Στὸ ἄκουσμα αὐτὸ ὁ ἱεροκήρυκας Αὐγουστῖνος, ποὺ ἡ καρδιά του φλεγόταν γιὰ Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα, ἀνταποκρίθηκε στὸ κάλεσμα καὶ ἀναχώρησε γιὰ τὴ Μακεδονία. Ὁ ΟΔΕΠ δὲν τοῦ χορήγησε τὰ ὁδοιπορικά. Δανείστηκε ἀπὸ ἕνα φίλο του χρήματα καὶ μὲ δικά του ἔξοδα τὸ Φεβρουάριο τοῦ 1942 ἔφυγε μόνος του γιὰ τὴ Μακεδονία. Ἄς ἀκούσουμε τὸν ἴδιο:
«Ἐκ τῆς Ἠπείρου εἰς Μακεδονίαν. Ἀπὸ τὴν μίαν περιπέτειαν περιῆλθον εἰς ἄλλην περιπέτειαν, ἡ ὁποία ὅμως δὲν διήρκεσεν ὀλίγους μόνον μῆνας, ὡς ἐν Ἰωαννίνοις, ἀλλὰ μίαν ὁλόκληρον ὀκταετίαν (1942-1949), πλήρη περιπετειῶν καὶ κινδύνων. Ἐκτελῶν ἀπόφασιν τῆς Ἱ. Συνόδου, ἵνα ὡς ἱεροκῆρυξ ἐνισχύσω διὰ τοῦ κηρύγματος τὸν σκληρῶς δοκιμαζόμενον λαὸν τῆς Μακεδονίας, κατόπιν ταλαιπωρίας ἔφθασα ἀρχὰς τοῦ 1942 εἰς Ἔδεσσαν, τήν νέαν μου θέσιν. Μιὰ λεπτομέρεια. Ἐπαρουσιάσθην εἰς τὸ Φρουραρχεῖον Ἐδέσσης πρὸς ἐπιθεώρησιν τῆς ταυτότητός μου. Ὅταν ὁ διοικητὴς εἶδε τό ὄνομά μου, ἔμεινε κατάπληκτος. Μοῦ ἀνεκοίνωσε ἐμπιστευτικῶς τὸ ἑξῆς:
“Πρὸ ὀλίγου, ἔλαβα ἐπεῖγον σῆμα ἵνα συλληφθῇς ὡς λίαν ἐπικίνδυνος διὰ τὴν ἀσφάλειαν τῶν Ἰταλικῶν στρατευμάτων· ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ἐπρόλαβες καὶ εὑρίσκεσαι εἰς Μακεδονίαν, περιοχὴν ἐλεγχομένην ὑπὸ τῶν Γερμανῶν, δὲν θὰ ἐκτελεσθῆ ἡ τοιαύτη διαταγὴ τῶν Ἰταλῶν. Ἐσώθης ὡς διὰ θαύματος. Ὀλίγον τι ἐὰν καθυστέρεις,...».