Η πρόσφατη εμφάνιση, στο ελληνικό προσκήνιο, της
ΤΙΜΗ ΣΤΟ ’21, της αυθόρμητης αυτής κίνησης, που αναπτύχθηκε με
χειμαρρώδεις ρυθμούς σε ελάχιστο χρόνο, και που έθεσε ως
ακρογωνιαίο λίθο της ύπαρξής της την απόδοση τιμών στους ήρωες της
Επανάστασης του 1821, όπως τους αξίζει, καθώς και το σεβασμό στη μακραίωνη
ιστορία των Ελλήνων, είχε και ένα μη αναμενόμενο αποτέλεσμα: τη
συνειδητοποίηση, δηλαδή, της ύπαρξης μιας δυαδικής Ελλάδας.
O δυαδισμός αυτός αναδύεται καταρχήν μέσα από
τις γνωστές ιδεοληψίες, που εκκόλαψε το διεθνές οικονομικό σύστημα
της παγκοσμιοποίησης, και που είχαν ως επίκεντρο το σχεδιασμό μιας
παγκόσμιας διακυβέρνησης. Και κατά δεύτερο λόγο, ο δυαδισμός αυτός
συμπληρώνεται μέσα από την ισχυροποίηση του κράτους-έθνους, που είναι
το αποτέλεσμα της υποχώρησης της παγκοσμιοποίησης σε ολόκληρη την
υφήλιο και που φαίνεται ότι ματαίωσε, προς το παρόν τουλάχιστον, την προώθηση
της ιδέας για παγκόσμια διακυβέρνηση. Πράγματι, τώρα, οι εξελίξεις τρέχουν
γρήγορα, καθώς η μία μετά την άλλη οι οικονομίες στον πλανήτη μας, επιβάλλουν
έλεγχο των συνόρων, ενισχύουν την εθνική οικονομική δραστηριότητα,
περιφρουρούν την εθνική τους κυριαρχία και υπογραμμίζουν τη σημασία των
ιδιαιτεροτήτων της θρησκείας, της γλώσσας, της ιστορίας και του πολιτισμού
τους. Παραδόξως, όμως, η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να έχει επιλέξει
αντίστροφη πορεία, υπογραμμίζοντας σε κάθε ευκαιρία τα πλεονεκτήματα, που
δήθεν εξασφαλίζει η πολυπολιτισμικότητα. Έτσι, η χώρα μας
αποτελεί την εξαίρεση στην Ευρώπη, αγνοώντας όμως κατάφωρα τη συντριπτικά
αντίθετη βούληση της πλειοψηφίας των Ελλήνων.
Ο επικίνδυνος, από κάθε πλευρά, αυτός ο
δυαδισμός, ανάμεσα στις ελληνικές κυβερνήσεις και στο λαό,
εμφανίστηκε με ιδιαίτερη ένταση, στο διάστημα της τελευταίας κυρίως δεκαετίας.
Ήταν η υπογραφή των εγκληματικών μνημονίων, που υποθήκευσαν το παρόν και
το μέλλον της χώρας, ήταν η πραξικοπηματική μεταβολή του όχι σε ναι, στο
δημοψήφισμα του 2015 και ήταν η υπογραφή της συνθήκης των Πρεσπών, που
όχι μόνο αγνόησε, αλλά και χλεύασε τη βούληση της συντριπτικής
πλειονότητας των Ελλήνων. Πρόκειται, ασφαλώς, για περιπτώσεις ασυμφωνίας,
ανάμεσα σε κυβέρνηση και πολίτες, με σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις στην
πορεία της χώρας, που ωστόσο δεν θέτουν σε άμεσο κίνδυνο, προς το παρόν
τουλάχιστον, την εθνική της επιβίωση. Αντιθέτως, ο δυαδισμός, όπως
αυτός διαγράφεται, στα πλαίσια του εορτασμού της επετείου του 1821,
ανάμεσα στην Επιτροπή Ελλάδα ‘21 και στην Τιμή στο ‘21, απειλεί να
διαβρώσει τα θεμέλια του ελληνικού έθνους, να εξαφανίσει την Ελλάδα από το
πρόσωπο της Γης και να σβήσει από τις μνήμες της ανθρωπότητας τη μοναδική
ελληνική παρουσία.
Εδώ και αιώνες οι εχθροί μας, με
πρόσχημα την αμφισβήτηση της ιστορικής μας συνέχειας, χάλκευσαν θεωρίες, με
στόχο την εξασφάλιση πρόσβασης στα εδάφη και στις θάλασσές μας. Τους
αντιμετωπίζαμε, όμως, σύσσωμοι, οι Έλληνες, εντός και εκτός της χώρας, ως
εχθρούς τους έθνους μας, και καταγγέλλαμε χωρίς δεύτερη σκέψη τις γελοίες
απόψεις τους. Επικεφαλής της προσπάθειας αποδόμησης της ιστορίας μας ήταν
ο γνωστός απατεώνας Φαλμεράιερ και, στη συνέχεια, οι διαχρονικοί του κλώνοι.
Τώρα, όμως, αυτό που τρομάζει και που
δικαιολογεί αγωνιώδη ερωτήματα τα οποία, όμως, παραμένουν αναπάντητα, είναι
το γεγονός της σιωπηρής αποδοχής αυτών των ανιστόρητων και τόσο
επικίνδυνων, για την Ελλάδα, απόψεων. Συγκεκριμένα, όσο και αν φαίνεται
απίστευτο, όσο και αν είναι αδιανόητο, αποτελεί ωστόσο τη νέα θλιβερή μας
πραγματικότητα. Το ότι, δηλαδή, στους κόλπους της Επιτροπής Ελλάδα 21,
έχουν επίσημα προσκληθεί γνωστοί ανθέλληνες, στους οποίους και
προσφέρθηκε βήμα, για την απόδοση τιμών στους ήρωες του 1821. Και
μάλιστα, αν δεν πρόκειται για σύμπτωση, που δύσκολα οπωσδήποτε, θα μπορούσε να
υποστηριχθεί, φαίνεται ότι έχουν επιλεγεί, αυτοί οι ανθέλληνες, με τρόπο
που να αλληλοσυμπληρώνονται οι απόψεις τους, έτσι ώστε ο συνδυασμός τους
να επιτυγχάνει την πλήρη αποδόμηση της ιστορίας
μας. Ειδικότερα, κάποιοι από αυτούς, τους παραχαράκτες της ιστορίας
μας, ανέλαβαν να υποβαθμίσουν και να προσβάλλουν τους ήρωες του 21,
ενώ σε άλλους ανατέθηκε ο ρόλος αμφισβήτησης του περιεχομένου της τουρκικής σκλαβιάς
των 400 ετών, της άρνησης της καθολικότητας της εθνικής εξέγερσης, και τέλος
βέβαια, και αυτός της απόδειξης ασυνέχειας στην πορεία του ελληνικού
έθνους από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Η ύπαρξη της Ελλάδας συρρικνώνεται,
έτσι, σε 200 μόνο χρόνια.
Για την εμπέδωση αυτών των αβάσιμων απόψεων, και
εκκινώντας από την υπόθεση ότι ο μέσος Έλληνας έχει ελλιπείς,
συγκεχυμένες, αλλά και εσφαλμένες γνώσεις σχετικά με την Επανάσταση του 1821,
επιχειρήθηκε και πρόσφατη δημοσκόπηση, με την πιθανή πρόθεση να
δικαιολογήσει την αναθεώρηση της ιστορίας μας. Τα αποτελέσματά της,
ωστόσο, όχι μόνο δεν επαλήθευσαν τις παραπάνω ανιστόρητες απόψεις, αλλά
και επιπλέον απέδειξαν την ύπαρξη βαθιάς εθνικής συνείδησης στη
συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Έτσι, στην πατρίδα μας συμβιώνουν δύο Ελλάδες, όπως
αυτές αναδείχθηκαν μέσα από τις προδιαγραφές των δύο διαφορετικών
εορτασμών, για το 1821.
Η πρώτη από αυτές, η επίσημη κυβερνητική,
αριθμεί ζωή μόλις 200 ετών. Εμφανίζεται, έτσι, μια Ελλάδα αποκομμένη από τους
μεγαλειώδεις προγόνους της, αυτούς δηλαδή που προσκυνά
ευλαβικά το σύνολο των πολιτισμένων και μορφωμένων κατοίκων της υφηλίου.
Η κακόμοιρη αυτή Ελλάδα έχει απαρνηθεί το κρυφό σχολειό, αλλά και τα 400 χρόνια
του τουρκικού ζυγού, μια και αποδέχεται ότι «οι Έλληνες περνούσαν ζωή
χαρισάμενη, αγκαλιά με τους Τούρκους». Αυτή η Ελλάδα απεχθάνεται τις
σημαίες και κάθε μορφής εθνικά σύμβολα. Πρόκειται για τη φτωχή και
κατατρεγμένη Ελλάδα, που δεν έχει μοίρα στον ήλιο, που έχει καταντήσει
έρμαιο των εκάστοτε συμφερόντων εχθρών και φίλων, και που θυμίζει
πλαστελίνη, λαμβάνοντας τη μορφή των εκάστοτε
καταχθονίων σχεδίων των ανθελλήνων, απανταχού της Γης. Είναι η Ελλάδα,
που δέχεται να «συζητήσει για τις (δήθεν) πολλές ερμηνείες της ιστορίας μας»,
αυτές δηλαδή που την παραχαράσσουν, και που διακηρύσσει ότι επιδιώκει «ήρεμη
και αντικειμενική αντιμετώπιση της Επανάστασης του 21». Είναι η Ελλάδα, που
επιλέχθηκε για να τιμήσει την Επανάσταση του 21 με
«πολυπολιτισμικότητα», και με ανεξέλεγκτα σύνορα, που παραπέμπουν
σε πληθυσμούς, όπως τους οραματίστηκε η διαταραγμένη
προσωπικότητα του Γκουντενχοφ Καλέργη.
Υπάρχει, όμως ευτυχώς, και μια δεύτερη Ελλάδα,
και είναι αυτή, που πρόσφατα αναδείχθηκε μέσα από την ΤΙΜΗ στο 21. Είναι
η Ελλάδα που σέβεται τους ήρωες του’21, που θέλει να τους τιμήσει με όσα
μέσα διαθέτει, και που συγκινείται στο άκουσμα του εθνικού ύμνου και στο
κυμάτισμα της γαλανόλευκης. Είναι η Ελλάδα, που θέλει τα παιδιά της να
ανατραφούν, με την ιστορία της πατρίδας τους, τα έπη, τις νίκες και
τις ιδιαιτερότητες της φυλής τους. Είναι η Ελλάδα, που αρχίζει να ζει από πολύ
νωρίς και να μεγαλουργεί, μέσα στους αιώνες, που είναι περήφανη για τα
επιτεύγματα των προγόνων της, και που απαιτεί το σεβασμό της υφηλίου, για
τον πολιτισμό που της χάρισε. Είναι η Ελλάδα που αγκαλιάζει τα αδέλφια
της, απανταχού της υφηλίου και που θρηνεί για τη γενοκτονία των Ποντίων, για
τον αφανισμό των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, για τη σφαγή της Χίου, αλλά
και για τα παράνομα δώρα που προσφέρθηκαν στα Σκόπια. Είναι η Ελλάδα που
απαιτεί εθνική κυριαρχία, και που ονειρεύεται να ζήσει με συνθήκες
έθνους-κράτους και όχι με παγκοσμιοποίηση. Είναι η Ελλάδα που θλίβεται για την
τύχη των λαθρομεταναστών, που θα ήθελε να μπορεί να εξασφαλίσει άσυλο σε
όλους αυτούς τους απόκληρους της ζωής, αλλά που τα πολύ
περιορισμένα μέσα της την αναγκάζουν σε επιλογές. Οπότε και θεωρεί απολύτως
δικαιολογημένη την προτίμησή της για τους Έλληνες και όχι για τους αλλοδαπούς.
Αλλά τι ποσοστά πολιτών εξασφαλίζει η καθεμία από
αυτές τις δύο Ελλάδες; Οι Έλληνες είναι δεμένοι με το ένδοξο παρελθόν τους και
απεχθάνονται τις αποκαθηλώσεις των ηρώων τους, τους εθνομηδενιστές και τις
νεολογικές θεωρήσεις της ιστορίας τους. Αυτά αποδεικνύουν τα πολύ χαμηλά
ποσοστά αποδοχής της Επιτροπής Ελλάδα 21, σε δημοσκόπηση του ΠΑΜΑΚ, και
σε αντίθεση με τα πολύ υψηλά ποσοστά της παραδοσιακής ερμηνείας της
ιστορίας μας, όπως αυτά εμφανίζονται στην πρόσφατη δημοσκόπηση του ΚΕΦΙΜ-MARC
(Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών-Μάρκος Δραγούμης), με το ερώτημα «Τι πιστεύουν οι
Έλληνες για το 1821». Και έτσι εξηγείται και η αθρόα και συνεχής προσέλευση
Ελληνίδων και Ελλήνων υποστηρικτών στο ΤΙΜΗ στο 21, που σύντομα θα έχει και
σχετικά αποτελέσματα από δική της δημοσκόπηση.
Όμως, η ύπαρξη και η μακροχρόνια συντήρηση
δυισμού μιας τόσο επικίνδυνης μορφής, που χωρίζει την Ελλάδα στα δύο,
δηλαδή σε ολιγάριθμους κυβερνητικούς, που παίρνουν εν ψυχρώ αποφάσεις αντίθετες
με την σαφώς εκφρασμένη βούληση του λαού, και στους πολλούς που τις
υφίστανται, είναι προάγγελος κοινωνικών εκρήξεων, υποβαθμίζει τη δημοκρατία και
περιορίζει την ευημερία, γι’ αυτό και επιβάλλεται να αντιμετωπιστεί όσο
πιο γρήγορα γίνεται.
Άρθρο της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Εστία της 21.07.2020 με τον τίτλο
«Οι δύο Ελλάδες θα εορτάσουν χωριστά το 1821».-dakedepeiraia