροφή της αγέννητης ζωής στο Μετρό Αθηνών, αλλά θέλουμε να επιβάλουμε δικτατορικά το κλείσιμο των ναών και να καταργήσουμε την Θεία Κοινωνία, για να μη διαδοθεί ο κορωνοϊός. Υποκρισία της χειρίστης μορφής.
Θέσπιση πολιτικού γάμου! Ο γάμος από μυστήριο και Θεανθρώπινος θεσμός καταντά ανθρώπινη συμφωνία, τύπου συνεταιρισμού. Και δεν σταματήσαμε εδώ αλλά προχωρήσαμε στο Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης. «Προς Θεού όχι θρησκευτικά (διηγήματα)»· έλεγε ο Παπαδιαμάντης παρουσιάζοντας τις απόψεις της τότε Αθηναϊκής κοινωνίας. «Προς Θεού όχι ευθύνες»· λένε οι σύγχρονοι ριψάσπιδες του καθήκοντος και του χρέους. Ούτε καν πολιτικό γάμο· όχι, τελείως ελεύθεροι από υποχρεώσεις να συμβιώνουμε. Κι όμως οιαδήποτε διαπροσωπική σχέση έχει ευθύνη. Έχει το ρίσκο ποικίλων δεσμεύσεων. Απαιτεί παραμερισμό του εγώ, υποχώρηση χάριν του άλλου, θυσία ενίοτε του προσωπικού γούστου και συμφέροντος. Η διαπροσωπική σχέση μετατοπίζει το βάρος, από τα δικαιώματα στις υποχρεώσεις. Μάλιστα η βίωση της διαπροσωπικής σχέσης μέσα στην οικογένεια, και δη όταν υπάρχουν και παιδιά, καταργεί τα δικαιώματα και κρατά μόνο τις υποχρεώσεις. Στο «Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης», η διαπροσωπική σχέση μεταβάλλεται σε «συμφωνημένη αμοιβαία χρήση του άλλου». Δεν σχετίζομαι δηλαδή με τον άλλο· απλώς τον χρησιμοποιώ. Όπως γίνεται στο… πορνείο.
Παράλληλη θέσπιση αυτομάτου διαζυγίου. Λογική αυτή η ακολουθία, γιατί πρέπει να έχει την ευκολία, όποιος συνάπτει πολιτικό γάμο, να λύει αυτομάτως χωρίς διαδικασία το ανάλογο συμβόλαιο, όποτε θέλει. Δεν χρειάζεται το μαρτύριο της συμβιώσεως που μας οδηγεί στην αγιότητα αλλά η πλήρη χειραφέτηση από κάθε δεσμό και υποχρέωση, ώστε να ζούμε εντελώς άνετοι αλλά δυστυχώς και απομονωμένοι και ανέστιοι. Τα συμβόλαια με τον Θεό μας κουράζουν αλλά δυστυχώς και τα ανθρώπινα. Γι' αυτό καταργούμε και αυτά.
Η έπαρση και υποστολή του εθνικού μας συμβόλου της γαλανόλευκης, από καθημερινή υποχρέωση και καθήκον στα σχολεία μετατοπίζεται το Σάββατο. Τεχνηέντως. Γιατί; Το Σάββατο ούτως ή άλλως ήταν στο πρόγραμμα να καταργηθεί σαν εργάσιμη μέρα, οπότε θα καταργούνταν και η ανάλογη υποχρέωση αυτομάτως. Αθορύβως και νομίμως.
Ακολούθησε και η κατάργηση του εκκλησιασμού των μαθητών για να μη καταπιέζονται οι συνειδήσεις και τα πιστεύω τους και να μη δεσμεύονται και οι δάσκαλοι τις Κυριακές. Έρχεται σιγά-σιγά και η κατάργηση της πρωινής προσευχής.
Στις μέρες μας οδηγούμαστε και στην κατάργηση των εθνικών εορτών και παρελάσεων που απέμειναν. Αλλά θεσπίζουμε παρελάσεις τύπου Gay pride. Κάπως έτσι κλείνει περιληπτικά και επιγραμματικά ο κατάλογος των συμπτωμάτων του πνευματικού κορωνοϊού που μαστίζει δεκαετίες την πατρίδα μας.
Ο επικήδειος της Ελληνορθόδοξης ψυχής είναι έτοιμος να αναφωνηθεί.
Ελεύθεροι πλέον αρχίσαμε μια νέα ζωή. Μπήκαμε επί τέλους στη Νέα Εποχή!!! Πραγματικά ελεύθεροι και αδέσμευτοι. Με σύγχρονες μοντέρνες αντιλήψεις! Με σύγχρονες μοντέρνες άκρως συγκινητικές παρελάσεις, αντικρίζοντας σύγχρονους πραγματικούς ήρωες και όχι τους παλαιούς και αλίμονο για μας ξεπερασμένους.
Προσφέραμε το είναι μας, την καθολική υπόστασή μας για την θεμελίωση της νέας κοινωνίας. Μας διακατέχει ικανοποίηση και περηφάνια για τα κατορθώματά μας. Πόσο αλήθεια πίσω ήμασταν τόσα χρόνια;
Επιτέλους πήραμε φόρα και δεν σταματάμε.
Ας ολοκληρώσουμε το νεοεποχικό γίγνεσθαι.
Τι μας έμεινε; Κατάργηση Κυριακής αργίας.
Τι σε ονόμασαν Μέγα βρε Κωνσταντίνε; Μεγάλοι είναι οι σύγχρονοι. Άκυρη η απόφαση–διάταξη σου έστω και μετά από 1.700 περίπου χρόνια. Ποτέ δεν είναι αργά. Κατάργηση… Κατάργηση…
Προσέξτε παιδιά μη ξεχάσουμε κάτι.
Ε! Λεβεντόπαιδα! Συνεχίστε αν σας κρατάει. Ο Θεός επέτρεψε στις μέρες μας και ελήφθη καθαρό ένα σήμα από τον ασύρματο της αγάπης του.
Δεν γνωρίζω αν είναι πρόλογος ή επίλογος ενός μεγάλου κεφαλαίου.
Μάλλον είναι πρόλογος. Πρόλογος αγάπης για μία εσχάτη φορά. Όσοι δεν γνωρίζουν αποκωδικοποίηση του παρόντος σήματος ας ανατρέξουν στις γνώμες των επαϊόντων του πνεύματος. Υπάρχουν. Δεν εξέλειψαν. Απλώς κάθονται στην άκρη τους περιφρονούμενοι καθότι χρόνια δεν εισακούονται.
Άλλοι είναι ζώντες και άλλοι εκοιμήθησαν παραμένοντες ζώντες όπως ο Άγιος Παΐσιος που η νέα εποχή φρόντισε να του δώσει και νέο όνομα υλιστικό, άγιος Παστίτσιος. Λοιπόν οι διάφοροι αυτοί επαΐοντες του πνεύματος αποφαίνονται και λέγουν.
Το κεφάλαιο που ανοίχτηκε λέγουν είναι στην διάθεσή μας να το αναπτύξουμε γράφοντάς το εμείς. Οι άνθρωποι!
Λοιπόν Αργείοι προσέξατε. Η αιδώς τελευταία φορά αναφέρεται.
Μη φτάσουμε κατόπιν εορτής και ανακράξουμε για μία ακόμη φορά.
«Επί των ποταμών Βαβυλώνος, εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών».
Ο σωματικός ιός θα περάσει. Ερχόμενη η Ανάσταση του Κυρίου μας θα φέρει και την δική μας πολύπλευρη ανάσταση-ίαση ψυχών και σωμάτων.
Το λυπηρό όμως ξέρετε ποιο είναι;
Αν την άλλη μέρα της Ανάστασης ξαναγυρίσουμε στα ίδια. Αν παίξουμε το ίδιο βιολί. Όπως το σκυλί που γυρίζει και τρώει το εμετό του.
Τότε όπως καταλαβαίνετε το κυρίως θέμα, θα το γράψει ο ίδιος ο Θεός.
«Εγώ είπα και ελάλησα αιώνες τώρα. Πρέπει να διαφυλάξω το ποίμνιόν μου που υποφέρει χρόνια. Έχω τον τρόπο μου».