π. Στέφανος Στεφόπουλος
Μιά μικρή απορία. (9)
Βάλλεται, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια η Ορθοδοξία πανταχόθεν. Ακόμη και από τις δικές μας ακούσιες ή εκούσιες ενέργειες.
Παρακολουθούμε με πολύ προβληματισμό τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην Ι. Μονή του Σινά και φέρνουμε στο νου μας όλες τις προηγούμενες εκκλησιαστικές κρίσεις στην Αθήνα, την Κωνσταντινούπολη, την Ουκρανία, την Αλεξάνδρεια, την Αντιόχεια, τα Ιεροσόλυμα, την Κρήτη, την Κύπρο, τη Ν. Υόρκη.
Σε όλες δε σχεδόν υπήρξε αδόκητη εμπλοκή των τοπικών αρχών που, ως συνήθως, καραδοκούν σαν τις ύαινες για να αρπάξουν τα “θύματα” των “αρπακτικών”.
Και δημιουργείται μιά απορία στο δικό μας το μυαλό.
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, η Παναγία μας, οι Άγιοί μας, που είναι;
Γιατί δεν τους αναθέτουμε τα ερωτήματα και τις διχόνοιες και διαφωνίες μας γιά να μας δώσουν αυτοί τις απαντήσεις;
Γιατί πρέπει να εκτιθέμεθα σε πιστό λαό απ τη μιά σκανδαλίζοντάς τους και σε αθέους, αντικείμενους και εχθρικούς προς την Εκκλησία μας αξιωματούχους δίδοντάς τους την ευκαιρία να επιβουλεύονται, να καταστρατηγούν, να παραβιάζουν αιώνια “σύνορα” και “κόκκινες γραμμές” της Εκκλησίας μας;
Κάποιος πνευματικός γέροντας στα όρη της Ναυπακτίας μου είχε πει κάποτε γιά κάποιο σχετικό συμβάν.
“Πάτερ μου, ας κάνουν τριήμερη ξηροφαγία, πολύ προσευχή, ολονυκτία και ας βάλουν τους κλήρους με τις διαφορετικές τοποθετήσεις στο Ιερό Ευαγγέλιο και μετά το πέρας της Αγρυπνίας ας τραβήξουν τον ένα. Γιατί δεν αναθέτουμε με πίστη και εμπιστοσύνη το δικό μας ατελές και εμπαθές θέλημα στην κρίση και δικαιοσύνη του Θεού;”.
Με την απορία θα μείνουμε, μάλλον!