ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ (ΚΑΛΑΜΑΤΑ 1943).
Φωτογραφία του Αρχιμανδρίτη ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΚΟΚΚΙΝΗ ο οποίος καταγόταν από το Βαλτεσινίκο της Αρκαδίας.
Τελείωσε το Γυμνάσιο και την Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με αιματηρές οικονομίες. Χειροτονήθηκε Ιερέας και τοποθετήθηκε ως εφημέριος στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Ναυπλίου υπαγόμενος στην Ιερά Μητρόπολη Αρκαδίας, ενώ στην συνέχεια έγινε Αρχιμανδρίτης. Όντας μελετηρός και πολύ ευφραδής, συνετέλεσε με τα κηρύγματά του στην δημιουργία πνευματικής ατμοσφαίρας στην ενορία του, αλλά και στο Άργος. Κατά την διάρκεια της Κατοχής, παρηγορούσε και ενίσχυε τους ενορίτες του, ενώ στα κηρύγματά του χτυπούσε τους κατακτητές και καυτηρίαζε την απανθρωπιά τους.
Παράλληλα, συνεργαζόταν με τους εθνικόφρονες αξιωματικούς της περιοχής στην Εθνική Αντίσταση βοηθώντας τους με υλικά και στρατολόγηση ανταρτών. Όλα αυτά τον έβαζαν σε κινδύνους, από τους οποίους κατόρθωνε συχνά να διαφεύγει. Όταν όμως άρχισε να απειλείται η ζωή του τόσο από τους Γερμανούς κατακτητές, όσο και από τους κομμουνιστές, αναγκάστηκε να καταφύγει στο βουνό και να ενταχθεί στην αντιστασιακή οργάνωση «Ελληνικός Στρατός» του Ίλαρχου Τηλεμάχου Βρεττάκου.
Στις 23 Οκτωβρίου 1943, κατά την διάρκεια της συμπλοκής του «Ελληνικού Στρατού» με τους Ελασίτες κοντά στην Παλαιοχώρα Μεσσηνίας, ο π. Χριστοφόρος τραυματίστηκε, αλλά κατόρθωσε να διαφύγει την σύλληψή του από τον Ε.Λ.Α.Σ., καταφεύγοντας στην Καλαμάτα. Εκεί παρακάλεσε έναν περαστικό να του δέσει τα τραύματα, αλλά για κακή του τύχη αυτός ήταν στέλεχος του ΚΚΕ, και ο οποίος ειδοποίησε την κομμουνιστική οργάνωση Καλαμών, η οποία οργάνωση συνέλαβε τον π. Χριστόφορο.
Από εδώ ξεκινάει ο μαρτυρικός θάνατός του. Οι κομμουνιστές τον απογύμνωσαν και τον μετέφεραν γυμνό, και κτυπώμενο καθόλη την διάρκεια της διαδρομής στο μοναστήρι Διμνιόσης-Καλαμών. Εκεί τον ρώτησαν με πιο χέρι κάνει τον σταυρό του, και όταν τους το επέδειξε του έκοψαν το χέρι αυτό.
Στην συνέχεια του ξερίζωσαν τα γένια και του έβγαλαν με τανάλια τα δόντια, ενώ στο τέλος και ενώ ήταν αιμόφυρτος και σπάραζε από τους πόνους, ένας ΕΛΑΣίτης του άνοιξε την κοιλιά και περνώντας τα σπλάχνα στο λαιμό, του έλεγαν κοροϊδευτικά σου φορέσαμε το πετραχήλι για να μας εξομολογήσεις. Τελικά ο Αρχιμανδρίτης ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ απεβίωσε στις 3 Νοεμβρίου 1943.
Όταν έγινε γνωστός ο θάνατός του, του έγινε πάνδημο μνημόσυνο στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Ναυπλίου. Αργότερα, όταν επήλθε η ομαλότητα στην Ελλάδα, με την πρωτοβουλία των σωματείων «Προοδευτικού Συλλόγου Ναυπλίου» και «Παλαμήδης», και με την ευλογία του τότε Μητροπολίτου Αργολίδος Χρυσοστόμου, στήθηκε στον περίβολο του Ιερού Ναού του Αγίου Γεωργίου η προτομή του π. Χριστοφόρου Κοκκίνη, με επίγραμμα που έλεγε τα εξής: «Αρχιμανδρίτης Χριστοφόρος Κοκκίνης πίστεως και πατρίδος προμαχών 3η Νοεμβρίου μηνός 1943 έτους υπό συμμοριτών αθέων πατρίδος πολεμίων Ιστορίας κύκλοι, ανδρών επιφανών υμνείται παράδοτε αἰωνιότητι πεσόντα τον πίστεως μάρτυρα, σέμνωμα Εκκλησίας, καύχημα Ελλήνων, έμβλημα αδουλώτων Αλκιμον διδάσκαλον θυσίας υπερτάτης»
Πηγή: «Εκκλησία εις τον αγώνα της ελευθερίας (1453 – 1953)», Εκδότης Παναγιώτης Αθ.)
Φωτογραφία του Αρχιμανδρίτη ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΚΟΚΚΙΝΗ ο οποίος καταγόταν από το Βαλτεσινίκο της Αρκαδίας.
Τελείωσε το Γυμνάσιο και την Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με αιματηρές οικονομίες. Χειροτονήθηκε Ιερέας και τοποθετήθηκε ως εφημέριος στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Ναυπλίου υπαγόμενος στην Ιερά Μητρόπολη Αρκαδίας, ενώ στην συνέχεια έγινε Αρχιμανδρίτης. Όντας μελετηρός και πολύ ευφραδής, συνετέλεσε με τα κηρύγματά του στην δημιουργία πνευματικής ατμοσφαίρας στην ενορία του, αλλά και στο Άργος. Κατά την διάρκεια της Κατοχής, παρηγορούσε και ενίσχυε τους ενορίτες του, ενώ στα κηρύγματά του χτυπούσε τους κατακτητές και καυτηρίαζε την απανθρωπιά τους.
Παράλληλα, συνεργαζόταν με τους εθνικόφρονες αξιωματικούς της περιοχής στην Εθνική Αντίσταση βοηθώντας τους με υλικά και στρατολόγηση ανταρτών. Όλα αυτά τον έβαζαν σε κινδύνους, από τους οποίους κατόρθωνε συχνά να διαφεύγει. Όταν όμως άρχισε να απειλείται η ζωή του τόσο από τους Γερμανούς κατακτητές, όσο και από τους κομμουνιστές, αναγκάστηκε να καταφύγει στο βουνό και να ενταχθεί στην αντιστασιακή οργάνωση «Ελληνικός Στρατός» του Ίλαρχου Τηλεμάχου Βρεττάκου.
Στις 23 Οκτωβρίου 1943, κατά την διάρκεια της συμπλοκής του «Ελληνικού Στρατού» με τους Ελασίτες κοντά στην Παλαιοχώρα Μεσσηνίας, ο π. Χριστοφόρος τραυματίστηκε, αλλά κατόρθωσε να διαφύγει την σύλληψή του από τον Ε.Λ.Α.Σ., καταφεύγοντας στην Καλαμάτα. Εκεί παρακάλεσε έναν περαστικό να του δέσει τα τραύματα, αλλά για κακή του τύχη αυτός ήταν στέλεχος του ΚΚΕ, και ο οποίος ειδοποίησε την κομμουνιστική οργάνωση Καλαμών, η οποία οργάνωση συνέλαβε τον π. Χριστόφορο.
Από εδώ ξεκινάει ο μαρτυρικός θάνατός του. Οι κομμουνιστές τον απογύμνωσαν και τον μετέφεραν γυμνό, και κτυπώμενο καθόλη την διάρκεια της διαδρομής στο μοναστήρι Διμνιόσης-Καλαμών. Εκεί τον ρώτησαν με πιο χέρι κάνει τον σταυρό του, και όταν τους το επέδειξε του έκοψαν το χέρι αυτό.
Στην συνέχεια του ξερίζωσαν τα γένια και του έβγαλαν με τανάλια τα δόντια, ενώ στο τέλος και ενώ ήταν αιμόφυρτος και σπάραζε από τους πόνους, ένας ΕΛΑΣίτης του άνοιξε την κοιλιά και περνώντας τα σπλάχνα στο λαιμό, του έλεγαν κοροϊδευτικά σου φορέσαμε το πετραχήλι για να μας εξομολογήσεις. Τελικά ο Αρχιμανδρίτης ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ απεβίωσε στις 3 Νοεμβρίου 1943.
Όταν έγινε γνωστός ο θάνατός του, του έγινε πάνδημο μνημόσυνο στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Ναυπλίου. Αργότερα, όταν επήλθε η ομαλότητα στην Ελλάδα, με την πρωτοβουλία των σωματείων «Προοδευτικού Συλλόγου Ναυπλίου» και «Παλαμήδης», και με την ευλογία του τότε Μητροπολίτου Αργολίδος Χρυσοστόμου, στήθηκε στον περίβολο του Ιερού Ναού του Αγίου Γεωργίου η προτομή του π. Χριστοφόρου Κοκκίνη, με επίγραμμα που έλεγε τα εξής: «Αρχιμανδρίτης Χριστοφόρος Κοκκίνης πίστεως και πατρίδος προμαχών 3η Νοεμβρίου μηνός 1943 έτους υπό συμμοριτών αθέων πατρίδος πολεμίων Ιστορίας κύκλοι, ανδρών επιφανών υμνείται παράδοτε αἰωνιότητι πεσόντα τον πίστεως μάρτυρα, σέμνωμα Εκκλησίας, καύχημα Ελλήνων, έμβλημα αδουλώτων Αλκιμον διδάσκαλον θυσίας υπερτάτης»
Πηγή: «Εκκλησία εις τον αγώνα της ελευθερίας (1453 – 1953)», Εκδότης Παναγιώτης Αθ.)