Το άρθρο μεταφράσθηκε από την «Επόμενη Μέρα».
Η «BritCard» θα αποτελέσει μνημείο στον αυταρχισμό και στην απίστευτη ανικανότητα αυτής της κυβέρνησης.
Επιτέλους συμβαίνει — μετά από δεκαετίες διαδοχικών κυβερνήσεων που απειλούσαν τους Βρετανούς με ένα υποχρεωτικό σύστημα ταυτοποίησης, το Ηνωμένο Βασίλειο ετοιμάζεται να επιβάλει την «BritCard».
Ο Εργατικός Πρωθυπουργός, Κιρ Στάρμερ, σχεδιάζει να αναβιώσει το σχέδιο της εποχής Μπλερ, καθιστώντας την εθνική ταυτότητα υποχρεωτική στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η κυβέρνηση προτίθεται να ολοκληρώσει την εφαρμογή αυτών των καρτών έως το τέλος του 2029 — πριν προλάβει η επόμενη, πιθανώς μη Εργατική, κυβέρνηση να το σταματήσει.
Η ιδέα είναι ότι οποιοσδήποτε έχει δικαίωμα εργασίας στο Ηνωμένο Βασίλειο θα λαμβάνει μία από αυτές τις ψηφιακές ταυτότητες, αποθηκευμένη στο κινητό του τηλέφωνο. Αυτή θα περιλαμβάνει μια φωτογραφία τύπου διαβατηρίου, καθώς και πληροφορίες όπως το πλήρες όνομα, την εθνικότητα, την ημερομηνία γέννησης και το καθεστώς διαμονής. Θα εκδίδεται όχι μόνο σε Βρετανούς πολίτες αλλά και σε άτομα γεννημένα στο εξωτερικό, εφόσον έχουν άδεια εργασίας στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Ο Στάρμερ υποστηρίζει —όχι ιδιαίτερα πειστικά— ότι η BritCard θα βοηθήσει στην αντιμετώπιση του ανεξέλεγκτου προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης στο Ηνωμένο Βασίλειο. Προσπαθεί να παρουσιάσει το σχέδιο ως «μια τεράστια ευκαιρία για τη χώρα» και θέλει να μας πείσει ότι «θα κάνει πιο δύσκολη την παράνομη εργασία, ενισχύοντας την ασφάλεια των συνόρων μας». Φαίνεται πως «δεν θα μπορείς να εργαστείς στο Ηνωμένο Βασίλειο αν δεν έχεις ψηφιακή ταυτότητα. Είναι τόσο απλό.» Όμως αυτό δεν έχει πραγματικά να κάνει με τη μετανάστευση. Τεχνοκράτες όπως ο Στάρμερ —και ο Τόνι Μπλερ πριν από αυτόν— επιθυμούν εδώ και δεκαετίες να επιβάλουν εθνικές ταυτότητες, χρησιμοποιώντας κάθε πιθανή δικαιολογία, από τον COVID-19 μέχρι… τη συντήρηση των δρόμων.
Η ιδέα ότι η ψηφιακή ταυτότητα θα καταπολεμήσει ουσιαστικά την παράνομη εργασία είναι γελοία. Οι εργοδότες είναι ήδη νομικά υποχρεωμένοι να ελέγχουν ότι κάθε εργαζόμενος έχει το νόμιμο δικαίωμα εργασίας στο Ηνωμένο Βασίλειο — γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν οι αριθμοί Εθνικής Ασφάλισης (National Insurance Numbers). Οποιαδήποτε εταιρεία δεν κάνει ήδη αυτούς τους ελέγχους, δύσκολα θα αρχίσει να το κάνει επειδή εισήχθη η BritCard.
Ούτε υπάρχουν αποδείξεις ότι η BritCard θα περιορίσει την παράνομη μετανάστευση. Οι εθνικές ταυτότητες είναι εδώ και δεκαετίες διαδεδομένες σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλα εκτός από δύο κράτη-μέλη διαθέτουν κάποια μορφή ταυτότητας, και σε 15 από αυτά οι κάρτες είναι υποχρεωτικές. Πολλές χώρες μάλιστα δοκιμάζουν και ψηφιακές εκδοχές τους. Αν αυτές οι κάρτες είναι τόσο αποτελεσματικές, γιατί τόσα κράτη της ΕΕ εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν μεταναστευτικές κρίσεις; Στη Γερμανία, για παράδειγμα, κάθε πολίτης άνω των 16 ετών πρέπει να διαθέτει είτε εθνική ταυτότητα είτε διαβατήριο. Κι όμως, η παράνομη μετανάστευση και η αδήλωτη εργασία παραμένουν τεράστια προβλήματα.
Ακόμη κι αν η υποχρεωτική ταυτότητα ήταν βιώσιμη λύση, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τη δεχτούμε. Όπως έχει επισημάνει ο Peter Hitchens, το σχέδιο αυτό απλώς θα τιμωρήσει και θα ταλαιπωρήσει τους νομοταγείς πολίτες για τις αποτυχίες της κυβέρνησής τους. Γιατί να αναγκάζονται οι Βρετανοί να «εγγραφούν» ή αλλιώς να αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες, μόνο και μόνο επειδή το κράτος απέτυχε να ελέγξει τα σύνορά του;
Δεν χρειάζεται να είσαι συνωμοσιολόγος για να δεις τους κινδύνους μιας ψηφιακής ταυτότητας.
Πρώτα απ’ όλα, εγείρει τεράστια ζητήματα προστασίας δεδομένων — η συλλογή των προσωπικών στοιχείων κάθε εργαζόμενου ενήλικα στη χώρα αποτελεί δελεαστικό στόχο για χάκερς. Συνδυάστε αυτό με το γεγονός ότι το βρετανικό κράτος δεν φημίζεται για την ικανότητά του να υλοποιεί ψηφιακά συστήματα ή να προστατεύει δημόσια δεδομένα. Αρκεί να θυμηθούμε μερικές από τις μεγαλύτερες τεχνολογικές αποτυχίες της κυβέρνησης. Το σκάνδαλο του Post Office Horizon, για παράδειγμα, προκάλεσε με ένα σφάλμα λογισμικού την ψευδή κατηγορία περισσότερων από 900 υπαλλήλων για υπεξαίρεση χρημάτων — πολλοί έχασαν τις δουλειές τους, φυλακίστηκαν ή καταστράφηκαν οικονομικά. Κάποιοι οδηγήθηκαν ακόμη και στην αυτοκτονία. Γιατί να πιστέψουμε ότι το σύστημα της BritCard —πολύ μεγαλύτερο και με πολύ πιο κρίσιμες συνέπειες— δεν κινδυνεύει με παρόμοια καταστροφή;
Ακόμη και στο φανταστικό σενάριο όπου η BritCard θα εφαρμοζόταν τέλεια, θα έπρεπε και πάλι να την απορρίψουμε κατηγορηματικά. Το παλιό ρητό «δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι αν δεν έχεις τίποτα να κρύψεις» είναι καθαρή ανοησία. Όλοι πρέπει να φοβόμαστε την απώλεια των βασικών μας ελευθεριών. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς την καθολική ταυτότητα να εξελίσσεται γρήγορα σε ένα εσωτερικό «διαβατήριο» της καθημερινής ζωής, που θα απαιτείται όχι μόνο για εργασία αλλά και για ενοικίαση κατοικίας, τραπεζικές συναλλαγές, ταξίδια, συμμετοχή σε διαδηλώσεις ή πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες — πράγμα που σημαίνει ότι ένα απλό τεχνικό σφάλμα θα μπορούσε να σε αποκλείσει από τα μέσα διαβίωσής σου. Κάτι παρόμοιο είδαμε σχεδόν να συμβαίνει στην πανδημία του COVID-19, όταν η κυβέρνηση απείλησε να συνδέσει την κατάσταση εμβολιασμού με το δικαίωμα του πολίτη να ζει φυσιολογικά και να συμμετέχει στην κοινωνία. Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι ότι η ψηφιακή ταυτότητα επιταχύνει τις δυνατότητες μαζικής επιτήρησης. Η διασύνδεση των ταυτοτήτων με κυβερνητικές και ιδιωτικές βάσεις δεδομένων επιτρέπει τον άμεσο εντοπισμό των κινήσεών σου, των αγορών σου και των ανθρώπων που συναντάς.
Αν υπάρχει κάποιο θετικό στοιχείο, είναι ότι ο Στάρμερ αντιμετωπίζει σοβαρή αντίδραση. Οι Συντηρητικοί αντιτίθενται στο σχέδιο, όπως και οι συνήθως μετριοπαθείς Φιλελεύθεροι Δημοκράτες. Το κόμμα Reform UK, φυσικά, έχει επίσης ταχθεί εναντίον της BritCard, με τον Νάιτζελ Φάρατζ να εκφράζει την ανησυχία ότι η ψηφιακή ταυτότητα αποτελεί ακόμη ένα μέσο «ελέγχου του πληθυσμού, επιβολής περιορισμών και τιμωρίας των αθώων». Αρκετοί από την Αριστερά αντιτίθενται επίσης. Ο πρώην ηγέτης των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, χαρακτήρισε τη BritCard «προσβολή των πολιτικών μας ελευθεριών» και «υπερβολική κρατική παρέμβαση». Ακόμη και μέσα στο ίδιο το κυβερνών κόμμα υπάρχουν διαφωνίες. Η βουλευτής του Νότιγχαμ Ίστ, Νάντια Γουίτομ, χαρακτήρισε το σχέδιο «διχαστική, αυταρχική ανοησία», ενώ ο βουλευτής του Νόργουιτς Σάουθ, Κλάιβ Λιούις, δεσμεύτηκε να στηρίξει «όλα τα συνδικάτα, τις οργανώσεις πολιτών και τις ομάδες ακτιβιστών που αντιτίθενται σε αυτή τη δυστοπική τρέλα». Αυτό δείχνει τη δυνατότητα δημιουργίας μιας σπάνιας διακομματικής συμμαχίας για την υπεράσπιση των πολιτικών ελευθεριών.
Ο Στάρμερ έχει ήδη δείξει τις αυταρχικές του τάσεις, με την κυβέρνησή του να παρακολουθεί όσους εκφράζουν αντι-μεταναστευτικές απόψεις στο διαδίκτυο και να εφαρμόζει τον Νόμο για την Ασφάλεια στο Διαδίκτυο, περιορίζοντας την ελευθερία του λόγου. Το να δοθεί στην ίδια αυτή κυβέρνηση πρόσβαση στα προσωπικά δεδομένα κάθε εργαζόμενου πολίτη είναι τρομερή ιδέα. Και το να περιμένουμε ότι κάποια μελλοντική Βουλή θα αποσυναρμολογήσει ένα τεράστιο σύστημα επιτήρησης είναι απλώς ευσεβής πόθος. Ας ελπίσουμε ότι, για μία φορά, η ανικανότητα του βρετανικού κράτους θα λειτουργήσει υπέρ μας — προτού οι ελευθερίες μας διαβρωθούν ακόμη περισσότερο.
Το άρθρο μεταφράσθηκε από την «Επόμενη Μέρα».
Digital ID Can Only End Badly ━ The European Conservative
Lauren Smith is a London-based columnist for europeanconservative.com
ΠΗΓΗ - ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ