Συγχώρεσέ με Θεέ μου καὶ σὺ λαέ μου
Ὄχι
δὲν εἶναι μοντάζ, οὔτε στημένη φωτογραφία, πολλῷ, πολλῶ δὲ μᾶλλον δὲν
εἶναι.. «fake», γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω ὁρολογία ποὺ μπῆκε στὴν ζωή μας,
μαζὶ μὲ τόν... κορωνοϊό.
Εἶναι ὁ Γιαννάκης, ἕνα χαριτωμένο καὶ πανέξυπνο παιδὶ τῆς Ἔ' Δημοτικοῦ ποὺ μεγαλώνει μέσα σὲ μιὰ εὐλογημένη οἰκογένεια.
Ὁ Γιαννάκης λοιπὸν ἦρθε τὸ ἀπόγευμα
τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, πρὶν τὴν ἔναρξη τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Νυμφίου καὶ
πρίν.. κλειδώσουμε τὶς θύρες τοῦ Μητροπολιτικοῦ μας Ναοῦ, ἦρθε στὸ ἱερό,
ὅπου ἑτοιμαζόμεθα γιὰ τὴν ἔναρξη τῆς Ἀκολουθίας.
Χῶρος γνώριμος, οἰκεῖος καὶ
ἀγαπημένος γιὰ ἐκεῖνον. «Γιαννάκη αὐτὲς τὶς μέρες δὲν θὰ μᾶς βοηθήσεις
στὸ ἱερό, χρειάζεται νὰ μείνεις σπίτι σου γιὰ νὰ εἶσαι καλὰ μὲ τὴν
οἰκογένεια σου», τοῦ εἶπα.
«Ἐμένα ὁ Χριστὸς μὲ ἀγαπᾶ καὶ ἅμα
εἶμαι ἐδῶ θὰ εἶμαι καλά, ἐδῶ θέλω νὰ εἶμαι», μοῦ ἀπάντησε κοιτῶντας μὲ
στὰ μάτια καὶ περιμένοντας νὰ συμφωνήσω μαζί του καὶ «νὰ μείνει ἐδῶ».
«Σὲ ἀγαπᾶ, τοῦ ἀνταπάντησα, γι' αὐτὸ καὶ θέλει νὰ μείνεις στὸ σπίτι σου».
Ἀκολούθησε σιγή. Δάκρυσε καὶ σὲ λίγο ἔφυγε, κοιτῶντας μὲ γεμᾶτος παράπονο καὶ ἀπορία.
Σιώπησα... Κλειδώσαμε τὶς θύρες καὶ
ἄρχισε ἡ Ἀκολουθία. Ὁ Γιαννάκης τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης καὶ ἐνῶ
καθόταν μπροστὰ ἀπὸ τὴν τηλεόραση τοῦ σπιτιοῦ του μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς
του, μόλις ἄρχισαν νὰ διαβάζονται τὰ 12 Εὐαγγέλια, αὐθόρμητα καὶ χωρὶς
νὰ πεῖ τίποτα στοὺς γονεῖς του, σηκώθηκε πῆγε στὴν γωνία τοῦ σαλονιοῦ
τους ὅπου ἔχουν δημιουργήσει ἕνα προσευχητάριο, πῆρε ἕνα κερὶ καὶ σὲ
κάθε Εὐαγγέλιο τὸ ἄναβε καὶ ἔστεκε δίπλα ἀπὸ τὸν Ἱερέα ποὺ διάβαζε τὸ
Εὐαγγέλιο!
Μεγάλη Παρασκευή. Μετὰ τὴν Ἀκολουθία
τῆς Ἀποκαθηλώσεως, καὶ πάλι «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων», πῆγα στὸ
κοιμητήριο τοῦ χωριοῦ μου γιὰ νὰ «χαιρετίσω» ἀγαπημένα πρόσωπα.
Εὐτυχῶς ποὺ εἶναι περιφερειακὸ καὶ δὲν κλειδώθηκε ὅπως αὐτὰ τῶν ἀστικῶν κέντρων.
Τί πόνος, ἀλήθεια, νὰ στερηθοῦν οἱ
συγγενεῖς τὴν ἱερότερη μέρα τοῦ χρόνου νὰ ἀνάψουν τὰ καντήλια τῶν
ἀγαπημένων τους καὶ νὰ τοὺς ψάλλουν τὸ «αἰωνία ἡ μνήμη».
Ἐπιστρέφοντας ἐπισκέφθηκα, στὸ
κρεβάτι τοῦ πόνου, πρόσωπο ποὺ περνᾶ μεγάλο Γολγοθᾶ. Καθ' ὁδὸν πέρασα
μπροστὰ ἀπὸ πολυκατάστημα μεγάλης ἁλυσίδας τροφίμων.
Στὴν τεράστια αὐλή του θὰ πρέπει νὰ περίμεναν τοὐλάχιστον 80-100 ἄνθρωποι μὲ καρότσια περιμένοντας νὰ μποῦν μέσα.
Ἔφταναν μέχρι τὸν δρόμο! Στὸ τέλος
τοῦ ἴδιου δρόμου ἕνα γωνιακὸ ζαχαροπλαστεῖο. Καὶ οἱ δύο εἴσοδοι του
μπλοκαρισμένες ἀπὸ κόσμο, ἀσφυκτικὰ γεμᾶτο.
«Ἡ λαϊκὴ σήμερα Μεγάλη Παρασκευὴ εἶχε τόσο κόσμο ποὺ πῆγα καὶ ἔφυγα, δὲν μποροῦσα νὰ περιμένω», μοῦ λέει τηλεφωνικὰ γνωστός μου.
Βράδυ Μεγάλης Παρασκευῆς καὶ πάλι «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων» καὶ τῶν μεγαφώνων κλειστῶν.
Ἐπιστρέφοντας στὸ Ἐπισκοπεῖο βλέπω μηνύματα στὸ κινητό.
Βίντεο καὶ φωτογραφίες ἀπὸ πρόσωπα
ποὺ πέρασαν ἔξω ἀπὸ τὸν Ναό, στάθηκαν γιὰ λίγο (καθὼς ἀπαγορευμένο καὶ
αὐτὸ) καὶ τράβηξαν τὴν στιγμή.
«Γιατί»; ρωτᾶ ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ πρόσωπα. Πάλι σιωπή...,σιωπῇ...
Μεγάλο Σάββατο πρωί. Ἡ πρώτη Ἀνάσταση! Θεία,Θείᾳ Λειτουργία,Λειτουργίᾳ «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων».
«Μιὰ νεαρὴ μητέρα μὲ τὰ 2 παιδιά της
εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸν Ναὸ καὶ παρακαλεῖ νὰ κοινωνήσουν τὰ παιδιά της. Ἄς
μὴν κοινωνήσει αὐτή, τὰ παιδιά της παρακαλεῖ νὰ κοινωνήσουν», μεταφέρει ὁ
Ἐπίτροπος.
«Κλαίει», συνεχίζει. Σιωπὴ καὶ
πάλι..... Μέγα Σάββατο βράδυ. Ἀκολουθία τῆς Πανυχίδας καὶ πρὶν
κλειδώσουν οἱ πόρτες εἰσέρχονται στὸν Ναὸ πρόσωπα γνώριμα.
«Σᾶς παρακαλοῦμε θὰ κρατήσουμε τὶς
ἀποστάσεις καὶ θὰ εἴμαστε σὰν νὰ μὴν ὑπάρχουμε, μόνο ἀφῆστε μᾶς νὰ
ζήσουμε τὴν Λειτουργία τῆς Ἀναστάσεως. Δὲν ἀντέχουμε νὰ μὴν
κοινωνήσουμε», παρακαλοῦν μὲ δάκρυα.
Καὶ πάλι... σιωπή....,σιωπῇ....
Ὅλες αὐτὲς τὶς μεγάλες μέρες τοῦ Θείου Πάθους ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς Ναοὺς τῆς Περιφέρειας μᾶς φυλάσσονται ὑπό... «κουστωδίας».
Μάλιστα σὲ κάποια Περιφέρεια μας ἡ..
«κουστωδία» τηλεφωνοῦσε στοὺς Ἱερεῖς ζητῶντας τοὺς νὰ δηλώσουν τὶς ὧρες
τῶν Ι. Ἀκολουθιῶν ὡς καὶ σὲ ποιὸ Ναὸ θὰ τὶς τελέσουν!
Ὡς δὲ μᾶς ἐνημέρωσαν Κληρικοί μας
ἡ.. «κουστωδία» πήγαινε κατὰ τὴν διάρκεια τῶν Ι. Ἀκολουθιῶν καὶ ἀπὸ τὰ
παράθυρα τῶν Ἐκκλησιῶν κοιτοῦσε ἐὰν τηροῦνται τὰ μέτρα!
Μετροῦσε πόσοι εἶναι μέσα στὸν Ναό!
Δὲν πρόσεξα νὰ εἶχε «κουστωδία» στὰ καταστήματα μὲ τὸ πλῆθος τοῦ κόσμου
νὰ συνωστίζεται στὶς ἀγορές του.
Θεέ μου! τί Μεγάλη Ἑβδομάδα ἦταν
αὐτή; Τί Πάσχα; Ἀρχιερεῖς καὶ Ἱερεῖς, σεβάσμιοι στὶς τοπικὲς κοινωνίες
μὲ ἔργο καὶ προσφορὰ ἀξιοζήλευτη, σύρθηκαν στά.. «πραιτώρια»,
διαπομπεύθηκαν, λοιδορήθηκαν, στοχοποιήθηκαν, ταπεινώθηκαν, ὑβρίστηκαν,
τιμωρήθηκαν μὲ πρόστιμα.
«Ἀπορία» καὶ «ὀργὴ» οἱ ἀνοιχτοὶ Ναοί, «ἔγκλημα» ἡ προσκύνηση τοῦ Ἐπιταφίου, τὰ ρεπορτὰζ τῶν ἡμερῶν!
«Αὐτονόητες οἱ εἰσαγγελικὲς
παρεμβάσεις», «τραγικὲς εἰκόνες πιστῶν νὰ μεταλαμβάνουν ἐν μέσῳ
πανδημίας», δηλώσεις κόμματος ἐξουσίας!, χαρακτηρίζοντας «τραγωδία» τὴν
Θεία Κοινωνία!
Καὶ πάλι... σιωπή....,σιωπῇ....
Μὴ ἀντέχοντας ὅλη αὐτὴ τὴν ἐσωτερικὴ
συντριβὴ ἐπικοινώνησα, τὸ ἀπόγευμα τοῦ Πάσχα, μὲ πρόσωπο ποὺ
ἐμπιστεύομαι τὴν κρίση του καὶ δὲν ἀνήκει στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο,
ἐξομολογούμενος τὰ μύχια τῆς καρδιᾶς.
«Μήπως Σεβασμιώτατε οἱ εὐθύνες βαραίνουν περισσότερο τὴν Ἐκκλησία;
Μήπως δὲν ἔπεισε τὴν Πολιτεία ὅτι θὰ
μποροῦσε νὰ διαχειριστεῖ τὰ τοῦ «οἴκου» Της, ὅπως π.χ. οἱ ἁλυσίδες
τροφίμων, κ.α. ποὺ ἔμειναν ἀνοιχτά, ὑπὸ καὶ προϋποθέσεις;
Μήπως δὲν διαπραγματεύτηκε σωστὰ καὶ
τίμια; Μήπως... «νίψατε» τὰς χεῖρας σας ψιθυρίζοντας: «ἀθῶος εἰμί»,
κλειδωθήκατε στοὺς Ναούς σας καὶ θεωρήσατε ὅτι ἔτσι ἐκπληρώνετε τὸ χρέος
σας;
Μήπως κάνατε τὸν Χριστὸ «live»,
«facebook», «instagrame», «YouTube», μεταφέροντας τὸ Μυστήριο στὴν ἄψυχη
ὀθόνη μιᾶς τηλεόρασης καὶ πιστέψατε ὅτι ἔτσι θὰ ἀναπαύσετε τὴν
συνείδηση σας;
Προτείνατε ἐναλλακτικὲς λύσεις στὴν Πολιτεία ἢ συγκατατεθήκατε χωρὶς ἀντίλογο;
Τί θὰ πράξετε ἐὰν αὔριο, σὲ μιὰ ἄλλη περίπτωση, π.χ. θεομηνία, σᾶς ζητήσει καὶ πάλι ἡ Πολιτεία νὰ κλείσετε τοὺς Ναούς;
Ποιὸς ἔχει τὴν εὐθύνη τῶν ψυχῶν ποὺ ἐμπιστεύονται τὴν Ἐκκλησία; Ἡ Πολιτεία ἢ ἡ Ἐκκλησία;
Ἔχετε συνειδητοποιήσει ὅτι οἱ πιστοὶ
ὅλες αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἔνιωθαν ἀπόκληροι καὶ ἀνεπιθύμητοι ἀπὸ τὴν
Ἐκκλησία ποὺ θεωροῦν μάνα τους»; Ἡ ἀπάντηση τοῦ συνομιλητῆ μου. Καὶ
πάλι... σιωπή....,σιωπῇ....
Συγχώρεσε μὲ Θεέ μου καὶ σὺ λαέ μου γιὰ τὴν εὐθύνη τῆς σιωπῆς μου....