Ἐκόστισε πολύ στήν Ἐκκλησία (ἀλλά καί στό Γένος τῶν Ἑλλήνων) ἡ ἀδυσώπητη διαμάχη γιά τίς ἱερές Εἰκόνες. Ἐπί ἑκατόν πενήντα ἔτη οἱ Χριστιανοί, ἀντί νά ἀγαπῶνται, χωρίσθηκαν σέ δύο στρατόπεδα ἀντιμαχόμενα.
Ἦταν τότε πού πολλοί Ὁμολογητές τῆς Πίστεώς μας ἔφθασαν μέχρι τό μαρτύριο, ἰδίως ὅταν βασίλευαν Αὐτοκράτορες εἰκονομάχοι.
Χρειάσθηκε ἡ Ἑβδόμη Οἰκουμενική Σύνοδος γιά νά ἐπικρατήσει ἡ ἀλήθεια στήν Ἐκκλησία μας. Καί, ὁπωσδήποτε, οἱ μυριάδες προσευχές τῶν ἀγνώστων Μοναχῶν καί λαϊκῶν εἵλκυσαν τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά μή ἐπιβληθεῖ τό σκοτάδι στίς συνειδήσεις καί - ὅπως γράφει ὁ Ζαχαρίας Παπαντωνίου – νά μή ἐπικρατήσουν οἱ Ναοί μέ μόνο στολίδι τούς ἄσπρους παγωμένους τοίχους.
Εἶναι, ὅμως, χρήσιμο καί ζωτικῆς σημασίας, ἐμεῖς οἱ σημερινοί πιστοί, χίλια τριακόσια χρόνια μετά τήν τρικυμία, ὄχι μόνο νά πανηγυρίζουμε τήν ἡμέρα, ὄχι μόνο νά λιτανεύουμε τίς Ἱερές Εἰκόνες, ἀλλά καί νά συνειδητοποιήσουμε τί σημαίνει γιά μᾶς ἡ λέξη «Ὀρθοδοξία».
Ἀσφαλῶς Ὀρθοδοξία δέν εἶναι μόνο ἡ διάκριση ἀπό τούς πλανημένους ἀδελφούς μας - ἄλλωστε τήν ἐποχή τῆς Εἰκονομαχίας δέν ὑπῆρχε τό σχῖσμα τοῦ 1054 - ἀλλά ἡ καθ’ ὅλα ὀρθή Πίστη σ’ αὐτά πού μᾶς κληροδότησε ὁ Κύριος Ἰησοῦς καί οἱ Ἀπόστολοί Του. Ἔτσι, ἡ ἀληθινή Λατρεία ἀνήκει μόνον σ’ Ἐκεῖνον. Ἀκόμα καί τούς Ἁγίους, πού Αὐτός ἀναδεικνύει, δέν τούς λατρεύουμε. Τούς τιμοῦμε. Πολύ περισσότερο δέν λατρεύουμε τίς Εἰκόνες. Ἡ τιμή σ’ αὐτές καί ἡ προσκύνησή τους μεταβαίνει στό «πρωτότυπο», στό εἰκονιζόμενο πρόσωπο.
Γι’ αὐτό οἱ Χριστιανοί, ὅταν χρησιμοποιοῦμε τήν ἔκφραση «ἡ θαυματουργή Εἰκόνα», ἐννοοῦμε τήν θεόσδοτη δυνατότητα ὁ εἰκονιζόμενος Ἅγιος ἤ Ἁγία (ἐξαιρέτως μάλιστα ἡ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ) νά ἑλκύει τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ὥστε νά ἐπιτελοῦνται θαυμαστά γεγονότα. Δέν ἐννοοῦμε ὅτι ἡ ἴδια ἡ Εἰκόνα (σάν ἕνα ἀκατανόητο ξόανο) ἔχει μαγικές ἰδιότητες! Κάτι τέτοιο εἶναι ἔξω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Παράδοση καί διδαχή!...
Παράλληλα, ὅποιος λατρεύει τόν Τριαδικό Θεό, ἤ τιμᾶ τούς Ἁγίους Του, τό κάνει μέ ὁποιαδήποτε σωστή Εἰκόνα, σέ ὁποιοδήποτε μέρος: Δέν ὑπάρχει ἄλλη Παναγία στήν Τῆνο καί ἄλλη στά Κύθηρα. Ἡ κατά Χάριν πανταχοῦ παρουσία τῶν Ἁγίων καί τῶν Εἰκόνων τους, εἶναι κατ’ ἐπέκταση Χάρη τοῦ Κυρίου.
Ἄς τόν Λατρεύουμε, ἄς τούς τιμοῦμε καί ἄς Τόν εὐχαριστοῦμε γιά τήν χαρά τῆς ὀρθῆς Πίστης μας…