Διήγηση π. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου
Κάποτε ο γέροντάς μου, ο πατήρ Εφραίμ, είδε
το εξής φοβερόν όραμα: Βρέθηκα, μας διηγείται, όπως μας το διηγείται
-μας το έχει διηγηθεί πέντε δέκα φορές μέχρι τώρα-, σε ένα απέραντο
τόπο, όπου υπήρχαν χιλιάδες χιλιάδων άνθρωποι, πάσης ηλικίας και φύλου.
Και μπροστά σ’ αυτό το πλήθος, στεκόμουν και
γώ. Απέναντι από μένα βρισκόταν ένας γίγαντας, ένας δαιμόνιος άνθρωπος,
ένας φοβερός κατήγορος, έτοιμος να κατηγορήσει, και να τους καταδικάσει
όλους, με επιχειρήματα σατανικά. Επιχειρήματα που του έδιδε αυτό το
πλήθος. Το αξιοπερίεργον λοιπόν ήτο, ότι όλο αυτό το πλήθος, ήταν βουβό,
είχαν μεν όλοι στόματα, όπως και μάτια και τα λοιπά και πρόσωπο, αλλά
το στόμα τους ήταν κλειστό. Ήταν όλοι τους μουγγοί.
Διότι όλοι τους ήσαν αναπολόγητοι σ’ αυτή
την κρίση που γινόταν, σ’ αυτό το δικαστήριο. Και τώρα τι θα γίνει; Τι
πρέπει να κάνω εγώ; Και αμέσως του λέγω θαρρετά -ο γέροντας, λέει
θαρρετά, στον δαιμόνιο αυτόν άνθρωπο-: «Δεν μπορείς να τους καταδικάζεις
όλους αυτούς τους ανθρώπους εσύ, επειδή συ έτσι το θέλεις!»
Εκεί τότε εκείνο το φοβερό δαιμόνιο, άρχισε
να κατηγορεί τον καθέναν χωριστά, για τα αμαρτήματά του. Και πρώτον,
διότι δεν είχε κανείς μετάνοια. Το επαναλαμβάνω σε όλους. Δεν είχε
κανείς μετάνοια!
Δεύτερον, τρίτον, τέταρτον, πέμπτο, έκτο,
έβδομο, όγδοο, ένατο, δέκατο, θα απαριθμήσω μερικά απ’ αυτά. Ο ένας ήταν
κλέπτης. Ο άλλος, μέρα νύχτα έλεγε ψέματα. Ο άλλος ήταν υπερήφανος. Και
για να μη λέω ο άλλος, ο άλλος, λέω, εγωιστής, κενόδοξος, πόρνος,
μοιχός, παιδεραστής, ομοφυλόφιλος, φονιάς, πατροκτόνος, μητροκτόνος,
εκτρώσεις, αρσενοκοιτία, μέθυσοι χαρτοπαίκτες, λίδοροι, μαλακοί, δειλοί,
φιλάργυροι, οργίλοι, θυμώδεις, κατακριτές, κουτσομπόληδες, αργολόγοι,
αιμομίχτες, φθονεροί, ζηλιάρηδες, άδικοι, άρπαγες, δόλιοι, πονηροί,
χωρίς προσευχή, χωρίς εκκλησιασμό, χωρίς εξομολόγηση και μετάνοια, χωρίς
Θεία Κοινωνία, ανελεήμονες, άσπλαχνοι, άστοργοι, ασεβείς προς τους
γονείς και μεγαλυτέρους, κακούργοι, αναρχικοί, ανήθικοι, αργόσχολοι,
σκληροτράχηλοι, αγνώμονες, αχάριστοι, θέλετε να πω και άλλα; Και γώ,
λέει ο γέροντας, τους υπερασπιζόμουν όλους αυτούς.
Να τι κάνει το κομποσχοινάκι σας! Να τι
κάνει η προσευχή. Να τι κάνει η αγιασμένη ζωή, να τι κάνει η παρρησία
προς το Θεό! Υπερασπίζεσαι τον άνθρωπο που είναι αμετανόητος. Και τους
δίδεις φώς! Και θείον φόβον! Για να έρθουν στη μετάνοια!
Και όμως, αυτός τους καταδίκαζε με βάση την
Αγία Γραφή, διότι όλες αυτές οι αμαρτίες που ανέφερα, είναι όντως
γραμμένες σε ολόκληρη την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και στο
Ευαγγέλιο.
Και συνεχίζει ο γέροντας: Κι όμως εγώ τους
υπερασπιζόμουν όλους αυτούς, επικαλούμενος την ευσπλαχνία του Θεού, την
άκρα μακροθυμία Του και το έλεός Του. «Όχι», φώναζε αυτός, «θα
καταδικαστούν όλοι τους στους αιώνας των αιώνων, διότι δεν είχαν
μετάνοια ειλικρινή, θείον φόβον, αγάπη, θεία μυστήρια, προσευχή,
ελεημοσύνη, και δε συγχωρούσε ο ένας τον άλλον».
Και ξέρετε, άμα θυμώσουμε λιγάκι,
κατεβάζουμε μια μούρη μέχρι κει κάτω, έτσι, μέχρι κει κάτω πάει η μούρη
μας. Ιδίως μεταξύ των συζύγων. Μη παρεξηγείται κανένας. Και μεταξύ
φίλων, και μεταξύ συνεργατών, και μεταξύ γειτόνων, και μεταξύ παπάδων,
και μεταξύ δεσποτάδων, και μεταξύ μοναχών, και μεταξύ όλων ημών.
Έβλεπα αυτούς τους ανθρώπους μουγκούς και
βουβούς, και τους λυπόμουνα κατάβαθα. Δεμένες οι γλώσσες τους. Κλειστά
τα στόματά τους. Και όμως εγώ δεν σταματούσα να αντιμάχομαι. Προσέξτε
τώρα με τι αντιμάχομαι. Με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, μετάνοιες,
κομποσχοίνι, ελεημοσύνη, εγκράτεια, δάκρυα παρακλητικά προς τον
φιλάνθρωπον Κύριον, και Σωτήρα ημών Ιησούν Χριστόν και την Παναγία
Μητέρα Του.
Κι ενώ συνεχώς μαχόμουν μαζί του, λέγοντας
αυτός τα δικά του, και ’γω αντιλέγοντας, υπερασπιζόμενος όλους αυτούς,
ακριβώς τότε, από τις πολλές φορές, που έλεγε κείνος και έλεγα κι εγώ,
ήλθα εις εαυτόν.
Και ερχόμενος εις εαυτόν, είπα: «Και τώρα τι
γίνεται; Παναγία μου!», φώναξα μέσα στο κελί μου: «Χριστέ μου! σε τι
μέρες ζούμε; Χάνονται εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ψυχές. Χριστέ μου,
πού πάμε; Πού πάμε; Πού πάμε;»
«Η ώρα του θανάτου έρχεται, οι άνθρωποι και
μείς μαζί τους περπατάμε αδιάφοροι. Μας κατέλαβε όλους μια απέραντη
πνευματική νάρκη και ραθυμία. Ούτε πίστις, ούτε Θεός, ούτε αγάπη, ούτε
έλεος προς τον πλησίον, ούτε συμμετοχή στα άγια μυστήρια, ούτε προσευχή,
ούτε μετάνοια, ούτε δάκρυα. Πώς θα σώσουμε την ψυχή μας, Χριστέ μου;
Πώς;»
Ας αγωνισθούμε να απογυμνωθούμε από το δηλητήριο, δια να μπορέσουμε να ζήσουμε κατά Θεόν..
Υπομονή, παιδιά μου, μη χάνετε το θάρρος σας!
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης
πηγή