Πῶς τά καταφέρναμε παλαιότερα καί τίς ἡμέρες τῶν Ἑορτῶν, δηλαδή Χριστούγεννα καί Πρωτοχρονιά, εἴχαμε σχεδόν πάντα μόνο καλές εἰδήσεις;
Πῶς τά καταφέρναμε καί οἱ ἐφημερίδες κυκλοφοροῦσαν ἀνήμερα τά Χριστούγεννα καί τήν Πρωτοχρονιά; Πῶς τά καταφέρναμε καί τίς ἡμέρες αὐτές μέναμε στό σπίτι καί ἡ οἰκογένεια, ἑνωμένη, ἀπολάμβανε τήν αὔρα τῶν ἑορτῶν;
Ἄλλη κοινωνία, ἄλλες συνήθειες, ἄλλοι ἄνθρωποι. Μέχρι καί ἡ τηλεόραση καί τό ραδιόφωνο προσαρμόζονταν στίς ἀπαιτήσεις τῶν ἡμερῶν. Ἑορταστικά προγράμματα, ἡ Ἕλλη Λαμπέτη νά διαβάζει «Τά Χριστούγεννα τοῦ τεμπέλη» τοῦ Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ὁ Στέλιος Βόκοβιτς νά διαβάζει τά χριστουγεννιάτικα διηγήματα τοῦ Ἀνδρέα Καρκαβίτσα. Φωνές ἀγαπημένες, ἀπό τό ραδιόφωνο, πού τότε δέν εἶχε «FM» ἀλλά εἶχε τήν δυνατότητα νά μεταδίδει προγράμματα πού σέ ἔφερναν στό κλῖμα τῶν ἡμερῶν.
Σκέπτομαι ὅτι ἀκόμη καί τό περίφημο φίλμ «Μόνος στό σπίτι», πού μεταδίδουν τά ἑλληνικά κανάλια κάθε χρόνο, εἶναι γεμᾶτο σκηνές βίας. Ἀλλά μήπως καί οἱ «γιορτές» πού ὀργανώνουν οἱ Δῆμοι στίς πλατεῖες μέ «σκυλάδες» πού θυμίζουν ἐθνική ὁδό τοῦ ‘80 εἶναι καλύτερες;
Πῶς τά καταφέραμε ἔτσι καί δέν μποροῦμε νά ἀπολαύσουμε οὔτε τά Χριστούγεννα; Πῶς ἐπιτρέψαμε στούς «προοδευτικούς» νά ἀντικαταστήσουν τό «Καλά Χριστούγεννα καί εὐτυχισμένος ὁ καινούργιος χρόνος» μέ τό ἀπρόσωπο «Καλές Γιορτές»;
Πῶς πετᾶμε στά σκουπίδια τίς παραδόσεις καί τήν ταυτότητά μας καί ντυνόμαστε μέ τά πολυ-πολιτισμικά κουρέλια πού προσπαθεῖ νά μᾶς ἐπιβάλει ἡ «γουόκ ἀτζέντα»;
Δέν βλέπουμε τήν κατάντια τοῦ Λονδίνου, πού κατήργησε πλέον τήν κλασσική χριστουγεννιάτικη διακόσμηση καί τήν ἀντικατέστησε μέ ἀπρόσωπα καί χωρίς φῦλο «ἀγγελάκια»;
Πῶς τά καταφέραμε καί ἀφήσαμε ἀνοιχτή τήν ἄμυνά μας καί δεχόμαστε τό ἕνα γκόλ μετά τό ἄλλο; Μέχρι καί τά Κάλαντα κοντεύουν νά καταργηθοῦν. Εἶναι τόσα τά προβλήματα πού ἔχουν συσσωρευθεῖ στήν πλάτη μας, πού δέν μᾶς μένει ὄρεξη καί ἰκμάδα γιά νά φωνάξουμε «Φτάνει πιά» καί νά ἐπιστρέψουμε στίς παραδόσεις καί τά ἔθιμά μας.
Φυσικά, ὅλα ἐτοῦτα δέν εἶναι παρά εὐχές, ἴσως κι ἕνα παράπονο γιά ὅσα χάθηκαν στήν λαίλαπα τῶν τελευταίων χρόνων.
Παρεξηγήσαμε τίς ἔννοιες καί θεωροῦμε τήν ὀπισθοδρόμηση «πρόοδο». Τόσο μπροστά πηγαίνουμε, πού οἱ ἀπέναντί μας ὀνειρεύονται τήν ἀναβίωση τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, ἡ ὁποία, φυσικά, οὐδεμία σχέση ἔχει μέ τούς Τούρκους καί τήν Τουρκία. Τόσο «μπροστά» πηγαίνει ὁ κόσμος, πού ὁ ἰσλαμικός σκοταδισμός, πού ἐξαφανίζει τήν γυναῖκα ἀπό τήν ζωή καί τήν καθιστᾶ μέσο ἀναπαραγωγῆς καί τίποτε ἄλλο, τείνει νά ἐπιβληθεῖ διεθνῶς.
Τόσο «μπροστά» πηγαίνει ὁ κόσμος, πού ὁ Χριστιανισμός, στίς βάσεις τοῦ ὁποίου οἰκοδομήθηκε ὁ σύγχρονος δυτικός πολιτισμός, ὑποχωρεῖ ἀτάκτως, καθώς ἡ πολιτική ἔχει παραδοθεῖ ἀμαχητί στό χρῆμα, ἀδιαφορῶντας ἀπό ποῦ προέρχεται γιά νά διαφθείρει τά πάντα.
Στά σχολεῖα μας ὑπάρχουν δάσκαλοι πού ποτίζουν τά παιδιά μέ «Καλές Γιορτές» καί καταργοῦν ὡς ἀναχρονιστική τήν εὐχή «Καλά Χριστούγεννα». Κατά τά ἄλλα, «προχωροῦμε μπροστά», ὅπως λένε οἱ πολιτικοί μας.
Ἄς ἐπιμείνουμε στά «Καλά Χριστούγεννα» καί ἄς προσπαθήσουμε νά κλείσουμε τίς ὅποιες κερκόπορτες ἀνοίγουν οἱ πρόθυμοι. Καλά Χριστούγεννα, λοιπόν, μέ ὅλη μας τήν καρδιά