Γράφει ὁ Δρ. Δημήτριος Γ. Μεταλληνὸς
Ἀρκετὰ ἔχουν γραφτεῖ σχετικὰ μὲ τὴν ὑποχρεωτικότητα καὶ ἐπιβολὴ τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ. Ἀπὸ τοὺς πρώτους ἱεράρχες (23.5.2025) ἔλαβε θέση στὸ ζήτημα ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας Νεκτάριος, ἐπισημαίνοντας τὰ ἑξῆς:
«Ἡ ἐποχὴ μας χαρακτηρίζεται ἀπὸ μία δραματικὴ καὶ ταχεῖα μετάβαση ἀπὸ τὴν ὑγειονομικὴ δικτατορία —ὅπως ἐγκαθιδρύθηκε στὴ διάρκεια τῆς πανδημίας— σὲ μία μορφὴ ἠλεκτρονικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, ὅπου τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο ἀπειλεῖται μὲ πλήρη ἀποπροσωποποίηση. Τὸ φαινόμενο αὐτὸ δὲν εἶναι ἁπλῶς πολιτικὸ ἢ κοινωνικό. Πρόκειται, κατὰ βάση, γιὰ βαθὺ θεολογικὸ πρόβλημα. Ἡ πνευματικὴ ζωή, ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου καὶ ἡ δυνατότητα τοῦ ἀνθρώπου νὰ ζεῖ σὲ κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ ἀπειλοῦνται ἀπὸ τὴ νέα αὐτὴ συνθήκη, ἡ ὁποία, παρὰ τὶς τεχνολογικές της προφάσεις, δὲν εἶναι παρὰ μία νέα μορφὴ ἀνελευθερίας».
Ἀπὸ τοὺς πρώτους (ἂν ὄχι μοναδικοὺς) πολιτικοὺς ποὺ ἔλαβαν θέση στὸ μεῖζον αὐτὸ κοινωνικὸ ζήτημα καὶ ὁ Πρόεδρος τοῦ Δημοκρατικοῦ, Πατριωτικοῦ καὶ Λαϊκοῦ Κινήματος ΝΙΚΗ κ. Δημήτριος Νατσιός, ὁ ὁποῖος ἐπαναλαμβάνει τὴν ἀντίθεσή του στὴν καθιέρωση τοῦ προσωπικοῦ ἀριθμοῦ, κάνοντας λόγο γιὰ «ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα». Σημειώνει χαρακτηριστικὰ ὅτι «συγκεντρώνονται ὅλα τὰ προσωπικὰ δεδομένα σὲ ἕνα ὑπὲρ-κλειδὶ καὶ κανεὶς δὲν γνωρίζει ποιὸς θὰ ἔχει πρόσβαση…ὁ ἀριθμὸς θὰ εἶναι διὰ βίου καὶ θὰ ἀκολουθεῖ τὸν πολίτη ἀκόμη καὶ μετὰ θάνατον», ἐνῶ ἀναφέρθηκε καὶ σὲ θέματα κυβερνοασφάλειας, ἀφοῦ «οἱ χάκερς προηγοῦνται τῶν κρατικῶν συστημάτων».
Τὸ πολιτικὸ πρόβλημα ποὺ κορυφώνεται τώρα μὲ τὴν ἐπιβολὴ ἑνὸς αὐτοματικοῦ συστήματος ψηφιακῆς διακυβέρνησης δὲν ἀποτελεῖ ἁπλὰ πρόβλημα νομιμότητας ἢ πρόβλημα τῆς ἠθικῆς ὑπόστασης τῶν πολιτικῶν προσώπων· εἶναι πρόβλημα συστημικὸ ποὺ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν οὐσία τοῦ πολιτεύματος καὶ τὴ μετάλλαξη τῆς φιλελεύθερης δημοκρατίας ἀπὸ ἠθικῆς θεωρίας περὶ τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας, σὲ ὁλοκληρωτικὴ ἰδεολογία ποὺ στρέφεται κατὰ τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας. Ἡ φιλελεύθερη δημοκρατία βασισμένη στὴν ἀτομικὴ ἐλευθερία, τὸ ἀτομικὸ δικαίωμα καὶ τὴν οἰκονομία, ἀδυνατεῖ νὰ ἀντλήσει τὴν συλλογικὴ πραγματικότητα τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας καὶ τῆς ἱστορίας καὶ νὰ ἀπαντήσει στὸ ζήτημα τῆς σχέσης πολιτικῆς καὶ ἠθικῆς (σύμφωνα μὲ τὸν φιλόσοφο Σπυρίδωνα Μανάτο).
Στὴν προβληματικὴ αὐτὴ ἀναρωτιέται ὁ μέσος πολίτης, ποῦ πῆγαν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ «εὐαγγελιστὲς» καὶ ὑποστηρικτὲς τοῦ κάθε λογῆς «δικαιωματισμοῦ», οἱ ὁποῖοι κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια ὑπεραμύνονταν καὶ ξιφουλκοῦσαν γιὰ τὰ «ἀναφαίρετα δικαιώματά τους», ἀλλὰ σήμερα ἐκκωφαντικὰ σιωποῦν, ὅταν δὲν γίνεται σεβαστὴ ἡ ἐπιθυμία τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας (ἀφοῦ τὸ 80% τῶν συμπολιτῶν μας δὲν ἔχουν συναινέσει στὸν Προσωπικὸ Ἀριθμό).
Μήπως τελικὰ κάποιοι σέβονται μόνον τὰ δικαιώματα ΤΟΥΣ, ἀλλὰ ἀδιαφοροῦν προκλητικὰ γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν ἄλλων;
Μήπως, ὁρισμένες μειοψηφίες ἀπαιτοῦν τὸν σεβασμὸ τῶν ὅποιων δικαιωμάτων τους, ἀλλὰ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὰ ἀντίστοιχα τῶν πλειοψηφιῶν;
Ἐν τέλει, ἡ πολιτικὴ αὐτὴ στάση καὶ φαινόμενο καλεῖται Δημοκρατία ἢ Ὀλιγαρχία; Φιλελευθερισμὸς ἢ (Κοινοβουλευτικὴ) Δικτατορία;
Κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχει διαπιστωθεῖ διεπιστημονικά, ἄρα τεκμηριωμένα, ὁ περιορισμὸς ἢ κατ’ ἀκρίβειαν ὁ ἐξοβελισμὸς τῆς ποιότητας τῆς δημοκρατίας στὶς δυτικὲς χῶρες. Βασικὸς πυλώνας τῆς Δημοκρατίας ὡς Κοινοβουλευτισμὸς εἶναι (καὶ) ἡ διάκριση τῶν (τριῶν) ἐξουσιῶν. Ἀντ’ αὐτοῦ ἔχουμε ὁδηγηθεῖ σ’ ἕνα πρωθυπουργοκεντρικὸ σύστημα διακυβέρνησης τῆς πατρίδας μας. Ὁ (ἑκάστοτε) πρωθυπουργὸς νομοθετεῖ μὲ τὴ βοήθεια τῆς κοινοβουλευτικῆς του πλειοψηφίας, ἐπιβάλλοντας νόμους γιὰ τοὺς ὁποίους δὲν ἔχει ἐνημερώσει ἢ τὸ χειρότερο ἔχει ἀγνοήσει τὴν ἐκλογική (του) βάση, διακυβερνᾶ μὲ κυβέρνηση στὴν ὁποία συμμετέχουν μὴ ἐκλεγμένοι ἀπὸ τὸν λαὸ καὶ τέλος ἐπιλέγει καὶ διορίζει τοὺς ἀνώτατους δικαστικοὺς λειτουργούς. Μὲ ἄλλα λόγια ὁ πρωθυπουργὸς ἀποσπᾶ τὴν ψῆφο τοῦ λαοῦ γιὰ μία τετραετία, θεωρώντας ὅτι λαμβάνει λευκὴ ἐπιταγὴ νὰ κυβερνήσει μὲ ὅσους καὶ ὅπως ἐπιθυμεῖ, ἐπιλέγοντας ταυτόχρονα καὶ τὰ πρόσωπα ποὺ θὰ ἐλέγχουν τὴ νομιμότητα τῆς διακυβέρνησής του. Τὸ χειρότερο, ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν πανεπιστημιακῶν-ἀκαδημαϊκῶν διδασκάλων καὶ ὁ κόσμος τῆς διανόησης, σιωποῦν καὶ δὲν ἀντιδροῦν ὡς οἱ κατεξοχὴν θεωρητικοὶ καὶ πνευματικοὶ θεματοφύλακες τῆς Δημοκρατίας, βολεμένοι οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς ἢ ἀναμένοντας τὸ ὅποιο βόλεμά τους οἱ ὑπόλοιποι! Ἰσχύει τὸ σύστημα αὐτὸ τῶν ἀρεστῶν κι ὄχι τῶν ἀρίστων καὶ σὲ ποιὸ βαθμὸ στὶς ἄλλες προηγμένες χῶρες τῆς Δύσεως; Μήπως διενεργοῦνται στὶς χῶρες αὐτὲς συχνὰ δημοψηφίσματα γιὰ κοινωνικὰ ζητήματα, ποὺ ἀφοροῦν στοὺς συμπολίτες τους; Γιατί στὴ χώρα μας δὲν υἱοθετοῦμε τὰ θετικὰ στοιχεῖα τῆς Εὐρώπης καὶ τῶν λοιπῶν δυτικῶν χωρῶν; Ἐπιτέλους, ἀποτελεῖ δημοκρατικὸ στοιχεῖο ἡ ἐπιβολὴ ὑποχρεωτικότητας;
Τὸ πολιτικὸ ζήτημα νοσεῖ καὶ μάλιστα βαθιά. Τὸ πρόβλημα δὲν ἐντοπίζεται μόνο σὲ πρόσωπα, ἀλλὰ κυρίως στοὺς θεσμούς, οἱ ὁποῖοι ἐνσαρκώνονται ἀπὸ τὰ νοσηρὰ πρόσωπα, ποὺ καλοῦνται νὰ τοὺς ὑπηρετήσουν. Στὴν ἱστορικὴ αὐτὴ στιγμὴ παρουσιάζεται μία μοναδικὴ εὐκαιρία: ὄχι μόνο νὰ ἀντισταθοῦμε στὸν ὁλοκληρωτικὸ ἔλεγχο τῆς κρατικῆς ἐξουσίας, ἀλλὰ νὰ ἀποδείξουμε ὅτι ἡ φύση τῆς φιλελεύθερης δημοκρατίας εἶναι στὴν πραγματικότητα ἐσωτερικὰ ἀντιφατική, ἰδεολογική, ὁλοκληρωτικὴ καὶ ἀπάνθρωπη. Νὰ ἀπελευθερώσουμε, μία καὶ καλή, τὸ κράτος καὶ τὴν κοινωνία ἀπὸ τὸ πολιτικὸ σύστημα καὶ τὴν ἀνελεύθερη καὶ ἀπάνθρωπη ἰδεολογία του, ἡ ὁποία βρισκόταν καμουφλαρισμένη ὡς ἀτομικὴ ἐλευθερία καὶ δικαίωμα, ἂν καὶ λειτουργοῦσε παρασιτικὰ πάνω στὴ συλλογικὴ ἐλευθερία ἀποκρύπτοντας διαρκῶς τὴν ἀλήθεια ποὺ πάντοτε λείπει· τώρα ποὺ ὁ ἐχθρὸς βιάζεται νὰ ἀποκαλυφθεῖ…