«Με τον θάνατο πεθαίνει η αμαρτία. Γι΄ αυτό είπε ο Θεός στον άνθρωπο: “Να πεθάνεις”. Αλλιώς θα ήταν η αμαρτία αθάνατη.
Και την κόλαση ο Θεός από αγάπη την επέτρεψε. Να πάει ο αμαρτωλός με τους ομοίους του να παρηγοριέται.
Και την κόλαση ο Θεός από αγάπη την επέτρεψε. Να πάει ο αμαρτωλός με τους ομοίους του να παρηγοριέται.
Γιατί αυτούς, και στον Παράδεισο να
τους έβαζε ο Θεός, πάλι θα υπέφεραν. Φαντάσου να είναι κάποιος, που δεν
αγαπά τον Χριστόν, σε μια ατελείωτη Θεία Λειτουργία ! Θα βαριόταν, θα
έπληττε, θα δυσανασχετούσε !
Ή να πάρεις κάποιον γύφτο και να τον
βάλεις σε ένα πανέμορφο βασιλικό παλάτι. Θα του είναι όλοι άγνωστοι, δεν
θα ξέρει πώς να το χρησιμοποιήσει, δεν θα μπορεί να κινηθεί, θα
μπερδεύεται, θα αισθάνεται άβολα, θα στεναχωριέται, δεν θα μπορεί να
συνεννοείται με τους παλατιανούς…
Δεν θα ευχαριστείται. Μάλλον θα υποφέρει».
ΣΩΤΗΡΧΟΣ Μ.Π.« ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΓΙΟΣ», εκδ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΑΘΗΝΑ 2009