Άραγε ποιος σώφρων Έλληνας πολίτης
μπόρεσε – μετά τα τελευταία γεγονότα με την Τουρκία– να νιώσει πως
καταφέραμε κάτι ως χώρα ή ότι λειτούργησε περίφημα η αποτρεπτική μας
ισχύς ή ότι «πάτησαν πόδι» οι «σύμμαχοί» μας;
Ασφαλώς οι ένοπλες δυνάμεις μας, έκαναν εξαιρετική
δουλειά -όπως πάντα- για να υπερασπιστούν την εδαφική μας ακεραιότητα,
αλλά το πώς διαχειρίζεται τα πολεμοχαρή τερτίπια του «Σουλτάνου» η
πολιτική μας ηγεσία και τα εγχώρια ΜΜΕ, είναι μια εντελώς διαφορετική
ιστορία.
Ούτως ή άλλως οι πολιτικοί έχουν τον πρώτο και τον
τελευταίο λόγο, όταν ο λαός σιγεί και κρύβεται μέσα στον κουρνιαχτό των
καταιγιστικών αυτών, γεωπολιτικών και επιδημιολογικών εξελίξεων.
Βλέπετε εσείς μια «απομονωμένη» Τουρκία που
βρίσκεται μόνη της απέναντι σε όλους; Γιατί αυτό είναι που ισχυρίζονται
συνεχώς οι πολιτικοί μας «φωστήρες» αλλά και όλα σχεδόν τα κανάλια.
Ή μήπως βλέπετε μια Τουρκία διοικούμενη από έναν
ημιπαράφρων δικτατορίσκο που κάνει σχεδόν ό,τι του καπνίσει, μη δίνοντας
λογαριασμό σε κανέναν;
Μάλλον το δεύτερο ισχύει, παρά το πρώτο…
Έχουμε καταντήσει μικροπρεπείς σαν χώρα και σαν
έθνος. Φοβικοί. «Κρεμόμαστε» από κάθε φιλελληνική δήλωση «συμμάχου» για
να πάρουμε μια ένεση ελπίδας. Δεν έχει μείνει τίποτα στο παρόν μας, που
να μπορεί να μας κάνει να αντλήσουμε αισιοδοξία «εκ των έσω». Την
αντλούμε μόνο «απ’ έξω». Αναζητούμε απεγνωσμένα φιλικές χώρες, σαν να
ψάχνουμε προστάτες, οι οποίοι ουσιαστικά εξελίσσονται σε καιροσκόπους
κηδεμόνες της χώρας μας.
Για να μην γίνουμε ραγιάδες των Τούρκων, γινόμαστε πρόθυμοι ραγιάδες των δυτικών δυνάμεων.
Ανατρέχουμε στα επιτεύγματα των ένδοξων ελληνικών
γενεών του παρελθόντος για να μασκαρέψουμε τη δική μας σημερινή απραξία
και τη δουλικότητα που έχει ανατραφεί από την καλοπέραση και τον
ωχαδερφισμό που μπολιάστηκε μέσα μας από λαοπλάνους, δυτικόδουλους
πολιτικούς που για δεκαετίες πουλούσαν αναπτυξιακά «καθρεφτάκια» στους
«ιθαγενείς» του Ευρωπαϊκού Νότου.
Και τα πωλούν ακόμα.
Και έχουν ακόμα… ζήτηση…
Όμως, όσο και να ανατρέχεις στην εθνική ρίζα σου, το
δέντρο έχει κοπεί προ πολλού και χρειάζεται κόπο για να ξαναζωντανέψει.
Δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη.
Το μόνο θετικό από όλα αυτά τα γελοία σόου του
Ερντογάν, είναι πως συσπειρώνει τον Ελληνισμό στις συνειδήσεις μας παρά
την θέληση του και ίσως τελικά αυτό το δέντρο ζωντανέψει γρηγορότερα απ’
όσο θα περιμέναμε…
Παρόλα αυτά, επιμένουμε εμμονικά να ακολουθούμε αυτό
το αέναο παραμύθι του διπολισμού, ξεχωρίζοντας τους καλούς Έλληνες που
κυβερνούν ή κυβέρνησαν τον τόπο, από τους κακούς. Αυτούς που υποτίθεται
πως βλέπουν σύνορα στο Αιγαίο από αυτούς που δεν τα βλέπουν.
Ενώ η πικρή αλήθεια είναι πως τα μόνα σύνορα που
βλέπουν καθαρά και μη αμφισβητούμενα οι πολιτικοί των μεγάλων κομμάτων,
είναι τα σύνορα των προσωπικών συμφερόντων τους.
Τα σύνορα της Ελλάδας, δεν τους ενδιαφέρουν. Οι
ενδοτικές πολιτικές τους, τα γκρεμίζουν σιγά σιγά και μεθοδικά εδώ και
δεκαετίες. Πότε έμμεσα, πότε άμεσα.
Υποχωρήσεις, παραχωρήσεις, ταπεινώσεις και εθνικές
ήττες σε Κύπρο, σε Θράκη, σε Ήπειρο, σε βραχονησίδες του Αιγαίου μας,
στη Μακεδονία, σε μνημονιακά φέσια ενός παράνομου και καταχρηστικού
χρέους και ποιος ξέρει τι άλλο έπεται…
Δεν φρόντισαν να προβάλουν κανέναν πολιτιστικό
φραγμό απέναντι στην Τουρκική προπαγάνδα που έχει ξαμοληθεί στη χώρα μας
τόσα χρόνια, με τουρκικά σίριαλ, με Τούρκους μεγιστάνες παραγωγούς που
αλωνίζουν στα Ελληνικά κανάλια, με ντοκιμαντέρ που υποβάθμιζαν την
επανάσταση του 21 και υποστήριζαν πως οι σκλαβωμένοι Έλληνες περνούσαν
ζωή χαρισάμενη κάτω από τον Τουρκικό ζυγό.
Και τελευταία, με επιτροπές που έχουν βαλθεί να μας πείσουν πως ο Καποδίστριας ήταν δικτάτορας και ο Καραϊσκάκης ήταν… σεξιστής.
Δεν χρειαζόμασταν κανέναν Ιμάμη μέσα στην Αγία Σοφία
να μας προτάξει το Οθωμανικό ξίφος. Τα καταφέρνουμε μια χαρά και μόνοι
μας, μέσα από το νανουριστικό αφήγημα του πολυπολιτισμού, της
υποχωρητικότητας και της Ελληνοτουρκικής «φιλίας». Όλα αυτά μας έκαναν
να βάλουμε το ξίφος σε περίοπτη θέση στα σπίτια μας, πολύ πριν το
εμφανίσει ο Τούρκος στην τηλεόραση.
Δεν χρειαζόμασταν κανέναν Ερντογάν να μας υποδείξει την υπεροχή και την… ακαταμάχητη γοητεία του Ισλάμ. Την αναγνωρίζουμε και μόνοι μας:
Λίγες μέρες μετά την απόφαση μετατροπής της Αγίας
Σοφίας σε Τζαμί, η Υπουργός Παιδείας κυρία Κεραμέως αποφάσισε να
επιχορηγήσει τη Διοικούσα επιτροπή του Ισλαμικού Τεμένους Αθηνών, με 987.000 ευρώ.
Δεν υπήρχε λόγος να νιώσουμε κανένα αίσθημα
μειονεξίας βλέποντας τον Ερντογάν να κάνει προκλητική «φιέστα»
Ισλαμισμού μέσα και έξω από την Αγιά Σοφιά, όταν οι κυβερνώντες μας
είχαν προνοήσει από πριν να κλείσουν τις ορθόδοξες εκκλησίες στην
Ελλάδα, να σιγήσουν τα καμπαναριά και τα μεγάφωνα και να διώκουν ποινικά
χριστιανούς που ασκούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Δεν χρειαζόταν να ακούσουμε την δήλωση του τουρκικού
ΥΠΕΞ πως «η Ελλάδα πρέπει να ξυπνήσει από το όνειρο του Βυζαντίου». Οι
πολιτικοί μας ταγοί έχουν φροντίσει προ πολλού και γι’ αυτό.
Θεωρούν την Αγία Σοφία ως ένα μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς και τίποτε άλλο.
Γι’ αυτούς, δεν είναι βασικός σύνδεσμος /κρίκος της
Βυζαντινής μας κληρονομιάς. Δεν είναι ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους
της ιστορίας μας. Δεν είναι σύμβολο της απανταχού Ορθοδοξίας στον
κόσμο. Δεν είναι ένα ατιμασμένο λάβαρο των χαμένων μας πατρίδων, που η
συλλογική Ρωμαίϊκη συνείδηση, διψά από ιερό πόθο για να το πάρει πίσω.
Με τέτοιους ηγέτες στην Ελλάδα, δεν χρειαζόταν να
μας μιλήσει ο Τούρκος πρόεδρος για τα σύνορα της καρδιάς του. Ήδη πολλοί
από τους πολιτικούς – ακόμα και μετά από αυτές τις τόσο ακραίες
προκλήσεις της Τουρκίας – έχουν αρχίσει να ψελλίζουν τα περί ανάγκης
διατήρησης του διαλόγου, για να σφυγμομετρήσουν αντιδράσεις και να
πράξουν αναλόγως.
Τα σύνορα μας, τα έχουν παραδώσει ήδη, όπως έχουν παραδώσει και τις συνειδήσεις τους.