Γράφει ὁ κ. Νικόλαος Ζαχαριάδης,
Καθηγητὴς Θεολόγος – Συγγραφέας
Οἱ Παπικοὶ εἶναι αἱρετικοὶ καὶ ὁ Πάπας αἱρεσιάρχης, παρὰ τὴν γνώμη μερικῶν ποὺ θέλουν νὰ μιλοῦν ἁπλῶς γιὰ Σχίσμα καὶ σχισματικούς. Διότι αὐτοὶ ποὺ ἀλλοτριώνουν, διδάσκουν καὶ ζοῦν τὸ δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος διαστρεβλωμένα, σὲ σχέση μὲ τὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Κυρίου καὶ μάλιστα ἀμετανόητα, παρὰ τὴν καταδίκη τῶν κακοδοξιῶν τους ἀπὸ Συνόδους, τοπικὲς καὶ οἰκουμενικές, εἶναι αἱρετικοὶ καὶ ὄχι σχισματικοί.
Ἀναφέρομαι κυρίως στὸ Filioque (δηλαδὴ τὴν κακοδοξία τῶν Παπικῶν, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν Πατέρα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν Υἱό).
Σήμερα πολλοὶ ἀδαεῖς ἀπορρίπτουν δυστυχῶς, τὴ Θεολογικὴ βαρύτητα τῆς ἀποδοχῆς ἢ ὄχι τοῦ Filioque καὶ τὸ θεωροῦν σὰν κάτι τὸ ἀσαφές, γι’ αὐτὸ καὶ τὸ παραβλέπουν σὰν νὰ μὴ εἶχε σημασία. Οἱ ἀδαεῖς φυσικά. Γιατί οἱ «ἄκρῳ δακτύλῳ ἁψάμενοι καὶ γευσάμενοι» τῆς Ὀρθόδοξης θεώρησης τῶν πραγμάτων, κατανοοῦν ὅτι μὲ τὸ Filioque ὁ Παπισμὸς παραμορφώνει τὴν Θεία Ἀποκάλυψη γιὰ τὴν Ἁγία Τριάδα, παραμερίζει τὸν Χριστό, δὲν φανερώνει τὴν Ἐκκλησία σὰν εἰκόνα τῆς Ἁγία Τριάδος, ἀλλὰ σὰν ἀνθρώπινη μονοκρατορία, δίδει στὸ Ἅγιο Πνεῦμα μόνον διακοσμητικὴ θέση καὶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν βοηθεῖται καὶ δὲν σώζεται. Γι’ αὐτὸ ὁ Παπισμὸς ἀποτελεῖ μεγάλη ἀπειλὴ γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ Τριαδικὸ δόγμα εἶναι ἡ ψυχὴ τῆς Χριστιανικῆς Ἀποκάλυψης.
Γι’ αὐτὸ ἀκόμα καὶ ἡ πιὸ ἀσήμαντη παραμόρφωσή του συνιστᾶ σοβαρώτατη αἵρεση ποὺ ὁδηγεῖ στὸν αἰώνιο θάνατο.
Ἔτσι ἡ Παπικὴ κακοδοξία τοῦ Filioque εἰσάγει τὴν διαρχίαν στὴν θεότητα, ἕνα ἡμισαβελλιανισμὸν (ὁ Σαβέλλιος ἦταν αἱρετικὸς καὶ θεωροῦσε τὸ τρισυπόστατο τῆς θεότητας ὄχι σὰν τρία ξεχωριστὰ πρόσωπα, ἀλλὰ σὰν τρεῖς διαφορετικοὺς τρόπους ἐμφανίσεως τοῦ Θεοῦ) στὴν Ἁγία Τριάδα.
Τὸ Filioque εἶναι ἄγνωστο στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία, πρωτοεμφανίστηκε τὸν 6ον αἰώνα στὴν Ἱσπανία, καὶ μόλις τὸ 1014 ἔγινε ὁριστικὰ δεκτὸ στὴ Ρώμη. Ἡ σχετικὴ προσθήκη ποὺ ἡ Παπικοὶ ἔκαναν στὸ σύμβολο τῆς πίστεως εἶναι παράνομη, γιατί ἡ Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀναθεματίζει ἐκείνους ποὺ συνθέτουν ἄλλο Σύμβολο Πίστεως ἔξω ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ὅρισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες Νίκαιας – Κων/πόλεως, στοὺς ὁποίους τὸ Filioque εἶναι ἄγνωστο. Καὶ τοῦτο εἶναι πολὺ φυσικό, ἀφοῦ στὴν Ἁγία Γραφὴ ἀποκαλύπτεται σαφῶς ἀπὸ τὰ ἀδιάψευστα χείλη τοῦ Κυρίου, ὅτι «Τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύεται» (Ἰωάν. Κεφ. 15ο στίχ.26).
Ἔτσι ἐνῶ στὴν Ὀρθόδοξη Τριαδολογία ἔχουμε μία προσωπικὴ ἀρχὴ ποὺ ἐξασφαλίζει τὴν ἑνότητα τῆς Θεότητας, στὸν Παπισμὸ ἡ ἑνοποιὸς ἀρχὴ τῆς Θεότητας εἶναι ἡ κοινὴ θεϊκὴ οὐσία τῶν τριῶν προσώπων. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Σχολαστικὴ Θεολογία τοῦ Παπισμοῦ μὲ τὴν ἔμφαση ποὺ δίνει στὴν οὐσία σὲ βάρος τῶν προσώπων, μετατρέπει τὸν προσωπικὸ Θεὸ τοῦ Χριστιανισμοῦ σὲ ἀφηρημένη ἰδέα. Μὲ τὴν ὑποβάθμιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπὸ τοὺς παπικοὺς θεωρεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνας ὀργανισμὸς ποὺ πρέπει νὰ κυβερνηθεῖ μὲ ἀνθρώπινα δεδομένα, κάτω ἀπὸ τὴν νοοτροπία τοῦ αἱρεσιάρχη Πάπα.
Θὰ πρέπει τέλος νὰ σημειώσω ὅτι οἱ Παπικοὶ εἶναι αἱρετικοὶ ὄχι γιατί μόνον παρεξέκλιναν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία περὶ χάριτος, ἀλλὰ καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα θέματα, ὅπως στὴν Τριαδολογία, στὴ Μυστηριολογία, στὴν Ἐσχατολογία, στὴ φύση, στὴ δομὴ καὶ στὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα, στὴ Μαριολογία (ἂν καὶ ὁ ὅρος δὲν εἶναι δικαιωμένος ὀρθοδόξως κ.λπ.)
Μία ἁπλὴ ἀνάγνωση συγγραμμάτων τῶν μεγάλων Πατέρων, ὅπως λ.χ. Μ. Φωτίου, Γρηγορίου Παλαμᾶ, Μάρκου Ἐφέσου, Εὐγενικοῦ, Ἁγίου Νεκταρίου πείθει ἀκριβῶς ὅτι ἡ αἵρεση μέσα, στὴν ὁποία ἀσφυκτιᾶ ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι μόνο ἡ κακοδοξία του περὶ χάριτος, ἀλλὰ ἐπίσης καὶ οἱ κακοδοξίες του γιὰ πολλὰ ἄλλα θέματα.
Ὁ Παπισμὸς δὲν ἀποτελεῖ ἁπλῶς αἵρεση, ἀλλὰ παναίρεση (Ἁγ. Ἰ. Πόποβιτς). Ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος τονίζει ὅτι: «Ὅπως ἡ ὀχιὰ καὶ ὁ σκορπιὸς καὶ τὰ λοιπὰ δηλητηριώδη ζῶα τὶς καλὲς τροφὲς σὲ δηλητήριο μετατρέπουν, ἔτσι καὶ οἱ αἱρετικοὶ καὶ οἱ φαῦλοι καὶ τὰ καλὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου σὲ κακία μεταβάλλουν».
(Αἵρεση = Σκότος, Συμεὼν ὁ Νέος ὁ Θεολόγος, κατηχητικὸς λόγος, κο΄ τόμος γ΄ σελ. 297).