Ένας λαός με κοντή μνήμη. Το έγκλημα των Τεμπών, πριν δύο έτη.
(άρθρο-Ένας λαός με κοντή μνήμη) Βλέποντας κανείς τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της εικοστής ογδόης του Φεβρουαρίου, που αφορούσαν το έγκλημα των Τεμπών φαντάζεται ίσως ότι η θέληση όλου αυτού του λαού θα οδηγήσει σε απόδοση δικαιοσύνης και τιμωρία των ενόχων. Δεν μπορεί παρά ένα τέτοιο μεγάλο πλήθος με τόσο πάθος να πιέσει προς την κατεύθυνση αυτή. Είμαι σίγουρος όμως ότι παρακολουθώντας τις εκδηλώσεις του λαού, εκείνοι οι οποίοι θέλουν να κρύψουν τους πραγματικούς ενόχους θα σκέπτονται: «Καλά θα τους περάσει σε λίγο θα το ξεχάσουν». Και πολύ φοβάμαι ότι έχουν δίκιο.
Αν έχεις ήδη αγανακτήσει αναγνώστη με αυτή τη διαπίστωσή μου, θα σε παρακαλούσα πολύ να κάνεις λίγο υπομονή για να δούμε εάν πράγματι αυτοί οι άνθρωποι έχουν δίκιο. Έχω πολλές φορές υποστηρίξει ότι είμαστε ένας λαός ο οποίος ενθουσιάζεται και συγκινείται και στη συνέχεια εγκαταλείπει την προσπάθεια του ασχολούμενος με κάτι άλλο που θα του κινήσει το ενδιαφέρον. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πολλές φορές όταν κανείς του θυμίσει την προηγούμενη αντίδραση του, όχι απλώς αδιαφορεί, αλλά εκνευρίζεται κιόλας.
Ένας λαός με κοντή μνήμη. Η Κυριακή της Ορθοδοξίας, πριν από ένα έτος.
Φέρνω στο νου μου πριν από ένα έτος, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, την Ιερά Σύνοδο αποκομμένη από τους πολιτικούς εις ένδειξη διαμαρτυρίας για τον νόμο, ο οποίος ψηφίστηκε σχετικά με την τεκνοθεσία των ομοφυλοφίλων και το γάμο τους, να τελεί την Θεία Λειτουργία στη μονή Πετράκη κεκλεισμένων των θυρών. Ένα χρόνο μετά, αγκαλιά με τους ίδιους πολιτικούς, οι ίδιοι οι ιεράρχες, ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις και δίνουν διαβεβαιώσεις ότι οι συνεργασία τους είναι αγαστή. Τι έγινε από τότε ως τώρα; Μήπως άλλαξε κάτι; Φυσικά και όχι. Το μόνο που έγινε είναι ότι πιστεύοντας, και μη έχοντας άδικο, ότι ο πιστός λαός ξέχασε αυτά τα οποία συνέβησαν, μπορούν πλέον ελεύθερα να κάνουν εκείνο που κατά τη γνώμη μου είχαν και τότε στο νου τους, δηλαδή να συνεχίσουν την εμπορική και οικονομική συνεργασία τους με το κράτος. Και δεν έχουν άδικο. Πλέον όλα ξεχάστηκαν. Οι πολιτικοί ξαναγύρισαν στις εκκλησίες, κάνουν το σταυρό τους ως ευλαβείς χριστιανοί, γίνονται αποδεκτοί από τους προεστώτες των συνάξεων και από τον λαό, ο οποίος καθόλου δεν θυμάται την ευκολία με την οποία παρέβησαν τον θείο και ιερό νόμο με την ψηφοφορία τους.
Ένας λαός με κοντή μνήμη. Οι κλειστές εκκλησίες πριν μερικά έτη.
Πριν από μερικά χρόνια όχι πολλά, όλοι κλεισμένοι στα σπίτια μας δεν μπορούσαμε να συμμετέχουμε στο Ιερό Πάθος γιατί τη Μεγάλη Εβδομάδα, την ώρα που τα σούπερ μάρκετ και τα καταστήματα τροφίμων για ζώα ήταν κατάμεστα, οι εκκλησίες ήταν κλειστές και όχι μόνο αυτό, αλλά απαγορεύονταν να χτυπούν και οι καμπάνες. Θεωρούσα ότι όταν θα τελείωναν όλα αυτά θα γινόταν απολογισμός. Και θα τιμωρούνταν οι υπαίτιοι μιας τέτοιας παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Φυσικά και τίποτα δεν συνέβη. Η Εκκλησία θεώρησε τα πάντα ως μη γενόμενα. Οι άνθρωποι συνεχίζουν τις δραστηριότητές τους και κανείς δεν λογοδότησε για την ανίερη εκείνη συμπεριφορά. Επίσης κανείς δεν λογοδότησε για το ότι υποχρέωσε ανθρώπους να πληρώσουν πρόστιμα γιατί δεν εμβολιάστηκαν, για το ότι εμβολιάστηκαν παιδιά τα οποία δεν είχαν κανένα κίνδυνο από τη νόσο υποχρεώνοντάς τα σε συνεχή ανησυχία για τις επιπτώσεις των εμβολίων στον οργανισμό τους, διότι απέλυσε και εξευτέλισε ουσιαστικά, λειτουργούς της υγείας χωρίς καμιά πραγματική δικαιολογία, διότι εμπόδισε τις μετακινήσεις και την παραμονή στην εξοχή, όπου δεν θα υπήρχε κανένας κίνδυνος να μεταδοθεί η νόσος.
Η διαχείριση της πανδημίας.
Όλη αυτή η απαράδεκτη διαχείριση της πανδημίας με τους χιλιάδες νεκρούς στα ανύπαρκτα νοσοκομεία μας με την έκθεση σε κίνδυνο λόγω έλλειψης πρωτοβάθμιας υγείας για την γενική ψυχολογική βία που ασκήθηκε σε παιδιά νέους και μεγαλύτερους με τον εγκλεισμό τους στο σπίτι πέρασε «αβρόχοις ποσί» για τους υπεύθυνους. Όλοι τα έχουμε ξεχάσει και συνεχίζουμε, επευφημώντας τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι μας υπέβαλαν σε όλα αυτά τα αδικαιολόγητα μαρτύρια. Ένας νόμος περί ατιμωρησίας έσβησε τα πάντα, ησύχασε τις συνειδήσεις μας και όλα έχουν ξεχαστεί, επιβραβεύοντας εκείνους οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για όλα αυτά. Και αυτό φαίνεται από το ότι σίγουροι για την ατιμωρησία τους συνεχίζουν και μας κουνούν το δάκτυλο. Μια από τους τηλεστάρ επιστήμονες της εποχής εκείνης, επιβραβεύτηκε εκλεγόμενη βουλευτής και όχι μόνο αυτό, αλλά είχε το θράσος να μας πει ότι αν μας έλεγαν όλη την αλήθεια για τα εμβόλια, τότε πιθανώς να μην εμβολιαζόταν κανένας. Έτσι λοιπόν μας απέκρυψαν την αλήθεια για το καλό μας. Το ίδιο άλλωστε δεν είπε ο επιβραβευόμενος με δεύτερη θητεία υπουργός Υγείας για το θέμα Του εγκλήματος των Τεμπών ότι αν μας έλεγαν την αλήθεια για τους σιδηροδρόμους, τότε κανείς δεν θα ταξίδευε με τρένο;
Η οικονομική κρίση και η χρεωκοπία.
Η Ελλάδα πέρασε μια τρομερή κρίση με διάλυση της οικονομίας, χρεοκοπία, εικοσάρικα τα οποία μπορούσε κανείς να πάρει ημερησίως από τα μηχανήματα των τραπεζών, με μείωση των μισθών, με απολύσεις και μια γενική μιζέρια. Όχι μόνο η κρίση ξεχάστηκε, όχι μόνο επανήλθαμε στην κανονικότητά μας, αλλά και οι ίδιοι οι οποίοι μας οδήγησαν στην καταστροφή και οι οποίοι υποτίθεται ανέλαβαν να μας βγάλουν από αυτήν, συνεχίζουν με την ίδια λογική να μοιράζουν χρήματα, να δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την επόμενη κατάρρευση της οικονομίας χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται. Αντιθέτως, λαμβάνοντας την επιβράβευση από το λαό οι ίδιοι οι υπεύθυνοι αισθάνονται υπερήφανοι για τη συμπεριφορά τους.
Ένας λαός με κοντή μνήμη.
Είμαστε, δυστυχώς ένας λαός με πολύ κοντή μνήμη. Είμαστε θαυμαστοί για τον ενθουσιασμό μας, αλλά απαράδεκτοι για τον τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις σε βάθος χρόνου. Τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίσαμε είναι προφανές ότι ο καθένας ο οποίος δεν έχει μνήμη, είναι καταδικασμένος να ξαναπεράσει και κατά πάσα πιθανότητα με χειρότερο τρόπο αν δεν θυμάται ότι πέρασε. Το τραγικό Έγκλημα των Τεμπών είναι κάτι το οποίο σίγουρα οι συγγενείς των θυμάτων δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουν, γιατί η καθημερινή απουσία των αγαπημένων τους προσώπων θα τους το θυμίζει. Για όλους τους υπόλοιπους, εμάς, που εκτονώθηκαμε βγαίνοντας στους δρόμους και διαδηλώνοντας για την δικαιοσύνη θα είναι μια κανονικότητα το να ξαναγυρίσουμε στις δραστηριότητες μας, αγνοώντας αυτό το οποίο προηγήθηκε. Και επιτρέψτε μου και μια πρόβλεψη. Θα θυμώνουμε όταν μας θυμίζουν το θέμα αυτό.
Σε αυτό υπολογίζουν και οι κυβερνώντες και δεν έχουν άδικο, διότι ξέρουν σε ποιο λαό απευθύνονται. Εάν δεν ξυπνήσουμε, εάν δεν ανατρέξουμε στο πρόσφατο και απώτερο παρελθόν μας για να βγάλουμε συμπεράσματα, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας. Είμαστε οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι όπως οι λωτοφάγοι πετώντας μας οι κυβερνήτες μας κάποια ευτελή ανταλλάγματα, ξεχνούμε το τι έχει συμβεί. Και τους χειροκροτούμε. Η ευθύνη όμως είναι δική μας και για τους άρχοντές μας και για αυτά που μας κάνουν. Ας μην διαμαρτυρηθούμε λοιπόν εάν υποστούμε στο μέλλον τα ίδια και χειρότερα.
Ν. Παναγιωτόπουλος -Καρδιολόγος