«Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰω. ιστ΄33).
Ὁ Κύριος προειδοποιεῖ, ἐπιβεβαιώνει καὶ ἐνθαρρύνει. Θέτει τὸ πρόβλημα δίνει καὶ τὴν λύσι. Οἱ θλίψεις ἀναπόφευκτες, ἀλλὰ καὶ ἡ νίκη τοῦ πιστοῦ, ποὺ γνωρίζει καλὰ πώς «διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Μὴν ἀγανακτῆς, λοιπόν, ποὺ τὰ πράγματα δὲν ἔρχονται πάντοτε ὅπως τὰ θέλεις ἐσὺ στὴ ζωή σου. Δὲν εἶναι δυνατόν, ἀλλὰ καὶ συμφέρον σου δὲν εἶναι, νὰ γίνονται ὅλα κατὰ τὴν σκέψι σου, τὴν ἐπιθυμία σου καὶ τὸ θέλημά σου.
Ἁγ. Δημητρίου το Ροστώφ
⊸⊸⊸⊸⊸
Ἄν ὁ ἄνθρωπος κάνη ὑπομονή στὶς θλίψεις, αὐτὸ εἶναι σημάδι πὼς κρατάει καλὰ τὸ τιμόνι τοῦ ἑαυτοῦ του, πὼς ἔχει αὐτοκυριαρχία.
Παρομοίως γίνεται, ἀδελφοί μου, καὶ μὲ τὸ κερί· ἄν δὲν τὸ μαλάξουμε πολὺ μὲ τὰ χέρια μας καὶ ἄν δὲν ζεσταθῆ, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ χαραχθῆ ἐπάνω του σφραγίδα. Ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος, ἄν δὲν δοκιμασθῆ ἀπὸ ἀσθένειες καὶ ἄν δὲν πονέση πολύ, δὲν μπορεῖ νὰ ριζώση μέσα στὴν ψυχή του ἡ ἀρετή.
Ἁγ. Διαδόχου
⊸⊸⊸⊸⊸
Δὲν εἶναι ἡ θλίψη καὶ ἡ δοκιμασία κακό. Ἡ ἁμαρτία εἶναι κακό. Οἱ πρῶτες, μᾶς ἑνώνουν μὲ τὸν Θεό, ἡ δεύτερη μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεό.
Ἅγ. Ἰω. Χρυσόστομος
⊸⊸⊸⊸⊸
Αὐτοὶ ποὺ δοξάζουν τὸν Θεό, στὸ πεῖσμα τῶν δοκιμασιῶν τους, μεταβάλλουν τὰ βάρη σὲ εὐλογίες.
⊸⊸⊸⊸⊸
Ἐκεῖνος ποὺ ζεῖ κοντὰ στὸν Θεὸ στὶς κοινὲς περιστάσεις τῆς ζωῆς, μπορεῖ νὰ εἶναι κοντά Του στὶς ἔκτακτες δοκιμασίες τῆς ζωῆς.
⊸⊸⊸⊸⊸