+ Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά καυχώνται ότι βρίσκονται στην αλήθεια και
ότι εφαρμόζουν επακριβώς τις εντολές του Θεού. Καυχώνται ότι τηρούν το
«ου φονεύσεις». Την στρατιωτική θητεία, την εξάσκηση στα όπλα, τον
πόλεμο, τους φόνους κατά την διάρκεια του πολέμου, όλα αυτά τα
αποκηρύττουν. Στα βιβλία τους προσπαθούν να βρουν ιστορικές μαρτυρίες
ότι οι πρώτοι χριστιανοί δεν στρατεύονταν ή αν σαν στρατιώτες γίνονταν
Χριστιανοί δεν παρέμεναν στην στρατιωτική υπηρεσία. Δίνουν την εντύπωση
ότι είναι ειρηνιστές. Δημιουργούν γύρω από το όνομά τους μία
φαντασμαγορία αγιότητας.
Οι απλοί άνθρωποι σου λένε; «Αυτοί είναι οι πραγματικοί Χριστιανοί. Αυτοί δεν πιάνουν όπλο, δεν σκοτώνουν».
Ας δούμε λοιπόν πως έχει το ζήτημα του φόνου σε σχέση με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Εκείνος που θα μελετήσει υπομονητικά την ιστορία των Ιεχωβιτών θα
διαπιστώσει ότι τόσο στα θέματα της δογματικής όσο και της δογματικής
όσο και της ηθικής δεν υπάρχει σταθερή γραμμή πλεύσεως. Ο π. Αντώνιος
Αλεβιζόπουλος που γνώρισε άριστα την ιστορία τους έγραψε: «Πίσω από το
προσωπείο της «Σκοπιάς» κρύπτεται σκληρή οικονομική επιχείρηση, που δεν
διστάζει να αλλάξει πολιτική, ακόμη και στα πιο βασικά της «δόγματα» και
να ακολουθήσει άκρατο καιροσκοπισμό, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα
μεγάλα της συμφέροντα, θυσιάζοντας μπροστά σ' αυτά ακόμη και τη ζωή των
θυμάτων της». (Η λατρεία της Σκοπιάς, Α', σ. 312).
«Τα μεγάλα της συμφέροντα»! Αυτός είναι ο υπέρτατος νόμος.
Στο προηγούμενο κεφάλαιο είδαμε μία χαρακτηριστική περίπτωση αλλαγής
δόγματος. Ας δούμε τώρα και ένα θέμα ηθικής. Και εδώ όλα ρυθμίζονται από
τον υπέρτατο νόμο, το συμφέρον της «Σκοπιάς». Αν οι ιστορικές συγκυρίες
απαιτούν να εμφανίζονται σαν ειρηνιστές, παίζουν αυτόν τον ρόλο. Και
ξιφουλκούν εναντίον του πολέμου και της στρατιωτικής θητείας. Αν πάλι τα
συμφέροντα της Εταιρείας απαιτούν αντίθετη τακτική, εγκωμιάζουν την
άμυνα, τα όπλα, την στράτευση.
Και φέρουν στο προσκήνιο και ένα εδάφιο από το βιβλίο του Νεεμίου: Οι
οικοδομούντες το τείχος και οι αχθοφορούντες και οι φορτίζοντες, έκαστος
δια της μιας χειρός αυτού εδούλευεν εις το έργον και δια της άλλης
εκράτει το όπλον» (δ' 17).
Αν οι ηγέτες της οργανώσεως κρίνουν ότι οι δικοί τους άνθρωποι και οι
περιουσίες τους χρειάζονται προστασία από τους κακοποιούς που
οπλοφορούν, δίνουν εντολή να χρησιμοποιηθεί όπλο.
Μέχρις εδώ τα είπαμε λίγο θεωρητικά. Στην συνέχεια θα γίνουμε πιο
συγκεκριμένοι και θα αναφερθούμε σε διάφορα γεγονότα που σημάδεψαν την
ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά.
Το 1933 η Σκοπιά αντιμετώπιζε μεγάλο πρόβλημα με τους ναζιστές στην
Γερμανία. Οι περιστάσεις δεν ευνοούσαν να εμφανισθούν σαν ειρηνιστές.
Έπρεπε να αποσπάσουν την εύνοια του Χίτλερ. Έτσι ο πρόεδρος της Σκοπιάς
Ιωσήφ Ρόδερφορδ συνέταξε «Διακήρυξη» που υιοθετήθηκε σε συνέλευση 7.000
οπαδών ατό Βερολίνο (25 Ιουνίου 1933).
Αυτή η «Διακήρυξις» ουσιαστικά αποτελούσε δήλωση νομιμοφροσύνης προς
τον Χίτλερ. Ανέφεραν σ' αυτήν ότι τα ιδεώδη του τρίτου Ράιχ συμπίπτουν
με αυτά που σκέπτεται ο Ιεχωβά για τον κόσμο· ότι αποτελούν υψηλά ιδεώδη
τα οποία οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τα επικροτούν και τα υπογραμμίζουν
ιδιαιτέρως στις ιδικές τους εκδόσεις.
Το θέμα δεν είναι τι θέλει ο Θεός, αλλά πως να καλοπιάσουμε την
ναζιστική Γερμανία. Κατά τα άλλα καυχώμεθα ότι είμαστε οι μόνοι που
διατηρούμε ακεραιότητα απέναντι στον Θεό!
Μετά από δέκα έτη έχουμε άλλη «Διακήρυξη». Έγινε κι αυτή σύμφωνα με τον
υπέρτατο νόμο, που είναι τα συμφέροντα της Εταιρείας. Είχε ξεσπάσει ο Β'
Παγκόσμιος Πόλεμος και το έργο της «Σκοπιάς» σ' όλη την Ευρώπη είχε
υποστεί μεγάλο πλήγμα. Τα διάφορα παραρτήματα στις ευρωπαϊκές χώρες
έκλεισαν. Είχε παραμείνει ανοιχτό μόνο το τμήμα της Ελβετίας, λόγω της
ουδέτερος θέσεως που είχε λάβει αυτή η χώρα στον πόλεμο.
Έτσι ο Νάθαν Νόρρ, ο τότε πρόεδρος της «Σκοπιάς» έδωσε εντολή στους
Ιεχωβίτες της Ελβετίας, και όπλο να πάρουν και την στρατιωτική θητεία να
εγκωμιάσουν. Τότε στην θέση του σημερινού «Ξύπνα» υπήρχε το περιοδικό
«Παρηγοριά».
Η «Διακήρυξις» δημοσιεύτηκε στο τεύχος της 1.10.1943. Εκεί λέγονται τα
καλύτερα λόγια για τους στρατιωτικούς κανονισμούς και τα στρατιωτικά
καθήκοντα: «...εκατοντάδων μελών μας και φίλων της πίστεως μας
εξεπλήρωσαν και συνεχίζουν να εκπληρώνουν τα στρατιωτικά των καθήκοντα».
Ερχόμαστε στο 1960. Τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Μεξικό
αντιμετώπιζαν ένα μεγάλο πρόβλημα. Δεν μπορούσαν να βγάλουν διαβατήριο,
δεν μπορούσαν να πάρουν άδεια οδηγήσεως αυτοκινήτου, δεν είχαν την
δυνατότητα να κάνουν διάφορες νομικές συναλλαγές. Μόνο αν, ήταν εν τάξει
σε κάποιο στρατιωτικό ζήτημα, θα μπορούσαν να ξεπεράσουν αυτές τις
δυσκολίες. Το κράτος του Μεξικού εξέδωσε νόμο, σύμφωνα με τον οποίο
έπρεπε να γίνεται «στρατιωτική πορεία» ενός έτους. Η πορεία αυτή
αποτελούσε απαραίτητη στρατιωτική υποχρέωση. Ήταν μέρος της εκπαιδεύσεως
που προέβλεπε το Υπουργείο Αμύνης για τους πολίτες του Μεξικού. Όποιος
συμμορφωνόταν σ' αυτό το ζήτημα, εθεωρείτο ήταν εν τάξει απέναντι στις
στρατιωτικές υποχρεώσεις του κι κρατούσε στα χέρια του κάποιο σχετικό
«Δελτίο». Χωρίς αυτό το «Δελτίο» οι πόρτες των διαφόρων υπηρεσιών του
κράτους παρέμειναν κλειστές.
Εάν λοιπόν οι Ιεχωβίτες του Μεξικού θεωρούσαν το κράτος, τον στρατό, την
στρατιωτική πορεία σαν πράγματα του Σατανά, έπρεπε να δηλώσουν αυτήν
την πίστη τους και να υποστούν και τις δυσάρεστες συνέπειες, οι οποίες
θα ταίριαζαν στην «μαρτυρική» τους ονομασία. Έτσι θα γίνονταν φωτεινά
παραδείγματα ακεραιότητας απέναντι στον Θεό! Πιστοί μέχρι τέλους! Και
όλος ο κόσμος θα θαύμαζε την συνέπειά τους.
Έδειξαν όμως συνέπεια, αξιοπρέπεια, ακεραιότητα; Τίποτε απ' όλα αυτά!
Κατέφυγαν στο «λάδωμα». Έβρισκαν κάποιους αξιωματικούς που εκπροσωπούσαν
τις ανάλογες στρατιωτικές υπηρεσίες και τους δωροδοκούσαν, για να
πάρουν στα χέρια τους το «Δελτίο». Έτσι φαίνονταν ότι είχαν εκπληρώσει
τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις και όλα τα προβλήματα ήταν λυμένα.
Ο τότε πρόεδρος της «Σκοπιάς» Νάθαν Νόρρ εδωσε την σχετική «ευλογία». Το
«Κυβερνών Σώμα» της Εταιρείας με επίσημο έγγραφό του δήλωνε ότι δεν
είχε καμία αντίρρηση στην εφαρμογή αυτής της πονηρής μεθόδου. (Πρβλ.
Αντωνίου Αλεβιζοπούλου, Η λατρεία της Σκοπιάς, Α', σ. 209-212).
Η ιδέα πού κυκλοφορεί στον πολύ κόσμο ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι
ειρηνιστές είναι εντελώς πλανημένη. Τα μέλη της «Σκοπιάς» γαλουχούνται
σε πνεύμα πού κάθε άλλο παρά ειρηνιστικό είναι. Όλους όσους δεν ανήκουν,
στην οργάνωσή τους, όλους όσους δεν τους φέρονται ευνοϊκά, τους
ονομάζουν ανθρώπους «κατσικοειδείς» και «τραγοειδείς», εχθρούς του
Ιεχωβά. Ο Θεός βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση μ' αυτούς τους ανθρώπους.
«Ο Ιεχωβά είναι δυνατός πολεμιστής». Κάποια ήμερα θα τους κατασφάξει
όλους. Και οι Ιεχωβίτες την περιμένουν με χαρά αυτήν την ημέρα.
Όποιος μελετήσει τα έντυπα της «Σκοπιάς» θα διαπίστωση ότι κάθε άλλο
παρά ειρηνιστικό πνεύμα εμφυτεύεται στις ψυχές των Ιεχωβιτών.
Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο πού δημοσιεύεται στην «Σκοπιά» της
1.5.1951. Ο τίτλος του άρθρου είναι εντυπωσιακός: «Γιατί οι Μάρτυρες του
Ιεχωβά δεν είναι ειρηνισταί». Κάτω από τον τίτλο υπάρχουν οι φράσεις:
«Ο Ιεχωβά είναι δυνατός πολεμιστής. Ιεχωβά το όνομα αυτού». Κάθε
προσπάθεια για επικράτηση ειρήνης μεταξύ των εθνών είναι έργο μισητό
στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Όποιος συμβάλλει σε μια τέτοια προσπάθεια, θα
τιμωρηθεί από τον Ιεχωβά. Όποιος συμπράττει σε τέτοιες κινήσεις,
απειλείται με σφαγή. (Πρβλ. «Σκοπιά» 16.3.1986).
Ο οπαδός της «Σκοπιάς» δεν είναι ειρηνιστής. Παίρνει όπλο και σκοτώνει.
Αφαιρεί ανθρώπινη ζωή. Αυτό δηλώνεται σαφώς σε διάφορα κείμενα της
Εταιρείας. Στο περιοδικό «Ξύπνα» της 22.3.1971, σ. 27 αναγράφονται τα
εξής: «Ο Ιεχωβά Θεός, ο Δοτήρ της ζωής, είναι ο μόνος πού έχει το
δικαίωμα να καθορίζει κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορεί να αφαιρεθεί η
ανθρώπινη ζωή». Αυτό σημαίνει ότι μπορείς να φονεύσεις, αρκεί να μάθεις
ποιες είναι οι προϋποθέσεις για φόνο. Οι προϋποθέσεις αυτές καθορίζονται
από τον Ιεχωβά και γνωστοποιούνται από την Εταιρεία «Σκοπιά» πού
αποτελεί τον ορατό εκπρόσωπο του Ιεχωβά, πού αποτελεί τον αγωγό, το
κανάλι του Ιεχωβά προς τους ανθρώπους.
Δεν θα κουράσουμε τους αναγνώστες παραθέτοντας πολλά κείμενα της
Εταιρείας γι' αυτό το θέμα. Θα σταθούμε μόνο σ' ένα απ' αυτά. Πρόκειται
για το δημοσίευμα του περιοδικού «Ξύπνα» της 8.2.1976 πού τιτλοφορείται:
«Πρέπει να υπερασπίζετε τον εαυτό σας; Ποία η άποψις της Βίβλου».
Καταλαμβάνει τις σελίδες 27 και 28.
Σύμφωνα με την διδασκαλία αυτού του κειμένου, στην περίπτωση επιθέσεως
οπλισμένου κακοποιού, ο φόνος επιτρέπεται και ο φονεύς δεν λογίζεται ως
«ένοχος αίματος». Όταν βλέπει ένας Μάρτυς του Ιεχωβά ότι απειλείται η
ζωή του ή η ζωή άλλων από κάποιον εγκληματία και ληστή, επιτρέπεται να
φονεύσει. Μπορεί να προμηθευθεί ένα περίστροφο «για την προσωπική του
ασφάλεια». Μπορεί να οπλοφορεί «εν όψει του αυξανομένου εγκλήματος και
της βίας».
Σ' αυτό το κείμενο γίνεται και μνεία του Αρκάνσας. Πρόκειται για
πολιτεία των ΗΠΑ στα νότια, στην δυτική όχθη του Μισισιπή. Ξεχωρίζει για
τα οροπέδια της, για τα πλούσια δάση της, για τα άνθη της μηλιάς και
την παραγωγή βάμβακος.
Βέβαια το άρθρο του «Ξύπνα» δεν κάνει λόγο για τα οροπέδια ή τους
εθνικούς δρυμούς ή τα εθνικά πάρκα ή τις μηλιές του Αρκάνσας, αλλά για
κάποιον πού δεν χρησιμοποίησε καλά το κυνηγετικό του όπλο. Αν
παρακολουθήσουμε το κείμενο:
«Πολλές φορές, Η ύπαρξη ενός περιστρόφου πού συνωδευόταν από πανικό ή υπερένταση, οδήγησε σε περιττούς θανάτους.
»Ένας άνδρας σαράντα ετών από το Αρκάνσας γέμισε το κυνηγετικό του όπλο
για πρώτη φορά σε τέσσερα χρόνια. Εξ αιτίας των ληστειών πού συνέβαιναν
στη γειτονιά, ήταν αποφασισμένος να προστατεύσει την περιουσία του.
«Νωρίς το άλλο πρωί νόμισε ότι άκουσε ένα κακοποιό να περπατάει σιγά έξω
από το σπίτι του. Άρπαξε το όπλο του και πυροβόλησε προς την μπροστινή
πόρτα. Έπειτα άναψε το φως. Στην είσοδο βρισκόταν ξαπλωμένη η
δεκατριετής κόρη του - νεκρή».
Η γραμμή πού δίνεται στους Ιεχωβίτες με αυτό το κείμενο είναι:
Επιτρέπονται οι δίκαιοι φόνοι. Απαγορεύονται οι άδικοι. Οι άδικοι φόνοι
χαρακτηρίζονται ως «περιττοί θάνατοι». Τον ένοπλο ληστή πού απειλεί την
ζωή σου και την περιουσία σου να τον φονεύσεις. Αλλά να προσεχής μην
κάνης λάθος και αφαιρέσεις την ζωή κάποιου αθώου, κάποιου μέλους της
οικογενείας σου, της δεκατριάχρονης κόρης σου...
Αυτή η γραμμή δίνεται στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Και θα πρέπει βέβαια να τηρείται και σ' όλες τις προεκτάσεις της.
Υπάρχει μία χώρα, η Ρουμανία. Ξαφνικά της κηρύσσουν πόλεμοι οι Ούγγροι.
Εισβάλλουν στην χώρα τους και αρχίζουν την καταστροφή. Οι Ρουμάνοι
κηρύσσουν επιστράτευση, πολεμούν, σκοτώνουν, αποκρούουν τους εισβολείς
και σώζουν την χώρα τους. Αυτό σύμφωνα με τις προεκτάσεις πού έχει η
γραμμή πού δίνεται στους Ιεχωβίτες πρέπει να επιτρέπεται.
Αν όμως ο Ρουμανικός στρατός κάνη λάθος και νομίσει ότι εκτέθηκαν από τα
νότια οι Βούλγαροι και αρχίζει να σκοτώνει Βουλγάρους, αυτό σύμφωνα με
την νοοτροπία του σχετικού δημοσιεύματος του «Ξύπνα» δεν πρέπει να
επιτρέπεται. Σ' αυτήν την περίπτωση έχουμε «περιττούς» θανάτους. Διότι
οι Βούλγαροι υπήρξαν αθώοι.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία αντιφατικότητα της «Σκοπιάς». Επιτρέπουν
στους οπαδούς των να σκοτώνουν τους ένοπλους ληστές πού επιτίθενται στο
σπίτι τους και απειλούν την ζωή τους και την περιουσία τους. Αλλά όταν
επιτίθεται ένα ληστρικό κράτος για να κατακτήσει κάποιο άλλο, οι
Μάρτυρες του Ιεχωβά που βρίσκονται στο δεύτερο κράτος δεν επιτρέπεται να
λάβουν μέρος στην ένοπλη άμυνα κατά του επιτιθεμένου. Είναι πασιφανές
ότι η στάση της «Σκοπιάς» εδώ είναι εντελώς παράλογη και αντιφατική.
Πρέπει να πούμε στην «Σκοπιά» ότι η ποσοτική διαφορά δεν αντιστρέφει την
ηθική. Δεν μπορεί η ένοπλη άμυνα να θεωρείται επιτρεπτή όταν επιτίθεται
ένας ένοπλος κακοποιός σε ένα άτομο, και να είναι κακή όταν επιτίθενται
πολλοί οπλισμένοι κακοποιοί σε πολλά άτομα.
Τι δηλαδή; Ο φόνος ενός κακοποιού που επιτίθεται στο σπίτι μου δεν
ανήκει στους «περιττούς» θανάτους, και συνεπώς επιτρέπεται· και ο φόνος
πολλών κακοποιών που επιτίθενται στην χώρα μας απαγορεύεται; Γιατί; Εδώ
μήπως πρόκειται για «περιττούς» θανάτους;
Στο τέλος του άρθρου του «Ξύπνα» αναγράφονται τα έξης; «... Δεν εγκρίνει
(η Αγία Γραφή) τις ένοπλες συγκρούσεις ή την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής
στις προσπάθειες που γίνεται κατά την διάρκεια της ημέρας για την
προστασία υλικών αποκτημάτων». Να σχολιάσουμε αυτό το «κατά την διάρκεια
της ημέρας».
Εδώ θέλει να πει η «Σκοπιά» ότι την νύχτα επιτρέπεται να σκοτώνουν ενώ
την ημέρα απαγορεύεται. Άλλη σοφία αυτή! Δηλαδή όταν ο ληστής κάνη
επίθεση την νύχτα, επιτρέπεται να αμυνθώ ένοπλα και να τον σκοτώσω, για
να προστατεύσω την ζωή μου, την ζωή των δικών μας την περιουσία μου. Αν
όμως μου επιτεθεί ήμερα, τότε να τον αφήσω να με φονεύσει και να με
ληστέψει;
Πρόκειται για παράλογη νοοτροπία. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο στα θέματα της
χριστιανικής ηθικής, και έμπαινε σαν κριτήριο των πράξεων η ύπαρξη
ηλιακού φωτός ή η ανυπαρξία του, τότε δεν θα έμενε τίποτε όρθιο. Τότε,
αν κάποιος διέπραττε μία μοιχεία την νύχτα θα ήταν δικαιολογημένος· αν
όμως την διέπραττε ήμερα θα κρινόταν ένοχος!
Πάντως, όσα αντιφατικά και αν έχει αυτό το χειμωνιάτικο άρθρο του
«Ξύπνα» του 1976, δηλώνεται ξεκάθαρα ότι υπάρχουν περιπτώσεις που ο
Μάρτυς του Ιεχωβά χρησιμοποιεί όπλο και φονεύει. Έτσι καταπίπτει ο μύθος
πως οι άνθρωποι της «Σκοπιάς» δεν αφαιρούν ανθρώπινες ζωές. Και
ανθρώπινες ζωές αφαιρούν, αλλά το χειρότερο οδηγούν ανθρώπινες ψυχές
στον πνευματικό θάνατο.
Όταν παρουσιάζουν τον Χριστό, όχι σαν αιώνιο Θεό, όχι σαν ζωή, όχι σαν
χορηγό της αιώνιας ζωής, όχι σαν «αρχηγό τής ζωής» όπως το είπε ο
Απόστολος Πέτρος στους Ισραηλίτες στον Ναό των Ιεροσολύμων μετά την
θεραπεία του εκ γενετής χωλού, τι άλλο κάνουν; Δεν οδηγούν τους
ανθρώπους στον πνευματικό θάνατο;
Ο Χριστός για τους Ιεχωβίτες είναι κτίσμα, είναι αρχάγγελος. Δεν είναι
το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος (Αποκ. κβ' 13). Αυτή η διαστροφή της
αλήθειας ως προς το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστό αποτελεί τον
χειρότερο φόνο. Ο Θεός να μας φυλάει από αιρέσεις
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
"ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ"