Ας προχωρήσουμε παρακάτω. Την αθεΐα ή την απιστία αναπόφευκτα ακολουθεί
η ειδωλολατρία. Αφού μόλις ο άνθρωπος αρνηθεί το Θεό γεμίζει το κενό
της ψυχής του με κάτι άλλο, το όποιο προσκυνά ως μέγιστη πραγματικότητα ή
μέγιστη αξία.
Ο ασεβής την πίστη πρός τον Έναν Θεό την αντικαθιστά με πολλά είδωλα. Ποτέ κανείς ειδωλολάτρης δεν προσκύνησε μόνο ένα είδωλο. Την ειδωλολατρία συνοδεύει η χαοτική ψυχή του ανθρώπου, ενώ η πίστη στον έναν Θεό φέρνει στήν ψυχή κλασική απλότητα, καθαρότητα και προορισμό. Πόσο όμως ο άνθρωπος μπορεί να δει μέσα στο σημερινό πνευματικό χάος του μεγάλου πλήθους μορφωμένων Ευρωπαίων και Αμερικανών και εάν είναι σε θέση να απαριθμήσει τις πιο βαριές πληγές τους, εκείνων πού πρός το παρόν τώρα έχουν κυρίως πέντε είδωλα στα όποια δεν προσφέρουν τίποτα λιγότερο παρά μόνο τη Θεϊκή τιμή.
Πρώτο η ύλη ως είδωλο.
Δεύτερο το εγώ ως είδωλο.
Τρίτο το έθνος ως είδωλο.
Τέταρτο ο επεκτατισμός ως είδωλο.
Πέμπτο η κουλτούρα ως είδωλο.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. ’Άν και
λέγεται και γράφεται ότι ο φιλοσοφικός υλισμός, πού δηλητηρίασε το
πνεύμα της Ευρώπης κατά το 19ο αιώνα, είναι νεκρός, όμως είναι σαφές ότι
πίσω του και υπό την επιρροή του παρέμεινε ο πρακτικός υλισμός. Του
δύσμορφου γονέα ακόμα πιο δύσμορφο το τέκνο! Ή όλη ως τάση και
προσπάθεια του ανθρώπου κατέστη για πολυάριθμους Ευρωπαίους και
Αμερικανούς κάτι το αυτονόητο, είτε αυτό είναι υλη με τη μορφή γης, είτε
χρήματος, είτε αντικειμένων, είτε η ικανοποίηση όλων αυτών. Η κατοχή
πληθώρας υλικών δεν αποτελεί άραγε συνηθισμένη μεταπολεμική μανία των
χριστιανικών λαών και στις δύο λευκές ηπείρους;
Η ακόρεστη δίψα των ανθρώπων για τα
υλικά αγαθά και η απόλαυση μέσω των υλικών αγαθών μπορεί να συγκριθεί
ως πρός τη δύναμή της μόνο με την ακόρεστη δίψα των αληθινών χριστιανών
για το Θεό και την πνευματική ικανοποίηση πού προέρχεται από το Θεό.
Όμως εκείνοι πού έχασαν τη γεύση και την όραση για το Θεό είναι
καταδικασμένοι να προσκυνούν την ύλη ως είδωλο και μάλιστα μ’ όλες τις
δυνάμεις τους, τη σκέψη τους και την καρδιά τους. Το ότι τα ίδια υλικά
αγαθά επιθυμούν πολλοί, αυτό αναπόφευκτα δημιουργεί μεταξύ των ανθρώπων
ζήλια, κακία, μίσος, προστριβές και πάλη. Και όλα αυτά αποτελούν τα
μικρόβια τού πολέμου, πού όταν περισσότερο αυξηθούν οδηγούν σε φλεγμονή
τού οργανισμού, δηλαδή σε πολεμική πυρκαγιά.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΟΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΡΗΣΙΑ
apantaortodoxias