'Εχω ήδη περάσει κάποια καταθλιπτικά επεισόδια στη διάρκεια των οποίων δε σταματώ να σκέπτομαι το μωρό εκείνο που θυσίασα εγώ η ίδια, εδώ και έντεκα χρόνια.
Κατηγορώ τον εαυτό μου ότι δε στάθηκα πιο δυνατή. Νομίζω ότι τότε έπρεπε να ζητήσω διαζύγιο και να φύγω με το μωρό μου...
Θυσίασα το πρώτο μου μωρό, για να κρατήσω έναν άντρα σκληρό και ανεκδιήγητο, που τώρα πια δεν έχω. Και για να κρατήσω μια οικονομική κατάσταση που επίσης τώρα πια δεν έχω. Το πρώτο μου μωρό θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου.
Η ζωή μου δεν είναι πάντα εύκολη και πολλές φορές στο τέλος του μήνα τα φέρνω δύσκολα βόλτα. Αλλά κανένα όμορφο φόρεμα, κανένα ταξίδι, καμιά κοσμική επιτυχία δεν μπορεί να συγκριθεί με τη χαρά και την ευτυχία που μου φέρνουν τα χαμόγελα των άλλων μου παιδιών...
Και, επειδή πιστεύω, παρακαλώ τον Θεό να συγχωρήσει την αδυναμία μου.
Λένε ότι ο Θεός όλα τα συγχωρεί, αλλά εγώ έχω την εντύπωση ότι Του ζητώ να συγχωρήσει το ασυγχώρητο. Τελειώνω τις γραμμές αυτές μ' έναν κόμπο στο λαιμό και πνιγμένη στα δάκρυα, αλλά σας λέω ότι μια γυναίκα δε συνέρχεται ποτέ ψυχολογικά μετά από μια άμβλωση.
Αναρωτιέμαι, υπάρχει στη φύση άλλο πλάσμα που να διαπράπει τέτοια βαρβαρότητα; Ελπίζω η μαρτυρία μου να μπορέσει να σώσει κάποια μέρα τουλάχιστον μια δυο μητέρες και τα μωρά τους.
Τότε η οδύνη μου και η οδύνη του πρώτου μου παιδιού δε θα έχουν πάει χαμένες κι αυτό με παρηγορεί λιγάκι.
Από το βιβλίο: Το μετεκτρωτικό τραύμα. Ψυχοσωματικές συνέπειες των εκτρώσεων