«Μία φορά, θυμᾶμαι, ἔφαγα ξύλο ἀπό τόν πατέρα μου, καί εἶπα: «Ἔννοια σου, θά σοῦ δείξω ἐγώ!». Τώρα, τί θά ἔκανα … Τό θέμα εἶναι ὅτι ὅταν μεγάλωσα, ὅλα τά ἄφησα, καί εἶπα: «Πόσο δίκαιο εἶχαν οἱ γονεῖς μου!». Ἄνθρωποι ἦταν, ἔκαναν λάθη. Στήν ἀγωγή γίνονται λάθη. Ὁ καλύτερος παιδαγωγός εἶναι ἐκεῖνος πού κάνει τά λιγότερα λάθη. Ἔτσι καί ὁ καλός γονιός. Θά κάνουν λάθη, θά εἶχαν κάποιες ἁμαρτίες. Δέν πρέπει νά τούς κατηγοροῦμε, ἀλλά νά τούς ἀγαποῦμε καί νά δείχνομε τήν ἀνοχή μας, ἄν δοῦμε κάτι ἄσχημο».
(Ἀνώτερο Κατηχητικό Σχολεῖο, ὁμιλία 33η)