Δυο πουλάκια κελαηδούν
κι άλλα δυο φτεροπετούν
παραμύθι αρχινούν:
– Ο παραμυθάς ο Αίσωπος είπε κάποτε μια ιστορία για έναν πεινασμένο λύκο.
– Εγώ το ξέρω αλλιώς, λέει το δεύτερο. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια γιαγιά που τάιζε το εγγονάκι της.
– Πρώτα πρέπει να πούμε πως πολλοί άνθρωποι άλλα λένε κι άλλα κάνουν και γι΄ αυτό πρέπει οι πράξεις μας να συμφωνούν με τα λόγια μας, αυτό μας λέει ο μύθος, διέκοψε το τρίτο πουλάκι.
– Αυτό είναι το συμπέρασμα και το λέμε στο τέλος, διόρθωσε το τέταρτο πουλάκι. Μια και μαλώνετε όμως θα την πω εγώ την ιστορία και το δίδαγμά της θα το βγάλουν αμέσως τα παιδιά.
Κάποτε λοιπόν, μέσα στο πυκνό δάσος, τριγυρνούσε ένας λύκος που είχε να φάει κι αυτός δεν ήξερε από πότε. Μόνο την κοιλιά του άκουγε να γουργουρίζει σαν ταμπούρλο σε συναυλία! Μέσα στην απελπισία και την ανεφαγιά του ονειρευόταν λαχταριστούς μεζέδες και κοψίδια από διάφορα ζώα ώσπου…
– Φάε γρήγορα το φαγητό σου, γιατί τώρα αμέσως θα σε δώσω στον λύκο που έρχεται!
Ο λύκος άκουσε τη δυνατή και αυστηρή φωνή μιας γιαγιάς, καθώς είχε πλησιάσει σ΄ ένα αγροτόσπιτο στην άκρη του δάσους.
– Η γιαγιά δεν αστειεύεται, σκέφτηκε με σημασία και του τρέχανε τα σάλια καθώς στο μυαλό του ζωγράφιζε τον αναπάντεχο μεζέ. Αποφάσισε λοιπόν να περιμένει εκεί, κρυμμένος πίσω από ένα δέντρο, μέχρι η γιαγιά να ανοίξει την πόρτα και να του προσφέρει το εγγονάκι της, που την ταλαιπωρούσε με το φαγητό του.
Περίμενε λοιπόν, περίμενε και ξαναπερίμενε ώσπου έφτασε το βράδυ.
– Πάμε μωρό μου να κοιμηθείς κι εγώ, αν έρθει ο λύκος, θα τον σκοτώσω τώρα αμέσως, άκουσε τη γιαγιά να λέει γλυκά στο εγγονάκι της.
Ο λύκος μας τα χρειάστηκε, έβαλε την ουρά στα σκέλια και χάθηκε στο δάσος μουρμουρίζοντας: Δεν είναι να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους που άλλα λένε κι άλλα κάνουν.
– Μπράβο σου ωραία μας τα είπες, είπαν τα τρία πουλάκια. Κι εμείς να ζούμε καλά κι αυτοί καλύτερα!
Απόδοση: Δ.Σ.