Τοῦ κ. Γεωργίου Κούβελα, Συνταξιούχου Δικηγόρου παρ᾽ Ἀρείῳ Πάγῳ,
Ἐπιτίμου Προέδρου τῆς Ἐθνικῆς Φοιτητικῆς Ἑνώσεως Κυπρίων
20ον
Γιὰ τί εἴδους «ἀνεκτικότητα» καὶ «συνύπαρξη» δικαιοῦται καὶ μπορεῖ νὰ μιλᾶ κάποιος, ὅταν ὁ ἴδιος χρησιμοποιεῖ ρητορικὴ ποὺ ὄχι μόνο δὲν συμβάλλει στὴν ἑνότητα καὶ ἀνεκτικότητα τοῦ «ἄλλου», ἀλλὰ στοχοποιεῖ, μηδενίζει-ἀπαξιώνει τὸν «ἄλλο», κυρίως ὅμως προσβάλλει τὸ εἶναι του καὶ τὴν ταυτότητά του; Θίγει τὶς πιὸ εὐαίσθητες χορδὲς τῆς ὕπαρξής του;. Εἶναι «ρατσισμός» καὶ «ξενοφοβία» τὸ νὰ μὴ ἀνέχεται, νὰ μὴ ἐπιτρέπει κάποιος νὰ τοῦ βρίζουν τὴν Πατρίδα του, τὴν Πίστη του καὶ τὴν Οἰκογένειά του;
Ὅσοι, τέλος, δηλώνουν: «νὰ πεθάνει ἡ Ἑλλάδα νὰ ζήσουμε ἐμεῖς» ἂς καταλάβουν πώς «… ἡ Ἑλλάδα ποτὲ δὲν πεθαίνει», καθὼς ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ Μακρυγιάννης, ὁ μεγάλος αὐτὸς ἐκφραστὴς τῆς Ἑλληνικῆς ψυχῆς: «Ἑλλάδα δὲν πουλάω». Ἐὰν λοιπὸν αὐτὴ ἡ Ἑλλάδα τοὺς δυσκολεύει, τότε ὁ αὐτοπροσδιορισμός τους θὰ πρέπει νὰ περιορισθεῖ μέχρι ἐκεῖ ποὺ δὲν θίγει, δὲν προσβάλλει τὰ δικαιώματα ὅσων «Ἑλλάδα ποτὲ δὲν πουλοῦν».
Ὁ Θεολόγος – Δημοσιογράφος – Συγγραφεὺς – Ἐκδότης π. Ἰωάννης Διώτης, εἰς Ἀνοικτὴν Ἐπιστολὴν πρὸς τὰ Μέλη τοῦ ΣΥΡΙΖΑ[118] ἐπισημαίνει:
… Ὁ Πανεπιστήμων Μέγας Βασίλειος εἰς τὸν Ζ´ Κανόνα του, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐπικυρωθῆ ὑπὸ τοῦ Β´ ἱεροῦ Κανόνος τῆς 6ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γράφει ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία καὶ ἡ κτηνοβασία τιμωροῦνται, ὅπως ὁ φόνος, ἡ μοιχεία καὶ ἡ εἰδωλολατρία.
Ἕτερος Μέγας Πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει ὅτι ὁ ὁμοφυλόφιλος δὲν εἶναι οὔτε ἄνδρας οὔτε γυναίκα. Δηλαδὴ εἶναι μιὰ δυστυχισμένη καὶ ἐξαθλιωμένη ὕπαρξις.
Ὁ Καθηγητὴς τῆς Ψυχιατρικῆς Ρίχαρντ Κράφτ ἔγραψε ὅτι οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἔχουν «σεξουαλικὴ ψυχοπάθεια».
Ὁ Καθηγητὴς τῆς Ἰατροδικαστικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Δημήτριος Ψαρούλης γράφει: «Ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀποτελεῖ ἕνα σοβαρὸ ἰατροκοινωνικὸ πρόβλημα καὶ παρατηρεῖται μόνο στὸν ἄνθρωπο ἀπὸ ὅλο τὸ ζωϊκὸ βασίλειο».
Ὁ Καθηγητὴς τῆς Ἰατροδικαστικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Ἀντώνιος Κουτσελίνης γράφει: «Ἡ ὁμοφυλοφιλία θεωρεῖται ἡ πιὸ πολύμορφη παρέκκλιση τῆς σεξουαλικῆς ἐκφράσεως τοῦ ἀτόμου».
Ὁ Καθηγητὴς τῆς Ἰατροδικαστικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Ματθαῖος Τσούγκας γράφει: «Ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀποτελεῖ διαστροφὴ καὶ τὰ τοιαῦτα ἄτομα εἶναι τὰ μοναδικὰ ὄντα στὴ φύση».
«Ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι διαστροφὴ τῆς γενετησίας ὁρμῆς καὶ ἀνώμαλος ἐκδήλωσις τῆς ὅλης προσωπικότητος». (Κ. Γαρδίκα: «Ἐγκληματολογία»)…
Ὁ π. Ἰωάννης συνεχίζει: Ὁ αἰφνιδιαστικὸς αὐτὸς νέος εἶχε τὸ θράσος νὰ δηλώση ὅτι εἶναι ὁμοφυλόφιλος. Ὁ ψευδοάνδρας αὐτὸς μὲ ἀναίδειαν ἐπιδεικνύει καὶ ἕνα ἄλλον, ἐπίσης ψευδοάνδρα ὡς σύζυγόν του. Ἐντροπή! Αἶσχος! Ὁ ἀμερικανόφερτος αὐτὸς νέος εἶναι «ὁμοφυλόφιλος», «ἀρσενοκοίτης», «κίναιδος», «σοδομίτης», «ἀνώμαλος», «ἀνήθικος», «ἀρρενοφθόρος», «ἀσελγῶν παρὰ φύσιν», «διαστροφεὺς τῆς ἀνθρωπίνης φυσιολογίας» καὶ τὰ τοιαῦτα (οἱ χαρακτηρισμοὶ ἀνήκουν εἰς τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνας καὶ τοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας). Καμαρώνει διὰ τὴν διαστροφήν του, ἐνῶ οἱ ὁμοφυλόφιλοι εἰς παρελάσεις των προβάλλουν αὐτὰ τὰ συνθήματα: «στὸ διάλο ἡ οἰκογένεια, στὸ διάολο ἡ πατρίς, ἡ Ἑλλάδα νὰ πεθάνη νὰ ζήσουμε ἐμεῖς».
Ἐπίσης ὁ π. Ἰωάννης σὲ ἄρθρο[119] του μὲ θέμα «ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε σύρριζα» συνεχίζει: Ποῖος εἶναι ὁ μέχρι τώρα ἐντελῶς ἄγνωστος εἰς τὴν Ἑλλάδα Κασσελάκης; Ὁ ἴδιος, ἀφοῦ δὲν εἶχε τίποτε ἄλλο, ἀπεκάλυψεν ὅτι ἡ πρώτη προσωπική του ὑπόστασις εἶναι ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἐρχόμενος εἰς ἄκραν ἀντίθεσιν μὲ τὸ 97% τῶν Ἑλλήνων, τὸ ὁποῖον ἀπεχθάνεται τὴν παρὰ φύσιν ἀσέλγειαν τοῦ δυσώδους πάθους τῆς ὁμοφυλοφιλίας μὲ ἀηδίαν καὶ ἀποτροπιασμόν. Κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπον, ὁ Κασσελάκης εἶναι καὶ προκλητικὸς περιφρονητὴς τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὁλοκλήρου τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Διδασκαλίας καὶ τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Φιλοσοφίας, ὅπου καταδικάζεται ἡ ἀνατρεπτικὴ τῆς ἀνθρωπίνης φυσιολογίας ὁμοφυλοφιλία μὲ ἄκραν αὐστηρότητα. Ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ὁ ἀφανισμὸς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Ἀκόμη ὁ Κασσελάκης προσβάλλει καὶ ἀτιμάζει τὸ Μυστήριον τοῦ γάμου καὶ τὸν ἱερὸ θεσμὸ τῆς οἰκογένειας.
Ροῦντολφ Νουρέγιεφ:
Θρῆνος διὰ τὴν ἀβάστακτον μοῖραν του
Οἱ ὁμοφυλόφιλοι μᾶς πᾶνε αἰῶνες πίσω: στὰ Σόδομα καὶ στὰ Γόμορρα. Αὐτὴ εἶναι ἡ τραγικὴ μοῖρα τους. Ὁ ταλαντοῦχος χορευτὴς Ροῦντολφ Νουρέγιεφ θρηνοῦσε γιὰ τὴν ἀβάστακτη μοῖρα του καὶ ὁ θρῆνος του κορυφώθηκε καὶ κατάλαβε τὸ μέγεθος τῆς τραγικότητας τοῦ ὁμοφυλοφιλικοῦ ἔρωτα, ὅταν ἐπισκέφτηκε στὸ γηροκομεῖο ἕνα φίλο του γκέϊ. Τὰ λόγια ποὺ τοῦ εἶπε ἐκεῖνος χαράκτηκαν βαθιὰ μέσα του καὶ τοῦ ἄφησαν τὴν πιὸ στυφὴ γεύση τοῦ ἀπαγορευμένου ἔρωτα: «Ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι τραγική. Ἰδιότροπη, ἐπισφαλὴς καὶ εὐμετάβλητη. Δὲν ἔχει μέλλον, δὲν ἔχει παιδιά. Μοιάζει μὲ ἄκαρπη συκιά. Εἶναι ἡ ἀδελφὴ τοῦ θανάτου. Αὐτὸ τὸ ἀναπόφευκτο εἶναι ποὺ καθορίζει τὴν οὐσία της, τὶς διαθέσεις, ἀλλὰ καὶ τὸ τέλος της. Αὐτὸ τὸ δένδρο φυτρώνει στὴν καρδιά μας, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν αὐτοκαταστροφή. Ὅ,τι ἀγγίζουμε μὲ τὰ χείλη μας καὶ τὰ χέρια μας, ὅλα γεννᾶνε σήψη καὶ θάνατο. Οἱ «γαλάζιοι» δὲν μποροῦν νὰ νιώσουν τὴν εὐτυχία, τὸ ὄνομα τῆς ὁποίας εἶναι γιὰ τοὺς ὑπόλοιπους παιδιά, παιδικὸ κλάμα, παιδικὴ ἁγνότητα. Σὰν νὰ εἴμαστε γεννημένοι ἄκαρποι, ἐμεῖς ὑποδυόμαστε τὸν ἑαυτό μας καὶ ἐρωτευόμαστε ἐγωϊστὲς ἴδιους μὲ ἐμᾶς… [viii][120]
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΥΠΗΡΧΑΝ ΔΡΑΚΟΝΤΕΙΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ
Ἐνδεικτικά:
Ὁ Σωκράτης χαρακτηρίζει τὸν βίο τῶν ὁμοφυλόφιλων «δεινόν, αἰσχρόν, καὶ ἄθλιον»[121].
Ὁ Πλάτων ἀποφαίνεται ὅτι εἶναι κατανοητὸ πὼς ἡ φύση ὠθεῖ τὰ θηλυκὰ σὲ ἐπαφὴ μὲ τὰ ἀρσενικά, ἀπὸ τὴ γέννησή τους, καὶ εἶναι ἐμφανές, ὅτι ἡ ἡδονὴ σ᾽ αὐτὰ εἶναι κατὰ φύσιν, ἐνῶ ἡ ἐπαφὴ ἀρσενικῶν μὲ τὰ ἀρσενικὰ καὶ θηλυκῶν μὲ τὰ θηλυκὰ εἶναι παρὰ φύσιν! … Καλύτερα τὴν μεταξὺ ἀνδρῶν ἐπαφὴ νὰ τὴν ἀπαγορεύσουμε ἐντελῶς: «Εὐνοητέον ὅτι τῇ θηλείᾳ καὶ τῇ τῶν ἀρρένων φύσει εἰς κοινωνίαν ἰούσῃ τῆς γεννήσεως ἡ περὶ ταῦτα ἡδονὴ κατὰ φύσιν ἀποδεδόσθαι δοκεῖ, ἀρρένων δὲ πρὸς ἄρρενας ἤ θηλειῶν πρὸς θηλείας παρὰ φύσιν»[122].
Ὁ Ἀριστοφάνης ἀναφέρει συχνὰ καὶ ὑποτιμητικὰ τὴ λέξη «εὐρύπρωκτος» (εὖρος+πρωκτός), στὸ ἔργο του «Νεφέλαι»[123], καὶ βάζει τὸν Στρεψιάδη νὰ ὑβρίζει τὸν ἀριστοκράτη καὶ ἄσωτο υἱὸ τοῦ Φειδιππίδη, ἀποκαλῶντας τον «λακκόπρωκτον»[124].
Ὁ νόμος τοῦ Λυκούργου τῆς Σπάρτης προνοεῖ: «Εἰ δέ τις παιδὸς σώματος ὀρεγόμενος φανείη αἴσχιστον τοῦτο». (Ξενοφῶντος, Λακεδαιμονίων Πολιτεία 2, 135-6).
Ὁ Δημοσθένης ἀναφέρεται σὲ σχετικὸ νόμο τοῦ Σόλωνος, ὁ ὁποῖος καταργοῦσε τὸ δικαίωμα λόγου στὸν ἀρσενοκοίτη: «Μήτε λέγειν, μήτε γράφειν ἐξεῖναι τοῖς ἡταιρηκόσιν» (Κατὰ Ἀνδροτίωνος, 306-7)[125].
Ὁ Σόλων: «Ἂν τις Ἀθηναῖος ἑταιρήσῃ, μὴ ἐξέστω αὐτῷ τῶν ἐννέα ἀρχόντων γενέσθαι, μηδὲ ἱερωσύνην ἱερώσασθαι, μηδὲ συνδικῆσαι τῷ δήμῳ, μηδὲ ἀρχὴν ἀρχέτω μηδεμιάν, μήτε ἔνδημον, μήτε ὑπερόριον, μήτε κληρωτήν, μήτε χειροτονητήν, μηδὲ ἐπὶ κυρηκείαν ἀποστελλέσθω, μηδὲ γνώμην λεγέτω, μηδὲ εἰς τὰ δημοτελῆ ἱερὰ εἰσίτω, μηδὲ ἐν ταῖς κοιναῖς στεφανοφορίες στεφανούσθω, μηδὲ ἐντὸς τῶν τῆς ἀγορᾶς περιρραντηρίων πορευέσθω. Ἐὰν δὲ ταῦτα τις ποιῇ καταγνωσθέντως αὐτοῦ ἑταιρεῖν θανάτῳ ζημιούσθω»[126].
Δηλαδή: ἂν κάποιος Ἀθηναῖος συνάψει ὁμοφυλοφιλικὴ σχέση μὲ ἄλλον θὰ ἔχει τὶς ἑξῆς κυρώσεις:
Δὲν τοῦ ἐπιτρέπεται νὰ γίνει μέλος τῶν ἐννέα (9) ἀρχόντων.
Δὲν τοῦ ἐπιτρέπεται νὰ ἐκλεγεῖ ἱερέας.
Δὲν τοῦ ἐπιτρέπεται νὰ εἶναι συνήγορος τοῦ λαοῦ.
Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀσκεῖ ἐξουσία ἐντὸς ἤ ἐκτὸς τῆς Ἀθήνας.
Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ σταλεῖ ὡς κήρυκας πολέμου.
Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἐκθέσει γνώμη (ὡς ἄμουσος – ἀνισόρροπος).
Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μπεῖ σὲ (δημόσιους) Ναούς.
Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ στεφανωθεῖ σὲ στεφανοφορίες.
Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μπαίνει στὸν ἱερὸ χῶρο τῆς ἀγορᾶς. Ὅποιος λοιπὸν ἔχει καταδικαστεῖ ὡς ὁμοφυλόφιλος, ἀλλὰ ἐνεργήσει ἀντίθετα τῶν διατάξεων τοῦ Νόμου θὰ τιμωρεῖται μὲ Θάνατο!
Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, μάλιστα, μᾶς ἀπεκάλυψαν μία ἄλλη ἀλήθεια ποὺ ἐξηγεῖ τὴν σημερινὴ παγκόσμια ξετσιπωσιὰ τῆς διαστροφῆς. Ἕνας ἀπὸ τοὺς μύθους τοῦ Αἰσώπου[127] γράφει: «Ζεύς πλάσας τοὺς ἀνθρώπους τὰς μὲν ἄλλας διαθέσεις αὐτοῖς ἐνέθηκε, μόνην δ᾽ ἐνθεῖναι τὴν αἰσχύνην ἐπελάθετο. Διὸ καὶ μὴ ἔχων πόθεν (ἂν) αὐτὴν εἰσαγάγῃ, διὰ τοῦ ἀρχοῦ αὐτὴν εἰσελθεῖν ἐκέλευσεν. Ἡ δὲ τὸ μὲν πρῶτον ἀντέλεγεν ἀναξιοπαθοῦσα. Ἐπεὶ δὲ σφόδρα αὐτῇ ἐνέκειτο, ἔφη: “Ἀλλ᾽ ἔγωγε ἐπὶ ταύταις εἰσέρχομαι ταῖς ὁμολογίαις ὡς Ἔρως μὴ εἰσελεύσεται· ἂν δ᾽ εἰσέλθῃ, αὐτὴ ἐξελεύσομαι παραυτίκα”. Ἀπὸ δὴ τούτου συνέβη πάντας τοὺς πόρνους ἀναισχύντους εἶναι». Δηλαδὴ σὲ μετάφραση: «Ὅταν ὁ Δίας δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο ἔβαλε μέσα του ὡς τελευταία ἀρετὴ τὴν αἰδῶ (δηλαδὴ τὴν ντροπὴ) καὶ τὴν ἐσφράγισε μὲ τὴν θύρα ποὺ ἀφοδεύουν οἱ ἄνθρωποι. Ἡ αἰδὼς διαμαρτυρήθηκε γι᾽ αὐτὴν τὴν ἀτίμωση καί -μετὰ ἀπὸ πιέσεις τοῦ Δία- τελικὰ δέχθηκε αὐτό, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι δὲν θὰ εἰσέλθει ἀπὸ τὴν θύρα αὐτὴ ὁ ἔρωτας. Ἅπαξ καὶ ἡ θύρα αὐτὴ παραβιασθῆ ἔξωθεν, ἡ αἰδὼς θὰ ἐξέλθῃ καὶ οὐδέποτε θὰ ἐπανέλθῃ στὸν ἄνθρωπο. Ἀπὸ αὐτὸ ἐξηγεῖται, γιατί οἱ πόρνοι εἶναι ἀναίσχυντοι»!
«Ὁ προοδευτικὸς Νέρων, ὁ ὁποῖος ἐνσαρκώνει τὰ ὄνειρα τῶν μιμητῶν τῶν πράξεών του. Ἦταν ἡ πρώτη διακεκριμένη προσωπικότητα τῆς ἀρχαιότητας ποὺ παντρεύτηκε ἄντρα. Σύμφωνα μὲ τὸν ἱστορικὸ Κάσσιο Δίωνα (2ος-3ος αἰ.) ὁ Νέρων ἔκανε διπλὸ «γάμο». Εὐνούχισε ἕνα ἔφηβο ὀνόματι Σπόρο, τὸν ἔντυσε θηλυκότατα μὲ ἐντυπωσιακὸ φόρεμα, τὸν βάφτισε «Σαββίνα» καὶ τὸν παντρεύτηκε σὰν γυναίκα του. Ταυτόχρονα παντρεύτηκε καὶ ἄλλον νέο ὀνόματι Πυθαγόρα, ὁ ὁποῖος θὰ ἔπαιζε μόνο τὸ ρόλο τοῦ ἄντρα[128]. Μόλις πραγματοποιήθηκε ὁ γάμος τοῦ Νέρωνα, ὁ ὁποῖος μάλιστα διατηροῦσε αἱμομικτικὲς σχέσεις μὲ τὴ μητέρα του τὴν Ἀγριππίνα, ἐξεδόθη διάταγμα ποὺ ὑποχρέωσε ὅλες τὶς κατακτημένες ἐπαρχίες νὰ γιορτάσουν τὸ χαρμόσυνο γεγονός. Φυσικά, ἑορτάστηκε ὡς ἔδει καὶ στὴν Ἑλλάδα ὁ γάμος τοῦ Νέρωνα. Παρόμοια ἐκδοχὴ γιὰ τὸ γάμο Νέρωνα – Σπόρου μᾶς παρέδωσε καὶ ὁ Σουετώνιος[129].
Σημειώσεις:
[118]. Γιὰ τὸ πλῆρες κείμενο τῆς Ἀνοικτῆς Ἐπιστολῆς π. Ἰωάννου Διώτη, ἴδετε ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ τῆς 3ης Νοεμβρίου 2023. [119]. Ἴδετε ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ τῆς 1ης Δεκεμβρίου 2023. [120]. Πηγή: Ἵδρυμα Πούσκιν, στὴν Ἑλλάδα. Ὁ Ροῦντολφ Νουρέγιεφ πέθανε ἀπὸ AIDS, σὲ ἡλικία 55 ἐτῶν. [121]. Γοργίας 494Ε: Σωκράτης: «…ὁ τῶν κιναίδων βίος οὗτος, δεινὸς καὶ αἰσχρὸς καὶ ἄθλιος». [122]. Πλάτωνος Νόμοι 636C, 841D. [123]. Νεφέλαι 1084, 1085, 1090, 1092, 1094, 1099. [124]. Νεφέλαι: «Ὦ λακκόπρωκτε» (1330), δηλαδὴ ξεσχισμένε! [125]. Βλ. Ἀρχιμ. Κυρίλλου Κωστόπουλου, «Τὸ πρόβλημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας», ἐφημ. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ 8.4.2022, σ. 5. [126]. Σόλωνος Νόμοι, Βιβλίο 5, κεφάλαιο 5, ἄρθρο 332. [127]. Ἴδετε Μῦθοι Αἰσώπου, Ἅπαντα. [128]. Κάσσιου Δίωνα Νικαέα, Ρωμαϊκὴ Ἱστορία, Ἐπιτομὴ Ξιφιλίνου, S 178, στ. 10-20. [129]. Nero XXVII-XXIX (adiavroxoi.blogspot.com)