ΠΟΙΑ Η ΜΙΑ
ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Παρουσιάσαμε τὰ τέσσαρα γνωρίσματα τῆς
᾿Εκκλησίας: Μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολική. ᾿Αλλ᾽ ἐπειδὴ γίνεται λόγος γιὰ πολλὲς
᾿Εκκλησίες, τίθεται τὸ ἐρώτημα: ᾿Απὸ τὶς πολλὲς ᾿Εκκλησίες, ποία εἶνε ἡ ἀληθινή, ποία ἔχει
τὰ τέσσαρα γνωρίσματα;
Δὲν εἶνε ἐγωισμὸς ἡμῶν τῶν ᾿Ορθοδόξων,
δὲν εἶνε ὑπεροψία, δὲν εἶνε ναρκισσισμός,
ὅπως ἰσχυρίσθηκαν κακοὶ ἐκπρόσωποι τῆς
᾿Εκκλησίας, ἀλλ᾽ εἶνε ὁμολογία πίστεως ἡ διακήρυξις, ὅτι ἡ ἀληθινὴ ᾿Εκκλησία εἶνε ἡ Ὀρθοδοξία. Αὐτὴ ἔχει τὰ τέσσαρα γνωρίσματα, ποὺ
ἀναφέρονται στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως.
Ἡ ᾿Ορθοδοξία εἶνε ἡ μία ᾿Εκκλησία, διότι σ᾽
αὐτὴν ὑπάρχει ἡ «μία πίστις» (Ἐφ.4:5), «ἡ ἅπαξ
παραδοθεῖσα τοῖς ἁγίοις πίστις», «ἡ ἁγιωτάτη
πίστις» (Ἰούδ. 3, 20), ἡ θεία διδασκαλία. Εἶνε
ἱστορικὴ ἀλήθεια, ὅτι ἐμεῖς οἱ ᾿Ορθόδοξοι δὲν
ἀλλάξαμε τίποτε ἀπὸ τὴν πίστι. Οἱ ἑτερόδοξοι
δὲν δύνανται νὰ ἀποδείξουν, ὅτι ἐμεῖς οἱ Ορθόδοξοι ἀλλάξαμε μία ἔστω μικρὴ διδασκαλία πίστεως. Στὸ χῶρο τῆς δογματικῆς διδασκαλίας οὔτε ἐλαχίστη τροποποίησι κάναμε, οὔτε ἐλαχίστη προσθήκη, οὔτε ἐλαχίστη ἀφαίρεσι. Πιστεύουμε σήμερα ὅ,τι ἐν συνεχείᾳ πιστευόταν
μέχρι τὴν ἐποχὴ τῶν ᾿Αποστόλων. Γιὰ νὰ μὴ θίξωμε τὸν ἐγωισμὸ τῶν ἑτεροδόξων, δὲν λέμε σ᾽
αὐτοὺς νὰ γίνουν ᾽Ορθόδοξοι, ἀλλὰ λέμε νὰ
ἐπιστρέψουν στὴν πίστι τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν
ὀκτὼ πρώτων αἰώνων, ὁπότε αὐτομάτως γίνονται Ορθόδοξοι, διότι ἡ Ορθοδοξία εἶνε ἡ συνέχεια τῆς ἀρχαίας ᾿Εκκλησίας.
Ὁ Θεὸς ὡς φιλάνθρωπος κάνει θαύματα καὶ σὲ ἑτεροδόξους καὶ σὲ ἑτεροθρήσκους. Ὁ
ἅγιος ᾿Αρσένιος ὁ Καππαδόκης π.χ. μὲ τὴ χάρι
τοῦ Θεοῦ θεράπευε καὶ Μουσουλμάνους.᾿Αλλ’
ὡρισμένα θαύματα, ὅπως π.χ. ὁ ἁγιασμὸς καὶ ἡ
εὐωδία τῶν ἱερῶν λειψάνων, γίνονται μόνο στὸ
χῶρο τῆς ᾿Ορθοδοξίας, γιὰ νὰ βεβαιώνεται, ὅτι
ἡ ᾿Ορθοδοξία εἶνε ἡ ἀληθινὴ ᾿Εκκλησία.
᾿Αφοῦ δὲ ἡ ᾿Ὀρθοδοξία ἔχει τὸ πρῶτο γνώρισμα τῆς ᾿Εκκλησίας, εἶνε δηλαδὴ ἡ μία καὶ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, ἔχει καὶ τὰ ἄλλα γνωρίσματα.
Εἶνε ἁγία καὶ δημιουργεῖ ἁγίους καὶ θαυματουργούς, οἱ ὁποῖοι θαυματουργοῦν ἐν ζωῇ καὶ
μετὰ θάνατον. Εἶνε καθολική, κάτοχος τῆς ὅλης
ἀληθείας τῆς πίστεως, καὶ ἐξαπλωμένη σὲ ὅλο
τὸν κόσμο. Καθολικὴ ᾿Εκκλησία λέγεται βεβαίως καὶ ὁ Παπισμός. ᾿Αλλ᾽ ὁ Παπισμὸς λόγῳ τῶν
αἱρέσεών του ἔχει τὸ ὄνομα καὶ δὲν ἔχει τὴ χάρι.Ἡ ᾽Ορθοδοξία, τέλος, εἶνε ἀποστολική, διότι ὡς ᾿Εκκλησία θεμελίους ἔχει τοὺς ᾿Αποστόλους, κατέχει τὴν ἀποστολικὴ διδαχή, καὶ ἔχει
ἀποστολικὴ διαδοχὴ στὴ σειρὰ τῶν ᾿Επισκόπων
της.
᾿Αποτελεῖται δὲ ἡ Ἐκκλησία ἀπ᾽ ὅλους, ὅσοι βαπτίζονται ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ παραμένουν στὴν ᾽Ορθοδοξία. ᾿Αποτελεῖται καὶ ἀπὸ
τὸν κλῆρο καὶ ἀπὸ τὸν λαό. Ὁ δὲ λαός, οἱ πολλοί, εἶνε τὸ κύριο σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας. Καὶ δὲν
ὑπάρχει ὁ λαὸς γιὰ τὸν κλῆρο, ἀλλ᾽ ὁ κλῆρος
γιὰ τὸν λαό. Ὁ κλῆρος εἶνε τεταγμένος νὰ διακονῇ τὸν λαό. Βεβαίως πολλοὶ ᾿Ορθόδοξοι δὲν
ἔχουν ἱκανὴ γνῶσι καὶ ἐπίγνωσι τῆς ᾽Ορθοδόξου Πίστεως, ἀγνοοῦν πολλά, δυνατὸν λόγῳ
ἀγνοίας νὰ ἔχουν καὶ πλάνες. ᾿Αλλ᾽ ἀφοῦ κατ᾽
ἀρχὴν ἀναγνωρίζουν τὴν αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔχουν ἔστω καὶ χαλαρὴ σχέσι μὲ τὴν
᾿Εκκλησία, δὲν παύουν νὰ εἶνε μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ δὲ πνευματικοὶ ταγοὶ καὶ ὁδηγοὶ
καὶ τὰ συνειδητὰ τῆς ᾿Εκκλησίας μέλη πρέπει
νὰ ἐνδιαφέρωνται καὶ νὰ βοηθοῦν τὰ ὑστεροῦντα μέλη, γιὰ νὰ γίνωνται καὶ αὐτὰ συνειδητά. Τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τοὺς ἀδελφοὺς πρέπει νὰ εἶνε ζωηρὸ καὶ σπουδαῖο, ἀφοῦ «οἱ πολλοὶ ἕν σῶμά ἐσμεν ἐν Χριστῷ, ὁ δὲ καθ᾿εἷς ἀλλήλων μέλη» (Ρωμ. 12:5).
Δὲν ἀρκεῖ δὲ νὰ πιστεύωμε καὶ νὰ ὁμολογοῦμε πίστιν «εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ
ἀποστολικὴν ᾿Εκκλησίαν». Γιὰ νὰ εἴμεθα ἄξια τῆς ᾿Εκκλησίας τέκνα, μαζὶ μὲ τὴν πίστι καὶ τὴν
ὁμολογία πρέπει νὰ ἔχωμε καὶ θερμὴ ἀγάπη
πρὸς τὴ γλυκειά μας μάνα, τὴν ᾿Εκκλησία, καὶ
ζωηρῶς νὰ ἐνδιαφερώμεθα γιὰ τὴν εὐπρέπεια
καὶ τὴν τιμή της ἔναντι τῶν ἐκκλησιομάχων,
τῶν σκανδαλοποιῶν καὶ τῶν προδοτῶν καὶ ὑπονομευτῶν της. Κατὰ τὴ γνωστὴ ἀρχαία ρῆσι,
δὲν μποροῦμε νὰ ἔχωμε τὸν Θεὸ πατέρα, ἂν
δὲν ἔχωμε τὴν ᾿Εκκλησία μητέρα. Ἡ μητέρα
εἶνε στοργικὴ πρὸς τὰ τέκνα της. Καὶ τὰ τέκνα
ὀφείλουν νὰ εἶνε στοργικὰ πρὸς τὴ μητέρα
τους. ᾿Αγαποῦμε τὴ σαρκική μας μητέρα; Πολὺ
περισσότερο πρέπει ν᾿ ἀγαποῦμε τὴν πνευματική μας μητέρα, τὴν ᾿Εκκλησία, τὴν Ορθοδοξία.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ Ι. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ, Θεολόγου - Φιλολόγου, Ἔκδοσις Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος «Ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ», ΑΘΗΝΑΙ 2008