Η ψυχή του χριστιανού, η μετανοημένη
ψυχή, αυτή που έχει συναίσθηση της αμαρτωλότητος και της ευθύνης,
στρέφει τα μάτια της προς τον Νυμφίον της Εκκλησίας και γοερώς αναφωνεί:
«Σωτήρα μου, Ευεργέτα μου, Συ που σταυρώθηκες γιά μένα την αμαρτωλή
ψυχή· δεν έχω χιτώνα καθαρό, χιτώνα λελαμπρυσμένο από τα δάκρυα και την
μετάνοια· ένδυμα δεν έχω αγνό. Πώς θα παρουσιασθώ ενώπιόν Σου, Ουράνιε
Νυμφίε κάθε μετανοημένης και καθαράς ψυχής! Ο νυμφώνας Σου είναι
κεκοσμημένος, είναι θαυμάσια στολισμένος και όμορφος. Εγώ όμως δεν έχω
ένδυμα, ίνα εισέλθω και κατοικήσω αιωνίως εν αυτώ. Σε παρακαλώ, Σε ικετεύω, Ουράνιε Νυμφίε της ψυχής μου, λάμπρυνόν με· καθάρισε το ένδυμα της ψυχής μου, δώσε μου τα απαιτούμενα μέσα καθάρσεως για να λαμπρυνθή το ένδυμα αυτό και να αξιωθώ να γίνω μέτοχος, να γίνω άξιος να κατοικήσω μέσα σ’ αυτόν τον ουράνιο και αιώνιο νυμφώνά Σου».
Ημείς όμως οι ταλαίπωροι άνθρωποι δεν
έχουμε την πληροφόρησι της συνειδήσεως, γιατί η ψυχή μας δεν είναι
καθαρή, μήτε το σώμα μας. Γι’ αυτό ακριβώς και δεν είναι ανοιγμένα τα
μάτια της ψυχής μας, να δούμε τον ουράνιο αυτό κόσμο, αυτήν την ομορφιά,
την οποία είδε για λίγο ο Απόστολος Παύλος και ανεφώνησε από έκπληξι
και θάμβος και είπε: «Ώ βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού! Ως άνεξερεύνητα τα κρίματα αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού!…» (Ρωμ.
11, 33).
Έτσι και κάθε αμαρτωλή ψυχή που κλαίει,
που βρέχει νοερώς τα πόδια του Χριστού μας, δέχεται την αυτήν
ανταπόκρισιν, την οποία δέχθηκε και η πόρνη γυναίκα. Δεν είναι μόνον το
ότι σώθηκε, αλλά και έγινε φωτεινό παράδειγμα για κάθε ψυχή
παραστρατημένη, γιατί της δείχνει τον τρόπο, τον δρόμο και το φως για
επιστροφή.