«Ὅπως ἔχει γραφτῆ, «τὸ δόγμα τῆς Χαλκηδόνος εἶναι ὁ μίτος τῆς Ἀριάδνης, ποὺ σῴζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τοὺς λαβυρίνθους τοῦ ὑλισμοῦ καὶ τοῦ ἰδεαλισμοῦ. Οὔτε ὁ μονοφυσιτισμὸς οὔτε ὁ νεστοριανισμὸς γεφυρώνουν τὸ χάσμα μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς. Τὸ γὰρ ἀπρόσληπτον ἀθεράπευτον· ὃ γὰρ ἥνωται τῷ Θεῷ, τοῦτο καὶ σῴζεται. Ὁλόκληρη ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζει αὐτὴ τὴν ἀλήθεια, ἀποτελεῖ πραγμάτωση τοῦ μυστηρίου τῆς Θεανθρωπινότητος». Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ βιοῦται κατ’ ἐξοχὴν εἰς τὸ μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τὸ ὁποῖον εὐστόχως ἀπεκλήθη «τὸ DNA τῆς Ἐκκλησίας». Συμφώνως δὲ πρὸς τὴν Εὐχαριστιακὴν Ἐκκλησιολογίαν, διακονεῖ ὁ ἐπίσκοπος, ὡς ὁ προεστὼς τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ex officio τὴν θεανδρικὴν ὑπόστασιν τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἰδιότητα τοῦ ἐπισκόπου τρέφονται ὅλαι αἱ λοιπαὶ εὐθῦναι του, εἰς τὰς ὁποίας ἀποκαλύπτεται πάντοτε ἡ ἐσχατολογικὴ ἀναφορὰ συνόλου τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς».