Χιλιάδες Τούρκοι επισκέπονται κάθε χρόνο τη φημισμένη Μονή του Αγίου
Γεωργίου του Κουδουνά στην Πρίγκηπο, γιατί όπως λένε «ο άγιος δεν
ξεχωρίζει Ρωμιούς από αλλόθρησκους και τους φροντίζει όλους».
Γι’ αυτό και εκείνοι του ζητούν ό,τι έχουν περισσότερο ανάγκη. Γιατί, όμως, οι Τούρκοι πιστεύουν τόσο βαθειά στον Άγιο Γεώργιο;
Το
963 μ.Χ., επί Βυζαντίου ακόμα, ένας Βοσκός είδε στον ύπνο του τον Άγιο
Γεώργιο. Εκείνος του είπε να πάει σε ένα βουνό και να σκάψει εκεί που
θα ακούσει τα «κουδούνια». Ο βοσκός έσκαψε και βρήκε την εικόνα του. Η
εικόνα του έμεινε άφθαρτη και ο βοσκός του αφιέρωσε μια μονή. Πήρε το
προσωνύμιο «Ο Άγιος Γεώργιος ο Κουδουνάς» και η εικόνα του βρίσκεται
σήμερα στην Πρίγκηπο, το μεγαλύτερο νησί από τα Πριγκηπονήσια στον
Μαρμαρά.
Το παράξενο είναι πώς κάθε χρόνο, περισσότεροι από
250.000 Τούρκοι, συρρέουν στο μοναστήρι και προσκυνούν την εικόνα του.
Οι λόγοι που τόσοι Τούρκοι πιστεύουν στον Άγιο Γεώργιο είναι τρεις.
Πρώτος
και βασικότερος; Πιστεύουν στα θαύματα του Αγίου Γεωργίου, τα οποία
όπως λένε συμβαίνουν σε όσους πιστεύουν σε αυτόν, ανεξαρτήτως θρησκείας.
Οι Τούρκοι γράφουν σε ένα χαρτάκι την ευχή τους και την αφήνουν στον
μοναστήρι. Ως αντάλλαγμα παίρνουν ένα κουδούνι, το οποίο επιστρέφουν
όταν πραγματοποιηθεί η ευχή. Και όλο και περισσότεροι, αναφέρουν ότι
αυτό που ζήτησαν συνέβη.
Δεύτερον, το πράσινο χρώμα της στολής του (στην εικόνα), είναι για τους μουσουλμάνους το χρώμα της ζωής. Δηλαδή ιερό.
Και
τρίτον, ειδικά οι Τούρκοι της Κωνσταντινούπολης, στην όψη του
τροπαιοφόρου με το ξίφος πάνω στο άλογο, ένιωθαν πάντα έναν φόβο.
Ανήμερα της εορτής του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά, μάλιστα, γίνεται το αδιαχώρητο στη Μονή.
Άνθρωποι όλων των ηλικιών, άνδρες, γυναίκες και παιδιά ανεβαίνουν προς
το μοναστήρι κρατώντας στα χέρια κουβάρια κλωστής, την οποία ξετυλίγουν
μέχρι να φτάσουν στην είσοδο της εκκλησίας. Όσο ανεβαίνουν δεν
επιτρέπεται να μιλούν, μόνον όταν κατεβαίνουν και αφού έχουν κάνει την
ευχή που θέλουν να τους πραγματοποιήσει ο Άγιος. Την ευχή την γράφουν σε
χαρτί και την αφήνουν στη μονή. Κάποιοι πάλι, δένουν μικρές κορδέλες ή
μαντίλια στα κλαδιά των δέντρων και αφήνουν σημειώματα ή ζωγραφιές.
