ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ἆραγε ποιὰ εἶναι ἡ
βασικὴ ἀρχὴ τῶν λεγομένων «θεολογικῶν διαλόγων» μὲ τοὺς διαφόρους
αἱρετικούς; Ἡ ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας καὶ ὄχι ἡ ἐπιβολὴ τῆς ἀλήθειας σ’
αὐτούς! Αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ὅπως καὶ γιὰ ὅλες
τὶς «ἐκκλησίες»!
Ἡ ἀλήθεια, κατὰ τοὺς οἰκουμενιστές, διὰ τῆς διασπάσεως τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας, ἀπωλέσθη καὶ ὡς ἐκ τούτου ἐρευνᾶται στὶς διάφορες «ἐκκλησίες»! Ἰδοὺ ἡ κυνικὴ ὁμολογία ἀπὸ τὰ πλέον «ὑπεύθυνα» χείλη, τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐξάρχου στὸ Ἅγιον Ὄρος, Μητροπολίτου Μαξίμου, πρὸς τοὺς διωκόμενους ἁγιορεῖτες πατέρες, ἐν ἔτει 1972: «Ἡ ἑνότης καὶ ἡ ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὸ τελικὸν καὶ πολυπόθητον τέρμα τοῦ διαλόγου, δὲν δύναται νὰ ἐπιτευχθεῖ, ὅταν ἑκάστη Ἐκκλησία ἀποκλείει δι’ ἑαυτὴν τὸ ἐνδεχόμενον τῆς πλάνης. Ἡ πεποίθησις ἑκάστης Ἐκκλησίας ὅτι μόνον αὐτὴ κατέχει τὴν ἀλήθειαν καὶ ὅτι οὐδέποτε πλανᾶται, ἀποκλείει τὸν διάλογον, καὶ κατὰ συνέπειαν, ἀδυνατεῖ νὰ ἰδεῖ καθαρὰ τὴν ἀλήθειαν. Ὁ διάλογος δὲν ζητεῖ νὰ ἐπιβάλλει τὴν ἀλήθειαν, ἀλλὰ νὰ τὴν ἀνακαλύψει» (Ὀρθόδοξος Μετανάστης, Βόννη, Μάϊος 1972 σ.5), (Πηγή: Ἱστ. Πατερικὴ Παράδοση)!!!
Δηλαδὴ πηγαίνουμε a priori στοὺς διαλόγους, ὄχι γιὰ νὰ ὁμολογήσουμε τὴν σώζουσα ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀνακαλύψουμε τὴν ἀλήθεια καὶ ὄχι νὰ τὴν διακηρύξουμε! Συμμετέχουμε, μὲ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ σφάλουμε καὶ νὰ ἀνακαλύψουμε τὴν ἀλήθεια στοὺς αἱρετικούς! Αὐτὴ τὴν ἀρχὴ ἐξέφρασε δυστυχῶς καὶ περιέβαλε μὲ «συνοδικὸ κῦρος» καὶ ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης, μὲ τὴν ἀπόφασή της, ὅπως τὶς σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς πρέπει νὰ διέπει ἡ ἀρχὴ τῆς «ἀντικειμενικοτέρας ἀποσαφηνίσεως» τῆς ἀλήθειας! Μὲ ἄλλα λόγια ἡ Ἐκκλησία «ψάχνεται», ὁμοῦ μὲ τὶς «ἐκκλησίες» τῶν αἱρετικῶν, γιὰ τὴν ἀλήθεια! Ἀλλὰ μὲ κάτι τέτοια τερτίπια δὲν ἐμπαίζουμε ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ τὸ χειρότερο τὸ Θεό; Ἀναμφίβολα ναί!
Ἡ ἀλήθεια, κατὰ τοὺς οἰκουμενιστές, διὰ τῆς διασπάσεως τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας, ἀπωλέσθη καὶ ὡς ἐκ τούτου ἐρευνᾶται στὶς διάφορες «ἐκκλησίες»! Ἰδοὺ ἡ κυνικὴ ὁμολογία ἀπὸ τὰ πλέον «ὑπεύθυνα» χείλη, τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐξάρχου στὸ Ἅγιον Ὄρος, Μητροπολίτου Μαξίμου, πρὸς τοὺς διωκόμενους ἁγιορεῖτες πατέρες, ἐν ἔτει 1972: «Ἡ ἑνότης καὶ ἡ ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὸ τελικὸν καὶ πολυπόθητον τέρμα τοῦ διαλόγου, δὲν δύναται νὰ ἐπιτευχθεῖ, ὅταν ἑκάστη Ἐκκλησία ἀποκλείει δι’ ἑαυτὴν τὸ ἐνδεχόμενον τῆς πλάνης. Ἡ πεποίθησις ἑκάστης Ἐκκλησίας ὅτι μόνον αὐτὴ κατέχει τὴν ἀλήθειαν καὶ ὅτι οὐδέποτε πλανᾶται, ἀποκλείει τὸν διάλογον, καὶ κατὰ συνέπειαν, ἀδυνατεῖ νὰ ἰδεῖ καθαρὰ τὴν ἀλήθειαν. Ὁ διάλογος δὲν ζητεῖ νὰ ἐπιβάλλει τὴν ἀλήθειαν, ἀλλὰ νὰ τὴν ἀνακαλύψει» (Ὀρθόδοξος Μετανάστης, Βόννη, Μάϊος 1972 σ.5), (Πηγή: Ἱστ. Πατερικὴ Παράδοση)!!!
Δηλαδὴ πηγαίνουμε a priori στοὺς διαλόγους, ὄχι γιὰ νὰ ὁμολογήσουμε τὴν σώζουσα ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀνακαλύψουμε τὴν ἀλήθεια καὶ ὄχι νὰ τὴν διακηρύξουμε! Συμμετέχουμε, μὲ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ σφάλουμε καὶ νὰ ἀνακαλύψουμε τὴν ἀλήθεια στοὺς αἱρετικούς! Αὐτὴ τὴν ἀρχὴ ἐξέφρασε δυστυχῶς καὶ περιέβαλε μὲ «συνοδικὸ κῦρος» καὶ ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης, μὲ τὴν ἀπόφασή της, ὅπως τὶς σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς πρέπει νὰ διέπει ἡ ἀρχὴ τῆς «ἀντικειμενικοτέρας ἀποσαφηνίσεως» τῆς ἀλήθειας! Μὲ ἄλλα λόγια ἡ Ἐκκλησία «ψάχνεται», ὁμοῦ μὲ τὶς «ἐκκλησίες» τῶν αἱρετικῶν, γιὰ τὴν ἀλήθεια! Ἀλλὰ μὲ κάτι τέτοια τερτίπια δὲν ἐμπαίζουμε ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ τὸ χειρότερο τὸ Θεό; Ἀναμφίβολα ναί!