Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Β. Ἐμμανουήλ
Στὶς 27 Νοεμβρίου 2024, μὲ ἀνεπίσημο τρόπο, ἀλλὰ ἀπὸ ἐπίσημο λόγιο Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεο, ἔγινε γνωστὸ ὅτι «Τὸ θέμα τοῦ Ἐσταυρωμένου συζητεῖται στὴν Ἱερὰ Σύνοδο!»[1].
Σύμφωνα μὲ τὸ ἀποκαλυπτικὸ ἄρθρο: «Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου προέβη σὲ μία σημαντικὴ ἀποκάλυψη… ἀνέφερε πὼς ἡ πρόταση τοῦ Μητροπολίτη Περιστερίου συζητεῖται στὴν Ἱερὰ Σύνοδο. Ἐπεσήμανε δέ, μὲ ἰδιαίτερη ἔμφαση, ὅτι “δὲν πρέπει νὰ διασποῦμε τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως καὶ ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς ἐσχατολογίας», ἐνῶ ἔκλεισε τονίζοντας ὅτι «αὐτὴ ἡ διάσπαση δημιουργεῖ πρόβλημα”».
Ἀδελφοί, ἀπὸ τὰ παραπάνω… γίνεται ἀντιληπτὴ μία ἀκόμη προσπάθεια διάσπασης τῆς προσοχῆς ἡμῶν τῶν ἀγρυπνούντων, ἐφόσον αὐτὸ ποὺ «συζητεῖται στὴν ἱερὰ Σύνοδο», ΔΕΝ εἶναι τὸ «Θέμα τοῦ Ἐσταυρωμένου», ἀλλὰ «Ἡ πρόταση τοῦ Μητροπολίτη Περιστερίου» περὶ τὴν «Λανθασμένη θεολογικὰ καὶ αὐθαίρετα μόνιμη τοποθέτηση τοῦ “Ἐσταυρωμένου τῆς Μ. Παρασκευῆς” μέσα στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα».
Ταπεινή μας γνώμη εἶναι ὅτι ἡ ἀπόφαση καὶ μόνο πρὸς «Συζήτηση» τῆς πρότασης αὐτῆς ἀποτελεῖ μία ἀκόμη ἔνδειξη θεοεγκατάλειψης ἡμῶν τῶν ποιμαινομένων ἕνεκεν τυφλῆς ὑπακοῆς μας στοὺς ψευδοδιδάσκαλους τῆς ἐποχῆς μας. (Καὶ ἐννοοῦμε ὡς τέτοιους ὅλους ἐκείνους ποὺ ὑποτάσσονται – ἐξυπηρετοῦν στὰ σκοτεινὰ σχέδια τοῦ κακοδόξου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, τοῦ δῆθεν εἰσηγητῆ τῆς ἀκρίβειας καὶ ὑπερασπιστῆ τῆς ἀρχαίας Παράδοσης, δηλαδὴ τῆς τοῦ Σταυροῦ ἀπομακρύνσεως ἀλλὰ καὶ τῆς τοῦ Συνθρόνου εἰσπηδήσεως, ὅταν καὶ ὅπου λειτουργεῖ Ἀρχιερεύς. Ἀλλὰ καὶ τῆς κατὰ Οἰκονομία ἐπαναφορά Του, ἄχρι «συνοδικοῦ γράμματος», ὅταν λειτουργεῖ κάποιο «παπαδάκι»!).
Καλά, οἱ 80 καὶ πλέον ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος – ἀλλὰ καὶ ψηφίσαντες-ἐκλέξαντες αὐτὸν ὡς Σκοπὸν – δὲν ἀνέγνωσαν τὶς παλαιὲς καὶ νέες «γραφὲς» τοῦ Περιστερίου Γρηγορίου καὶ δὲν κατανόησαν τὸ ἀλλότριο Πνεῦμα του;
Δὲν καταλαβαίνουν οἱ ἅγιοι ἀρχιερεῖς μας ὅτι μὲ τέτοιες ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ μεγαλώνει σὲ ἐπικίνδυνο βαθμὸ τὸ «χάσμα» μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ Διοικούσης Ἐκκλησίας;
Δὲν κατάλαβαν καὶ δὲν καταλαβαίνουν οἱ ἅγιοι Συνοδικοί μας ὅτι τὸ 2017 ἡ «Συζήτηση» μὲ θέμα τὴν δῆθεν «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο» (2016) ὁδήγησε αὐτοὺς στὴν σύνταξη τοῦ σχετικοῦ «Πρὸς τὸν λαὸ» κειμένου καὶ στὰ «11 ψέματα» (σύμφωνα μὲ τὸν ἀείμνηστο π. Νικόλαο Μανώλη);
Ἀλήθεια, τί νὰ περιμένει ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Ἐσταυρωμένου, ἀπ’ αὐτὴν τὴν συζήτηση (;),
Ὅταν τὸ ζητούμενο δὲν εἶναι ἡ δικαίωση τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ ἡ ἐπαναφορά Του στὸ ΚΕΝΤΡΟ τοῦ ἱεροῦ Βήματος, ἀλλά,
Α) Ἡ (καθολικὴ) δικαίωση ὅλων ἐκείνων ποὺ ἐπιχείρησαν νὰ Τὸν βγάλουν (δηλαδή, τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρου, τοῦ ἐν λόγω καταξιωμένου καθηγητῆ καὶ ἄλλων μεγαλόσχημων καὶ μικρόσχημων ἱερέων), ἀποσκοπώντας στὸν ἐγκλωβισμὸ τῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ δυνάμεως μέσῳ τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ (ἱστορικοῦ) Σύνθρονου.
Ἀγνοεῖ μήπως ὁ πιστὸς λαὸς μας ὅ,τι μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ οἰκουμενιστὴς καθηγητὴς καὶ σκοπὸς τῆς Περιστερίου ἐπισκοπῆς, πρῶτον περὶ τοῦ γενικότερου σκοποῦ τῆς ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου, δηλαδὴ «…τῆς Λειτουργικῆς ἀναγέννησης ποὺ ἐπιχειρεῖ ἐδῶ καὶ μία 25ετία τώρα (ἀπὸ τὸ 1999) ἡ ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος»;
Καὶ δεύτερον περὶ τοῦ εἰδικότερου σκοποῦ ὅλων τῶν σκοπῶν καὶ συνοδοιπόρων τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχη, ὅτι δηλαδή: «Ὅλοι οἱ σύγχρονοι λειτουργιολόγοι, οἱ εἰδήμονες καὶ οἱ ἐρευνητὲς τῆς Λειτουργικῆς συμφωνοῦν ὅτι γύρω καὶ πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχει τίποτε, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Σύνθρονο, ἡμικυκλικά, τὴν Ἄνω Καθέδρα, ὅπου κάθεται «ὁ Ἐπίσκοπος μὲ τοὺς Πρεσβυτέρους» ὅπως, εἰς τόπον καὶ εἰς τύπον, «ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς Ἀποστόλους»…»; [2/ σελ. 17]
[Ἂς ἀναλογιστοῦμε ἐδῶ τὴν «χαρὰ» τοῦ Πάπα (καὶ τῶν σὺν αὐτῷ)·
Ὅταν ἐκεῖνος καθίσει στὸ Σύνθρονο, ὡς «ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς Ἀποστόλους»
Ὅταν καθίσει στὸ Σύνθρονο «ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς Ἀποστόλους Του», γιὰ νὰ κρίνουν Ἐκεῖνοι τὸ κόσμο τῶν αἱρέσεων (τύπου ΠΣΕ), μὲ Δικαιοσύνη]
Β) Ἡ (καθολικὴ) δικαίωση-συνειδητοποίηση ἀπὸ μέρος μας τῆς τοῦ Περιστερίου «ἀλήθειας», ὅτι δηλαδὴ «Εἴμαστε (σ.σ. ἐμεῖς οἱ ἀληθινὰ Ὀρθόδοξοι) ἀκόμη μακριά. Ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται, γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε πραγματικὸ ἦθος μὲ κέντρο τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἐσχατολογικὴ νοσταλγία τῆς Βασιλείας»[2+].
Ἀλλὰ καὶ τί δὲν καταλαβαίνουμε, ὅσοι εὐσεβεῖς Χριστιανοί… ὅταν 5 μῆνες μετὰ τὴν Ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, τὰ Χριστούγεννα τοῦ 2016 ἑάλω (λόγω θεοεγκατάλειψης) ἡ πόλις, δηλαδὴ τὸ μέγα ὀχυρό της Ἑλληνικῆς Ἐκπαίδευσης λόγῳ τῆς φιλοσοδομικῆς «Θεματικῆς ἑβδομάδας».
Μήπως ἀγνοοῦμε ἢ ξεχάσαμε ὅτι τότε ποὺ ὅλοι οἱ ἅγιοι Ἀρχιερεῖς ἔλαβαν τὸ ἐγκύκλιο γράμμα Γαβρόγλου (τὸ ὁποῖο αἰτιολογοῦσε τὰ ἀντίχριστα δόγματα τοῦ Καίσαρος)…Ὅτι ἐμελέτησαν αὐτὸ καὶ ἔκριναν πὼς δὲν ὑπάρχει «πρόβλημα» οὔτε καὶ λόγος «Συνοδικῆς Συζήτησης», καὶ πάλι ὅτι, τὴν ἀποστολὴ τῆς ἐγκυκλίου πρὸς τοὺς Ἐπισκόπους ἀνέλαβε ἡ κεντρικὴ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐφαρμόζοντας τακτικὴ Πιλάτου («Νίπτω τὰς χεῖρας»: – Ἂς κάνουν καλὰ οἱ ἐπίσκοποι).
[Ἂς ἀναλογιστοῦμε ἐδῶ περὶ «χρόνου μετάνοιας»·
Ὅτι ὁ χρόνος σιωπῆς-ἀπραξίας τῶν Συνοδικῶν ἐναντίον ἡμῶν τῶν «φανατικῶν», ἦταν ἁπλὰ «χρόνος μετάνοιας», ΓΙΑ ΝΑ «ἀποκτήσουμε [τὸ] πραγματικὸ ἦθος…»]
Πράγματι, ἀδελφοί, ἡ «διάσπαση» τῆς προσοχῆς μας τὸν τελευταῖο καιρὸ, ἀλλὰ ΚΥΡΙΩΣ τὸν καιρὸ τῆς ἐκλογῆς τῶν ἐπισκόπων δημιουργεῖ καὶ θὰ δημιουργεῖ πλεῖστα ὅσα προβλήματα, τόσο ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς «σταυρωμένης ἐσαεὶ» Ἑλλάδος μας, ὅσο καὶ ἐντὸς Αὐτῆς, τῆς ἐσαεὶ ἐσταυρωμένης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας…
Θέλετε ἄλλα παραδείγματα (διάσπασης τῆς προσοχῆς μας);
1. Ὁ Περιστερίου Γρηγόριος σχετικοποιεῖ τὰ δόγματα, τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ ἀπολυτοποιεῖ τὶς (λειτουργικὲς) ΕΥΧΕΣ, ἀλλὰ καὶ τὴν «ΣΕΙΡΑ» αὐτῶν…
«Μέγα ἱστορικό, θεολογικὸ καὶ λειτουργικὸ λάθος νὰ ἔχουμε Σταύρωση – Ἀνάσταση – Ἀνάληψη – Σταύρωση ἐσαεὶ» (Ἐπίσκοπος Περιστερίου Γρηγόριος)
Ἐντός τῆς τοῦ Περιστερίου Ἐγκυκλίου 1-2024 μὲ τίτλο: «Ἡ λανθασμένη θεολογικὰ καὶ αὐθαίρετα μόνιμη τοποθέτηση τοῦ “Ἐσταυρωμένου τῆς Μ. Παρασκευῆς” μέσα στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα» βρίσκουμε τὸ «Δ1», τὸ ἑξῆς Νο1 διάγραμμα: «Σταύρωση-Ἀνάσταση-Ἀνάληψη- Σταύρωση ἐσαεὶ» [2+].
Εἶναι τὸ πρῶτο διάγραμμα καὶ γι’ αὐτὸ τὸν λόγο τὸ «πρῶτο θέμα» (ἱστορικό, θεολογικὸ καὶ λειτουργικὸ), στὸ ὁποῖο θὰ πρέπει νὰ πάρουν (ὀρθόδοξη) θέση οἱ ἅγιοι Συνοδικοί μας.
Ἄξιο λόγου εἶναι ὅτι ὅσα ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας ἐπιχειρεῖ ὁ ἀποδομητὴς τῆς λειτουργικῆς Παράδοσης ἐπίσκοπος Γρηγόριος τὰ στηρίζει, τόσο στὶς «εὐχὲς» τῆς Ἐκκλησίας, ὅσο καὶ στὴ «σειρὰ» τῶν εὐχῶν. [Ἐξάλλου αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ ὁρισμὸς τῆς ἔννοιας ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ] Πράγματι, λίγες γραμμὲς πρὶν τὸ διάγραμμα διαβάζουμε: «Μέσα στὴν Θεία Λειτουργία καὶ ἰδιαίτερα στὴν Θεία Εὐχαριστία (στὴ Λειτουργία τῶν πιστῶν) ζοῦμε τὰ γεγονότα τῆς ἱστορικῆς πορείας τοῦ Χριστοῦ. Ἐφόσον πρόκειται γιὰ ἱστορικὴ πορεία, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὑπάρχει χρονολογικὴ σειρά, τάξη καὶ κανονικὴ λειτουργικὴ θέση τῶν γεγονότων αὐτῶν, ποὺ ἀποτυπώνονται στὴν Θεία Εὐχαριστία». Καὶ συνεχίζει ἀκάθεκτος: «Αὐτὸ ἀκριβῶς λέει ὁ λειτουργὸς στὴν ἀρχὴ τῆς Ἁγίας Ἀναφορᾶς πρὶν ἀπὸ τὸν Καθαγιασμὸ τῶν Ἁγίων Δώρων: «Θυμόμαστε [Χριστὲ] τὸν Σταυρό, τὸν Τάφο, τὴν τριήμερο Ἀνάσταση, τὴν εἰς Οὐρανοὺς Ἀνάβαση [= Ἀνάληψη], τὴν ἐκ Δεξιῶν Καθέδρα [δίπλα στὸν Θεὸ Πατέρα], τὴν Δευτέρα καὶ ἔνδοξη πάλι παρουσία».
Καὶ ἔτσι προχωρεῖ καὶ καταλήγει εἰς τὴν ἑξῆς ἐπαναλαμβανόμενη βλάσφημη «Κατηγορία» κατὰ ὅλων τῶν ἁγίων Πατέρων: «Ἐμεῖς σήμερα μετὰ ἀπὸ αὐτὰ καὶ μὲ αὐτὴν τὴν ἱστορικὴ θέση καὶ σειρά, δυστυχῶς προβήκαμε σὲ μία ἄστοχη καὶ ἀτελέσφορη παρέμβαση. Δηλ. προβήκαμε αὐθαίρετα σὲ μία προσθήκη στὴ Θεία Εὐχαριστία καὶ τοποθετήσαμε ξανὰ καὶ πάλι τὸν Σταυρὸ μὲ τὸν Χριστὸ μόνιμα «Ἐσταυρωμένο τῆς Μ. Παρασκευῆς» μετὰ τὴν Βασιλεία καὶ πίσω ἀπὸ τὴν Ἄνω Καθέδρα πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ μένει ἐκεῖ ὁ Χριστὸς αἰώνια (σ.σ. δηλαδὴ ἐσαεὶ) Ἐσταυρωμένος καὶ νεκρός!» [2/ σελ. 7-8].
2. Ὁ Περιστερίου Γρηγόριος ἀπολυτοποιεῖ τὶς (λειτουργικὲς) ΕΥΧΕΣ, καὶ τὴν «ΣΕΙΡΑ» αὐτῶν… Τί ἀπαντᾶ ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης:
Ἀγαπητοί, θέλουμε νὰ μετρήσουμε τὸ πόσο «ἐσφαλμένος», δηλ. πλανεμένος καὶ γι’ αὐτὸ ἐπικίνδυνος εἶναι ὁ λόγος τοῦ σκοποῦ τῆς Περιστερίου ἐπισκοπῆς; Εἶπε, ὅτι «εἶναι μέγα ἱστορικό, θεολογικὸ καὶ λειτουργικὸ λάθος νὰ ἔχουμε Σταύρωση – Ἀνάσταση – Ἀνάληψη καὶ ξανὰ Σταύρωση ἐσαεὶ ὅλον τὸν χρόνο» [2 /σελ.], καὶ ἐπιπλέον «ὅτι εἶναι θεολογικά, μυσταγωγικὰ καὶ λειτουργικὰ λανθασμένη ἡ τοποθέτηση τοῦ «Ἐσταυρωμένου τῆς Μ. Παρασκευῆς» πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ ὅτι δὲν πρέπει νὰ τὸν τοποθετοῦμε καθόλου ἐκεῖ» [2 / σελ.12].
Θέλουμε ἕνα «μέτρο», γιὰ νὰ μετρήσουμε τὸ βάθος αὐτῆς (τῆς παραπάνω «ἱστορικῆς, θεολογικῆς καὶ λειτουργικῆς» πλάνης); Ἀλλὰ καὶ αὐτῆς: «Μόλις στὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰ. καὶ σὲ μεγαλύτερη ἐξάπλωση κατὰ τὰ μεταπολεμικὰ χρόνια, ἀπὸ τὸ 1950 καὶ ἐντεῦθεν ἔχουμε εὐρεῖα διάδοση τῆς θέσης τοῦ Ἐσταυρωμένου σὲ διπλῆ θέση καὶ τοποθέτηση, ἕνα δηλ. Ἐσταυρωμένο μπροστὰ καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, ὑπέρθυρα, καὶ ἕνα μετὰ καὶ πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα» [2/ σελ. 13],
Ἰδού. Μᾶς τὸ προσφέρει ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης,
Ἕνα «μέτρο» ποὺ βρίσκεται στὴ διάθεση τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπὸ τὸ ἔτος 1952 μ.Χ.
Ἕνα «μέτρο» καὶ μία ἀπόδειξη ὅτι εἶναι μέγιστη ἱστορική, θεολογικὴ καὶ λειτουργικὴ ΑΛΗΘΕΙΑ νὰ ἔχουμε Σταύρωση – Ἀνάσταση – Ἀνάληψη καὶ ξανὰ Σταύρωση ἐσαεὶ ὅλον τὸν (ἱστορικὸ) χρόνο…
«Σήμερον κρεμᾶται ἡ Ἑλλάς!»
«Πόσας φοράς ἡ μικρή μας Πατρὶς δὲν ἐτέθη ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ καὶ δὲν ἐποτίσθη ὄξος καὶ χολὴν ὑπὸ ἐθνῶν, τὰ ὁποῖα καὶ εἰς τὸ παρὸν καὶ εἰς τὸ παρελθὸν ποικιλοτρόπως εἶχεν εὐεργετήσει! «Σήμερον κρεμᾶται ἡ Ἑλλάς!», ἠκούσθη πολλάκις.
…Ἡ διαρρεύσασα τελευταία δεκαετία (1940 – 1950) ὑπῆρξε σφόδρα ὀδυνηρά, πλήρης περιπετειῶν καὶ θλίψεων διὰ τὸν πολυπαθῆ λαόν μας. Ἡ Ἑλλάς, καὶ ἰδίως αἱ βόρειαι ἐπαρχίαι αὐτῆς, ἐζυμώθησαν κυριολεκτικῶς μὲ δάκρυα καὶ αἷμα. Ἡ Ἑλλὰς ὡμοίαζε μὲ «κρανίου τόπον», μὲ «Γολγοθᾶν»… Ἐσταυρωμένη χώρα ἡ πατρίς μας… Κατὰ τὴν τραγικὴν ἐκείνην περίοδον… ὡς ἱεροκήρυξ εὑρεθείς ἐν μέσῳ τοῦ πολυειδῶς πάσχοντος καὶ ὑποφέροντος λαοῦ τῆς Μακεδονίας προσεπάθουν, ὅση μοι δύναμις, νὰ παρηγορήσω, νὰ ἐμψυχώσω τὸν λαὸν διὰ τῶν ρημάτων τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀλλὰ καὶ δὲν παρέλειπον νὰ τονίσω πάντοτε, ὅτι αἱ θλίψεις, αἱ ὁποῖαι εὗρον ἡμᾶς σφόδρα, εἶνε ἀποτέλεσμα τῆς παρεκκλίσεως ὅλων ἡμῶν ἐκ τῆς εὐθείας ὁδοῦ, τὴν ὁποίαν διὰ τοῦ Σταυροῦ του ἐχάραξεν Ἐκεῖνος. Κέντρον τῆς προφορικῆς καὶ τῆς γραπτῆς διδασκαλίας μου κατὰ τὰς ζοφεράς ἐκείνας ἡμέρας εἶχον τὸν Σταυρόν καί τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου» [3 / σελ. 7-9].
3. Ὁ Περιστερίου Γρηγόριος πράγματι «διασπᾶ τὸ Μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, ἀπὸ τὸ Μυστήριο τῆς Δόξης τῆς Ἀναστάσεως», ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν λαμβάνουμε ὡς ἔγκυρη τὴν μαρτυρία τοῦ ἐφησυχάζοντος ἁγίου Ναυπάκτου… Τί ἀπαντοῦν, ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης καὶ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος;
Ὁ π. Αὐγουστῖνος ὡς ὁ πλέον ἀξιόπιστος μάρτυς κατηγορίας κατὰ συνοδικῶν συζητήσεων καὶ ἀποφάσεων, ἀλλὰ καὶ ὑπερασπιστὴ ἡμῶν τῶν ὀλίγων σὲ (θεολογικὴ) ποιότητα καὶ ποσότητα καταθέτει:
«Ὁμιλῶν περὶ τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου ἐνώπιον λαοῦ αἴροντος σταυρὸν μαρτυρίου, ἔβλεπον τὴν βαθεῖαν συγκίνησιν, τὴν ὁποίαν αἰσθάνονται αἱ πονεμέναι ψυχαὶ ἐρχόμεναι διὰ τοῦ θείου λόγου εἰς μυστηριώδη ἐπαφὴν μὲ τὸν Ἐσταυρωμένον…». «Ἀπὸ τὸν Γολγοθᾶν, φίλε μου, διῆλθες ἢ διέρχεσαι, καὶ δὲν ἀποκλείεται καὶ πάλι νὰ διέλθης καὶ σὺ καὶ ἡ οἰκογένειά σου καὶ τὸ ἔθνος σου. Χωρὶς θυσίαν, χωρὶς αἷμα, χωρὶς σταυρόν, ἀνάστασις δὲν γίνεται. Λοιπόν, μελέτα τὰ πάθη τοῦ Κυρίου, διὰ νὰ προετοιμάζεσαι ψυχικῶς. Ἀδελφέ! Ἡ κρίσις ἐγγύς! Μὲ ἐννοεῖς; Εἴθε ἐκ τῆς ἀναγνώσεως τοῦ τεύχους τούτου, εἴθε ν’ ἀναπτυχθῆ ἐνδιαφέρον διὰ σπουδαιοτέραν μελέτην τῶν σεπτῶν παθῶν τοῦ Κυρίου, ἐκ τῶν ὁποίων ἐξεπήδησεν ἡ ζωὴ καὶ ἡ σωτηρία τοῦ Κόσμου. Σταυρὸς καὶ Ἀνάστασις ὑπῆρχον τὰ προσφιλέστατα θέματα ὁμιλιῶν τῶν κηρύκων τῶν πρώτων αἰώνων τοῦ Χριστιανισμοῦ, τῆς ἐνδόξου Ἐκκλησίας τῶν κατακομβῶν. «Ἐσταυρώθη καὶ ἀνέστη ὁ Κύριος ὄντως! Ἐχθροὶ ὅλων τῶν αἰώνων! Δὲν σᾶς φοβούμεθα. Ἔχομεν τὸν Ἀήττητον!», ἐκήρυττον ἐκεῖνοι οἱ ἥρωες, οἱ τὰς ὡραιοτέρας σελίδας τῆς ἱστορίας τοῦ Χριστιανισμοῦ γράψαντες διὰ τοῦ αἵματός των» [3 /σελ. 11].
Ἀλήθεια ἀγαπητοί, ποιὸς κίνδυνος εἶναι μεγαλύτερος, ὄχι γιὰ τοὺς ἀδιάφορους Χριστιανοὺς, ἀλλὰ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἐκ θαύματος ἀγρυπνοῦντες; Ὁ κίνδυνος ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν «μιὰ ψευδὸ – μόρφωση στὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία», ὅπως γιὰ παράδειγμα ὁ Περιστερίου ἢ ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν «μία ἀληθινὴ – μόρφωση στὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία» κι ὅμως σιωποῦν καὶ δὲν ἐλέγχουν(=διώκονται); Πού τρῶνε καὶ καλοπερνοῦν, τόσο στὰ τραπέζια τῶν «Ἀρχιερέων καὶ Φαρισαίων», ὅσο καὶ στὰ «Τραπέζια» τοῦ Χριστοῦ, ὡς ἄλλος Ἰούδας;
Καὶ ὁ π. Ἀθανάσιος… «Ὁ Κύριος δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ὑπεράσπιση. Ἐμεῖς χανόμαστε, ὅταν δὲν ὑπερασπιζόμαστε τὸν Κύριο. Γιατί λέγει ὁ Κύριος: «Ἐκεῖνος ποὺ θὰ Μὲ ἀρνηθεῖ, θὰ τὸν ἀρνηθῶ», γι’ αὐτὸ τὸν λόγο δὲν πρέπει νὰ ἀρνούμεθα τὸν Κύριο. Νὰ μὴ τὸν ἀφήνουμε μόνο τὸν Κύριο. Γιατί στὴν τελευταία ἀνάλυση ἐμᾶς συμφέρει, ἐμᾶς συμφέρει, γιὰ νὰ μᾶς ἀναγνωρίσει. Ὦ ἀγαπητοί μου. Ἂς τὸν ἀκολουθήσουμε τὸν Κύριο, ὅπου ἂν ὑπάγει, ὅπως λέγει τὸ Βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως, εἴτε στὸ μαρτύριον εἴτε στὴν Ἀνάσταση. Αὐτοὶ ποὺ ἀληθινὰ ἀγαποῦν τὸν Κύριο, πάντα καὶ παντοῦ τὸν ἀκολουθοῦν» [4].
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Α) ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΥΘΥΝΗΝ ΟΙ «ΚΡΙΝΑΝΤΕΣ» ΑΥΤΟΝ;
Ἀγαπητοί, ἐπειδή, ΜΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ «ΔΙΑΣΠΑ ΕΣΑΕΙ» ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ δημιουργεῖ «ποικίλα προβληματάκια» (ἐσαεί), θυμίζουμε στὴν ἀγάπη σας τὰ παρακάτω,
Α) Ὅτι, «Κατὰ τὴν ἱεροκανονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ ἦταν αὐτοὶ ποὺ ἐξέλεγαν τὸν νέο Ποιμένα – Ἐπίσκοπό τους. Ὁ πρῶτος (ἐνν. ὁ Ἀρχιεπίσκοπος) καὶ οἱ λοιποὶ ἐπίσκοποι πρὶν ἀπὸ τὴ χειροτονία, ἔπρεπε νὰ ΚΡΙΝΟΥΝ, δηλαδὴ νὰ ΕΓΚΡΙΝΟΥΝ τὴν συγκεκριμένη ἐκλογὴ – ἐπιλογὴ τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ἀφοῦ πρῶτα θὰ ἐξέταζαν μαζὶ μὲ τὸν λαὸ ἂν ὁ ἐκλεγείς ἔχει ὀρθὴ Πίστη καὶ βίο, «ἂν ὁ ὑποψήφιος ὀρθῶς καὶ περὶ τὴν πίστιν καὶ περὶ τὸν βίον ἔχη» [σελ. 25].
Ὁ Π. Τρεμπέλας, συγγραφέας τοῦ βιβλίου μὲ τίτλο “ΟΙ ΛΑΪΚΟΙ ΕΝ Τῌ ΕΚΚΛΗΣΙᾼ, «Τὸ Βασίλειον ἱεράτευμα»’ σημειώνει: «Ἐπρόκειτο δηλαδὴ νὰ κριθῆ ἡ ὑπὸ τοῦ λαοῦ γενομένη ἐκλογὴ ἂν εἶχε καλῶς. Καὶ μόνον ἐὰν ἐπεκυροῦτο καὶ ὑπὸ τῶν ἀρχιερέων ἡ ἐκλογή, θὰ ἐνεδύοντο τὰ ἄμφια αὐτῶν καὶ οἱ λοιποὶ ἀρχιερεῖς καὶ ὁ ὑποψήφιος. Ἄλλως (διαφορετικὰ) ἡ χειροτονία θὰ ἀνεβάλλετο. Τῆς χειροτονίας ἐπικυρουμένης ὑπὸ τῶν ἀρχιερέων παρείχετο εἰς τὸν ὑποψήφιον ἡ πρώτη σφραγὶς «συνεπιψηφίζοντος καὶ ἐπισφραγίζοντος» τοῦ πρώτου τῶν ἐπισκόπων…» [σελ. 26].
Ἕνα ἐρώτημα ποὺ θέτει ἀλλὰ καὶ ἀπαντᾶ ὁ Τρεμπέλας βοηθάει τὰ μέγιστα στὴν πλήρη κατανόηση τῶν ἐπίμαχων φράσεων, «Κρίση Ἐπισκόπου» καὶ «Ἐκλογὴ Ἐπισκόπου». Ἰδού: «Γεννᾶται, ἐν τούτοις, τὸ ἐρώτημα: Καὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες οἱ ἐπιβάλλοντες, ὡς φρονοῦσι σύγχρονοί τινες, τὴν ὑπὸ ἐπισκοπικῶν Συνόδων τῇ συμμετοχῇ καὶ τοῦ Πρώτου ἐκλογὴν τῶν ἐπισκόπων τί γίνεται;» δηλαδὴ «τί γίνεται μ’ ὅσους ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἐπιβάλλουν τὴν ἐκλογὴ τῶν ἐπισκόπων ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος;».
Τὸ ἐρώτημα ποὺ θέτει εἶναι καθοριστικό. Τί γίνεται μὲ αὐτοὺς ποὺ θέλουν ἡ «οἰκονομία» νὰ πάρει τὴ θέση τῆς «ἀκρίβειας»; Δηλαδή, ἡ ἐκλογὴ τῶν ἐπισκόπων νὰ συνεχίσει νὰ γίνεται ἀποκλειστικὰ ἀπὸ ἐπισκόπους ΚΑΙ ΟΧΙ «ψήφῳ καὶ δοκιμασίᾳ τῶν πρεσβυτέρων καὶ παντός τοῦ εὐαγοῦς κλήρου καὶ τῆς ἱερᾶς συγκλήτου καὶ τοῦ φιλοχρίστου λαοῦ» (ὅπως δηλαδὴ ἐξελέγη ὁ Κυζίκου Γερμανός, Πατριάρχης) ἢ «κοινῇ ἐκλογῇ παντός τοῦ λαοῦ» (ὅπως ὁ Ἅγιος Ταράσιος) ἢ «Ψήφῳ τοῦ λαοῦ παντὸς» (ὅπως ἐξελέγη) καὶ ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ὁ Ἀμβρόσιος Μεδιολάνων καὶ ὁ Μ. Βασίλειος καὶ ὁ προκάτοχος αὐτοῦ Εὐσέβιος καὶ ὁ θεῖος Χρυσόστομος καὶ ὁ Εὐστάθιος ὁ Ἀντιοχείας.» [σελ. 19-20]…» [5].
Β) Ὅτι τὸ δικαίωμα τῆς ἐκλογῆς ἐπισκόπων ὑπὸ ἐπισκόπων εἶναι δοτὸν
«Δοτὸν ἔχουν τοῦτο οἱ ἐπίσκοποί του, ἐφ’ ὅσον ὁ λαὸς εἶναι ἀκόμη ἄωρος καὶ ἡ ὁμαδικὴ συμμετοχὴ του εἰς τοιαύτας ἐκλογάς δύναται νὰ ὁδηγήση καὶ εἰς ἀταξίας. Ἀλλ’ ὅταν ὁ λαὸς ὡριμάση καὶ ὅταν ἐν πλήρει ἐπιγνώσει ἀνυψωθῆ εἰς πράγματι ζῶν σῶμα τοῦ Χριστοῦ, θὰ ἀναλάβη πλήρως καὶ τοῦ δικαιώματός του τούτου τὴν ἄσκησιν. Διότι οὔτε οἱ βασιλεῖς, οὔτε αἱ κοινοβουλευτικαὶ κυβερνήσεις, οὔτε μόνος ὁ κλῆρος, οὔτε μόνοι οἱ ἐπίσκοποι ἀποτελοῦν τὴν Ἐκκλησίαν, τὸ βασίλειο ἱεράτευμα καὶ λαὸς εἰς περιποίησιν καὶ κληρονομίαν τοῦ Κυρίου ἐκλήθη ὄχι ἀπὸ ἀνθρώπου, ἀλλ’ ἀπὸ αὐτὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ὁ λαὸς τῶν πιστευόντων, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἰς διακονίαν τῆς ὁποίας ἐτέθη ὑπὸ τοῦ Κυρίου καὶ ἡ τάξις τῶν κληρικῶν (ἱερέων καὶ Ἀρχιερέων-Πατριαρχῶν)» [σελ. 34]» [6].
Σημειώσεις:
[1] aktines.blogspot.com [2] anavaseismedia.pdf [3] «ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΓΟΛΓΟΘΑΝ», ΑΡΧΙΜ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΟΣ, ΕΚΔΟΣΙΣ «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ», ΑΘΗΝΑΙ 1967. [4] «Τί ζητάει ὁ Θεὸς ἀπὸ ἐμᾶς» youtube.com [5] «Πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» (11 Ὀκτωβρίου 2023) orthodoxostypos.gr [6] Παν. Τρεμπέλας, «ΟΙ ΛΑΪΚΟΙ ΕΝ Τῌ ΕΚΚΛΗΣΙᾼ, «Τό Βασίλειον ἱεράτευμα»’’, Ἔκδοσις δευτέρα, ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1976.