Ήταν
30-01-1992... Ημέρα των τριών Ιεραρχών...!!! Ακριβώς 27 χρόνια
πριν...!!! Ένας φίλος και γείτονάς μου, ο Σπύρος καλή του ώρα, με έπεισε
ότι καλό θα ήταν να πάμε να γνωρίσουμε ένα γεροντάκι στο Άγιον Όρος για
το οποίο είχε ακούσει πολλά...
Αν
και άθεος τότε, λίγο επειδή δεν είχα πάει στον Άγιον Όρος, αν και
ταξιδιάρης, λίγο επειδή κάποια λόγια της πατρικής μου οικογένειας
ηχούσαν αμυδρά ακόμα μέσα μου, πείστηκα...!!! Ενώ φύγαμε με ήλιο από την
Ουρανούπολη, όταν φτάσαμε στις Καρυές ήδη χιόνιζε..!!! Μέχρι να
τακτοποιηθούμε στην Ι.Μ. Κουτλουμουσίου, το είχε "στρώσει"..!!! Μας
έπιασε απελπισία.. Ο φίλος μου είχε ακούσει ότι ο γέροντας ήταν άρρωστος
και δύσκολα θα μας δεχόταν με τέτοιο καιρό.. Την επομένη μέρα πρωί πρωί
(του Αγίου Αθανασίου με το Αγιορείτικο ημερολόγιο) μετά την Θεία
Λειτουργία είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας.. Κατηφορίσαμε προς το
κελί του Γέροντα και ώωω του θαύματος, αν και άρρωστος, στεκόταν μπροστά
στην αυλόπορτα με την ομπρέλα του στο χέρι, γιατί χιόνιζε ακόμη, και
μας περίμενε λες και ήξερε για την επίσκεψή μας... Μόλις φίλησα το χέρι
του, με αγκάλιασε και το ροζιασμένο χέρι του χάϊδεψε το κεφάλι μου...!!
Ξαφνικά
έγινε σεισμός μέσα μου...!!! Έπεσα στα γόνατα και έκλαιγα για πολύ
ώρα..!!! Αυτά τα δάκρυα ξαφνικά καθάρισαν τα μάτια μου...!!
Εκεί που δεν έβλεπα το Θεό πουθενά, άρχισα να τον βλέπω παντού στην ζωή μου..!!
Στις
νιφάδες του χιονιού, στους κρυστάλλους που κρέμονταν από τα κλαδιά των
δένδρων, στα κύματα της θάλασσας, στο πέταγμα των γλάρων του ταξιδιού
της επιστροφής.. Παντού παντού...!!! Τίποτα δεν ήταν όπως πριν..
Ακολουθώντας
την συμβουλή του αγαπημένου μου παππούλη πήγα και εξομολογήθηκα μόλις
επιστρέψαμε στο μοναστήρι.. Η ζωή μου άλλαξε...!!!!
Δόξα τω Θεώ που οδήγησε τα βήματά μου στον άγιο παππούλη μας Παΐσιο...!!!
Τον έχω και θα τον έχω για πάντα φύλακα της καρδιάς μου...
Όσιε Παΐσιε πρέσβευε υπέρ ημών..!!!