Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀσθένεια τοῦ κορωνοϊοῦ, μία μερίδα τοῦ πληρώματος τῆς ἁγίας μας ἐκκλησίας (λαϊκοί, ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς) ἐφαρμόζουν μέτρα προφυλάξεως ἐντὸς τῶν ἱερῶν ναῶν (μάσκες, ἀποστάσεις, ἀποφυγὴ ἀσπασμῶν εἰκόνων καὶ χεριοῦ ἱερέως κ.λπ.), ἐρχόμενοι κάποιες φορὲς καὶ σὲ ἀντιπαράθεση μὲ τοὺς πιστοὺς ποὺ ἀρνοῦνται νὰ ἀκολουθήσουν αὐτὲς τὶς πρακτικές.
Σκοπὸς αὐτοῦ τοῦ μικροῦ πονήματος εἶναι νὰ ἐξηγήσει μὲ ὁδηγὸ τὴν Ἁγία Γραφή, τὰ βαθύτερα αἴτια αὐτῆς τῆς συμπεριφορᾶς (δηλαδὴ τῶν μέτρων προφυλάξεως ἐντὸς τῶν Ἱ. Ν.) καὶ κατὰ συνέπεια τὸ ἂν δικαιολογεῖται θεολογικὰ ἡ ἐφαρμογή τους.
Ἕνας διαχωρισμὸς ποὺ ὑπάρχει στὴν ἐκκλησία μας εἶναι μεταξὺ Θριαμβεύουσας καὶ Στρατευομένης. Γιὰ τοὺς σεσωσμένους ἀνθρώπους, μέλη τῆς Θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας, ὁ Θεὸς δημιούργησε ἕνα τόπο ὅπου αὐτοὶ νὰ μποροῦν αἰωνίως νὰ Τὸν δοξολογοῦν, νὰ Τὸν ὑμνοῦν, νὰ ἀπολαμβάνουν τὴν Θεία Του Δόξα, σὲ κοινωνία μὲ Αὐτὸν ἀλλὰ καὶ μεταξύ τους. Αὐτὸς εἶναι ὁ οὐράνιος Παράδεισος. Ὅμως ὁ Θεὸς δὲν ἄφησε καὶ τὴν Στρατευομένη Ἐκκλησία του χωρὶς κάτι ἀντίστοιχο. Ἔτσι δημιουργήθηκε ὁ Ὀρθόδοξος ναός, ὁ τόπος ὅπου τὰ μέλη τῆς Στρατευομένης Ἐκκλησίας κατ’ ἐξοχὴν ὑμνοῦν καὶ δοξολογοῦν τὸ Θεό, κοινωνώντας μαζί Του ἀλλὰ καὶ μεταξύ τους. Ὑπὸ αὐτὸ τὸ πρῖσμα, δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολὴ ἂν λέγαμε ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος Ναὸς εἶναι ὁ ἐπὶ γῆς Παράδεισος, τύπος καὶ εἰκόνα τοῦ οὐρανίου Παραδείσου.
Σήμερα λοιπὸν βλέπουμε μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ παίρνουν μέτρα προφυλάξεως ἐντὸς τῶν ἱ. ναῶν. Αἰτία αὐτῆς τῆς συμπεριφορᾶς εἶναι ἀναμφισβήτητα τὸ συναίσθημα τοῦ φόβου μήπως κολλήσουν τὸν ἰὸ καὶ ἀσθενήσουν. Πῶς ὅμως ἐξηγεῖται ἕνα τέτοιο συναίσθημα ἐντὸς τοῦ Ἱ.Ν., τοῦ ἐπὶ γῆς Παραδείσου;
Πηγαίνοντας πίσω στὸ χρόνο, στὸν ἀρχικὸ Παράδεισο, τὸν ἐπὶ γῆς τόπο ὅπου ὁ Θεὸς τοποθέτησε τοὺς προπάτορές μας Ἀδὰμ καὶ Εὔα, τοὺς βλέπουμε πρὸ τῆς πτώσεως νὰ ζοῦν ἐντὸς αὐτοῦ εἰρηνικὰ καὶ ἀπροβλημάτιστα, περιβεβλημένοι ἀπὸ τὴν Θεία Χάρη. («καὶ ἦσαν οἱ δύο γυμνοί, ὅ τε Ἀδὰμ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ, καὶ οὐκ ᾐσχύνοντο». Γέν. Β΄ 25.)
Ὅμως μετὰ τὴν βρώση τοῦ ἀπαγορευμένου καρποῦ, καὶ τὴν συνακόλουθη (πνευματικὴ) πτώση βλέπουμε μία ἀλλαγὴ στὴν συμπεριφορὰ τοῦ Ἀδὰμ (καὶ τῆς Εὔας).
Ἐνῷ λοιπὸν βρίσκεται ἀκόμα μέσα στὸν Παράδεισο, δημιουργεῖται στὴν ψυχή του μία αἴσθηση πνευματικῆς γύμνιας ποὺ ὁδηγεῖ στὴν αἴσθηση τῆς σωματικῆς γύμνιας καὶ στὰ συναισθήματα τῆς ντροπῆς ἀλλὰ καὶ τοῦ φόβου («καὶ εἶπεν αὐτῷ· τῆς φωνῆς σου ἤκουσα περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ καὶ ἐφοβήθην, ὅτι γυμνὸς εἰμι, καὶ ἐκρύβην.» Γέν. Γ΄ 10). Καὶ σὰν ἀποτέλεσμα τῆς αἴσθησης τῆς ντροπῆς, σπεύδει νὰ κρύψει τὴ γύμνια του πίσω ἀπὸ τὰ φύλλα τῆς συκῆς (Γέν. Γ΄ 7) ἐνῷ λόγω τοῦ φόβου του σπεύδει νὰ κρυφθεῖ ἐντὸς τοῦ Παραδείσου (Γέν. Γ’ 8.).
Ἔτσι καὶ σήμερα ἀδελφοὶ καὶ πατέρες μου, ἀντὶ νὰ στεκόμαστε ἐντὸς τοῦ ἐπὶ γῆς Παραδείσου, τοῦ Ὀρθόδοξου Ναοῦ, εἰρηνικὰ καὶ ἀπροβλημάτιστα, ὑμνώντας καὶ δοξολογώντας τὸ Θεό, σπεύδουμε ἐντός του νὰ καλύψουμε τὴν πνευματική μας γύμνια καὶ τὸ ἀπορρέον συναίσθημα τῆς ντροπῆς πίσω ἀπὸ ἕνα μοντέρνο φύλλο συκῆς, τὴν χειρουργικὴ μάσκα, ἐνῷ συνάμα προσπαθοῦμε νὰ καλύψουμε τὸν φόβο μας, μένοντας «κρυμμένοι», σὲ ἀπόσταση ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς μας καὶ δυστυχῶς καὶ ἀπὸ τὸν Θεὸ (μὴ ἀσπαζόμενοι τὶς Ἅγιες εἰκόνες, τὸ χέρι τοῦ ἱερέως ποὺ λίγο πρὶν θυσίασε τὸ Χριστό, κ.λπ.).
Ἂς εὐχαριστήσουμε λοιπὸν τὸν πανάγαθο Θεὸ ποὺ μᾶς ἔδωσε αὐτὴ τὴν εὐκαιρία νὰ ἀνακαλύψουμε τὰ βαθύτερα τῆς ψυχῆς μας καὶ ἂς προσευχηθοῦμε νὰ μᾶς ἐνισχύσει τὴν πίστη μας καὶ νὰ διώξει τὴν πνευματικὴ γύμνια μας, ὥστε νὰ σταθοῦμε μὲ παρρησία μέσα στὸν οἶκο Του, χωρὶς ἄλλη ντροπὴ ἢ φόβο, πλὴν τοῦ Φόβου Θεοῦ, τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἀγάπης, πρὸς Αὐτὸν καὶ πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας.