Ἆραγε ἔχουμε προβληματιστεῖ
ποτέ, γιατί ὁ Θεὸς μᾶς δίνει κάθε
φορά ὅλο καὶ μία καινούργια ἀρχή;
Τῆς πρωτοχρονιᾶς, τῆς πρωτομηνιᾶς, τῆς ἑβδομάδας, τῆς ἡμέρας;
Δὲν εἶναι τίποτʼ ἄλλο, παρὰ οἱ τόσες εὐκαιρίες ποὺ μᾶς παρουσιάζει, γιὰ νὰ προχωρήσουμε.
Γιὰ νὰ
διορθώσουμε τὰ ὅποια λάθη καὶ τὶς
ἀποτυχίες μας. Γιὰ νὰ βελτιώσουμε ἀκόμη πιὸ πολὺ τὶς ἐπιτυχίες
μας. Γιὰ νὰ γινόμαστε καθημερινὰ
καλύτεροι κι ἀκόμη πιὸ καλοί. Ἂν
λαθέψουμε σὲ κάτι, ἂν ἀποτύχουμε, ἂν πέσουμε… κανένα πρόβλημα!
Ἔρχεται ἡ ἄλλη μέρα, ἡ ἄλλη
ἑβδομάδα, ὁ ἄλλος μήνας, ὁ ἄλλος
χρόνος γιὰ νὰ τὸ διορθώσουμε.
Σʼ εὐχαριστοῦμε Κύριε, γιὰ τὴν
(συνεχῆ) ἀνατολὴ, ποὺ στέλνεις
στὴ ζωή μας…
Γιʼ αὐτὸ καὶ στὸ τέλος θὰ μᾶς
κρίνει ἀπʼ ὅλες αὐτὲς τὶς εὐκαιρίες
ποὺ μᾶς ἔδωσε, ἀπʼ τὸ πῶς ἀντιμετωπίσαμε τὰ λάθη, τὶς ἐπιτυχίες καὶ
τὶς ἀποτυχίες, ἀπʼ τὸ πῶς ἀντιμετωπίσαμε τὴ ζωή.
Εἶναι, στʼ ἀλήθεια, πολὺ σπουδαῖο πράγμα, νὰ μπορεῖς νʼ ἀρχίσεις πάλι καὶ νὰ φθάσεις ἐκεῖ ποὺ
θέλεις. Μὲ νέες δυνάμεις, μὲ
ἄλλες ἀποφάσεις, περισσότερο
ὀργανωμένος, ἀλλὰ καὶ ξεκούραστος.
Ἔκανες κάποιο λάθος, ἀπέτυχες; Ἐντάξει! Τώρα μπορεῖς νὰ τὰ
διορθώσεις ὅλα.
Πέτυχες, ἔφθασες κάπου; Ὡραῖα! Εὐκαιρία καὶ πά-
λι σοῦ δίνεται νʼ ἀνέβεις καὶ τὸ ἑπόμενο σκαλοπάτι.
Ὁ Βεν. Φραγκλῖνος εἶχε πεῖ: «Ἂν
ἀποτύχετε τὴν πρώτη φορά, δοκιμάστε πάλι καὶ πάλι…».
Ἡ κατάσταση θυμίζει τὸν ἀθλητή, ἂς ποῦμε τοῦ «ἅλματος σὲ
ὕψος» ἢ τοῦ «ἅλματος ἐπὶ κοντῷ».
Ἆραγε πότε πέτυχε μὲ μιᾶς καὶ ἀπὸ
τὴν πρώτη του προσπάθεια τὸ στόχο του; Σπάνια ἢ καὶ ποτέ!
Τί κάνει τότε; Δοκιμάζει καὶ πάλι!
Καὶ συνέχεια ἀρχίζει κι ὅλο ξεκινᾶ
προσπαθώντας…
Ἡ συνεχὴς προσπάθεια νὰ ὑπερβεῖ τὸν πήχη, ἡ συνεχὴς προπόνηση, ποὺ κάθε
φορά ἀρχίζει καὶ μάλιστα πιὸ μεθοδικὰ καὶ ὀργανωμένα, τὸν κάνει στὸ
τέλος νὰ τὸ κατορθώσει!
Καὶ ἀπʼ τὸ μικρὸ νήπιο νὰ
τὸ δοῦμε, στὴν προσπάθειά του νὰ
περπατήσει. Πέφτει, σηκώνεται,
πέφτει πάλι, ξανασηκώνεται καὶ
πολλὲς φορὲς χτυπάει καὶ κλαίει.
Ἆραγε ποιὸ ἀπʼ αὐτὰ περπατάει
ἀμέσως καὶ βαδίζει κανονικά; Ἐπιμένει, ἀγωνίζεται συνέχεια, μέχρις
ὅτου νικητὴς πιά, ἀρχίζει νὰ βαδίζει…
Αὐτὸ τὸ κάναμε κι ἐμεῖς κάποτε. Γιατί ὄχι καὶ τώρα;
Ἔτσι, αὐτὸς ποὺ ἀποτυγχάνει
κάπου καὶ ξαναρχίζει, ἀποκτᾶ κάθε
φορά νέες δυνάμεις, ἀντοχή, γνώσεις, θέληση, ἀποφασιστικότητα,
μέθοδο, ἀλλὰ καὶ πεῖρα.
Οἱ νίκες στὸ τέλος ἀνήκουν σʼ
αὐτοὺς ποὺ εἶχαν τὸ θάρρος καὶ τὴ
δύναμη νὰ ξαναρχίσουν.
* * *
Ἂς πάρουμε ἀκόμη καὶ τὴν ἐπα-
νάσταση τοῦ 1821. Οἱ περισσότεροι
ἀπὸ μᾶς νομίζουν πὼς τότε ἐπαναστατήσαμε ὅλοι σὰν Ἔθνος καὶ νικήσαμε. Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι πὼς
ἡ ἐπανάσταση αὐτή, ἦταν ἁπλῶς ἡ
τελευταία!
Ὅμως δὲν ἦταν καὶ ἡ
πρώτη ἢ ἡ μόνη. Γιατί πρὶν ἀπʼ
αὐτήν, ὑπῆρξαν πολλὲς ἄλλες (τὸ
1462, τὸ 1463, τὸ 1481, τὸ 1571, τὸ
1585, τὸ 1603, τὸ 1617, τὸ 1645, τὸ
1715, τὸ 1766, τὸ 1770, τὸ 1782, τὸ
1808). Τὸ Ἔθνος μας, ἀφοῦ εἶχε τὸ
θάρρος καὶ τὴ δύναμη νὰ ξαναρχίσει, κάποτε θὰ νικοῦσε. Καὶ νίκησε!
Λένε πὼς «οἱ ἅγιοι ἔγιναν ἅγιοι,
γιατί εἶχαν τὴ δύναμη νὰ ξαναρχίζουν κάθε μέρα ἀπʼ τὴν ἀρχὴ τὴν
προσπάθειά τους».
Ἄς ξεκινήσουμε ἀκόμη καὶ ἀπὸ
μικρὰ πράγματα. Μπορεῖ τὰ σχέδιά
μας νὰ εἶναι μεγάλα καὶ οἱ στόχοι
μας ὑψηλοί. Ἂς ξεκινήσουμε ὅμως
ἔστω καὶ ἀπʼ τὰ μικρὰ πράγματα, ἀπʼ
τοὺς μικρότερους ἐπιμέρους στόχους, ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε
σήμερα.
Εἶναι κι αὐτὸ ἕνα ξεκίνημα
ποὺ θὰ μᾶς δώσει θάρρος, θὰ μᾶς
ἐνθουσιάσει σιγὰ – σιγά, καὶ στὸ τέλος θὰ μᾶς παρασύρει…
Ἂς θέσουμε λοιπόν, προτεραιότητες καὶ ἂς ξεκινήσουμε ἀμέσως. Τώρα!
* * *
Ναί, σὲ κάθε περίπτωση χρειάζεται καὶ ἡ δράση. Τίποτα δὲν γίνεται
χωρὶς αὐτήν. Καὶ στὴν περίπτωση
τῆς ἀποτυχίας, ἡ δράση πρέπει νὰ
εἶναι πιὸ μεγάλη, συνεχής, ἀδιάκοπη. Σὰν τὸ νερόμυλο, ἡ δράση μας
εἶναι τὸ νερὸ ποὺ ἀδιάκοπα τρέχει.
Κι ἀφοῦ τρέχει κινεῖ τὸν μηχανισμὸ
τοῦ μύλου καὶ τὴ μυλόπετρα, ποὺ
στὸ τέλος ἀλέθει τὸ σιτάρι, ποὺ θέλουμε, δηλαδή, παράγεται τὸ ἔργο,
στὸ ὁποῖο στοχεύουμε.
Σύμφωνα μὲ τὴν ψυχολόγο Λίντα Γκάνσμπεργκ «ἡ ἀδράνεια καὶ ἡ
ἀναβλητικότητα εἶναι συνώνυμα
τῆς τελικῆς ἀποτυχίας».
Ἡ παθητικὴ στάση ποὺ ἀφήνει, τὰ ὄνειρά
μας νὰ πεθάνουν, αὐτὴ εἶναι ἡ
πραγματικὴ ἧττα».
Μὲ τὴ δράση, ἀντιμετωπίζεται
πολὺ ὡραῖα καὶ δυναμικά, ἡ ἀποτυχία. Κανένας δὲν ἔμαθε κολύμπι
χωρὶς νὰ ριχτεῖ στὴ θάλασσα καὶ
κολυμπώντας καταπίνει ἀρκετὸ θαλασσόνερο!
* * *
Στʼ ἀλήθεια πλουτίζει ὅποιος
καρτερικὰ διέρχεται τὶς ἀποτυχίες,
ξεπερνᾶ τὰ ἐμπόδια, ὑπομένει τὶς
θλίψεις, ὑπερβαίνει τὶς κακουχίες.
Λένε: «Τὸ νὰ δέχεσαι ψύχραιμα
αὐτὸ πού σοῦ συνέβη, εἶναι τὸ
πρῶτο βῆμα πρὸς τὴν ἐξουδετέρωση τῶν συνεπειῶν μίας ἀποτυχίας».
Κι ἀκόμη πὼς «πραγματικὰ ἡττημέ-
νος εἶναι μόνο ἐκεῖνος, ποὺ ὑποχωρεῖ καὶ καταβάλλεται ἐσωτερικά».
Κι ἀκόμη. Ὅποιος δὲν διαθέτει
τὴν ἀπαιτούμενη δύναμη, μία λύση
ἔχει. Νὰ γονατίσει!
Νὰ γονατίσει σʼ
Ἐκεῖνον ποὺ εἶπε: «Μέσα στὸν κόσμο θὰ ἔχετε θλίψη. Ἀλλὰ πάρτε
θάρρος. Ἐγὼ νίκησα τὸν κόσμο»!
Λένε πάλι: «Ὁ Χριστιανὸς δὲν
πρέπει νὰ γονατίσει τὴν ὥρα τῆς
θλίψης, παρὰ μονάχα γιὰ προσευχή»! Καὶ πὼς «ὅταν οἱ δυσκολίες
ὑψώνονται σὰν τὸ βουνό, ὕψωσε
τὰ χέρια σου στὸν Πλάστη»!
Ἂς προσέξουμε καὶ τοῦτα τὰ
πολὺ παραστατικὰ λόγια τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου:
«Καὶ ὁ ψαρὰς πολλὲς φορές,
ἐνῶ ὅλη τὴν ἡμέρα ἀνασύρει ἄδειο
τὸ δίχτυ, κατὰ τὸ βράδυ, ἐνῶ πρόκειται νὰ ἀναχωρήσει, πιάνει τὸ ψάρι ποὺ ὅλη τὴν ἡμέρα τοῦ ξέφευγε
κι ἀναχωρεῖ ἔτσι.
Ἂν ὅμως θελήσουμε ἐξ αἰτίας
τῶν συνεχῶν ἀποτυχιῶν νὰ μένουμε ἀργοὶ καὶ νʼ ἀπομακρυνθοῦμε
ἀπʼ ὅλα τὰ πράγματα, τότε ὅλη ἡ
ζωή μας θὰ περάσει στὰ χαμένα. Κι
ὄχι μόνο τὰ πνευματικά, ἀλλὰ καὶ
τὰ βιοτικὰ ὅλα θὰ ἐκλείψουν.
Γιατί κι ὁ γεωργός, ἂν θελήσει
νὰ ἐγκαταλείψει τὴ γεωργία ἐξ
αἰτίας τῶν καιρικῶν ἀνωμαλιῶν,
ποὺ συμβαίνουν μία καὶ δύο καὶ
πολλὲς φορές, γρήγορα τότε ὅλοι
μας θὰ χανόμασταν ἀπʼ τὴν πεῖνα.
Ἀλλὰ κι ὁ κυβερνήτης, ἂν εἶχε
ἐγκαταλείψει τὴ θάλασσα ἐξ αἰτίας
τῆς καταιγίδας ποὺ συμβαίνει μία
καὶ δύο καὶ πολλὲς φορές, τὸ πέλαγος θὰ μείνει ἄπλευστο καὶ ἡ
ζωή μας θὰ εἶναι ἄχρηστη πάλι ἐξ
αἰτίας αὐτοῦ.
Κι ὁποιαδήποτε ἄλλη τέχνη ἐξετάζοντας, ἂν αὐτὰ σκέφτεσαι κι
αὐτὰ συμβουλεύεις, ὅλα μονομιᾶς
θὰ χαθοῦν καὶ ἡ γῆ θὰ μείνει ἀκατοίκητη.
Γνωρίζοντας λοιπὸν ὅλοι αὐτά, κι
ἂν ἀποτύχουν μία καὶ δύο καὶ
πολλὲς φορὲς στὸ σκοπὸ τῶν
πραγμάτων, μὲ τὰ ὁποῖα ἀσχολοῦνται καὶ καταγίνονται, πάλι τὰ
ἐπιχειροῦν μὲ τὴν ἴδια προθυμία».
* * *
Λοιπόν, ποῦ καταλήγουμε, καλοί
μου φίλοι; Στὸ συγκλονιστικὸ
τοῦτο λόγο τοῦ ποιητῆ: «Σὰν ἔρθει
ὁ πόνος νὰ σὲ βρεῖ, νὰ τὸν δεχθεῖς
παλληκαρίσια, στάσου λεβέντης
σὰν τὴ δρῦ τὴ λεβεντόκορμη, τὴν
ἴσια»!
Αὐτὴ εἶναι ἡ γενναία ἀντιμετώπιση τῶν ἀποτυχιῶν…
Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1973, 26 Απριλίου 2013